vrijdag 31 maart 2017

Bloemen

Gisteren belde ik naar de Rabobank voor twee nieuwe readers, omdat die waren gestolen. De medewerker, die me te woord stond, was heel meelevend. Ze had het zelf ooit meegemaakt, dat haar tas uit haar auto was gestolen en wist zich nog al te goed te herinneren, hoeveel gedoe dat gaf. Alleen al je pasjes opnieuw aanvragen is al een mega-klus. Afijn. Behalve meelevend, was de dame ook attent. Ze vroeg waar ze me nog meer mee van dienst kon zijn en nu ze toch in mijn gegevens was ingelogd, gaf ze meteen een tip over iets wat beter geregeld kon worden, dan hoe het nú geregeld is.

Eerlijk is eerlijk: ik ben altijd een beetje argwanend bij ongevraagde bank-adviezen. We hebben de ervaring vanuit het verleden (toen we nog een eigen bedrijf hadden), dat men met prachtige aanbiedingen komt, als men brood in je ziet (en je de bank helemaal niet nodig hebt). Maar als de kaarten andersom liggen en je ze nodig hebt, geven ze niet thuis.

Maar goed. Je bent er natuurlijk altijd nog zélf bij, of je iets met de adviezen doet. Het kwam gisteren bepaald niet onprettig over.

Vandaag al lagen de aangevraagde readers op de deurmat. Wat snel! Maar dat was nog niet alles...Er was ook een prachtig boeket bloemen bezorgd!!! Wat een verrassing! Zou dit een nieuwe vorm van klantenbinding zijn? Nou, dan hebben ze bij mij een gevoelige snaar geraakt, hoor :-).



donderdag 30 maart 2017

Hij wappert weer

Hoe hangt de vlag erbij vandaag? Nou: hij wappert weer gelukkig!

Toen ik vanmorgen wakker werd, was ik zonder rugpijn (door mijn nieren). Daar was ik alvast heel blij mee. Ook voelde ik me niet koortsig meer.  Nóg iets om blij mee te zijn. Ik ben tot een uur of 8 op bed blijven liggen. Daarna heb ik Henk en Jan een duwtje richting school gegeven ;-). En toen iedereen verdwenen was, ben ik lekker languit in bad gegaan. Omdat het allemaal best goed ging, kleedde ik me aan. Ok, ik was nog wat wiebelig en daarom besloot ik wat licht werk op te pakken. Er was zát waarmee ik me nuttig kon maken. Eerst maar eens de bank gebeld voor nieuwe readers. Er waren er namelijk twee gestolen bij de inbraak in februari.

Daarna een telefoontje naar een behandelaar van Henk. Ook al vanwege de inbraak: doordat mijn agenda gestolen is, wist ik niet wanneer de volgende afspraak zou zijn. Ook was het door de dokter uitgeschreven recept verdwenen en daar had ik een nieuw voor nodig. Het was goed dat ik belde, want de komende afspraak was begin april. Mooi. Weer iets afgewerkt/opgelost.

Daarna nam ik een duik in de administratie. Er lag weer genoeg. Dingetjes uitzoeken, fakturen betalen. Post bekijken. Oude paperassen wegdoen. Fijn, fijn, fijn.

Ik voelde me met het uur opknappen en breidde mijn werkzaamheden uit. Ik kon best de was sorteren en er één aanzetten. Ook wat was betreft: er lag weer genoeg. Daar hoef je nu nooit naar te zoeken :-).

Ik deed alles wel slow motion. Maar dat geeft niets. Bij een ontsteking moet je echt je rust in acht nemen. En dat doe ik door mijn werkjes op het gemakje te doen en af en toe af te wisselen met even zomaar zitten. Even bijlezen op bepaalde blogs. Een stukje haken in de zon.



Vanmiddag ben ik naar de bank gegaan. Dat was wel typisch een klusje wat domweg móest. Morgen heb ik er geen gelegenheid voor en ik wilde toch graag iets afwerken voor het einde van de maand. In ons dorp is geen Rabobank meer. Dus startte ik m´n brik en reed naar Papendrecht. Wat fijn, dat het lukte! Toch bijzonder als je bedenkt hoe ziek ik gisteren was.

Toen ik thuiskwam maakte ik de pakjes voor de webshop klaar en bracht ze weg. Ik had besloten om vandaag ook weer voor het eten te zorgen. Maar dan wilde ik iets makkelijks klaarmaken. Toen ik vanmorgen op de blog van Zuinigaan over capucijners las, had ik er al trek in: Captains Diner! Mmmm.



Ik haalde daarvoor nog even wat ik niet in huis had en schoof thuis achter het fornuis. Oud en vertrouwd :-). Toen Willem thuiskwam, was hij verbaasd me in de kleren te zien. En de kinderen waren blij, dat ik weer kookte. Volgens Maaike ben ik afgevallen in mijn gezicht. Dat kan. Ik heb een paar dagen nauwelijks gegeten, vanwege de misselijkheid. Jammer dat je dan in je gezicht afvalt. Ik weet wel betere plekjes ;-).

Wat een wonder, deze dag voor mij! Van dweil naar wapperende vlag. En de les: Je kunt nooit blij genoeg zijn met de gewone dingen in het leven!

Ik voel nu toch de rugpijn weer terugkomen. Dus kruip ik maar in m´n mandje. En hopelijk groeit er vannacht een velletje over de twee brandblaren die opengegaan zijn en zo schrijnen...

woensdag 29 maart 2017

Het energie-level van een dweil

En toen?
Toen was ik ziek :-(.

Zondag had ik al nare rugpijn. Maar door de pijnstillers, die ik vanwege de brandwonden innam, was ik die rugpijn kwijtgeraakt en vergeten.

Maandag was ik rillerig en duizelig. Dat weet ik aan de brandwonden.

Gisteren was ik nog steeds rillerig en duizelig. Omdat de brandwonden goed aan het genezen waren, stopte ik met pijnstilling en voelde ik meteen die nare rugpijn weer.

En zo bedacht ik, dat er waarschijnlijk méér aan de hand was, dan enkel brandwonden. Ik had zelf al een vermoeden wát dat was ook. En helaas. Mijn vermoeden werd door de dokter bevestigd: ik heb nierbekkenontsteking.

