dinsdag 31 december 2019

Ons nieuwe THUIS!

Vorige week dinsdag zijn we verhuisd. Van Alblasserdam naar Bleskensgraaf. Van een modern nieuwbouwhuis, naar het voorste gedeelte van een oude boerderij.

Om 7 uur stond iedereen in de startblokken. Hans mocht van zijn baas een 6 meter lange aanhangwagen lenen. En de vriend van Maaike kwam met een grote bedrijfsbus. Ook een vriend van Hans kwam met een bedrijfsbus. We hadden op maandagavond al een lading klaargezet. Klokslag 7 uur reed dan ook de eerste bus met aanhanger weg. We troffen het niet met het weer. Het regende behoorlijk. En omdat in Bles de tuin nog op de schop lag, was het daar één grote modderpoel. Maar ja. We zaten in de trein en moesten verder.

Een grote ploeg was in Alblasserdam bezig om alles in de bussen en op de aanhangwagen te tillen en van alles uit elkaar te schroeven enzo. In Bleskensgraaf waren er enkele sterke mannen die steeds zorgden dat alles snel werd uitgeladen. Willem was daar om aanwijzingen te geven waar de meubels geplaatst moesten worden. De rest van de lading werd in de schuur en in het shopgedeelte neergezet en zouden we later op z´n plaats zetten. Het streven was om om 13.00 uur alles over te hebben en in Bleskensgraaf met z´n allen te lunchen. Dat lukte! Om 13.12 zaten we met 15 man aan de lunch, die mijn zus en zwager voor ons hadden klaargemaakt. Hè, hè! Even uitpuffen. Wat een klus, wat een klus. Om 9.00 uur hoorde ik al iemand zeggen, dat het leek alsof er een hele dag om was...

Afscheid nemen van ´onze´ poes,
die onze poes niet was...

De stapelbedden moesten
worden gedemonteerd


Kamer na kamer kwam leeg

Ff een koffierondje

De grote aanhangwagen.



Ook Maaikes klein autootje moest vol

In de bus paste wel even wat méér :-)

En ook in de bus van Hans z´n viend
kon nog lekker wat weggestouwd worden

Uitpuffen in Bleskensgraaf
aan een luxe lunch!
De gezichten staan hier niet zo blij.
Maar dat waren we echt wel!
Het was alleen heel kkkkkkoud.
En we waren moe en nat.
´s Middags zijn we de hele middag bezig geweest met bedden en kasten in elkaar zetten en zoveel mogelijk dozen uitpakken. Het doel was, dat we ´s avonds in elk geval konden eten en slapen. En de volgende dag was het Kerstfeest. Dan wilden we in elk geval in alle rust naar de kerk kunnen. Ik had dus ´s morgens vroeg om 5 uur als eerste alle witte overhemden voor de mannen gestreken en alle kerkkleding hing bij elkaar aan een in de haast gekocht demontabel kledingrekje. Dat gaf rust.

Er was ´s middags nóg een projectje: Maria en haar vriend zouden in Dordrecht bij het asiel onze nieuwe poes gaan ophalen! Het was een hele belevenis. De poes, die Arie heet, liet zich echt niet zomaar in een mandje zetten. De mevrouw van het asiel had uit voorzorg dikke handschoenen aangetrokken, maar kreeg het niet voor elkaar. Er werd iemand bij gehaald, die het tenslotte wèl voor elkaar kreeg. Daar zat Arie in z´n reismandje. Er werd nog snel een foto gemaakt bij de balie.


En zo kwam Arie in ons leven. Heel bang was hij! Hij poepte onderweg in de reismand. Bah!! Maar we hebben hem bang en vies in ons hart gesloten. Ik was al maanden verliefd op juist déze poes. Ik wilde hem zo graag. Het leek erop, dat hij aan mijn neus voorbij ging. Want de vorige week had iemand hem geadopteerd, maar na een dag gelukkig weer terug gebracht, omdat ´hij uithaalde´. Nu hadden we hem alsnog!

Natuurlijk waren wij er ook op bedacht, dat hij zou uithalen en dat hij misschien best onhandelbaar zou zijn. Maar we hadden er alle vertrouwen in, dat het goed zou komen. En nu, na een week, kunnen we al zeggen, dat dat voor 100 procent gelukt is! Arie is zooooooo lief!!! Hij haalt helemáál niet uit! Komt juist naar je toe om aangehaald te worden. Ligt bij Maria of bij ons op bed te slapen, bovenop z´n mensen :-). De poeperij is weer normaal. Het is alsof hij altijd bij ons was! We moeten alleen opletten, dat hij (ze is een zij, maar we zeggen hij) niet naar buiten glipt. Hij moet 6 tot 10 weken binnen blijven om te wennen.



´s Avonds zaten we met een hele tafel vol mensen aan de erwtensoep, die mijn nicht (die ook hier op Bles woont) voor ons had gekookt.


En ´s avonds ons eerste echte bakkie koffie!


Het was een heel lange, intensieve, onvergetelijke dag geweest.

