De dag begon vroeg in Huize Luijkensteijn. Ik had mijn wekker op 5 uur staan, maar was al eerder wakker. Henk was naast me gekropen. Dat gebeurt wel vaker. Ik heb er meestal geen hinder van en hij mag dus van me komen zo vaak hij wil. Maar vannacht was hij onrustig. Steeds gooide hij de dekens weg en dan werden we samen helemaal koud. Ik trok dan de dekens weer over ons heen, maar dat vond hij te warm. Om kwart voor 5 piepte hij dat hij zo´n buikpijn had en hij wilde in bad. Ik wilde tot 5 uur wachten om m´n nachtje nog even ´af´ te maken, maar hij bleef zeuren. Willem was er ook wakker van geworden en hij besloot Henk dan maar in bad te gaan zetten, zodat ik nog even een kwartiertje kon blijven liggen. Hè lekker was dat, na zo´n gestoorde nachtrust!
Henk zat prinsheerlijk in een warm bad en op een gegeven moment hoorde ik hem zelfs zingen :-). Ik ging uit bed om aan de werkweek te beginnen. Willem zat al achter z´n laptop. Die hoeft ook nooit naar werk te zoeken.
Voor mij lag er eerst een in te vullen formulier klaar. Iets wat Henk vandaag moest meenemen naar school en dat dus nog snel gedaan moest worden.
Henk was inmiddels uit bad en al in de kleren. Hij ging eerst een poosje zitten spelen, maar kroop daarna nog even lekker onder een plaid op de bank en viel in slaap.
Vanaf half 7 begon het dagelijkse ritme: ontbijttafel dekken, kinderen roepen, brood snijden, aan tafel met elkaar en daarna het hele riedeltje totdat ik op de fiets zat naar school om Henk weg te brengen. Het was heerlijk fris buiten. Toch nog een staartje winter! We hadden ons flink ingepakt met wanten en mutsen. Ik miste mijn sjaal en kreeg een ijskoude kin.
Toen ik terugkwam deed ik eerst een sjaal om en daarna stopte ik vijf pakken folders in mijn krantentas. Nu ik toch buiten was, ging ik meteen maar een beginnetje aan mijn folderwijk maken.
Nog voor half 10 kwam ik lekker opgefrist thuis. Zo´n folderwijk is ideaal voor mij. Verplichte beweging in de buitenlucht!
Ik zakte even uit met een kom hete chocolademelk, checkte mijn e-mail en breide een stukje aan een babyvestje wat ik op de pennen heb staan.
Daarna was het tijd om aan de rommel en de was te beginnen. De ochtend vloog om. Voordat ik er erg in had was het alweer 12 uur. Tijd om weer snel naar school te fietsen. Onderweg knabbelde ik aan mijn dagelijkse appel. Lekker!
Na de middag herhaalde ik het ritueel van vanmorgen. Ik stak weer vijf pakken folders in mijn tas en liep weer 70 adressen af. Eigenlijk had ik nog wel meer willen doen, maar ik had last van mijn bekken en dat kan ik beter niet negeren.
Thuis ging ik verder met de rommel en de was. Dat neemt wel 80 procent van mijn huishoudtijd in beslag, schat ik. Om kwart over 3 maakte ik weer het ritje naar school. Drie kinderen hadden fluitles. Elk half uur maande ik er één dat hij of zij naar les moest. Koos had niet zo´n zin, want hij wil zo graag Traverso gaan spelen. Ik heb beloofd, dat ik ga kijken, of ik er één voor hem kan kopen. Maar over zo´n aanschaf moet toch echt wel even worden nagedacht. Het liefst kocht ik een tweedehands exemplaar, maar die zijn er niet zo heel veel. In zo´n geval kan je beter geduld hebben tot er iets geschikts op je pad komt. Maar geduld is iets waar Koos niet ruim mee bedeeld is.
Ik begon intussen aan de warme maaltijd. Ik wil de komende tijd zoveel mogelijk uit de voorraad eten. Voor vandaag stond er een rollade op het menu. Die was uit het kerstpakket en lag nog in de vriezer. Ook lag er nog 500 gram gesneden rode kool in de vriezer. Dat stoofde ik lekker met kruiden en appelstukjes. De zak met uien is ook nog niet leeg. Dus maakte ik ook hachee. Ik kookte er verse appelmoes bij en als toetje had ik zelfgemaakte yoghurt met bosbessenjam (uit de weck). Ziezo. We hebben heerlijk gegeten en mijn voorraad is weer een stukje geslonken :-). Voor morgen ligt er een flinke varkenskluif uit de vriezer en staat er een kilo erwten in de week. Dan maak ik snert. Daar hoef ik alleen winterwortel en een knol voor te kopen. De rest heb ik in huis, inclusief de rookworst.
Ik wil deze week ook nog bieten eten. Daar heb ik nog een paar kilo van liggen. Ik ga dan meteen een verbeterpoging doen voor bietenchips. Ik heb me via google er wat in verdiept en besloten de bietenplakjes eerst een half uurtje te drogen voordat ik ze frituur. Ik ben benieuwd.