Hopelijk slaat de penicilline snel aan. Wat is dit akelig. Ik heb het energie-level van een dweil :-(.

dinsdag 28 maart 2017

Goede raad enzo...

Sinds ik gisterenavond blogde over mijn verbrande arm, krijg ik overal vandaan tips, goede raad en medeleven. Dat blijft toch altijd heel bijzonder voor me. Hoe mensen echt begaan kunnen zijn met iemand die ze alleen maar via een blog kennen!

Maar ik dacht, dat het misschien zinvol is om hier wat over mijn ervaringen met brandwonden te schrijven. Dit om bezorgdheid weg te nemen en te laten weten, dat ik niet ''zomaar wat aanklooi'' met de serieuze brandwonden.

Behalve de honderduizend kleine brandwondjes die ik als klungel regelmatig heb opgelopen, hebben we in ons gezin twee keer met echt verschrikkelijke brandwonden te maken gehad. De eerste keer was, toen onze Dirk (26) nog maar anderhalf jaar was. Wij woonden op een bovenhuis en hadden daar geen verwarming. We hadden drie kleine kinderen: Wim, Trijnie en Dirk in de leeftijd van 3, 2 en 1 jaar. Op een vrijdagavond, na het avondeten, had ik de waterkoker tot bovenaan toe gevuld met water om dat te koken voor kruiken. Die kregen de kindjes mee naar bed. Het was november en in die jaren hadden we soms wekenlang de bloemen op de ruiten staan vanwege de vorst. (Tja, dat waren nog eens winters! Daar weten we de laatste 15 jaar toch echt niet meer van.)

In de drukte van drie kleine kinderen die naar bed moesten, lette ik even niet op. Dirk kroop naar de keuken, trok aan het snoer van de waterkoker en kreeg de hele plens (bijna) kokend water over zich heen. Vooral zijn ledematen waren flink verbrand. Na een weekend getob (elke dag naar de dienstdoende huisarts) kwam ik op maandagochtend bij mijn eigen huisarts. Die schrok echt, toen de verbanden afgewikkeld werden. "Dit gaat echt niet vanzelf goed komen," zei ze meteen. (Dat had de vervangende huisarts ons voorgespiegeld). Ze belde op naar het Brandwondencentrum en daar konden we meteen komen. Daar hebben ze een paar dagen aangekeken wat er vanzelf zou gaan genezen en uiteindelijk bleek er op één wond huidtransplantatie nodig te zijn. Er werd huid van het bovenbeentje op Dirk zijn arm gezet en gelukkig sloeg dat meteen aan. We zijn nog wel minstens twee jaar aan het ziekenhuis verbonden geweest, vanwege littekengroei. Daarvoor moest Dirk al die tijd een drukkous om zijn arm dragen. Het is allemaal goed gekomen. Behalve dat Dirk een arm met littekens heeft. Maar daar maalt hij niet om.

Nauwelijks een half jaar later was het wéér raak! We waren met een groepje aan het gourmetten. Buiten, op ons balkon. In die tijd waren de gourmetstellen niet elektrisch, maar waren het spiritusbrandertjes. Levensgevaarlijk! Toen één van de brandertjes leeg was (en het vlammetje dus uit), pakte iemand de spiritusfles om haar brandertje bij te vullen. Ze had er echter geen erg in, dat dat heel gevaarlijk was, omdat de andere brandertjes nog wél aan waren. Het ging echter zó snel, dat niemand tijd had om maar iets ervan te zeggen. Op het moment dat ze de geopende spiritusfles naar het brandertje bracht, vloog het vuur van één van de andere brandertjes in de fles en die ontplofte. Het was één vuurbal en een grote boog brandend spiritus spoot uit de fles zó over Willem heen. Zijn kleren vlogen direct in brand. In een reflex vloog hij naar de balkonomheining om het vuur uit te drukken. Intussen stond ik te gillen, dat hij direct mee moest, naar boven. Ik had namelijk net voor het eten de kinderen in bad gedaan en het badwater stond nog in de kuip. Ik weet niet hoe we Willem in alle paniek zo snel naar boven hebben gekregen, maar in no time lag hij (met kleren en al, natuurlijk) in het water. Ik zag, dat zijn gezicht erg verbrand was en met een zachte, lauwe sproeier ben ik toen alsmaar zijn gezicht gaan koelen.

Intussen was natuurlijk de ambulance gebeld. En de buurvrouw kwam meteen om zich over de kinderen te ontfermen. Zij waren wakker geworden en ik wilde, dat ze zo min mogelijk van deze vreselijke gebeurtenis meekregen. De buurvrouw is toen op hun kamertje gaan zitten, met de deur dicht, en is gaan voorlezen. Zo knap! Ben ik nooit vergeten.

Toen de ambulance kwam, was het een probleem om Willem twee trappen af te krijgen per brancard. Er is toen iemand vòòr hem gaan lopen en iemand achter hem en zo is hij naar beneden gegaan. Daar werd hij meteen in folie gewikkeld en in de ambulance geschoven. Zelf ging ik ook mee. Het ging met een bloedvaart. Nog voor we het dorp uit waren, hadden ze een infuus bij hem aangebracht. Alle belangrijke kruispunten op weg naar het Brandwondencentrum (in Rotterdam) waren met motorpolitie afgezet, zodat we ongehinderd en heel snel naar het ziekenhuis konden.

Willem bleek voor 15% verbrand te zijn. Ik weet nog, hoe ze dat toen meetten: de huidoppvervlakte ter grootte van één hand (van de patiënt) is circa 1%. Het was vooral zijn gezicht, zijn arm en zijn borst. En ik vergeet ook nooit, dat ik hem heb horen loeien als een koe van de pijn! Willem heeft toen alles bij elkaar ongeveer 3 weken in het Brandwondencentrum gelegen en ook hij heeft huidtransplantatie gehad. Het meeste op zijn arm en een klein stukje op zijn borst. Het was een onvergetelijke ervaring. De pijn, de warmte en de vochtigheid van het centrum, de dagelijkse zoutbaden, de morfine...Bij Willem is alles uiteindelijk mooier genezen, dan bij Dirk.