Deze eerste week is omgevlogen. We zijn al helemaal gewend, maar nog lang niet op rust. Het is nog enigszins kamperen. We hebben gelukkig wel warm water (en dus een warme douche), maar we hebben boven geen verwarming. En aangezien de dakisolatie ook nog maar op het halve dak zit, is het echt heel, heel, heel koud! De kinderen slapen onder twee dekbedden en nemen kruiken mee naar bed. Zolang je in bed blijft is dat prima. Maar je durft bijna je bed niet uit van de kou ;-).
Ook is het shopgedeelte en de privé-zolder nog niet klaar en kunnen dus ook niet ingericht worden. Dat betekent dat steeds alles tijdelijk een plekje krijgt en nog minstens twee keer door onze handen moet. En buiten is er onder aanvoering van Hans een monsterklus gaande om het erf af te krijgen. De boel was enorm verzakt. De weg was plus 70 en het diepste punt van de tuin min 30. Daar zijn dus heel wat wagens puin en grond en zand op gestort.

Elke dag is Hans bezig. Hij wordt geholpen door een collega en een vriend en door de gaande en komende man. Zaterdag waren ze met zes man bezig!





Vrijdag zijn onze lieve vrienden Ellen en Marco uit Zwitersland overgekomen. Die lieverds maken er gewoon een werkvakantie van!! Echt helemaal te gek, hoor.

Zaterdag zijn ze mee gegaan naar de Karper. Daar moest nog van alles ontmanteld en schoongemaakt worden. Willem en Marco haalden het steigerhouten buro en de steigerhouten kast uit elkaar, de klok van de muur en dat soort dingen. De vrouwen hielden zich bezig met soppen en stofzuigen en poetsen. We kwamen een heel eind. Er ging gewoon ook weer een hele vracht richting Bles. Alleen alles van de shop en de inhoud van de schuur bleef nog achter. Dat wachtte op deze week.

En daar zijn we dus gisteren de hele dag mee in de weer geweest. Ongelofelijk hoeveel er uit die shop van mij kwam! We hebben 56 grote dozen en kratten ingepakt. Daarnaast nog tig kruidenemmers,


alle volle dozen voorraad en balen meel en zaden, al het verpakkingsmateriaal, al het workshop- en fairmateriaal. Pfff.....

Vandaag moet er nog één flinke vracht gehaald worden. Maar dat is dan echt het laatste. Ook deze dag zijn we nog volop aan het verhuizen dus. Ik hoop, dat ik vanmiddag om een uur of vier daar de deur achter me dicht kan trekken en dat het schoon is. Het is en blijft jammer, dat we steeds van 7 januari waren uitgegaan voor de overdracht en dat dat op het laatste moment 2 januari  bleek te zijn.  Dit gehaast en gevlieg is echt he-le-maal niet leuk :-(. Ik baal er nog altijd van. Het is afraffelen en het geeft stress.

Daarom proberen we wel extra te genieten hier in Bles. Het wonen op zo´n klein dorp is een verademing. Zo lief, als je buren dan een schaal oliebollen komen aanreiken. En zo attent als je het kerkblaadje van de plaatselijke gemeente persoonlijk bezorgd krijgt. Dat is nu echt een warm welkom.

Het is ook zo mooi hier in de polder!




Ik kijk er erg naar uit om het gehaast en gestress achter me te laten en me echt te settelen! Maar voordat echt alles een vaste plaats heeft, zijn we wel een paar maanden verder, schat ik zo....

maandag 23 december 2019

Morgen...

Morgen is het de dag van de verhuizing! We tellen nu bijna in uren :-). Het huis is bewoonbaar. Vandaag worden de laatste klappen erop gegeven. De vloer op de benedenverdieping wordt gelegd en de trappen naar de 1e en 2e verdieping in het shopgedeelte worden geplaatst. Via die trappen kunnen we ook op de eerste verdieping van het woongedeelte komen. Dat is handig, want de trap in het woongedeelte is heel laag en heel smal en daar past niet veel door. De bedden, matrassen, kasten enzo kunnen we dan via de nieuwe trap in de shop naar de slaapkamers brengen.

Niet alles is op tijd af. Maar daar hadden we wel mee gerekend. Het valt echter allemaal nog reuze mee. Zo is de badkamer nog niet klaar, maar we hebben een tweede douche. Het wordt misschien af en toe een beetje dringen, met z´n achter. Zeker omdat in die doucheruimte ook het enige toilet is, wat aangesloten is. Wat nog wel een dingetje is: het is de vraag, of het warme water nog vòòr morgenmiddag aangesloten is. Lukt dat niet, dan kunnen we voorlopig alleen maar koud douchen. Brr. Ik hoop maar dat dat nog op tijd lukt :-)).
Verder moet er nog best veel in het shopgedeelte gebeuren. Maar dat wordt allemaal pas ná de kerstvakantie opgepakt en dat is prima.

