Toen ik vanmorgen wakker werd, was ik zonder rugpijn (door mijn nieren). Daar was ik alvast heel blij mee. Ook voelde ik me niet koortsig meer. Nóg iets om blij mee te zijn. Ik ben tot een uur of 8 op bed blijven liggen. Daarna heb ik Henk en Jan een duwtje richting school gegeven ;-). En toen iedereen verdwenen was, ben ik lekker languit in bad gegaan. Omdat het allemaal best goed ging, kleedde ik me aan. Ok, ik was nog wat wiebelig en daarom besloot ik wat licht werk op te pakken. Er was zát waarmee ik me nuttig kon maken. Eerst maar eens de bank gebeld voor nieuwe readers. Er waren er namelijk twee gestolen bij de inbraak in februari.
Daarna een telefoontje naar een behandelaar van Henk. Ook al vanwege de inbraak: doordat mijn agenda gestolen is, wist ik niet wanneer de volgende afspraak zou zijn. Ook was het door de dokter uitgeschreven recept verdwenen en daar had ik een nieuw voor nodig. Het was goed dat ik belde, want de komende afspraak was begin april. Mooi. Weer iets afgewerkt/opgelost.
Daarna nam ik een duik in de administratie. Er lag weer genoeg. Dingetjes uitzoeken, fakturen betalen. Post bekijken. Oude paperassen wegdoen. Fijn, fijn, fijn.
Ik voelde me met het uur opknappen en breidde mijn werkzaamheden uit. Ik kon best de was sorteren en er één aanzetten. Ook wat was betreft: er lag weer genoeg. Daar hoef je nu nooit naar te zoeken :-).
Ik deed alles wel slow motion. Maar dat geeft niets. Bij een ontsteking moet je echt je rust in acht nemen. En dat doe ik door mijn werkjes op het gemakje te doen en af en toe af te wisselen met even zomaar zitten. Even bijlezen op bepaalde blogs. Een stukje haken in de zon.
Vanmiddag ben ik naar de bank gegaan. Dat was wel typisch een klusje wat domweg móest. Morgen heb ik er geen gelegenheid voor en ik wilde toch graag iets afwerken voor het einde van de maand. In ons dorp is geen Rabobank meer. Dus startte ik m´n brik en reed naar Papendrecht. Wat fijn, dat het lukte! Toch bijzonder als je bedenkt hoe ziek ik gisteren was.
Toen ik thuiskwam maakte ik de pakjes voor de webshop klaar en bracht ze weg. Ik had besloten om vandaag ook weer voor het eten te zorgen. Maar dan wilde ik iets makkelijks klaarmaken. Toen ik vanmorgen op de blog van Zuinigaan over capucijners las, had ik er al trek in: Captains Diner! Mmmm.
Ik haalde daarvoor nog even wat ik niet in huis had en schoof thuis achter het fornuis. Oud en vertrouwd :-). Toen Willem thuiskwam, was hij verbaasd me in de kleren te zien. En de kinderen waren blij, dat ik weer kookte. Volgens Maaike ben ik afgevallen in mijn gezicht. Dat kan. Ik heb een paar dagen nauwelijks gegeten, vanwege de misselijkheid. Jammer dat je dan in je gezicht afvalt. Ik weet wel betere plekjes ;-).
Wat een wonder, deze dag voor mij! Van dweil naar wapperende vlag. En de les: Je kunt nooit blij genoeg zijn met de gewone dingen in het leven!
Ik voel nu toch de rugpijn weer terugkomen. Dus kruip ik maar in m´n mandje. En hopelijk groeit er vannacht een velletje over de twee brandblaren die opengegaan zijn en zo schrijnen...