Na zijn thuiskomst heb ik nog wekenlang dagelijks zijn wonden moeten verzorgen. Dat is dus de ervaring die ik heb. En daarom weet ik ook nú, waarop ik moet letten. Er is maar één punt van zorg: infectie. Dus doe ik er alles aan om dat te voorkomen. Het stelt ook echt helemaal niets voor bij de ernstige verbrandingen van Dirk en Willem. Maar weet, dat het mijn serieuze aandacht heeft!

maandag 27 maart 2017

Klungel

Ik ben best een klungel.
Of eufemistisch uitgedrukt: ik heb niet zo´n goede motoriek.
Misschien dat het daardoor komt, dat ik best vaak brandwondjes heb. Dan brand ik me aan stoom, dan aan de oven, dan aan mijn strijkijzer...

Meestal is het maar iets kleins. Maar nu is het een beetje uit de hand gelopen.
Ik was kip aan het braden en toen ik een stuk wilde omdraaien, spatte ineens het vet tot tegen het keukenplafond. Het leek wel een ontploffing! En tja, dat plafond was zo erg niet. Maar mijn onderarm was ook lelijk geraakt.

Ik heb mijn arm meteen onder de lauwe kraan gehouden en na een poosje riep ik vanuit de keuken, of iemand even voor mij de brandzalf wilde pakken.
In plaats van schrik of meeleven, hoorde ik hoongeroep. ¨Ja hoor....is het weer zoveeeeer!¨ Maar Maria kwam toch aangelopen om me te helpen.

Ik had al gezien, dat het dit keer serieus was en Maria zag het ook. De vellen hingen er bij. Ik heb er een dikke laag Flammazine op gedaan. Mijn tube is bijna leeg. De eerste keer de beste dat ik in België ben, haal ik een nieuwe. In Nederland is dat spul alleen op doktersrecept verkrijgbaar. En uiteraard heb je zo´n geintje altijd in het weekend of ´s avonds. Kan je er een paar uur voor op de HAP gaan zitten.
Maar goed.

Vanmorgen had ik een arm vol blaren. Zeker wel tien, ook al zijn ze niet heel groot. En dus heb ik er maar vette gazen op gedaan en heeft Maria er een zwachtel om gewikkeld. Zo hoopte ik dat de blaren heel zouden blijven en infectie voorkomen kan worden.

Ik heb de hele dag pijnstillers ingenomen, want de boel schrijnt verschrikkelijk. En vanmiddag, toen ik de pakjes naar het postkantoor bracht, ging ik bijna onderuit :-(.
Maaike heeft vervolgens eten gekookt. Wat fijn, dat iedereen altijd vanzelf inspringt, als het nodig is!



¨

zaterdag 25 maart 2017

Nameloos verdriet

In gedachten ben ik bij m´n buurtjes uit de straat, die zo´n nameloos groot verdriet in hun leven kregen...

Een overvloed aan tranen
er zijn geen woorden
liefst ben ik maar stil

tranen
wanhoop
een voorzichtige glimlach

ik weet dat het lukt
maar nu
een overvloed aan tranen.

vrijdag 24 maart 2017

Chocola van de gemeente en Bossche Bollen

Dinsdag kreeg ik een e-mailtje van Jan z´n school. Aanstaande maandag willen ze met alle leerlingen een bezoek brengen aan de Tweede Kamer. Of de ouders erop toe wilden zien, dat de kinderen die dag hun ID-kaart bij zich zouden hebben.

PFIEUW! Jan z´n ID-kaart is bij de inbraak gestolen. En ik ben niet direct naar het gemeentehuis gedraafd voor een nieuw exemplaar. Het komt regelmatig voor, dat zo´n document een paar dagen later ergens in de bosje wordt teruggevonden. Helaas verstreken de weken zonder dat de ID-kaart boven water kwam en dus moest er een nieuwe komen. Maar met de openingstijden van het gemeentehuis is het niet zo lekker gesteld voor een scholier. En dus had ik het voornemen om in de eerstkomende vakantie nieuwe pasfoto´s te gaan laten maken en een nieuwe kaart aan te vragen. Daar fietste dat mailtje van school nu dus even dwars doorheen!

Tja...ik vond het uiteraard niet leuk, als Jan niet mee zou kunnen. Ik ging dus onderzoeken, of er een mouw aan te passen was. Ik vond uit, dat je je ID-kaart via een spoedprocedure in 1 dag in huis kon hebben. Daar hangt uiteraard een prijskaartje aan. Maar ja, dat was dan niet anders. Ik legde de openingstijden van Burgerzaken naast Jan z´n schoolagenda en ontdekte, dat we op woensdagmiddag terecht konden. Het gemeentehuis is dan om 14.00 uur open en toevallig was Jan gisteren (woensdag) vrij. We zouden de kaart dan donderdag meteen om 9.00 kunnen ophalen en als ik Jan vervolgens met de auto naar school zou brengen, dan was hij nog op tijd ook!

Het had wat voeten in aarde, want Jan was die vrije woensdag bij een vriend in Dordrecht. Die was dinsdag jarig en Jan zou meteen uit school daarheen gaan en blijven logeren. Ik stelde Jan voor om hem in Dordrecht op te halen, foto´s te laten maken, precies om 14.00 uur langs Burgerzaken te gaan en hem weer bij zijn vriend terug te brengen. Jan had hier he-le-maal geen zin in. Maar wat moet, dat moet. Een andere mogelijkheid was er simpelweg niet.

We zaten gisterenmiddag keurig om tien voor twee in de hal van het gemeentehuis op onze beurt te wachten. We hadden maar 1 persoon voor ons en het loket ging zelfs een paar minuten vòòr tweeën open. Mooi! De mevrouw achter de balie vertelde, dat wij de andere dag om 9.00 uur de kaart konden ophalen. Ik verwonderde me hardop over de snelheid. ¨Ja,¨ zei ze, ¨maar daar betaalt u dan ook voor.¨ Dat was waar. Het deed best even pijn in de portemonnee: pasfoto´s laten maken en een ID-kaart via een spoedprocedure = 86 euro alstublieft...