De kaasjes die ik vorige week maakte zien er prachtig gelukt uit. We moeten alleen nog een paar weken geduld hebben, voordat ze lekker zijn. De kinderen vragen steeds wanneer we ze gaan opeten. Dan zeg ik: ¨Wat wil je hebben? Jonge kaas, belegen kaas, oude kaas?¨ We zijn hier dol op oude kaas, dus zeggen ze dan:¨ Oude kaas graag.¨ ¨Nou, dan moet je tot oktober wachten,΅. Dan kijken ze raar op, hoor? Moet je zólang wachten? Ja dus! Volgende keer zullen ze met meer respect naar oude kaas kijken, nu ze weten dat het zólang duurt voordat je dat kunt eten!
Vanavond heb ik met Maria aan haar spreekbeurt gewerkt. Ze heeft hem volgende week en is al goed aan het oefenen. Gelukkig heeft ze van de week niet zoveel ander huiswerk. Dat komt nu mooi uit.
Ook heb ik haar rekenoefeningen en oogoefeningen met haar gedaan. Het is hier ´s avonds net zo´n school. Willem zit nu met Leendert Bouwkunde te doen. Hij leert van alles over funderingen. Trijnie zit hard Duits te oefenen. De rest is klaar met schoolwerk.
Ik ga nog strijken. Morgen wacht me een drukke en volle dag. Sowieso is de week overvol geboekt. Stug doorgaan dus maar.
maandag 30 januari 2012
vrijdag 27 januari 2012
Rentmeesterschap
door
Teunie
Van de week werd ik geïnterviewd voor het radioprogramma Natuurlijk NL. Eén van de vragen was: Doe jij dat consuminderen ook uit oogpunt van goed rentmeesterschap? Ik heb daarop geantwoord, dat dat niet mijn eerste reden was, toen ik zo´n ruim 20 jaar geleden begon met eenvoudig leven/consuminderen/zuinig zijn, of hoe je het ook noemen wilt. De eerste reden was, dat ik moest besparen om uit te komen met m´n geld. Pas later, toen we het wat ruimer kregen, merkte ik dat een eenvoudige levensstijl iets is wat bij me past. Dat het je veel méér oplevert dan wat uitgespaard geld. Eén van de positieve gevolgen van een eenvoudige levensstijl is, dat deze manier van leven het milieu spaart. Je verbruikt minder energie, je doet langer met je spullen, je eet seizoensgroenten in plaats van ingevlogen spul en ook zorg je voor veel minder afval. Een goed rentmeesterschap is dus een min of meer automatisch gevolg van eenvoudig leven.
Gisteren was ik bij onze Koos (groep 8) in de klas om een gastles bij te wonen van Koos de vuilnisman. Koos de vuilnisman laat de kinderen nadenken over afval. Over afval voorkomen en ook over afval scheiden. Zo werd bijvoorbeeld de inhoud van de prullenbak leeggekieperd en onderzocht. Het grootste deel van de inhoud bestond uit lege pakjes drinken. Er werd geïnventariseerd hoeveel lege drinkpakjes er per dag in groep 8 in de prullenbak belanden. Dat bleken er maar liefst 21 te zijn! Vervolgens mochten de kinderen uitrekenen hoeveel dat er per week waren en hoeveel per maand. Helemaal schrikken is het als je gaat uitrekenen hoeveel het er dan zijn van heel de school en van alle scholen in Alblasserdam bij elkaar. En dit soort afval is volstrekt overbodig. Simpel een beker meenemen van thuis! Iets wat onze kinderen altijd gewoon doen zolang ze op school zitten. Mijn insteek daarbij is in de eerste plaats dat dat veel goedkoper is. Maar minstens zo belangrijk is dat het enorm veel afval scheelt en ook, dat wat je in de beker doet net zo gezond is als jij wilt. In pakjes drinken zit maar al te vaak veel suiker of fructosesiroop of andere troep. Dat voorkom je door de kinderen bijvoorbeeld melk, karnemelk, diksap of iets dergelijks mee te geven.
Na het rekengebeuren mochten de kinderen kiezen of ze apparaten wilden slopen of iets van afval knutselen. Het slopen was bedoeld om metaal en plastic te scheiden. Vooral de jongens wilden maar al te graag met een schroevendraaier aan de slag om de kapotte apparaten uit elkaar te halen. De meiden gingen bijna allemaal aan het knutselen. In een half uur tijd werd er heel wat creatiefs gemaakt van ´waardeloos´ materiaal. Geweldig als kinderen op zo´n speelse manier in feite een geweldige eye-opener krijgen aangereikt!
En nu maar hopen dat de kinderen fanatiek met het geleerde aan de slag gaan!
woensdag 25 januari 2012
Bietenchips
door
Teunie
De vakantie in Zwitserland en het verblijf in Wartegg heeft me echt geïnspireerd. De Komboecha waar ik gisteren over schreef is daar een voorbeeld van. En vandaag kwam er een vervolg: ik maakte bietenchips. Ik had in Wartegg tot twee keer toe een bietenchipsje als decoratie op mijn hoofdgerecht gevonden. En ik vond dat niet alleen heel origineel, ik vond het vooral super lekker! Dat wilde ik thuis ook eens uitproberen.
