Zonnige zomeravond

Wie hier langer meeleest, weet dat we elk jaar met elk thuiswonend kind apart een uitstapje doen. We beginnen daarmee, zodra het kind 12 jaar is en doen dat zo lang het kind thuis woont. Ook met de volwassen kinderen dus, want die vinden het evengoed leuk (en wij ook!).

Vorige week donderdag was het de beurt aan Hans. Ik vroeg al een tijdje naar zijn wensen. Maar Hans  is een tevreden mens en heeft niet zoveel wensen ;-). Daarom bedacht ik zelf maar een leuk programmaatje en stelde het hem voor. En ja, hoor, Hans vond het een prima voorstel. We zouden eerst naar de Japanse Tuin in park Clingendael in Den Haag gaan en daarna iets gaan eten in een strandtent op Scheveningen.

Willem had die donderdag zijn thuiswerkdag en was om 17.00 dus meteen klaar voor vertrek. Hans zou proberen om ook uiterlijk 17.00 thuis te zijn en dat lukte. Zo konden we fijn op tijd vertrekken. Omdat we pas later op de avond zouden eten, had ik vast wat lekkers gekocht om in de auto op te eten. Voor allemaal een hartig broodje en een smoothie. Mmm.

Redelijk vlot wurmde Willem z´n auto door de avondspits en om een uur of half 7 parkeerden we bij het park en bestudeerden we de plattegrond om te zien hoe we bij de Japanse tuin konden komen.

Meteen bij de ingang van het park staat een schattig Hans-en-Grietje-huisje. Het is een oude portierswoning. Wat een snoepje!

Overal stonden Rododendrons. Ze waren al over de top van de bloei, maar evengoed nog heel mooi!

We zagen grote dieren,

en kleine dieren

en genoten van het prachtige vogelconcert:

We volgden de bordjes naar de Japanse tuin.

De Japanse tuin is maar een paar weken per jaar geopend. Zes weken in het voorjaar en twee weken in het najaar. Dat is vanwege de kwetsbaarheid van de tuin. We waren juist in de laatste week van de voorjaarsopenstelling. En, oh, wat is die tuin prachtig!! We hebben met volle teugen genoten van de planten, de bloemen, de bomen. Het was zeer de moeite waard!

prachtige mossen

vijvertjes

schitterende bloemen

Hans wist veel te vertellen over verschillende bomen

enorm hoge rododendrons.
De bladeren en bloemen waren hoog boven ons.

Voor wie denkt dat Willem met een raar ´tasje´ loopt:
dat is een bloeddrukmeter :-).
Hij had juist een 24-uurs meting.

Mooi plaatje van vader en zoon!

We hebben op ons gemak de tuin bekeken en besloten daarna ook nog een stuk van het park te ´doen´. Ook daar was veel moois te zien. Hans had vooral oog voor alle oude bomen en wees ons op interessante vergroeiïngen enzo. Hij is al ver met zijn opleiding voor European Tree Worker en kan eigenlijk geen enkele boom meer ´zomaar´ zien. Hij scant ze meteen op bijzonderheden: ziekten, gevaar, snoeivorm enzovoorts.
Maar behalve bomen was er wel meer te zien. Bloemen natuurlijk. En vlinders, ganzen, kraaien, bijzondere tuin-architectuur. En toen Willem en Hans (weer) bij een boom bleven stil staan, maar niet omhóóg keken, maar omláág, bleek daar een heus hondenkerkhof te zijn. Compleet met grafzerken. Best bijzonder.

boomschors is ook zo mooi!

een hondenkerkhof!

er stonden ook dode bomen.
Hans dacht, dat ze die misschien expres laten staan.
Voor allerlei insecten.
Ik vind het niet zo mooi.

Het was een prachtige zomeravond, na een wat sombere en wat druilerige dag. Wat boften we! In het park liepen mensen met honden, of achter kinderwagens. Hier en daar kwamen we een jogger tegen. Langzamerhand liep het tegen achten, de sluitingstijd van het park. En we kregen ook trek! Tijd om de auto weer op te zoeken en naar Scheveningen te rijden.

We parkeerden op de boulevard en op de bonnefooi liepen we een strandtent binnen. We konden buiten zitten, maar het was toch al wat later op de avond en niet heel warm. We kozen voor binnen. Wel een plaatsje bij het raam :-). De tafel naast die van ons was bezet met een grote groep mensen, die een voor ons onbekende taal spraken. We dachten eerst Italiaans. Maar nee, daar was het niet zangerig genoeg voor. Daarna dachten we aan een Oost-Europese taal. Maar nee, dat was het toch ook niet echt. Uiteindelijk dachten we aan een Noord-Europese taal, Deens misschien? Af en toe klonk het zelfs Russisch. We sloegen de plank niet ver mis: aan het einde van de avond konden we onze nieuwsgierigheid niet langer te bedwingen en vroegen we het aan één van de mensen, die net ons tafeltje passeerde. Het bleken Finnen te zijn. Grappig.