Vanmorgen waren we om tien voor negen weer present op het gemeentehuis. We werden om negen uur binnengeroepen en de dame achter de balie vertelde, dat zij ´even´ ging kijken, of de documenten al binnen waren. We zaten serieus 20 minuten te wachten. Ik werd ongeduldig, want Jan z´n les begon om kwart voor 10. Dat gingen we nooit halen! Maar gelukkig, daar kwam de mevrouw, met zonder kaart! Ze vertelde, dat wij weliswaar onze aanvraag op tijd hadden gedaan (vòòr 15.00 uur), maar dat die te laat was ingediend en dat daarom de kaart pas morgen opgehaald kon worden. Ik ging al sip zitten kijken, want ik registreerde in een flits: vandaag voor niets te laat op school en morgen wéér te laat op school, want dan zou ik Jan niet met de auto kunnen brengen en zou hij met de bus moeten. Enzovoorts. Op hetzelfde moment haalde de dame een doos Merci te voorschijn.


Als goedmakertje.
Tja. Leuk. Maar ik had toch betaald voor snelheid, mopperde ik, terwijl ik al op stond.
¨U moet ook nog niet weggaan,¨ zei de mevrouw, ¨want u kunt uw geld terugkrijgen.¨ OK. Daar ging ik maar al te graag weer voor zitten. Er werd 46,55 uitgestuiverd. Jan moest tekenen voor ontvangst. En de belofte is, dat Jan z´n ID-kaart er morgen tussen 9.00 en 10.00 uur zal zijn.
Jan was nog nèt op tijd, doordat ik de hele weg een klein beetje (10 kilometer) te hard heb gereden. En dat is dus echt niets voor mij. Ik houd me altijd aan de snelheid. En om het feest compleet te maken, is voor morgen met school ook alles keurig geregeld.

Hè, hè, na dit vroege avontuur kon ik eindelijk aan mijn dagtaak beginnen. De was kon weer fijn naar buiten. Een momentje om meteen van de bloemen in de tuin te genieten. Er bloeit al van alles.




Vanavond zaten we, ouderwets, met z´n tienen aan tafel. Trijnie had geappt, of ze kon meeëten. Natuurlijk :-). Gezellig hoor. Konden we elkaar meteen nog even zoenen, want ze gaat een weekje naar mijn vriendin Ellen in Zwitserland.

Vlak voordat we aan tafel gingen, stuurde Dirk een appje:


23-03-17 17:38:47: Dirk Luijk: De enige echte
23-03-17 17:38:53: Dirk Luijk: Dusssss


Ik zag het meteen: dat moest een doos Bossche Bollen zijn! (Dirk werkt in Den Bosch).
Ik wil wel komen helpen, hoor, appte ik terug. Waarop hij terug typte: nou, ik wil ze eigenlijk komen brengen. Geen bezwaar! En zo stond Dirk tegen zevenen met een grote doos lekkers op de stoep met de vraag: ¨Is er nog eten over?¨ Nee, alles was vandaag opgegaan. Maar ik had nog wel een prakkie hutspot in de koelkast, wat ik met alle liefde wilde opbakken. Graag!

En zo zat Dirk zomaar weer eens bij moeders aan tafel en hadden we een superfeestelijk koffie-moment met de allerlekkerste Bossche Bollen van Jan de Groot!! Hoe leuk is dat?


woensdag 22 maart 2017

In de wortels!

Ik was niet in de bonen. Ik was in de wortels!

Een paar weken geleden nam ik van de groentenboer op de markt een groot net winterpeen mee. Ik kreeg hem voor een habbekrats. Twee, hooguit drie euro. Dat had een reden. De wortels waren nat geworden en toen ik het net in de auto legde, zag ik wortels met rotte plekken.
Eigenlijk moet je zo´n zak wortels dan natuurlijk meteen nakijken. De rotte exemplaren wegdoen en de rest keurig, koel en droog bewaren. Maar op de één of andere manier was dat niet gebeurd. Ik had het net thuis wel meteen uit de auto gehaald. Want rotte wortels wil je niet in je auto! Ik legde het net buiten, onder het schuurafdakje,  en...vergat het min of meer.

Gisterenochtend plande ik een keukenmorgen en ik besloot eens te kijken wat er nog van de winterpeen over was. Op het eerste gezicht zag het er wat treurig uit.




Maar ik weet: je moet niet op de buitenkant af gaan. Vaak zitten onder de lelijkste schillen de lekkerste vruchten. En met de lelijke wortels viel het heuswaar nog alleszins mee.

Na een half uurtje lelijke plekken wegsnijden en schillen, hield ik een teiltje met vier kilo prima wortels over.


Wat ging ik daarmee doen?

Als eerste besloot ik dat er ´s avonds hutspot op het menu zou komen. Het mag dan inmiddels lente zijn, het is nog koud genoeg en zo´n winters prakkie gaat er nog best in. Ik sneed vast 1 kilo wortels in stukjes.



Verder leek me een wortelsoepie voor de lunch wel lekker. Ik zocht een recept op met ingrediënten die ik in huis had. Het werd de romige wortelsoep van AH. Hiervoor sneed ik een kilo wortels in plakjes.



Nou, vooruit, zoetzuur is ook altijd heel lekker. Ik zocht een recept voor wortels op zoetzuur en vond er één, die me wel aanstond: Zoetzuur van worteltjes van Diana´s mooie moestuin. Hiervoor ging een kilo wortels over de rasp.



Van de laatste kilo besloot ik wortel-appelsap te maken in de juicer. Zo gezegd, zo gedaan. 


Maar als je wortels door de juicer doet, blijft er heel veel pulp over. Zonde om weg te gooien toch? Daar ging ik nog fijn een cake mee bakken.


Wat zag alles er lekker vrolijk uit in mijn keuken! Oranje boven in het kwadraat :-)).

Nu alles klaarstond, hoefde ik alleen mijn plannetjes nog maar af te maken. Dus aten we die avond hutspot. Ik vond nog een pakje bieflappen in de vriezer. Dat heb ik ook meteen maar opgemaakt. Het was gewoon weer smullen ;-).


Het wortelsoepje maken was een makkie. Alleen heb ik het dubbele aan vloeistof gebruikt. Zoals het in het recept stond, werd het een ´droge´, korrelige soep. Maar met een dubbele hoeveelheid water en kokosmelk werd de soep dik en glad en romig. We smulden ervan bij de lunch. Kwamen meteen de oude boterhammen op. Want gedoopt in de soep mag een boterham best een beetje oud zijn.