Wat wel een lelijke streep door de planning is, is dat we niet 7 januari maar 2 januari hier uit de Karper weg moeten zijn. Dat bleek een heel vervelend misverstand te zijn. Toen wij het voorlopig koopcontract in onze mailbox kregen, stond daar als overdrachtsdatum 8 januari op. In augustus, één uur voordat we op vakantie gingen, hebben Willem en ik op een hol en een draf het koopcontract ondertekend. Je moet dan tig keer je handtekening en tig keer je paraaf zetten. Er is ons toen bij de makelaar niet gezegd, dat de overdrachtsdatum veranderd was en ik had dat ook bij het tekenen niet gezien. Ná onze vakantie ging ik mijn agenda invullen en heb toen ook even voor de zekerheid het inmiddels getekende koopcontract in mijn mailbox opgezocht, om er zeker van te zijn, dat ik de goede overdrachtsdatum in mijn hoofd had. Ik zag toen, dat de oorspronkelijke datum (met pen) gewijzigd was. Het koopcontract zat op z´n kop in mijn mailbox en ik las 7 januari:


Pas vorige week maandag bleek, dat dit niet een zeven is, maar een doorgehaalde 8, waar een 2 boven gezet is. Twee januari dus.
Man, man! Ik ben echt niet snel in de stress. Maar nu even wel! Zeven januari was eigenlijk al gekkenwerk. Ik zag het écht niet zitten, dat de overdracht nòg eerder zou zijn....

De makelaar kon wel begrijpen, dat wij daar een 7 hadden gelezen en ging ´iets regelen´. Ze kon niet beloven, dat het 7 januari zou worden, maar wellicht dat het wel ná 2 januari kon.

Dinsdag werden we teruggebeld. Het kon niet. De notaris kon het niet veranderen en de mensen, die ons huis hebben gekocht, hadden ook al allerlei afspraken met installateurs enzo. Bovendien vond ze, dat wij voldoende waren geïnformeerd en hadden zíj het nooit over 7 januari gehad. Dat laatste schoot me behoorlijk in het verkeerde keelgat....

Afijn. Lang verhaal kort. Wij konden op onze kop gaan staan, maar het werd níet veranderd en dus moeten we het er maar mee doen. Op 2 januari hoop ik jarig te zijn en wij hadden met mijn brussen voor die middag al wat afgesproken. Dat wilde ik er echt niet voor gaan verzetten. En dus gaan wij straks naar de notaris om een volmacht af te geven en wordt het passeren van de koopacte zonder ons gedaan. Ik had het liever allemaal anders gezien. Maar het is niet anders.

Ons nieuwe huis wordt al steeds meer ons thuis. Dat is ook wel, omdat het hele gezin eraan meewerkt. Het is echt een project van ons allemaal. Zonder de inzet en de kunde van onze kinderen, hadden we dit nooit kunnen doen!

Hier nog wat plaatjes van afgelopen zaterdag. Hans is de tuin op de schop aan het nemen. Zaterdag hielpen Wim en Leendert graag een handje mee. Wat een klus!



Binnen werd er vooral heel veel gepoetst. Donderdag was ik samen met mijn vriendin al bezig geweest. Toen deden we het trappenhuis en Maria´s kamertje.


Zaterdag heeft Maaike haar eigen kamertje en de douche schoongemaakt en met z´n allen hebben we de jongenskamer helemaal leeggehaald en schoongemaakt. Het is een enorme kamer en hij stond nog helemaal vol met klusspullen, een eiken vloer, een half in elkaar gezette kastenwand en isolatiemateriaal. Nu is de kamer klaar om ingericht te worden.


Vorige week is ook de keuken gezet.


En de binnendeuren werden keurig gespoten.



Vrijdag is de hele vloer van de benedenverdieping geëgaliseerd. Daarvoor moest alles uiteraard helemaal leeggeruimd zijn en moest er overal goed gestofzuigd zijn. Die taak heeft Dirk op zich genomen. Hij is dan ook onze stofzuigert :-)). Toen hij nog thuis woonden was stofzuigen zijn vaste taak na het avondeten. Kijk, altijd handig om je kinders zoiets goed aan te leren :-).


En passant adopteerden we een poes uit het asiel, waar we al twee maanden verliefd op waren! Het asiel reserveert echter maar twee dagen en wij konden de poes dus niet alvast reserveren. Elke dag keken we, of ze er nog was. Op een dag zagen we, dat ze gereserveerd was....Ah, wat jammer! Een paar dagen later, zagen we ineens, dat de reservering er weer afgehaald was. Yes! Weer keken we elke dag, of Arie (zo heet ze) er nog was. Een week of twee geleden mailde Maria, of Arie nog beschikbaar was en of we konden komen kijken. Helaas kreeg ze toen een mailtje terug, dat Arie juist was geadopteerd en dat ze die avond opgehaald zou worden. Huil, huil! Maar wat denk je? Vorige week zal ik ineens Arie weer ´in de aanbieding´. Ik mailde naar het asiel. En ja hoor, Arie was na een dag weer door z´n nieuwe baasje teruggebracht. Ze was wéér beschikbaar. Vrijdagmiddag zijn we gaan kijken. Arie is een kat met gebruiksaanwijzing. Ze is gestresst en bazig en haalt uit. Maar wij houden wel van zo´n uitdaging. Morgenmiddag mogen we haar gaan ophalen! En van Martine van Min of meer heb ik uitgebreid allemaal fijne tips en trucs gekregen. Oh, wat zijn we blij!