Vorige week waren de bieten in de aanbieding bij mijn groentenboer, van Os in Papendrecht. Ik besloot een aantal kilo´s mee te nemen. Bieten kun je goed bewaren, zijn lekker, voordelig, veelzijdig,gezond dus wat wil je nog meer. Buiten dat ik wat kilo´s wil verwerken tot bietjes in zoetzuur wilde ik ook die bietenchips eens gaan uitproberen. Toen ik vanmiddag de keuken introk om het avondeten klaar te maken vond ik een gaatje om snel snel een paar bieten te schillen en in flinterdunne plakjes te snijden. De frituurpan stond inmiddels al aan en in kleine porties bakte ik de bietenschijfjes in een paar minuutjes tot chips. Ik strooide er wat Herbamare over en zette de chips op tafel. Ik had geen beter moment kunnen bedenken, want de kinderen hadden flinke trek zo vlak voor etenstijd en het schaaltje bietenchips heeft dan ook geen 3 minuten op tafel gestaan. Heerlijk vond iedereen het!
En ja, je moet het echt eens proberen. Het is zó lekker en zó anders. Ik ben er helemaal enthousiast over. Ik ga nog wel kijken hoe ik het resultaat nog wat kan verbeteren, want de chips was niet zo krakerig als die in Wartegg. Een volgende keer bestrooi ik de schijfjes biet eerst met zout om het vocht er wat uit te trekken. Dan worden de chipsjes hopelijk net zo krokant als ik ze hebben wil.
Het avondeten was een stoofpotje waarin ik allerlei restanten verwerkte. Ik bakte wat in blokjes gesneden hamlappen, deed er een paar grof gesnipperde uien bij, drie grote in ringen gesneden preien, een kilootje of anderhalf mooie trostomaten in stukken, een rode en een gele paprika in stukjes en een handje oranje linzen. Ik deed er peper, zout en wat italiaanse kruiden bij en ik liet het lekker pruttelen. Intussen kookte ik een pannetje Surinaamse rijst voor erbij en een pan griesmeel voor toe. Het smaakte allemaal verrukkelijk en ik ben weer mooi van m´n restjes af.
De kaasjes staan inmiddels in pekelwater. Ze zien er prachtig uit. Ik heb twee verschillende kaasvormen en nu heb ik een kaasbol (zoals die rode edammertjes in de winkel) en een meer plat kaasje. Ik ben benieuwd naar de uiteindelijke smaak en ben vast van plan nog meer kaasjes te gaan uitproberen. Echt leuk!
Vanmiddag bracht de post een verrassing: een nieuwe Landleven! Ik heb nog geen tijd gehad om er eens lekker voor te gaan zitten. Maar ik zag wel, dat er een paar pagina´s aan cake uit een weckpot waren gewijd. Iets wat ik zelf ook al weer veel te lang geleden gedaan heb: cake wecken. Zo´n blad brengt me altijd inspiratie :-).
Ik kreeg mail van Koos de Vuilnisman. Hij komt morgen een gastles geven over o.a. afval scheiden op de basisschool waar onze kinderen ook op zitten. Hij vroeg me, of ik het leuk vond om bij de les aanwezig te zijn. En ja, dat lijkt me echt leuk!al kost het me een paar uurtjes.
Vanavond was ik in het programma Natuurlijk NL van de Groot Nieuws Radio . Ook al leuk. Maar ook wel een beetje spannend hoor. Ik had zoiets nog nooit gedaan. Nou ja, weer een aantal ervaringen rijker dus. Nu nog maar even achter de strijkplank.
En ja, je moet het echt eens proberen. Het is zó lekker en zó anders. Ik ben er helemaal enthousiast over. Ik ga nog wel kijken hoe ik het resultaat nog wat kan verbeteren, want de chips was niet zo krakerig als die in Wartegg. Een volgende keer bestrooi ik de schijfjes biet eerst met zout om het vocht er wat uit te trekken. Dan worden de chipsjes hopelijk net zo krokant als ik ze hebben wil.
Het avondeten was een stoofpotje waarin ik allerlei restanten verwerkte. Ik bakte wat in blokjes gesneden hamlappen, deed er een paar grof gesnipperde uien bij, drie grote in ringen gesneden preien, een kilootje of anderhalf mooie trostomaten in stukken, een rode en een gele paprika in stukjes en een handje oranje linzen. Ik deed er peper, zout en wat italiaanse kruiden bij en ik liet het lekker pruttelen. Intussen kookte ik een pannetje Surinaamse rijst voor erbij en een pan griesmeel voor toe. Het smaakte allemaal verrukkelijk en ik ben weer mooi van m´n restjes af.
De kaasjes staan inmiddels in pekelwater. Ze zien er prachtig uit. Ik heb twee verschillende kaasvormen en nu heb ik een kaasbol (zoals die rode edammertjes in de winkel) en een meer plat kaasje. Ik ben benieuwd naar de uiteindelijke smaak en ben vast van plan nog meer kaasjes te gaan uitproberen. Echt leuk!