Er bleef nog een portie over. Dat heeft Willem vandaag mee naar zijn werk genomen als lunch. 

De cake hield ik heel eenvoudig en naturel. Met kruiden zoals kaneel, speculaaskruiden, kardemom, of nootmuskaat e.d. kun je het wat spannender maken:

200 gram pulp
100 gram meel
70 gram bloem
125 gr suiker
100 gram zonnebloemolie
2 grote eieren
1 el bakpoeder
snuf zout
50 gram gehakte hazelnoten

Verwarm de oven voor op 175 graden. Kluts de eieren met de olie door elkaar. Roer de rest van de ingrediënten door elkaar. Bekleed een cakeblik met bakpapier (of vet het secuur in). Roer de natte en de droge ingrediënten goed door elkaar en giet ze in het blik. Bakken: 45 minuten. 
De cake was mjammie. Gelukkig heb ik nog pulp over. Kan ik er nóg één (of twee...) bakken.



Als laatste was daar het zoetzuur. Daarvoor moest de rasp eerst 24 uur in zout staan. Daar was ik gisteren dus snel klaar mee en vandaag werd het afgemaakt. Het zoetzuur is heerlijk! Nu al! Terwijl de smaken eigenlijk eerst een paar weekjes in moeten trekken. Alleen vind ik de worteltjes er zo jammerlijk uitzien, nu alles bruin is. Er staat namelijk donkerbruine basterdsuiker in het recept aangegeven. Een volgende keer doe ik het met gele of witte suiker. Dat zal vast ook lekker zijn en dan houd je tenminste een mooi kleurtje.


Afijn. De zak wortels is uiteindelijk dus goed terecht gekomen. Het konijn vond de wortels trouwens ook best te nassen. Maar van een appel geniet het beestje ook!



Wat deden we nog meer. Wassen, strijken en pakjes voor de shop maken natuurlijk. Maar ook minder alledaagse dingen:

Henk z´n bril was, na bijna tweeëneenhalf jaar,  te klein geworden. En omdat onze huisleverancier, Roukens Oogzorg, binnenkort gaat verhuizen en nu korting geeft op monturen, hadden we een nieuwe bril uitgekozen. Gisterenmiddag gingen we hem ophalen. En als dan ook de kapper nog langskomt, dan loopt daar zomaar een trots jongetje met een blij hoofd rond :-).



Willem is ook weer gekortwiekt :-).


En tenslotte mocht ik me ´s avonds nuttig maken op de schoonmaakavond op school. Eerst deed ik met twee andere vrouwen het kopieerhok. Daarna met twee andere vrouwen een boekenkast. Heerlijk als alles weer lekker schoon, fris en netjes is!


En zo zijn de dagen goed gevuld, ook al ben ik zo´n vrouw, die thuisZIT :-).

maandag 20 maart 2017

Huizen

Het is misschien al 20 jaar, of langer, mijn droom om in de polder te wonen. Het hoeft geen groot huis te zijn, maar graag wel met genoeg ruimte eromheen. Zodat we onze eigen groenten en fruit kunnen telen en wat dieren kunnen houden.

Vrijdag, toen we ver van de snelweg van Spier naar Ommen reden, kwamen we heel wat van die dromen tegen. Overal boerderijen en boerderijtjes. De één groot, de ander klein. De één tiptop, de ander wat vervallen. Maar overal: ruimte eromheen.

Leuk, met zo´n karakteristiek laag rieten dak

Genoeg ruimte voor een weeshuis!
We kwamen ook wat anders tegen: een nagebouwde plaggenhut. Indrukwekkend om te bedenken, dat het nog niet eens zo heel lang geleden is, dat families in zulke armoedige optrekjes woonden....

We zijn uitgestapt om de hut te bekijken.










Ja, dan kan je zomaar je gedachten laten gaan...

En als je dan na een hele dag ´kijken´ en ´zien´ daar bijna zere ogen van hebt, kom je ´s avonds in je eigen huis thuis. En dan voel je: ¨Eigen haard is goud waard¨. Het is goed om even afstand te nemen. Je komt dan weer helemaal ´nieuw´ thuis! Althans, zo voelde ik het. En zéker als je je eigen, heerlijke bedje instapt!

Een bed, wat een gezin uit onze gemeente niet meer heeft....Gisterenmiddag brandde hun huis volledig af. Deze mensen hádden dus zo´n ´droom´ van een huis. In de polder. Ruimte erín en eromhéén. Maar in een half uur tijd kan zoiets compleet verdwenen zijn. Net als na de diefstal bij ons, moest ik weer denken: Vergadert u geen schatten op aarde...enzovoorts. Met deze gedachte wil ik vandaag mijn werk weer oppakken.

vrijdag 17 maart 2017

Nuttig en vooral heel aangenaam :-)

De situatie met mijn schoonmoeder is gelukkig ook gisteren enorm verbeterd. Het ligt in de verwachting dat ze vandaag zelfs weer naar huis mag! Daar fijn verder opknappen, hopen we.

Behalve dat dit gewoon heel fijn nieuws is, was het voor ons extra fijn, omdat ons plannetje nu door kon gaan. We hadden namelijk bedacht om anderhalve dag we-time te hebben en intussen het nuttige met het aangename te verenigen. Als het niet goed was gegaan met schoonmama, waren we uiteraard thuisgebleven. Maar nu durfden we wel op stap te gaan.

Gisterenmiddag zijn we op stap gegaan voor een nieuwe vloer. We weten nog niet wat we willen. Op dit moment hebben we vloerbedekking en die bevalt heel goed. Het is nu alleen, na 9 jaar intensief erop geleefd te hebben, aan het slijten. De vloerbedekking die we nu hebben is zogenaamd projecttapijt. We namen destijds vanuit praktisch oogpunt een donkere kleur. Onze huiskamer is echter niet heel licht. Hij is namelijk bijna 12 meter lang en het plafond is vrij laag. Dan hebben we voor en achter ramen, maar aan de achterkant staan haaks op de ramen muren. Aan de ene kant de muur van onze bijkeuken. Aan de andere kant de muur van de garage van de buren. En dus hebben we niet echt vrije lichtinval. Als je dan ook nog zo´n donkere vloer hebt, is dat weliswaar praktisch, maar ook wel wat somber. Dus zou ik best graag een lichtere vloer willen. In vloerbedekking is dat nog steeds niet praktisch, denk ik. We leven nog altijd met z´n negenen in ons huis en het moet dus vooral makkelijk schoon te houden zijn. Dus liever geen licht(er) tapijt, waar je sneller vuil en vlekken op ziet.