Het vergoedt dat wij ´onze´ zwerfkat (die geen zwerfkat bleek) moeten gaan missen. Sinds wij weten, dat hij een baasje heeft en wij alleen maar zijn tweede adres zijn, hebben we hem geen kruimel meer te eten gegeven. Dat was ook de afspraak met zijn baasje. Maar ik had óók gezegd, dat ik hem níet naar buiten zou jagen, als hij naar binnen zou glippen. De kat is hier, ook al krijgt hij dus niets meer te eten, steeds in huis blijven komen. Wij gaan hem heel erg missen! Vorige week heb ik een afscheidsfoto gemaakt.


Zaterdagavond hebben we nog een keer als vanouds met de hele bups frieten gegeten. Echt gezellig zo´n project. Maar ook wel vermoeiend. Ik denk dat we blij zullen zijn als we over zijn!

dinsdag 17 december 2019

De laatste loodjes: zwaar maar leuk!

De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst. Maar de laatste loodjes van onze verhuizing/verbouwing zijn daarnaast toch ook wel erg leuk. Al het voorwerk, wat is gedaan, komt nu bij elkaar!

Toen we zaterdagochtend gingen kijken, was het een drukte van belang. Hans was naast het huis bezig om de boel te egaliseren. Vòòr de verkoop was er een strook met een bloemperk aangelegd, zodat duidelijk was, waar de erfscheiding loopt. Dat bloemperk heeft Hans weggehaald, want dat wordt allemaal anders.


Binnen waren er twee schilders hard aan het verven. Het is allemaal krap dag, omdat het stucwerk eerst toch droog (genoeg) moet zijn om het te verven. Wij waren er al vanuit gegaan, dat onze slaapkamer sowieso niet op tijd klaar zou zijn en dat we eerst maar een poosje op een matras op zolder zouden moeten slapen. Maar onze schilder, Erik Zondag, weet het toch zo te plooien, dat het woongedeelte in elk geval klaar zal zijn. Deze week is hij er een paar dagen met drie man. Dat schiet op!



Het stucwerk komt in het woongedeelte ook helemaal af. Alleen de entree en het shop-gedeelte zal dan later gedaan moeten worden. Dat is helemaal niet erg, hoor. Daar weten we wel een mouw aan te passen.

Intussen is Wim aan onze badkamer begonnen. Het is een badkamer, die grenst aan onze slaapkamer. Deze badkamer komt niet op tijd af, maar we hebben boven nog een douche. Helemaal goed dus :-).

We hebben gekozen voor betoncire op de wanden. Geen tegeltjes en dus geen voegen schoon te houden. Wat lijkt me dat fijn!!

Het is wel een klus om dat betoncire aan te brengen. Telkens moet er een laagje aangebracht worden, weer drogen, en dan het volgende laagje. Wim is automonteur, maar kan ook goed klussen. Hij is er echt één met twéé rechterhanden :-). Hij heeft pas bij hemzelf een badkamer met betoncire gemaakt en dat was zó goed gelukt, dat hij het bij ons ook met liefde en plezier wilde doen. We boffen maar!

Voordat Wim met betoncire begon, heeft hij zich er uiteraard goed in verdiept. Hij is daarbij ook enorm goed geholpen door het bedrijf, waar hij de benodigde spullen aanschafte: Boncreations. Ze hebben hem daar alles heel goed uitgelegd en alle tijd genomen om te helpen met het kiezen van de kleur. Alle kleuren, die je maar wilt, kunnen ze leveren! De meneer, die Wim hielp, was duidelijk geen gladde verkoper, maar een man, die praatte vanuit de praktijk. Ook toen Wim voor zijn tweede klus kwam, nam Mike alle tijd. Terecht dus even een lovend reclamestukje op deze blog voor als je ook ideeën had voor betoncire :-).


Willem en ik hebben zelf zaterdag niet geklust. We hadden het druk met inkopen doen. Er moesten nog tegeltjes komen voor onder de houtkachel, tegels voor op de vloer van de badkamer en nog zo het één en ander. Ook met regeldingen is je dag snel gevuld!

Deze week is de laatste hele week voor de verhuizing. Als er even een gaatje is, zijn we aan het inpakken. De weckpotten zijn intussen ook uitgezocht. Er mocht wel het één en ander weg. Wat mee gaat, hebben we schoongemaakt en ingepakt. Steeds maken we een kast of een plank leeg.

Gisteren haalden Maria en ik de meterkast leeg. Onvoorstelbaar wat er van een paar planken aan rommeltjes kan komen! De schoenpoetsspullen, de stofdoekenmand, stofzuigerhulpstukken, lampen, kammen/borstels/haarspeldjes, vliegenmeppers, bussen met schoenspray, bellijsten, een voorraad batterijen enzovoorts enzovoorts. Dan ben je zomaar een uur bezig met één zo´n onnozele kast. Pfff.

Ook de gewone dingen gaan door. Zo zit ik nu weer in de wachtkamer van het Sophia voor Maria. Helaas heeft Maria een forse terugval in haar ziekte (anorexia nervosa), waar ook de nodige energie in gaat zitten. Gisterenavond was er de kerstvertelling in de kerk. Vanavond nog een les Hebreeuws. Morgen hoopt Maria´s vriend jarig te zijn. In de webshop is het goed druk. Alles bij elkaar is het wel veel. Dat is niet erg, zolang het gladjes verloopt. Maar bij onverwachtse kinken in kabels, merk ik, dat ik daar krampachtiger over doe, dan normaal. Zo bleek gisteren plotseling dat de overdracht van ons huis niet meer op 8 januari stond (zoals dat in het voorlopig koopcontract was vermeld), maar dat dat naar 2 januari was verplaatst. Daar kwamen we achter, doordat de makelaar op 2 januari het laatste inspectierondje wilde afspreken. Hè? Error! Op 2 januari zijn we met de webshop nog in ons oude huis. Die wordt pas in de eerste week van januari verhuisd en dat kunnen we écht niet naar voren halen. Pfff. Het komt wel goed. De makelaar gaat ons erover bellen. Maar ik had toch even echt stress.

