Het gaat opschieten....

De bruiloft van Hans en Thirza komt nu toch wel heel snel in zicht! Ze hopen op 27 maart te gaan trouwen.

Na gedane arbeid, is het goed rusten

Wat was het een rare, drukke week, vorige week! Ik voelde hem aan het einde van de week echt wel zitten, hoor. En het was dan ook heerlijk om in de afgelopen dagen weer een beetje op adem te komen en uit te rusten. Ik ben met frisse moed weer aan de nieuwe werkweek begonnen :-).

Trouwen, trouwen, strikjes aan je mouwen

 Vroeger zongen we een liedje: 

Trouwen, trouwen, 

strikjes aan je mouwen,

 strikjes op je onderbroek,

 morgen eten we erwtensoep.

Deze speciale tijd

Het is al bijna een week geleden, dat ik schreef, dat het is, alsof ik in een rollercoaster zit. Een goed plan om eens even wat op te schrijven. Want deze tijd is toch best heel speciaal, nu er zomaar ineens drie kinderen op de rand van het nest zitten, om uit te gaan vliegen!

Rollercoaster

Het is hier de afgelopen dagen, alsof ik in een rollercoaster zit. Er gebeurt zóveel en er lopen zóveel projectjes en projecten. Ik kan best veel aan in mijn hoofd. Maar gisterenavond wilde ik toch echt even samen met Willem de polder in, om even te kalmeren ;-).

Een lange dag

Hè, hè, het was een lange dag, vandaag. Dat heb je, als het vroeg licht en laat donker is. Dan blijf je vanzelf ook langer aan het werk. Niet dat het een straf was, om vanavond tot zonsondergang buiten bezig te zijn, hoor. Verre van dat. Het was heerlijk. Maar evengoed voel ik m´n rug nu wel ;-).

Als het koolzaad bloeit ...

Elk jaar, als het koolzaad bloeit, gaan mijn gedachten terug naar 1987. Op 1 mei van dat jaar werd ons eerste kindje, na 23 weken zwangerschap, geboren. Ik had 10 dagen met voortijdige weeën en bloedverlies in het ziekenhuis gelegen. Ons zoontje heeft na de geboorte nog ongeveer een uur geleefd. In die tijd werd je kindje gelukkig niet meer direct na de geboorte bij je weggehaald, zoals nog niet zolang daarvòòr de gewoonte was. Willem en ik kregen gelegenheid om kennis te maken met ons zoontje en er ook afscheid van nemen. Maar verder was er (nog) niet zoveel oog voor het verdriet van het verlies van zo´n te vroeg geboren kindje. Dat is tegenwoordig wel anders allemaal. 

Op 2 mei mocht ik naar huis. Willem kwam me halen. Ach, wat deed mijn hart pijn van verdriet. Op weg naar huis zag ik langs de snelweg overal het koolzaad uitbundig bloeien. Die uitbundigheid stond zó haaks op hoe ik me voelde, dat het zeer deed.

Jaar op jaar op jaar denk ik terug aan die pijn, als het koolzaad bloeit...

De laatste jaren stond het koolzaad steeds vroeger in bloei, vanwege de warmere lentes. Maar dit jaar is de lente kouder en het koolzaad is twee weken later in bloei, dan in de voorgaande jaren. Het klopt nu precies met 34 jaar geleden en mijn gedachten gingen steeds maar terug.

Ook naar onze andere vroeg gestorven kinderen. Want helaas hebben wij dit grote verdriet zes keer moeten dóórmaken.

Zaterdag wilde ik graag naar de begraafplaats om langs de grafjes te lopen. Willem vond dat een goed idee en samen zijn we gegaan. Terug naar toen. 

De oudste twee kinderen hebben geen naam gekregen. Dat was toen niet zo gewoon als nu. Het was zelfs niet ´standaard´ om je kindje te begraven. Ons jongetje en ons meisje liggen bij elkaar in één grafje. Ze delen ook één steen. We zagen dat die inmiddels wel erg verweerd is. We gaan eens kijken om de letters opnieuw te laten verven. De andere kinderen liggen op andere plaatsen. Als zo´n kinderhoekje op een begraafplaats vol is, wordt er een nieuwe hoek aangelegd. Zo komt het, dat ze niet bij elkaar liggen.

We liepen ook langs het graf van mijn ouders. Deze maand is het al vijf jaar geleden, dat ze overleden. Aan de ene kant lijkt het nog maar zó kort geleden. Alsof het vorig jaar was. Aan de andere kant is het alweer zó lang geleden, omdat er inmiddels zo heel veel gebeurd is.

Zaterdag lieten Koos en Willemijn weten, dat ze een trouwdatum hebben. Ze hopen in oktober te gaan trouwen. Eerder dan ze aanvankelijk dachten. We zullen dit jaar bij leven en welzijn twee bruiloften hebben in 5 weken tijd. Ik moet wel even wennen aan dat idee, hoor. En zo wisselt het zich af: trouwen en rouwen...