Dus: misschien een harde vloer? We hebben ervaring met een houten vloer. Maar we werden dol van de herrie die dat veroorzaakte. Gisterenmiddag hoorden wij, dat dat werd veroorzaakt doordat onze vloer zwevend lag. Als de vloer gelijmd was geweest hadden we dat probleem niet gehad. Maar dat wisten we dus niet en dus hadden wij al ons oog laten vallen op een pvc vloer. We hebben ons goed laten informeren over hout en pvc en gaan erover nadenken wat we gaan nemen. Uiteindelijk misschien toch wel weer vloerbedekking. Alle mogelijkheden staan nog open.

Na het vloerenonderzoek hebben wij een tijdje rondgesjouwd in Zwolle. We hebben wel een uur rondgedwaald bij Waanders in de Broeren. Wat een geweldig gave boekwinkel! Gewoon een belevenis :-).
Daarna reden we naar Spier, waar we een nachtje bij van der Valk geboekt hadden.

Daar hebben we ons geïstalleerd in onze fijne kamer en genoten van lekker eten.







Vandaag staat ´meubeltjes kijken´ op het programma. Heerlijk om zo eens even samen te zijn en op ons gemakje rond te kijken voor nieuwe spulletjes. Een deel van onze meubels hebben we al 30 jaar. Wij hebben destijds kwaliteit gekocht en dat willen we graag nog een keer doen. Wij zijn niet zo van elke 5 jaar een nieuw interieur. Maar zo´n diepte-investering vraagt wel de nodige voorbereiding. En die tijd nemen we dan ook.


woensdag 15 maart 2017

Vandaag

Vanmorgen ben ik samen met mijn schoonzus naar het ziekenhuis gegaan. Wat waren we benieuwd, hoe we ma zouden aantreffen! Nou, dat viel echt niet tegen! Ze was er een stuk beter aan toe dan gisteren! Ze lag nog in het observatorium. Maar halverwege de ochtend is ze overgeplaatst naar de longafdeling. Daar kan de longontsteking goed behandeld worden. Ook de rest van de dag is het allemaal, naar omstandigheden, best goed gegaan. Wat zijn we blij!

Vanmiddag en vanavond heb ik werk gedaan wat gisteren was blijven liggen. Ik moest naar de molen voor mijn wekelijkse bestelling. Vorige week was het zóveel, dat mijn auto bijna door z´n hoeven ging. Deze week was de portie beter te doen. Het was gewoon fijn om even in het zonnetje over de weg te zoeven :-).

Verder vertoonden de schappen in de shop lege plekken en moest ik dus veel inpakken. Ik ben nog niet helemaal klaar, maar vind het genoeg voor vandaag.

Vanavond aten we voor de verandering weer eens bloemkool :-). Saai hè. Maar gelukkig vinden wij het heel lekker en het is ook niet zo bewerkelijk om klaar te maken. Vandaag maakte ik een ´gewoon prakkie´ van aardappels, groenten en vlees. Ik had nog 3 tartaartjes in de vriezer en kocht er bij Albert Heijn 4 stuks bij. Ze waren toevallig in de bonus.

Bloemkool willen ze hier altijd met saus. Soms maak ik kerriesaus. Maar dat had ik maandag al gemaakt voor bij de broccoli. Dus maakte ik vandaag witte saus. Maar wel met een extra ingrediënt, wat het nèt wat specialer maakt: kruidenboterkruiden. Lekker dat dat is!

Het is misschien een open deur intrappen, maar ik schrijf toch maar even op, hoe je heel simpel zo´n sausje roert. Speciaal voor de mensen, die graag van pakjes en zakjes af willen, maar dat soms lastig vinden.

Je neemt gelijke delen boter en bloem. Bijvoorbeeld 30 gram en 30 gram. Je hoeft dit echt niet te wegen! Een grammetje meer of minder doet er niet toe. De boter (of margarine, of olie, wat je wilt) verwarm je zachtjes in een pannetje. Het mag niet bruin worden. Je doet de bloem erbij en laat die een paar minuutjes zachtjes garen. Blijf opletten, dat de boel niet bruin wordt! Dan doe je scheut voor scheut melk erbij, terwijl je met een garde goed roert. Er mogen geen klontjes ontstaan. Steeds wanneer de scheut melk in de brij is opgenomen, voeg je opnieuw een scheut toe. Net zolang tot jij vindt, dat de saus de goede dikte heeft. En ook hier geldt weer: je hoeft NIET met een maatbeker in de weer. Dit kan iedereen echt heus waar op gevoel! Als je nu een snuf zout toevoegt heb je gewone witte saus. Wil je het wat specialer? Dan roer je er een eetlepel (of zoiets) kruidenboter doorheen. En dat is het. Simpel hè. En mochten er onverhoopt toch klontjes in je saus zijn gekomen? Dan zet je er gewoon even de staafmixer in en draai je de saus mooi glad.

Nou, dat was even een snel tipje. Nu ga ik eens kijken of er al verkiezingsuitslagen zijn. Want ook daar ben ik heel benieuwd naar!

dinsdag 14 maart 2017

Ziekenhuis

Wat was ik vanmorgen blij, dat mijn hoofdpijn over was!! Ik kon wel zingen. M´n energie bruiste weer als vanouds. Lekker de was naar buiten gedaan en na het gewone opruimrondje ging ik de keuken in om mangojam te maken. Ik had, zoals gewoonlijk, weer heel wat plannen voor deze dag. Maar er kwam een dikke streep doorheen:

Halverwege de ochtend appte mijn schoonzus, dat schoonmama niet goed geworden was en dat ze de ambulance had gebeld. Dat was het begin van lange, lange uren. Wat was er precies? Hoe erg was het? Hoe kwam het?