Vanmiddag bracht de post een verrassing: een nieuwe Landleven! Ik heb nog geen tijd gehad om er eens lekker voor te gaan zitten. Maar ik zag wel, dat er een paar pagina´s aan cake uit een weckpot waren gewijd. Iets wat ik zelf ook al weer veel te lang geleden gedaan heb: cake wecken. Zo´n blad brengt me altijd inspiratie :-).
Ik kreeg mail van Koos de Vuilnisman. Hij komt morgen een gastles geven over o.a. afval scheiden op de basisschool waar onze kinderen ook op zitten. Hij vroeg me, of ik het leuk vond om bij de les aanwezig te zijn. En ja, dat lijkt me echt leuk!
Vanavond was ik in het programma Natuurlijk NL van de Groot Nieuws Radio . Ook al leuk. Maar ook wel een beetje spannend hoor. Ik had zoiets nog nooit gedaan. Nou ja, weer een aantal ervaringen rijker dus. Nu nog maar even achter de strijkplank.
dinsdag 24 januari 2012
Kaas en Komboecha
door
Teunie
Toen anderhalf jaar geleden Henk in de startblokken stond om naar de basisschool te gaan, vond ik dat ik maar maatregelen moest nemen, om ál die lege tijd, die voor me lag op te vullen :-)). Ja heus, ik dacht echt, dat wanneer alle kinderen naar school zouden zijn, ik zeeën van tijd zou gaan overhouden. Inmiddels weet ik, dat het anders is. Sowieso ben ik bijna nooit kindloos in huis. Is er niet één van de groten thuis met uitval of een raar rooster vanwege repetitieweken en/of projecten, dan loopt er wel een basisschoolkind thuis vanwege een zieke juf of wat dan ook. En in die uurtjes, die ik wél alleen thuis ben...hoef ik niet naar werk te zoeken ;-).
Hoe dan ook, ik nam destijds voorzorgsmaatregelen. Zo schreef ik me o.a. in voor een cursus bij De Banier en schafte ik via Marktplaats een set aan om zelf kaas te gaan maken. Ha, ha, die set stond nu, na anderhalf jaar, dus nog steeds ongebruikt in de kast :-). Wel had ik de laatste keer dat ik bij De Brouwmarkt was een flesje stremsel meegenomen, omdat het flesje wat bij de set zat heel oud was.
Maar nu is het er dan onverwachts maar zeker toch van gekomen. Maria kwam namelijk thuis met de boodschap, dat ze een spreekbeurt moest houden en dat ze het over ´Kaas´ wilde doen. Is dat geen mooi moment om dan het proces van kaasmaken voor haar eens aanschouwelijk te maken en de set uit te proberen?!
Ik bestelde 10 liter extra melk bij de boerin, waar ik wekelijks m´n melk koop. En ook kwam ik erachter, dat het kaasmaakset een zakje zuursel in poedervorm bevatte, dat waarschijnlijk al jaren oud en misschien niet goed meer was. Dus deed ik een noodkreet naar De Brouwmarkt en kreeg per kerende post een zakje verse zuurselpoeder toegestuurd. Het kaasmaakfestijn kon van start. Ik had het boekje ´Kaas je kaasje´ al doorgenomen en had in grote lijnen in mijn hoofd hoe het allemaal moest. En ja, regeltje voor regeltje kwamen we er wel uit. De melk op temperatuur brengen, zuursel erbij, later stremsel erbij, wachten, wrongel snijden, weer wachten, de boel opwarmen, roeren, wachten, opwarmen, roeren, wachten en eindelijk kon de wrongel in de vaatjes gestopt worden. Maria heeft meegeholpen met voorzichtig de wrongel te snijden en met roeren, maar moest het laatste stuk van het proces toch heus naar bed. Wat zal ze morgen opkijken als ik de kaasjes uit de vaatjes vanonder de pers vandaan haal! (Die ook nog in een pekelbad moeten en daarna moeten rijpen)
Ik heb overigens niet de illusie, dat ik meteen perfecte kaasjes gemaakt zal hebben. Ik verwacht dat dat een kwestie is van ervaring opdoen. Bovendien bleken de potlood thermometertjes uit de set niet (meer) te werken en moest ik gokken met de temperatuur. Hoe dan ook: Maria weet nu hoe kaas gemaakt wordt. Nu moeten we er nog een leuk verhaaltje van maken en plaatjes erbij zoeken enzo. Maar daar hebben we nog even de tijd voor. Ze hoeft haar spreekbeurt pas op DV 8 februari te houden.