Woningmarkt

Dat de woningmarkt ernstig oververhit is, is iedereen wel bekend. Vooral voor starters is het bijzonder lastig om een geschikt huis te vinden. Dat is nieuws, wat je zo her en der in de media oppikt en waar je je schouders over op kunt halen: ¨Komt vast wel weer een keer goed.¨ Totdat je er zelf mee te maken krijgt. Dan is het ineens een huizenhoog probleem, om dat woord maar eens te gebruiken.

Onze Maaike en haar Jaap hebben tenminste één jaar serieus rondgekeken. Ze hadden een groot gebied, waar ze in zochten en hadden echt niet veel eisen. Maar het moest uiteraard wel in hun budget passen. Ze bezichtigden huizen, boden op huizen, schreven prachtige e-mails naar (potentiële) verkopers. Maar steeds waren ze te laat, of nummer 25, of waren er hogere biedingen, of ...

Eind vorig jaar kregen ze eindelijk een kans. Via via hoorden ze van een huisje wat in de verkoop zou komen. Nog voordat het officieel in de verkoop stond, deden ze een bezichtiging en een bod, wat gelukkig werd geaccepteerd. Nou, dat leverde koffie met échte gebakjes van de bakker op :-).

Ze hebben een schattig dijkhuisje in Rotterdam. Een huisje van meer dan 100 jaar oud. Heel sfeervol, maar tegelijk ook echt een huisJE! Er werd daarom een prachtig aanbouw bedacht en door een tekenburo getekend. De vergunning-aanvraag was een gebed-zonder-end. Eerst was er een hele lange vertraging vanwege corona. Vervolgens was de aanvraag niet helemaal compleet en moest er iets aan toegevoegd worden (of zoiets). Nadat de aanvraag opnieuw was ingediend ging er weer wachttijd in. En uiteindelijk ... werd de aanvraag afgewezen. Nu is het tekenburo bezig met het tekenen van een (veel) kleinere aanbouw. Hopelijk krijgen ze hier wèl vergunning voor. Al met al is het wel tenenkrommend, om zo lang te moeten wachten en geen concrete plannen te kunnen maken.

Maar goed. De bruiloft staat voor DV september gepland, dus ze hebben nog wel even de tijd, om van hun klushuisje een paleisje te maken. Het huisJE wordt trouwens gecompenseerd door een mega diepe tuin van maar liefst 30 meter! WOW!!!

Vanavond zijn Willem en ik een kijkje wezen nemen. Op de bovenverdieping zijn alle wanden weggehaald, op dijknivo zijn alle plafonds en voorzetwandjes eruit gesloopt. Wat leuk om nu te mijmeren over de ideale indeling enzo. De keuken en badkamer zijn in het souterrain. Als de vergunning wordt afgegeven, wordt daar een stukje aangebouwd. Dan krijgen ze daar een fijne woonkeuken.

Cheque hun leuke Hans-en-Grietjes-deurtje :-)

Intussen was hier nóg een stel op huizenjacht gegaan: Koos en Willemijn. Met de ervaring van Maaike en Jaap in het achterhoofd, hadden ze bedacht, dat ze er wel een jaartje voor konden uittrekken. Eerst dus maar eens gaan praten met een hypotheekverstrekker om te weten te komen hoeveel ze konden lenen. Toen dat bekend was, gingen ze op zoek. Ze willen graag in de Hoekse Waard gaan wonen. Al snel hadden ze een afspraak voor hun eerste bezichtiging. Een huisje in Puttershoek. Ze deden een bod. Afgewezen. Nou, niet heel spannend, want dat hadden ze al min of meer verwacht. Alle dromen over dit huisje gingen overboord en binnen een week was de volgende bezichting gepland. In Strijen dit keer. Bezichtigd en ook weer geboden natuurlijk. En wat denk je???? RAAK!!! 

Nou, ook dit leverde koffie met echte gebakjes van de bakker op. Wat een mazzelaars zijn het! Een huisje, waar nauwelijks iets aan geklust hoeft te worden en wat ook al snel beschikbaar komt. Conclusie: nòg een bruiloft in het verschiet! Nog even hoor en dan krijg ik vast last van het lege-nest-syndroom ;-).

Wat een speciale periode is dit. Al die verliefde stellen, huizenpraatjes, inrichtingpraatjes, trouwjurken, kapsels, trouwlocaties, uitzet, ringen, bloemen, financiën ... dat zijn zo de onderwerpen van gesprek hier in Luijkensteijn.

Dat zijn in elk geval leukere praatjes, dan die coronapraatjes. Mijn zus merkte net snedig op: ik heb niet geluisterd. Ik kan die persconferentie inmiddels zelf verzorgen.