Willem is de hele middag bij haar geweest. Eerst urenlang op de Eerste Hulp. Pas aan het einde van de middag werd ma naar zaal gebracht. Aanvankelijk voor een nachtje, ter observatie. Maar tegen zevenen kwam de dokter vertellen, dat er op de scan te zien was, dat er een fikse vernauwing in de dunne darm zit. Dat komt nog bovenop de problemen waar ma al sinds de Kerst mee tobt. We zitten dus helaas weer in de zorgen. En eerlijk gezegd geeft het me een heel akelig déjà-vu gevoel, allemaal :-(.

Vanavond ben ik nog even met mijn vriendin naar de Makro geweest. Zo af en toe doen we dat en eigenlijk is het voor ons een soort uitstapje. Maar ik was er met mijn gedachten niet bij. Ik deed mijn lijstje met inkopen. Gelukkig was alles er, wat ik zocht. En mijn vriendin slaagde ook voor wat ze in gedachten had. We deden nog een bakkie koffie en wisselden de laatste gezinsnieuwtjes uit. Maar daarna vond ik het fijn om weer naar huis te gaan.

Ik heb wat plannen gewijzigd en dingen afgezegd. Er ligt nu een andere prioriteit. Wat zal de dag van morgen brengen?

maandag 13 maart 2017

Saaiheid en afwisseling

Vandaag had ik helaas een hoofdpijndag. Nou ja, gelukkig niet een hele dag. Het begon ergens aan het einde van de ochtend. Maar evengoed was het erg lastig en haalde het een streep door mijn overenthousiaste maandag-planning. Het domme is, dat ik het waarschijnlijk aan mezelf te danken heb. Als ik alleen in huis ben, vergeet ik om regelmatig iets te drinken te nemen. Ik moet gewoon beter voor mezelf zorgen ;-). Vanmiddag was het zó erg, dat mijn kussen gewoon zeer deed, toen ik op bed ging liggen. Het is nu nog steeds niet weg, maar gelukkig wel dragelijk.

Maar goed. Intussen is het lang geleden dat ik blogde. En dat is op zich niet omdat er hier nooit iets gebeurt. Integendeel. ¨Iedere dag een andere film,¨ zei mijn moeder altijd :-). En zo is dat. Alhoewel er ook wel heel vaak dezelfde dingen langs komen. De was, de was, de was. Eten koken, eten koken, eten koken. Brood bakken, brood bakken, brood bakken. Pakjes voor de webshop inpakken, inpakken, inpakken. Eigenlijk gewoon te saai om daar steeds over te schrijven.

Maar rondom die eentonigheid is er dan de afwisseling. We hadden vorige week woensdag ¨Biddag voor gewas en arbeid¨. Op donderdag ging ik met mijn broer, schoonzus en zussen op visite bij mijn nicht, die het huis van onze ouders heeft gekocht. Zo raar om daar binnen te stappen. Heel vertrouwd, maar tegelijk vreemd, want: alles anders...Op vrijdag was mijn zus Maaike jarig, op zaterdag verjaarde zus Maria. Hans was met een vriend 3 dagen naar Malaga. Henk ging met de natuurclub naar de Sterrenwacht. Op vrijdagavond gingen we een avondje ´los´ in de stad. Eerst naar de bieb. (Sinds de bieb in Alblasserdam niet meer op vrijdagavond open is, gaan we regelmatig naar de bieb in Rotterdam.) Daarna naar C&A, want die is toch voordeliger. We snoepten een loempia en maakten de avond af, door bij de Mac een ijsje te eten. Henk werd helemaal blij toen hij ook nog een hamburger mocht :-).


De weken zijn vol. Af en toe moet ik strak plannen. Zaterdag was zo´n dag. We hadden veel dingen buiten de deur op het programma staan. Maar als je dan toch je was weg wil hebben en je broden voor het weekend gebakken enzo, dan moet je vroeg beginnen. De broden stonden om 8 uur al (in twee porties) in de narijs en toen we om 10 uur naar schoonmama vertrokken, stonden ze geurend en wel op de roosters af te koelen.




En intussen geniet ik van m´n tuintje. Elke dag wordt het groener en gaat er méér bloeien. M´n bijen vliegen ook weer af en aan. Binnenkort ga ik de voorjaarsinspectie doen. Leuk!!


Willem en ik willen deze week ook eindelijk handen en voeten gaan geven aan onze ´opknapplannen´. We willen eerst de woonkamer gaan aanpakken. Ik kijk ernaar uit, dat het kastje van mijn moeder wordt geplaatst en de klok van mijn ouders wordt opgehangen. Gewoon alles opruimen en opfrissen en hier en daar wat nieuws. De rolgordijnen van de vorige bewoners (wij wonen hier alweer bijna 13 jaar) eindelijk opdoeken. Ja, ik ben er echt aan toe nu :-).


donderdag 2 maart 2017

Van een tuinverrassing, een bloemkoolvergiftiging en verder NIETS.

Vorige week zaterdag hadden we, zeker voor de zaterdag, een superstrakke planning. Om 9 uur stapten we de deur uit om de wekelijkse boodschappen voor schoonmama te doen. Van half 10 tot half 11 deden we een bakkie bij haar en kon ik wat hand-en-span diensten voor haar verrichten. Om half 11 zetten we koers naar Dordrecht. Trijnie vierde haar verjaardag. We stapten er stipt om 12 uur weer op en reden langs het Biesboschcentrum om Henk van de natuurclub te halen. Is dat strak, of is dat strak? Het liep allemaal gesmeerd. En na nog een boodschap gedaan te hebben, kwamen we ergens tegen half 2 thuis. Daar vonden we een grote verrassing:

Hans was ´s morgens al vroeg opgestaan. Ik had al een beetje verwonderd gevraagd, waarom hij zo vroeg op was. ¨Nou, gewoon, uitgeslapen en bla, bla¨. Ik vroeg hem naar zijn plannen voor de dag en het gesprekje kabbelde verder: ¨O, straks komt Pieter en dan gaan we eerst ergens wat plantjes poten en bla, bla.¨ ¨Ja,¨ keuvelde ik terug, ¨onze tuin moet ook nodig gedaan worden. Misschien lukt het me volgende week om er eens even flink doorheen te gaan.¨

Afijn. Nu bleek, dat Hans zijn ´ergens´ onze eigen tuin was! Hij had stiekem een verrassing voorbereid. We hadden al een jaar lang twee dode bolacacia´s in de voortuin staan. Best decoratief hoor ;-), maar niet zo netjes. Samen met Pieter had Hans deze boompjes uitgegraven en ze legden net de laatste hand aan het poten van twee mooie leilindes!! Zo! Wat ziet dat er gaaf uit!