En zo is er elke dag wel even een storinkje, wat verholpen moet worden. Het blijft spannend dus ;-). Hopelijk blijf ik het tot het laatst léuk spannend vinden.

donderdag 12 december 2019

Vollopen

Ik was van plan, om vandaag mijn voorraad lege weckpotten in te pakken. Maar daar kwam niets van. De dag was om voordat ik er erg in had!

En wat deed ik dan zoal? Nou, niets bijzonders dus! Ik sloeg een gat in de berg met vuile was. Ik waste net zo lang, totdat al mijn wasrekjes vol hingen. Het strijkgoed van gisteren ging onder mijn strijkbout door en alles belandde netjes in de diverse kasten.

Intussen trok Maaike de bovenverdieping glad en poetste de badkamer en de douche. Hè, heerlijk is dat!

Na de koffie ging ik op stap voor mijn wekelijkse ritje naar molen De Driekleur in Rotterdam, voor nieuwe voorraad meel en bakproducten voor in de webshop. Maar voordat ik de snelweg op draaide, reed ik even langs de kringloopwinkel in Papendrecht, om de achterbank van m´n auto leeg te maken. Anders pasten de meelbalen er niet in. Lekker weer een hoop spullen weggedaan :-).

Heen-en-weer naar De Driekleur ging vandaag eens van een leien dakje. Zelfs bij de Irenebrug op Terbregge kon ik lekker doorrijden. Ik was dan ook al vòòr twaalven weer thuis.

Na de lunch kneep ik even 20 minuten mijn ogen dicht en daarna ging ik de webshopbestellingen inpakken. Het is druk, deze week, omdat we dinsdag een nieuwsbrief verstuurden. Maria was intussen ook thuis gekomen en pakte ragoutmix, kaneel, speltmeel en tarwebloem in. Zo kon ik lekker dóórgaan.

Ik was vást van plan, om ná het inpakken van de bestellingen aan het inpakken van de weckpotten te beginnen. Maar steeds als ik dacht, dat ik klaar was, lagen er weer nieuwe pakbonnen. Ik kan me ergere dingen indenken :-)). Al met al was ik gewoon tot half 5 bezig.

Voor vanavond stond er een klusavondje op het programma. Wilma en ik zouden nog één avond gaan dakpannen schrobben. Maar om half 5 kreeg ik een appje, dat dat niet meer nodig was. De pannen lagen inmiddels op het dak! O, wat ben ik daar benieuwd naar! Er waren verder voor ons vanavond geen klusjes op Bles. Aan de ene kant vond ik dat wel jammer. Aan de andere kant was een ´vrije´ avond ook wel een aantrekkelijk vooruitzicht. Kon ik misschien alsnog die weckpotten gaan inpakken. Dacht ik.

Eerst reed ik met Maria naar de post om de bestellingen af te geven.


En Maaike had gevraagd, of ik nog even vlees voor haar werk wilde ophalen bij mijn broer Jan. Dat ging in één moeite door. Daarna was het tijd om te gaan koken. Er moest van alles opgemaakt worden. Het werd dus een beetje een alternatieve maaltijd. Ik had nog een restant groentensoep, die ik opwarmde. Verder maakte ik een grote pan tomaat-paprikasoep. De bouillon daarvoor had ik al klaarstaan. En Maria had alvast de benodigde tomaten en paprika´s in stukjes gesneden en twee uien gesnipperd. Er lagen ook 6 flinke maïskolven, gekookt en wel, klaar in een pan. Ook die warmde ik op. Maria besmeerde oud brood met kruidenboter en ´roosterde´ die in de airfryer. Ik zei het al: een alternatieve maaltijd. Maar we hebben er allemaal heerlijk van gesmuld.

Na het eten was ik even uitgeteld. Inkakmomentje ;-). Dat krijg je, met een ´vrije´ avond in het vooruitzicht. Van die weckpotten kwam natuurlijk niets meer terecht. Ik heb nog wel vast een proefaflevering voor Terdege gemaakt. Een erg lekker toetje, wat hier zomaar om half 10 in de avond zijn weg vond in mondjes die het maar al te graag wilden keuren :-).

