Wat was ik vanmorgen blij, dat mijn hoofdpijn over was!! Ik kon wel zingen. M´n energie bruiste weer als vanouds. Lekker de was naar buiten gedaan en na het gewone opruimrondje ging ik de keuken in om mangojam te maken. Ik had, zoals gewoonlijk, weer heel wat plannen voor deze dag. Maar er kwam een dikke streep doorheen:
Halverwege de ochtend appte mijn schoonzus, dat schoonmama niet goed geworden was en dat ze de ambulance had gebeld. Dat was het begin van lange, lange uren. Wat was er precies? Hoe erg was het? Hoe kwam het?
Willem is de hele middag bij haar geweest. Eerst urenlang op de Eerste Hulp. Pas aan het einde van de middag werd ma naar zaal gebracht. Aanvankelijk voor een nachtje, ter observatie. Maar tegen zevenen kwam de dokter vertellen, dat er op de scan te zien was, dat er een fikse vernauwing in de dunne darm zit. Dat komt nog bovenop de problemen waar ma al sinds de Kerst mee tobt. We zitten dus helaas weer in de zorgen. En eerlijk gezegd geeft het me een heel akelig déjà-vu gevoel, allemaal :-(.
Vanavond ben ik nog even met mijn vriendin naar de Makro geweest. Zo af en toe doen we dat en eigenlijk is het voor ons een soort uitstapje. Maar ik was er met mijn gedachten niet bij. Ik deed mijn lijstje met inkopen. Gelukkig was alles er, wat ik zocht. En mijn vriendin slaagde ook voor wat ze in gedachten had. We deden nog een bakkie koffie en wisselden de laatste gezinsnieuwtjes uit. Maar daarna vond ik het fijn om weer naar huis te gaan.
Ik heb wat plannen gewijzigd en dingen afgezegd. Er ligt nu een andere prioriteit. Wat zal de dag van morgen brengen?