We vroegen een broodplankje en bestudeerden de kaart. Ik was snel klaar, want er waren maar 2 vegetarische gerechten. Het werd een salade met gebakken geitenkaas. Willem ging voor vis en Hans voor pasta. We hebben lekker zitten smikkelen. En natuurlijk namen we ook een dessert. Daar zijn we dol op. Hans en Willem kozen voor ijs. Ik nam een wafel met warme kersen. Verrukkelijk om zo lekker verwend te worden!

Intussen ging de zon zakken en zakken. Als kers op de taart kregen we een prachtige zonsondergang te zien!

Dat was meteen het sein van vertrek. We hadden nog een uurtje reistijd voor de boeg en het was al 22.00 uur. Het was ook mooi geweest. Een prachtige avond, een prachtige herinnering! Wat is dit een fijne traditie.

Een wandeling, die erg kort was.

Maandag had ik tussen de bedrijven door erg genoten van het voorjaarsweertje. De was kon fijn buiten drogen, ook al haalde ik hem ´s avonds binnen met een zweempje mestgeur ;-). Dat hoort er nu eenmaal bij, als je aan de rand van een dorp woont, met weiland rondom.

Ook genoot ik van m´n tuintje. Vorige week was ik begonnen met ontginnen. Het was echt een bende. Maar na een paar uurtjes buffelen was alles netjes. Ik heb zelfs al wat perkgoed geplant. Meestal ben ik daar niet zo vroeg mee. Maar ik had een bak viooltjes gekregen en kon ook de aanbieding bij de Lidl niet weerstaan. Ik kocht vlijtige liesjes, petunia´s en lobelia´s. Het is over het geheel genomen nog erg groen in m´n tuintje. Maar die kleur komt er wel. Nog eventjes geduld :-).

De rozemarijn bloeit 

De camelia ook

´s Middags liep ik nog even langs de groentenboer. Net als vorige week was er veel fruit en weinig groenten. Maar de groenten die ik had, konden fijn op de bakplaat in de oven om te roosteren. Lekker en gemakkelijk. En genoeg vullend door de krielaardappeltjes en de zoete aardappel.

Als toetje dan maar een schaal fruit. Altijd goed. Met witte aardbeien, waarvan Maria dacht, dat ze nog rood moesten worden. Nee kind, dit is een witte variëteit. Toegegeven: ik vind het er niet uitzien, die witte dingen. Maar lekker zijn ze wel!

En ´s avonds na het eten piepte er zomaar een heerlijk plannetje bij me op: nog éven genieten van deze mooie dag, en samen met Willem een wandeling maken. Zo gezegd, zo gedaan. We liepen de straat uit, het fietspad op, om de polder in te gaan.

Al meteen op het fietspad móest ik even stilstaan. Zóveel moois! Bloeiend koolzaad, bloeiende wilgen en zoemende bijen. Het zouden zomaar mijn eigen bijen kunnen zijn, zo op een meter of 50 afstand van ons huis :-).

Maar met dat ik wat foto´s maakte, voelde ik spetters. Huh? Ik keek eens naar de lucht. En warempel! Er kwam een flinke bui opzetten. We hoorden ook al een klap onweer. Wat jammer! We durfden niet goed verder te lopen. Met onweer in de polder is niet zo´n goed plan. Onze wandeling was zo wel erg kort! Maar niet getreurd. We konden ook wel gewoon een stukje met de auto gaan rijden, toch?

We stapten in en Willem draaide de rijksweg op. Het was spectaculair. Aan één kant een inktzwarte lucht. Aan de andere kant de zon. En natuurlijk dan ook de regenboog. Prachtig!

Willem reed naar de Mariënwaard, waar hij pas met Dirk gewandeld heeft. Het was daar zó mooi. Dat wilde hij mij graag laten zien. Bovendien hoopte hij, dat inmiddels de fruitbomen volop in bloei zouden staan. Het was er in elk geval droog, dus konden we alsnog een wandelingetje maken.

Zie je die twee bomen, vlak bij elkaar? Dat waren flinke jongens! We hebben ze op de foto gezet voor Hans, onze bomen expert :-).

Echt joekels. Maar het zijn maar ielige staken vergeleken bij de dikste boom van Nederland, waar Hans vandaag was. Die heeft een omtrek van 7.60 meter!

We reden een rondje om naar de bloesem te kijken. Nog niet alles stond in bloei. De oude hoogstam appelbomen langs de Appeldijk nog niet. Maar er waren ook grote percelen, waar het echt bloesemfeest was!

We reden tot de zon onderging.

Mijn ogen deden zeer van al het moois. Het was dan wel een beetje anders, dan aanvankelijk bedacht. Die wandeling door onze eigen polder, die we zouden doen, was hooguit 50 meter. Maar dit was toch ook wel heel mooi. Zulke avonden moet je koesteren. Net als de jonge konijntjes, die met de dag mooier, liever, leuker worden.

Eén wakker, nieuwgierige verkenner.
De rest ligt lekker te dutten.