Tja en dan nog die Komboecha. Dat is ook weer een verhaal apart. Laat ik eerst vertellen wat Komboecha is, want misschien weet niet iedereen dat. Ik citeer van www.komboecha.kefir-online.com: ¨Wat is Komboecha ? (korte omschrijving) Eigenlijk is de Komboecha-zwam een taaie, gladde massa van gistcellen en bacteriën. Bij het kweken groeit de zwam eerst in de breedte en dan in de dikte. Uiteindelijk neemt hij de vorm aan van de pot of fles waarin hij wordt gekweekt. Vele mensen ondervinden de heilzame werking van de drank die met Komboecha bereid wordt. In Rusland en in de Aziatische landen wordt deze drank van oudsher gebruikt als heilzame drank tegen allerlei kwalen en ziekten. Mensen die deze drank gebruikten leefden langer en kenden minder ziekten dan anderen.¨ Nu zijn de verhalen over het gebruik van Komboecha soms schromelijk overdreven. Het is uiteraard geen toverdrank. Maar wanneer de drank goed bereid wordt en met mate genuttigd is hij heel gezond.
Het hotel waar we pas in Zwitserland logeerden had een heel speciale keuken. Alles wat ter tafel kwam was zoveel mogelijk biologisch, uit de omgeving, en huisgemaakt. Zo stond er ´s morgens bij het ontbijt ook huisgemaakte Komboecha. Ik was daar reuze nieuwsgierig naar, want ik had daar al weleens over gelezen en had gezien dat mijn lievelings-hobbywinkel (De Brouwmarkt) er ook spullen voor verkocht. Die Komboecha bleek zó verrukkelijk te zijn! Mmm, dat MOEST ik, als ik eenmaal weer in Nederland was, eens gaan uitzoeken en proberen ook te gaan maken. Via Marktplaats zocht ik een adres waar ik aan de benodigde zwam kon komen. Ik kwam erachter, dat die zwammen niet zo heel gemakkelijk verkrijgbaar zijn en dat sommige mensen er wel een inmens hoog bedrag voor durven vragen: 15 euro voor zo´n zwam alsof het niets is! Eindelijk vond ik een aanbieder in Boskoop, die de zwam aanbood voor 5 euro. En het grappige was, dat er in Boskoop ook iemand drie echte Komboechapotten aanbood. Niet dat je die perse nodig hebt, want je kunt Komboecha ook gewoon kweken in een lege zure bommenpot of iets dergelijks. Maar die aangeboden Komboechapotten leken met toch wel handig, daar ze een inhoud hadden van 10 liter elk. Ook waren er neteldoeken bij en een hevelslang. Ik had juist vorige week een leuk bedrag aan verjaardagsgeld gekregen en besloot mezelf die spulletjes kado te doen. Gisterenavond hebben Willem en ik een ritje naar Boskoop gemaakt en de zwam en de potten opgehaald en vandaag heb ik m´n eerste Komboechapot gevuld. Ik verheug me op mijn eerste glaasje Komboechadrank. Maar daarvoor moet ik nog twee weekjes geduld hebben.
En zo werd deze zo heel gewone dinsdag toch weer speciaal ;-)
Hoe dan ook, ik nam destijds voorzorgsmaatregelen. Zo schreef ik me o.a. in voor een cursus bij De Banier en schafte ik via Marktplaats een set aan om zelf kaas te gaan maken. Ha, ha, die set stond nu, na anderhalf jaar, dus nog steeds ongebruikt in de kast :-). Wel had ik de laatste keer dat ik bij De Brouwmarkt was een flesje stremsel meegenomen, omdat het flesje wat bij de set zat heel oud was.
Maar nu is het er dan onverwachts maar zeker toch van gekomen. Maria kwam namelijk thuis met de boodschap, dat ze een spreekbeurt moest houden en dat ze het over ´Kaas´ wilde doen. Is dat geen mooi moment om dan het proces van kaasmaken voor haar eens aanschouwelijk te maken en de set uit te proberen?!
Ik bestelde 10 liter extra melk bij de boerin, waar ik wekelijks m´n melk koop. En ook kwam ik erachter, dat het kaasmaakset een zakje zuursel in poedervorm bevatte, dat waarschijnlijk al jaren oud en misschien niet goed meer was. Dus deed ik een noodkreet naar De Brouwmarkt en kreeg per kerende post een zakje verse zuurselpoeder toegestuurd. Het kaasmaakfestijn kon van start. Ik had het boekje ´Kaas je kaasje´ al doorgenomen en had in grote lijnen in mijn hoofd hoe het allemaal moest. En ja, regeltje voor regeltje kwamen we er wel uit. De melk op temperatuur brengen, zuursel erbij, later stremsel erbij, wachten, wrongel snijden, weer wachten, de boel opwarmen, roeren, wachten, opwarmen, roeren, wachten en eindelijk kon de wrongel in de vaatjes gestopt worden. Maria heeft meegeholpen met voorzichtig de wrongel te snijden en met roeren, maar moest het laatste stuk van het proces toch heus naar bed. Wat zal ze morgen opkijken als ik de kaasjes uit de vaatjes vanonder de pers vandaan haal! (Die ook nog in een pekelbad moeten en daarna moeten rijpen)
Ik heb overigens niet de illusie, dat ik meteen perfecte kaasjes gemaakt zal hebben. Ik verwacht dat dat een kwestie is van ervaring opdoen. Bovendien bleken de potlood thermometertjes uit de set niet (meer) te werken en moest ik gokken met de temperatuur. Hoe dan ook: Maria weet nu hoe kaas gemaakt wordt. Nu moeten we er nog een leuk verhaaltje van maken en plaatjes erbij zoeken enzo. Maar daar hebben we nog even de tijd voor. Ze hoeft haar spreekbeurt pas op DV 8 februari te houden.