Willem heeft het internetverhaal voor Bleskensgraaf rond zitten maken. Dat was nog weer een stunt: we zitten bij Ziggo met ons internet en hadden een tijdje geleden gebeld voor onze aanstaande verhuizing. Omdat we door de webshop afhankelijk zijn van internet, is het uiteraard belangrijk, dat we niet zonder komen te zitten. We hadden daarom afgesproken, dat het in Bleskensgraaf op tijd zou worden aangesloten en dat het hier in Alblasserdam nog tot 7 januari zou doorlopen. Dinsdag kwam de monteur in Bleskensgraaf. Maar die kon onverrichter zake weer gaan. Er loopt geen kabel naar ons huis! De monteur zei meteen al, dat dat weleens lang kon gaan duren en dat het bovendien ook de nodige kosten met zich mee zou brengen. Het leggen van het stuk kabel vanaf de weg naar de woning moet je namelijk zelf betalen. Maar omdat we een zakelijk abonnement hebben, zouden we met prio behandeld worden en we zouden er snel over gebeld worden. Inderdaad kregen we ´s middags al een telefoontje. Maar dat was alleen om ons te melden, dat het tot 14 weken ging duren, voordat die kabel er lag. Dat was balen :-(. Maar intussen heeft Willem zijn licht eens hier en daar opgestoken en kregen we ook veel tips op FB. We hebben ons abonnement bij Ziggo opgezegd en gaan in Bles over op mobiel internet. Dat is sneller, goedkoper en stabiel. Eigenlijk is dat dus uiteindelijk een beter plan, dan wat we eerst hadden. Willem heeft het benodigde apparaat besteld en uitgevogeld wat voor abonnement we nodig hebben enzo. Stapje voor stapje komen we verder.

Vandaag zijn er op Bles ook heel wat stapjes gezet. De metselaar is begonnen met het metselwerk aan de schuur. Gaaf!


En Hans is inmiddels ook vol gas aan de slag gegaan. Hij had nog heel veel vrije dagen staan en kon die gelukkig opnemen. Hij gaat de buitenboel aanpakken. Er moeten de nodige parkeerplaatsen komen. In ons gezin zijn er heel wat auto´s. Willem heeft een auto van de zaak. Ik heb een barrel, waar ik o.a. elke dag mee naar de post rijd. Hans rijdt een wagen van de zaak én heeft zelf een auto. Maaike heeft een klein autootje (nodig om naar haar werk te rijden) en Koos krijgt juist morgen zijn eerste auto (caddy), waar hij straks elke dag mee naar zijn werk hoopt te gaan rijden. Je kunt bij ons huis niet veilig langs de weg parkeren en dus hebben Willem en Hans lang zitten nadenken en tekenen om de best mogelijke oplossing te creëren. De boel is ook erg verzakt en moet dus opgehoogd worden. En dan zit er ook nog een terras en een moestuintje in de planning. Best ambitieus. We zien wel hoe ver we komen. Als in elk geval die parkeerplaatsen er maar zijn. Die hebben topprioriteit.


En net krijgen we een noodkreet van Trijn, die op Rotterdam CS staat en opgehaald wil worden. Er is een aantal treinen uitgevallen en het is niet fijn om zo laat op de avond nog lang te moeten wachten. Nog even een ritje dus :-). Zie je, dat mijn dagen altijd vanzelf vollopen :-)))

woensdag 11 december 2019

Veranderen van huisarts: 48 a4-tje invullen aub!

Naarmate de verhuisdatum dichterbij komt, ben ik ook steeds drukker met ´regeldingen´. Wat gaat daar enorm veel tijd in zitten!! Neem nu het veranderen van huisarts. Eerst heb ik daarvoor maar eens naar de huisartsenpraktijk in Bleskensgraaf gebeld. Ik scande daarvoor snel de website en zag een groot rood telefoonnumer op m´n scherm, wat ik op mijn mobiel intikte. Bleek dat het noodnummer te zijn. Oeps! De assistente zei, dat ik het andere nummer moest bellen en dus kreeg ik haar 3 seconden later op de juiste lijn. Ze zei, dat ik voor het veranderen van huisarts een formulier van de website moest downloaden, dat moest invullen en het daarna persoonlijk aan de balie moest komen afgeven. Dat leek me niet al te ingewikkeld. Totdat ik erachter kwam, dat dat formulier 6 a4-tjes inhield. 6 a4-tjes, die allemaal ingevuld moeten worden. 6 a4-tjes per persoon! En aangezien we met z´n achten gaan verhuizen, zijn dat dus 6 keer 8 = 48 a4-tjes, die ingevuld moeten worden. Pffff. Als ze allemaal ingevuld en ingeleverd zijn, moet ik bovendien niet vergeten ons bij de oude huisarts te laten uitschrijven. Niet ingewikkeld dus, maar wel tijdrovend.

Goed. Dan  meteen ook maar eens kijken hoe dat zit met inschrijven bij een nieuwe gemeente. Dat zocht ik op, op de website van gemeente Molenlanden. Dat blijkt via je digid te kunnen en dat kan ik meteen voor alle huisgenoten doen. Fijn! Ik wilde het meteen doen, maar mijn digid-app bleek nog niet geactiveerd te zijn. Nou. Dan later maar. Het kan tot 5 dagen na de verhuizing. En ik geloof, dat het uitschrijven uit de huidige gemeente dan verder automatisch gaat. Of toch niet? Toch nog maar even checken.