Nadat onze monden, die van verbazing open geklapt waren, weer dicht waren, vertelden de jongens, dat ze ook de achtertuin nog gingen aanpakken. En ze hadden bedacht, dat ze dan tussen de middag wel getrakteerd zouden worden op kibbeling ;-). Natuurlijk! Willem wist niet hoe snel hij Henk naar de visboer moest sturen voor een heel grote zak kibbeling. Op zulke ijverige jongens moet je zuinig zijn!

De achtertuin werd ´ s middags gedaan. Niet alleen dode rommel eruit, maar er werd hier en daar ook wat nieuw spul gezet. Pieter had een mooi plannetje uitgedacht en daarbij rekening gehouden met kleur en seizoen en hoogte van de begroeïng. Het ziet er nu al mooi uit en ik kan niet wachten tot straks alles groeit en bloeit! Het beginnetje is er al :-).






Dit hoorde ook weer in het prachtige rijtje warmte en liefde en verrassingen, wat we de laatste week beleefden. Het houdt niet op. Nog steeds komt er post en telefoon, wordt er meegedacht, meegeholpen. Ongelofelijk hoor!

Toch hebben we het gewone leven weer aardig op gepakt. Willem werkt nog wel vanuit huis. Zijn nieuwe laptop is pas aankomende maandag werkklaar. Tot die tijd werkt hij op de desktop, thuis. Dat is wel gezellig, hoor. ´s Middags met elkaar lunchen en af en toe ga ik boven, waar hij werkt, een bakkie koffie doen.

Maandag belde de groentenboer van de markt al heel vroeg op. Ik denk, dat het nog maar 12 uur was. Maar het was bar en boos weer en ze zouden dus veel over houden. Of ik nog wat nodig had en dat ik eventueel ook eerder mocht komen. Prima. Het was hoog tijd, dat er hier weer normale prakkies gekookt werden :-). Dus reed ik halverwege de middag in de stromende regen naar de markt om mijn kofferbak vol te laden. Er stond al van alles voor me klaar. Terwijl ik doos na doos naar de auto bracht, zag ik dat er wel heeeeel veel bloemkool bij zat. ¨Wil je me een bloemkoolvergiftiging op laten lopen?¨ grapte ik. Veel bloemkool vinden we niet erg, hoor. Wij vinden bloemkool heerlijk. Meteen al op maandag kwam er een lekker bloemkoolprakkie op tafel. Met kipfilet en pindasaus.



 En op woensdag was er bloemkooltaart.



Nu nog bedenken wat ik met de rest doe. Ik vond een lekker Jamie-recept van bloemkoolsoep met knoflook. Lijkt me ook heel lekker! Misschien voor zaterdag, ofzo.

Vandaag heb ik simpel pasta gekookt. Willem is vanmorgen vroeg met Jan en Maria vertrokken. Ze gaan twee dagen Pieterpad lopen. Ze lopen van Coevorden via Hardenberg naar Ommen. Behalve dat het best saai is zonder Willem, was ik een beetje zat van de hectiek van de dag. Eerst dus vanmorgen de lopers de deur uit geholpen. Daarna samen met Maaike (en nog twee anderen) gaan soppen bij mijn vriendin. Even lunchen, even uitrusten en daarna kwam dat hele circus van de teruggevonden spullen langs. Liep ik samen met Koos ineens in de blubber van een Zwijndrechts park te banjeren. Thuisgekomen moesten de pakketjes nog ingepakt en naar de post gebracht worden. En op de terugweg Henk ophalen. Die logeerde bij mijn zus, maar Henk was ziek geworden. Ik haalde een heel zielig vogeltje op en installeerde hem op de bank. Net heeft hij overgegeven. Echt sneu, dat hij ziek is :-(.

Het werd dus simpel pasta. En ´ineens´ toch zomaar voor 8 personen, want er bleven een paar vriendinnen meeëten. Allemaal goed hoor. Nu staat mijn dagelijkse portie strijk nog te wachten, ben ik brood aan het bakken en moet ik nog een was ophangen, anders hebben de jongens morgen geen schone sokken meer. Eigenlijk wil ik niets meer. Gewoon ff niets. Misschien ga ik gewoon ff NIETS doen. Heeeeeerlijk :-).

Ik heb mijn Bijbeltje terug!!

Een lang verhaal kort:

Een mevrouw uit Zwijndrecht mailde vanmiddag, dat haar hond Willem z'n portemonnee had gevonden. In de bosjes in een park. Ik belde die mevrouw op en vertelde van de inbraak en vroeg, of er misschien nog méér lag, dan alleen die portemonnee. Dat wist die mevrouw niet, maar ze wilde wel wijzen, waar de hond ongeveer met de portemonnee uit de struiken was gekomen.

Koos en ik zijn snel naar Zwijndrecht gereden. Op de aangewezen plaats zagen we na enig speuren ineens twee roze kaartjes: rijbewijzen! Het rijbewijs van Willem en dat van mijn vader. Daarna zagen we ook mijn portemonnee. Leeg natuurlijk, behalve wat bankpassen. We vonden de creditcard van Willem. En ineens zag Koos het liggen: mijn Bijbeltje!!! Wat ben ik blij!! Het heeft weliswaar waterschade, maar toch!


We hebben nog een poosje rondgebanjerd, maar vonden verder niets meer. Misschien gaan we zaterdag nog een keer goed zoeken, met kaplaarzen aan. Want het was er vreselijk drassig.
En natuurlijk heb ik ook de politie op de hoogte gebracht. Wellicht dat de recherche me nog belt, zeiden ze. We gaan het zien...

Thuisgekomen bekeek ik met weemoed het rijbewijs van mijn vader. Met een schok realiseerde ik me, dat dat juist tot op zijn sterfdag geldig was. Echt raar om die datum zo op dat kaartje te zien staan :-(