Tja en dan nog die Komboecha. Dat is ook weer een verhaal apart. Laat ik eerst vertellen wat Komboecha is, want misschien weet niet iedereen dat. Ik citeer van www.komboecha.kefir-online.com: ¨Wat is Komboecha ? (korte omschrijving) Eigenlijk is de Komboecha-zwam een taaie, gladde massa van gistcellen en bacteriën. Bij het kweken groeit de zwam eerst in de breedte en dan in de dikte. Uiteindelijk neemt hij de vorm aan van de pot of fles waarin hij wordt gekweekt. Vele mensen ondervinden de heilzame werking van de drank die met Komboecha bereid wordt. In Rusland en in de Aziatische landen wordt deze drank van oudsher gebruikt als heilzame drank tegen allerlei kwalen en ziekten. Mensen die deze drank gebruikten leefden langer en kenden minder ziekten dan anderen.¨ Nu zijn de verhalen over het gebruik van Komboecha soms schromelijk overdreven. Het is uiteraard geen toverdrank. Maar wanneer de drank goed bereid wordt en met mate genuttigd is hij heel gezond.
Het hotel waar we pas in Zwitserland logeerden had een heel speciale keuken. Alles wat ter tafel kwam was zoveel mogelijk biologisch, uit de omgeving, en huisgemaakt. Zo stond er ´s morgens bij het ontbijt ook huisgemaakte Komboecha. Ik was daar reuze nieuwsgierig naar, want ik had daar al weleens over gelezen en had gezien dat mijn lievelings-hobbywinkel (De Brouwmarkt) er ook spullen voor verkocht. Die Komboecha bleek zó verrukkelijk te zijn! Mmm, dat MOEST ik, als ik eenmaal weer in Nederland was, eens gaan uitzoeken en proberen ook te gaan maken. Via Marktplaats zocht ik een adres waar ik aan de benodigde zwam kon komen. Ik kwam erachter, dat die zwammen niet zo heel gemakkelijk verkrijgbaar zijn en dat sommige mensen er wel een inmens hoog bedrag voor durven vragen: 15 euro voor zo´n zwam alsof het niets is! Eindelijk vond ik een aanbieder in Boskoop, die de zwam aanbood voor 5 euro. En het grappige was, dat er in Boskoop ook iemand drie echte Komboechapotten aanbood. Niet dat je die perse nodig hebt, want je kunt Komboecha ook gewoon kweken in een lege zure bommenpot of iets dergelijks. Maar die aangeboden Komboechapotten leken met toch wel handig, daar ze een inhoud hadden van 10 liter elk. Ook waren er neteldoeken bij en een hevelslang. Ik had juist vorige week een leuk bedrag aan verjaardagsgeld gekregen en besloot mezelf die spulletjes kado te doen. Gisterenavond hebben Willem en ik een ritje naar Boskoop gemaakt en de zwam en de potten opgehaald en vandaag heb ik m´n eerste Komboechapot gevuld. Ik verheug me op mijn eerste glaasje Komboechadrank. Maar daarvoor moet ik nog twee weekjes geduld hebben.
En zo werd deze zo heel gewone dinsdag toch weer speciaal ;-)
maandag 23 januari 2012
Str*nt aan de knikker
door
Teunie
Het leek gisteren een zondag als alle andere zondagen. We waren ´s morgens gewoon met z´n allen naar de kerk geweest. Toen we thuiskwamen dronken we koffie met heerlijke Brownie, die over was van het vieren van onze verjaardagen. Na de koffie ging ik het eten klaarmaken en Willem overhoorde Psalmen en catechisatievragen. We genoten van ons zondagsmaal. Mijn vader had getrakteerd op varkenshaas. Mmm, dat smaakte best! Na het eten had ik m´n wekelijkse vrije middagje en Willem ging met de kinderen de vaat doen. Ineens liep echter alles vol. Het toilet was tot het randje vol water en de gootsteen liep niet meer leeg. We hadden accuut een verstopping!
Willem is aan de slag gegaan met een veer om de boel door te prikken. Eerst via het toilet, later via de afvoer in het aanrechtkastje. Niets hielp. Intussen moest natuurlijk de één na de ander naar het toilet. Voor de jongens niet zo´n probleem. Die gingen wel even achter de schuur staan ;-). Maar voor de dames en voor de grote boodschap is dat nu meteen niet een oplossing. Willem besloot daarom de nooddienst maar te bellen en kreeg te horen dat er voor zevenen iemand zou langskomen.
Het werd tijd voor de avonddienst en met een halve bezetting ging ik naar de kerk. Willem, Hans en Henk bleven thuis. We hoopten natuurlijk dat wanneer we thuis zouden komen het probleem opgelost zou zijn. Maar helaas. We kwamen om kwart voor 8 thuis en er was nog niemand geweest.