Volgende klus: de verhuizing doorgeven bij de bank. Dat leek eenvoudig, want het kon online. Maar het systeem pakte ons adres niet. Na twee pogingen heb ik dus maar naar de bank gebeld. Na een minuut of 10 (de wachttijd was ´langer dan u van ons gewend bent´) kreeg ik iemand aan de lijn en die ging het handmatig voor me in orde maken. Ik moest eerst op allerlei vragen antwoord geven (geboorteplaats, volledige namen enzo), zodat de meneer kon verifiëren of ik ik was. Daarna moest ik van alle mee te verhuizen gezinsleden de geboortedatum oplepelen. En dan moet het nu in orde komen.

Ik zat in de flow en bedacht dat ik meteen even de krant kon verhuizen. We hebben alleen de zaterdagkrant en daar zijn we wel aan gehecht. Hè, hè, eindelijk een super simpele online verhuizing, met meteen een bevestiging, dat we per 24 december de krant op ons nieuwe adres krijgen.

Ook de school van de jongens kreeg een verhuisbericht. En toen vond ik het voor vandaag wel weer eens welletjes wat regeldingen betreft. Elke dag maar een beetje. Dan komt het vast een keer af.

Ik ben vandaag niet naar Bles geweest. Mijn dag was gevuld met wassen, webshopbestellingen klaarmaken, rommel opruimen en duizend-en-één klusjes. Ik wilde persé ook iets inpakken voor de verhuizing. Het werd m´n keukenlinnengoed. Vorig jaar heb ik dat nog allemaal uitgezocht. Dat hoefde dus niet meer. Ik heb enkel alle stapeltjes keurig recht gelegd en alles in een grote doos gedaan. Toch een superfijn idee, dat er weer iets klaarstaat.


Toen ik aan het eind van de middag terug kwam van pakjes naar de post brengen, was ik ineens heel gaar. Ik had geen zin om eten te koken. Maar ja. Ik kon toch moeilijk bij iedereen een Mars op z´n bord gooien. Hoewel sommigen daar vast geen probleem mee zouden hebben.

¨Weet je wat? Ik laat wel een keer pizza´s aanrukken,¨ grapte ik tegen Maria. Maar nee. Die vlieger ging niet op. Veel te kostbaar. Achter het fornuis dus maar. Ik maakte een grote pan groentecurry met zilvervliesrijst. En voor de vleeseters bakte ik wat kipfiletblokjes. Fruit toe. Lekker hoor. En een feest op m´n bord.


Net heb ik nog een uurtje was zitten vouwen. Hans had gisteren een leuke ´verrassing´ voor me. Hij had de caddy van z´n werk eens opgeruimd. Daar kwam minstens een kubieke meter smerig wasgoed uit. Lekker dan. Ik had net niets te doen :-).

maandag 9 december 2019

Zo kom je nog eens ergens :-)

De laatste twee weken zijn we druk bezig om van alles en nog wat bij elkaar te vergaren via Marktplaats en Weggeefhoeken enzo. En op die manier kom je nog eens ergens :-). We haalden een kookplaat op in Reeuwijk, een oven in Schiedam, een wasbak met kraan in Zwijndrecht, een spoelbak en wasmachinelekbak in Streefkerk enzovoorts.

oven ophalen in schiedam
Het is wel leuk, om zo van alles bijeen te sprokkelen. Behalve wanneer je het treft, dat mensen hun afspraak niet nakomen. Dat hadden we bij een bankstel, wat we mochten ophalen. Alles was keurig in kannen en kruiken, totdat we het adres vroegen. Toen was het ineens stil. Jammer is dat. Want intussen heb je er al wel de nodige tijd in gestoken met heen-en-weer mailen, een aanhangwagen regelen, sjouwers charteren enzovoorts. Maar goed. De meeste deals verliepen gladjes en we zijn blij met elk stapje dat we verder komen.

In Bles komen we ook steeds een stapje verder. Er zitten nu ramen in de kozijnen van onze slaapkamer, deuren in de schuur, deuren in de hoofdingang. De stucadoor gaat gestaag door. De schilder is begonnen...






De vloerverwarming is zachtjes aan gezet. We hebben een stookprotocol gekregen, om scheuren in de vloer de voorkomen. Het ziet er allemaal best indrukwekkend uit.



Het enige wat op dit moment een beetje tegenzit is het dak. De tweede kant van het dak bleek erg slecht te zijn. Allemaal verrotte panlatten. Het is dan ook de regenkant. Het is maar goed, dat we het nu vervangen. Anders had het toch heel binnenkort moeten gebeuren, als het al niet bij een stevige storm kapot gewaaid was. Het dak móet deze week echt dicht. Maar het weer werkt bepaald niet mee. Het is regen, regen, regen en ook nog wind. Het is niet anders.



Thuis zijn we tussen de bedrijven door hard aan het inpakken en opruimen. Vanmorgen heb ik de spelletjes ingepakt en een bedlade vol jassen uitgezocht. Maria is alle bakvormen aan het sorteren, schoonmaken en inpakken. Het gaat langzamer dan ik zou willen. Maar we kunnen dan ook niet continu doorgaan. Vanmorgen was er ook de gewone maandagochtendbende die opgeruimd moest worden. En de was lag ook weer torenhoog. Vanmiddag zijn Maria en ik weer de hele middag zoet in het Sophia. En vanavond willen Willem en ik de nieuwsbrief voor de webshop afmaken. Allemaal dingen die evengoed belangrijk zijn. Maar als je steeds iets doet, kom je er ook wel.


