Om 7 uur stond iedereen in de startblokken. Hans mocht van zijn baas een 6 meter lange aanhangwagen lenen. En de vriend van Maaike kwam met een grote bedrijfsbus. Ook een vriend van Hans kwam met een bedrijfsbus. We hadden op maandagavond al een lading klaargezet. Klokslag 7 uur reed dan ook de eerste bus met aanhanger weg. We troffen het niet met het weer. Het regende behoorlijk. En omdat in Bles de tuin nog op de schop lag, was het daar één grote modderpoel. Maar ja. We zaten in de trein en moesten verder.
Een grote ploeg was in Alblasserdam bezig om alles in de bussen en op de aanhangwagen te tillen en van alles uit elkaar te schroeven enzo. In Bleskensgraaf waren er enkele sterke mannen die steeds zorgden dat alles snel werd uitgeladen. Willem was daar om aanwijzingen te geven waar de meubels geplaatst moesten worden. De rest van de lading werd in de schuur en in het shopgedeelte neergezet en zouden we later op z´n plaats zetten. Het streven was om om 13.00 uur alles over te hebben en in Bleskensgraaf met z´n allen te lunchen. Dat lukte! Om 13.12 zaten we met 15 man aan de lunch, die mijn zus en zwager voor ons hadden klaargemaakt. Hè, hè! Even uitpuffen. Wat een klus, wat een klus. Om 9.00 uur hoorde ik al iemand zeggen, dat het leek alsof er een hele dag om was...
 |
| Afscheid nemen van ´onze´ poes, die onze poes niet was... |
 |
| De stapelbedden moesten worden gedemonteerd |
 |
| Kamer na kamer kwam leeg |
 |
| Ff een koffierondje |
 |
| De grote aanhangwagen. |
 |
| Ook Maaikes klein autootje moest vol |
 |
| In de bus paste wel even wat méér :-) |
 |
| En ook in de bus van Hans z´n viend kon nog lekker wat weggestouwd worden |
 |
| Uitpuffen in Bleskensgraaf aan een luxe lunch! De gezichten staan hier niet zo blij. Maar dat waren we echt wel! Het was alleen heel kkkkkkoud. En we waren moe en nat. |
Er was ´s middags nóg een projectje: Maria en haar vriend zouden in Dordrecht bij het asiel onze nieuwe poes gaan ophalen! Het was een hele belevenis. De poes, die Arie heet, liet zich echt niet zomaar in een mandje zetten. De mevrouw van het asiel had uit voorzorg dikke handschoenen aangetrokken, maar kreeg het niet voor elkaar. Er werd iemand bij gehaald, die het tenslotte wèl voor elkaar kreeg. Daar zat Arie in z´n reismandje. Er werd nog snel een foto gemaakt bij de balie.
En zo kwam Arie in ons leven. Heel bang was hij! Hij poepte onderweg in de reismand. Bah!! Maar we hebben hem bang en vies in ons hart gesloten. Ik was al maanden verliefd op juist déze poes. Ik wilde hem zo graag. Het leek erop, dat hij aan mijn neus voorbij ging. Want de vorige week had iemand hem geadopteerd, maar na een dag gelukkig weer terug gebracht, omdat ´hij uithaalde´. Nu hadden we hem alsnog!
Natuurlijk waren wij er ook op bedacht, dat hij zou uithalen en dat hij misschien best onhandelbaar zou zijn. Maar we hadden er alle vertrouwen in, dat het goed zou komen. En nu, na een week, kunnen we al zeggen, dat dat voor 100 procent gelukt is! Arie is zooooooo lief!!! Hij haalt helemáál niet uit! Komt juist naar je toe om aangehaald te worden. Ligt bij Maria of bij ons op bed te slapen, bovenop z´n mensen :-). De poeperij is weer normaal. Het is alsof hij altijd bij ons was! We moeten alleen opletten, dat hij (ze is een zij, maar we zeggen hij) niet naar buiten glipt. Hij moet 6 tot 10 weken binnen blijven om te wennen.
´s Avonds zaten we met een hele tafel vol mensen aan de erwtensoep, die mijn nicht (die ook hier op Bles woont) voor ons had gekookt.
En ´s avonds ons eerste echte bakkie koffie!
Deze eerste week is omgevlogen. We zijn al helemaal gewend, maar nog lang niet op rust. Het is nog enigszins kamperen. We hebben gelukkig wel warm water (en dus een warme douche), maar we hebben boven geen verwarming. En aangezien de dakisolatie ook nog maar op het halve dak zit, is het echt heel, heel, heel koud! De kinderen slapen onder twee dekbedden en nemen kruiken mee naar bed. Zolang je in bed blijft is dat prima. Maar je durft bijna je bed niet uit van de kou ;-).
Ook is het shopgedeelte en de privé-zolder nog niet klaar en kunnen dus ook niet ingericht worden. Dat betekent dat steeds alles tijdelijk een plekje krijgt en nog minstens twee keer door onze handen moet. En buiten is er onder aanvoering van Hans een monsterklus gaande om het erf af te krijgen. De boel was enorm verzakt. De weg was plus 70 en het diepste punt van de tuin min 30. Daar zijn dus heel wat wagens puin en grond en zand op gestort.
Elke dag is Hans bezig. Hij wordt geholpen door een collega en een vriend en door de gaande en komende man. Zaterdag waren ze met zes man bezig!
Vrijdag zijn onze lieve vrienden Ellen en Marco uit Zwitersland overgekomen. Die lieverds maken er gewoon een werkvakantie van!! Echt helemaal te gek, hoor.
Zaterdag zijn ze mee gegaan naar de Karper. Daar moest nog van alles ontmanteld en schoongemaakt worden. Willem en Marco haalden het steigerhouten buro en de steigerhouten kast uit elkaar, de klok van de muur en dat soort dingen. De vrouwen hielden zich bezig met soppen en stofzuigen en poetsen. We kwamen een heel eind. Er ging gewoon ook weer een hele vracht richting Bles. Alleen alles van de shop en de inhoud van de schuur bleef nog achter. Dat wachtte op deze week.
En daar zijn we dus gisteren de hele dag mee in de weer geweest. Ongelofelijk hoeveel er uit die shop van mij kwam! We hebben 56 grote dozen en kratten ingepakt. Daarnaast nog tig kruidenemmers,
alle volle dozen voorraad en balen meel en zaden, al het verpakkingsmateriaal, al het workshop- en fairmateriaal. Pfff.....
Vandaag moet er nog één flinke vracht gehaald worden. Maar dat is dan echt het laatste. Ook deze dag zijn we nog volop aan het verhuizen dus. Ik hoop, dat ik vanmiddag om een uur of vier daar de deur achter me dicht kan trekken en dat het schoon is. Het is en blijft jammer, dat we steeds van 7 januari waren uitgegaan voor de overdracht en dat dat op het laatste moment 2 januari bleek te zijn. Dit gehaast en gevlieg is echt he-le-maal niet leuk :-(. Ik baal er nog altijd van. Het is afraffelen en het geeft stress.
Daarom proberen we wel extra te genieten hier in Bles. Het wonen op zo´n klein dorp is een verademing. Zo lief, als je buren dan een schaal oliebollen komen aanreiken. En zo attent als je het kerkblaadje van de plaatselijke gemeente persoonlijk bezorgd krijgt. Dat is nu echt een warm welkom.
Het is ook zo mooi hier in de polder!
Ik kijk er erg naar uit om het gehaast en gestress achter me te laten en me echt te settelen! Maar voordat echt alles een vaste plaats heeft, zijn we wel een paar maanden verder, schat ik zo....