Het was al bijna 9 uur toen er een busje kwam voorrijden. De monteur had het al snel gezien: de rioolbuis was afgebroken. Hij groef de buis op en deed een noodreparatie. In een uur tijd was het gefikst. Wat een opluchting als je weer gewoon naar het toilet kan! De kinderen waren er speciaal voor opgebleven :-). En Willem en ik deden de afwas van een hele dag, want er lag geen vork meer in de la en er stond geen bordje meer in de kast.
Al met al zette dit geintje onze zondag aardig op z´n kop en de portemonnee is er aardig op leeggelopen
Nu staat er alleen nog een kapotte wasmachine. Die begaf het zaterdagavond. Ik denk dat de afvoerpomp kapot is. Ik weet nog niet of ik hem laat repareren. Het is een heel oude wasmachine en is het waarschijnlijk niet meer waard dat er een nieuwe pomp in gaat. Gelukkig heb ik twee wasmachines, dus ik red me wel even met één. Jammergenoeg loopt die ook op z´n laatste benen. De vorige keer dat ik er een monteur bij had zei die al, dat ik aan een nieuwe toe was en dat hij hem niet meer kon repareren. Hij slaat weleens een stukje van het programma over. Nou ja, we weten weer waarvoor we moeten sparen dus. Ik denk dat ik een aanbieding voor een nieuwe Miele wasmachine afwacht en dan overga op één apparaat. Maar ik weet het nog niet zeker. Als je twee wasmachines gewend bent en je hebt daar de ruimte voor, dan is het wel reuze gemakkelijk moet ik zeggen. We hebben al op Marktplaats gekeken naar een goede tweedehandse. Het probleem is echter dat onze witgoedmeneer alleen apparaten repareert, die bij hem gekocht zijn. Aangezien wij niet zo handig zijn met dat soort dingen, zijn we afhankelijk van een monteur, als er iets aan de hand is.
En nu ga ik dan maar hard aan de slag. Ik heb nog niet zoveel uitgevoerd, want ik had net een langdurig (gepland) telefoongesprek. Eigenlijk dacht ik, dat ik een redelijk rustige week voor de boeg had. Maar ik zie toch aardig wat ingevuld staan op de kalender, al zitten daar ook best leuke dingen bij. Go, go, go.
dinsdag 17 januari 2012
Trotse oma-verhalen
door
Teunie
Een poosje geleden schreef ik, dat Wim en Geertje ervoor gekozen hebben op mijn blog uit beeld te blijven. Uiteraard respecteer ik die keuze, maar ik vind het wel erg jammer dat ik zo nooit eens trotse oma-verhalen kan schrijven :-). Een lezeres vroeg, of Wim en Geertje niet heel af en toe een uitzondering zouden willen maken. En ja hoor! Vandaag mag ik lekker over kleine Willem schrijven en eens een fotootje van die kleine beer plaatsen!
Willem is nu bijna 8 maanden en, heel gewichtig, hij weegt al meer dan 9 kilo. Hij heeft twee tandjes onder en twee hoektandjes boven. Hij lacht altijd en nu, met die tandjes, is dat extra grappig. Soms zie je dan alleen die hoektandjes en Trijnie noemt hem dan ´vampiertje´ :-).
We zijn allemaal stapeldol op hem. Als hij hier is vecht iedereen om zijn aandacht en dan weet hij gewoon niet waar hij het eerst kijken moet. Een poosje geleden was hij hier een dagje, want zijn papa en mama gingen uit. Dat was leuk hoor. Opa Willem wilde niets liever dan hem voeren. Nog voordat ik de gelegenheid had de meegebrachte luiertas te inspecteren en de instructiebrief te lezen, lag Willem al bij opa op schoot aan een fles borstvoeding te lurken :-). Tussen de middag stond er oma´s kippensoep en oma´s tarwebrood op het menu. Lekker soppen maar. Het bekje bleef maar opengaan. Henk kan niet wachten tot hij echt met kleine Willem spelen kan. Nu, dat schiet al lekker op, want z´n ontwikkeling gaat reuze snel.
Het is een cliché, maar heel waar: van je kleinkinderen geniet je minimaal zoveel als van je eigen kinderen!
vrijdag 13 januari 2012
Van alles en nog wat
door
Teunie
Wat is de week weer omgevlogen! Nog niet de helft van wat ik van plan was is gedaan, geloof ik. Nu had ik ook bijna iedere dag een zieke (er doet een buikgriepje de rondte) en vandaag had ik een hoofdpijndag, wat allemaal niet zo meewerkte. Maar goed. Voor morgen staat er nog een heel programma te wachten. Het brood en de taart voor zondag (dan is Willem jarig) moet gebakken worden. De frituurpan staat nog vol oliebollenvet en ik heb beloofd patat te bakken. Ik moet dus de frituurpan schoonmaken en de olie verversen. Joehoe, mijn lievelingswerk :-(. 's Middags komt er een fotograaf voor een artikel in het blad "Aan de Hand". Natuurlijk moet de was en de strijk doorgaan. En ik heb morgen geen hulp van de kinderen, want die gaan naar de natuurclub. Als ze daar niet heen gaan helpen ze me altijd een uurtje en dat scheelt echt een slok op een borrel. Ik zal me vast niet vervelen ;-).