Zaterdag hebben we ook voor Jan een e-bike gekocht. Eerder kochten we er één voor Henk. Zo kunnen ze straks gewoon op de fiets naar school blijven gaan. Met het OV is het niet echt handig en bovendien heel duur. Henk moet straks 30 kilometer heen en 30 kilometer terug. Voor Jan is de school iets minder ver weg: circa 25 km vice versa. We kochten de fiets weer naar volle tevredenheid bij Stella in Ridderkerk. Alleen gaan we hem nu niet ophalen in Nunspeet, maar wordt hij fijn thuis bezorgd. Jan kijkt er al naar uit. Het proefritje beviel hem prima :-).


Het is fijn, dat we in de kerstvakantie verhuizen. Dan kunnen de jongens vast een keer proeffietsen. En we hopen dat we alles een beetje op orde hebben, voordat de scholen weer beginnen. Best spannend!

woensdag 4 december 2019

Een bijzondere start

Maandagavond waren Willem en ik in Apeldoorn. Binnenkort gaat het Reformatorisch Dagblad beginnen met het publiceren van podcasts over opvoeden. De eerste podcast is over voeding in de opvoeding. Mij was gevraagd, om daarover te komen praten. Prima hoor.  Een podcast, dat is weer eens wat anders ;-).

De podcast zou worden opgenomen in een studio op het oude Zwitsal-terrein. Dat terrein was niet zo moeilijk te vinden. Maar naar het gebouw, waarin de studio zit, hebben we toch wel even moeten zoeken. Het was donker en dat terrein wordt helemaal opgeknapt en lag voor een deel open. Ik voelde me net in het Openluchtmuseum in Arnhem. Al die oude gebouwen!


Na het bestuderen van een bord, waarop de gebouwen met de nummers aangegeven stonden, wisten we waar we zijn moesten en al snel stonden we in de studio. Gaaf zeg!




Het gesprek was om, voordat ik er erg in had. Over zo´n onderwerp zou ik dan ook wel uren kunnen praten. Er is meer níet gezegd, dat wél :-).



Er kwam nog even een videograaf wat opnames maken voor de teaser en daarna was ik klaar.

Het was nog redelijk vroeg in de avond en Willem appte zijn broer Koos, of het gelegen kwam, als we even een bakkie kwamen doen. Ja hoor, we waren van harte welkom. Leuk! Zo vaak zien we elkaar nu ook weer niet.

We deden gezellig een bakkie koffie en voordat we er erg in hadden was het hoogtijd om de terugreis eens te aanvaarden.

Na een voorspoedige rit kwamen we thuis. Het voelde alsof we een week weggeweest waren! Maar we hadden ook zóveel indrukken opgedaan. Op Urk hadden we een vuurduveltje opgehaald. Dat haalden we nu meteen uit de kofferbak. Samen met de heerlijke vis, die we meegekregen hadden. Wat een feest! Daar gaan we van smullen. Op Urk hing de vlag half stok, vanwege de twee vissermannen, die vrijdag omkwamen op zee. De vrouw, bij wie we de kachel haalden en waar we een ´bakkien´ dronken, zat er uiteraard ook vol van. Daarna waren we in Nunspeet om gordijnen geweest, hadden snel een veggie-burger bij McDonalds gegeten en hadden tenslotte twee adressen in Apeldoorn ´gedaan´. Geen wonder, dat die halve dag aanvoelde als een hele week :-).

Maar het feest was nog niet voorbij. We gingen naar boven, naar bed. Willem liep vooruit en riep ineens: ¨Teun, kom eens kijken, joh!¨ Nieuwsgierig liep ik naar boven. Kijk nou! Verrassing van de kinderen!


Een wijntje en wat lekkers. Kaarsjes voor de romantiek. Een lief kaartje. En dan hadden ze ook nog eens hutje bij mudje gelegd en gezorgd voor een dikke envelop met inhoud:  een kado voor ons 33-jarig huwelijk en meteen ook voor onze verjaardag alvast. Om iets écht voor onszelf te kopen voor in ons nieuwe huis. Wat lief!!

Een bijzondere start van de werkweek, zo op maandag.

Vandaag en gisteren moest er weer gebuffeld worden. Weer op stap naar het Sophia met Maria. Weer dozen inpakken voor de verhuizing, brood bakken, wassen, webshopbestellingen klaarmaken enzovoorts.

Vandaag reden Willem en ik aan het eind van de middag nog even snel heen-en-weer naar Bles. Wat ging de zon prachtig onder! Het ritje alleen al was een feest.



Ons huis staat weer in de steigers. Nu voor het tweede deel van het dak. De stukadoor is hard bezig. Dat maakt, dat het er vreselijk vochtig is, ondanks dat er ventilators en kachels staan te horren. Maandag heeft Hans de enorme heg uit de voortuin weggehaald. Het is meteen een heel ander gezicht.


Er is voor het eerst sprake van een kleine uitloop op de planning. We zullen de eerste dagen, dat we er wonen, echt nog wel een beetje moeten kamperen. Maar dat is niet erg. Als ik maar kan koken en als het maar warm is en als we maar ergens kunnen slapen. Dan is het goed. Daar kan ik me nu echt niet druk om maken. Ik ben zó benieuwd naar de komende drie weken!