De kippen zorgen regelmatig voor een verrassing. Sowieso blijf ik het elke dag een kadootje vinden als er zomaar eitjes in het leghok liggen. De kip die pas ziek was vanwege kropproblemen is weer beter. Zij heeft meteen een oude gewoonte voortgezet: als ik de kippen loslaat en ze heeft haar ei nog niet gelegd, rent ze naar de schuur. Daar staat een oude, houten veilingkist, waar het stro voor de cavia's in bewaard wordt. Ze springt dan in de kist, maakt het zich gemakkelijk en gaat daar rustig haar ei leggen. Dat is zo'n grappig gezicht! Soms legt ze haar ei wel gewoon in het leghok. En deze week lag daar dan weer zomaar een grapje: een gewoon ei en een mini-ei! Schattig!
Het breiwerkje, waar ik voor de vakantie aan begon, is vorige week afgekomen. Maria heeft haar schouderwarmertje al lekker om gehad. Ik weet alleen niet wat voor doms ik nu weer met m'n camera gedaan heb. De foto's zijn een beetje apart
:-))
Ik was van plan deze week wat nieuws op de pennen te zetten. Ik wil wat kraamkadootjes maken voor een paar zwangeren in mijn omgeving. Maar daar is nog niets van gekomen. Ik mis het wel hoor, dat ik geen breiwerkje voor het grijpen heb liggen. Er ligt wel iets anders voor het grijpen: vandaag stuurde een lezeres een nummer van Seasons toe. Heerlijk! En vanavond kwam onze leesmap en daar zat een Landleven bij, die ik nog niet gelezen heb. Ook al zo fijn! Dan heb ik ook nog een kruidenboek voor mijn verjaardag gehad, waar ik steeds in blader. En als klap op de vuurpijl liggen er ook nog twee ongelezen boeken op me te wachten. Maar daar ga ik zondag pas aan beginnen.
De kippen zorgen regelmatig voor een verrassing. Sowieso blijf ik het elke dag een kadootje vinden als er zomaar eitjes in het leghok liggen. De kip die pas ziek was vanwege kropproblemen is weer beter. Zij heeft meteen een oude gewoonte voortgezet: als ik de kippen loslaat en ze heeft haar ei nog niet gelegd, rent ze naar de schuur. Daar staat een oude, houten veilingkist, waar het stro voor de cavia's in bewaard wordt. Ze springt dan in de kist, maakt het zich gemakkelijk en gaat daar rustig haar ei leggen. Dat is zo'n grappig gezicht! Soms legt ze haar ei wel gewoon in het leghok. En deze week lag daar dan weer zomaar een grapje: een gewoon ei en een mini-ei! Schattig!
Ik was van plan deze week wat nieuws op de pennen te zetten. Ik wil wat kraamkadootjes maken voor een paar zwangeren in mijn omgeving. Maar daar is nog niets van gekomen. Ik mis het wel hoor, dat ik geen breiwerkje voor het grijpen heb liggen. Er ligt wel iets anders voor het grijpen: vandaag stuurde een lezeres een nummer van Seasons toe. Heerlijk! En vanavond kwam onze leesmap en daar zat een Landleven bij, die ik nog niet gelezen heb. Ook al zo fijn! Dan heb ik ook nog een kruidenboek voor mijn verjaardag gehad, waar ik steeds in blader. En als klap op de vuurpijl liggen er ook nog twee ongelezen boeken op me te wachten. Maar daar ga ik zondag pas aan beginnen.
woensdag 11 januari 2012
Fietsmaatje gevraagd, omgeving Amsterdam
door
Teunie
Vandaag wil ik mijn blog graag even inzetten voor het volgende:
Silvano is een sportieve jonge man van 28 jaar. Hij woont in Amsterdam en hij is dol op fietsen. Omdat Silvano blind is heeft hij bij het fietsen een fietsmaatje nodig, die wil voorrijden op zijn tandems. Hij heeft twee tandems: een gewone en een racetandem. De laatste tijd wordt hij nogal eens teleurgesteld in de huidige pool. Dan wordt er afgebeld als er een spatje regen dreigt enzo. Hij zou daarom heel blij zijn als zijn clubje fietsmaatjes wat uitgebreid zou kunnen worden. Zowel mensen die incidenteel als mensen die op regelmatige basis zouden willen fietsen zijn van harte uitgenodigd. Voor de duidelijkheid: het gaat om vrijwilligerswerk. Wat zou het fantastisch zijn als ik via m'n blog mensen kan vinden, die zich op deze manier kunnen en willen inzetten! Wie het wat lijkt kan mij mailen voor het telefoonnummer van Silvano.
Ik heb trouwens ook nog goed nieuws over een andere sportieve prestatie. Ik schreef er vorig jaar af en toe een logje over: de Channelswim van Milko (zie leeslijst). Milko heeft het kanaal overgezwommen en heeft op die manier geld ingezameld voor zwemonderwijs aan kinderen in Bangladesh. Vorige week ontving ik een kaartje. Milko schreef dat er van het sponsorgeld maar liefst 2000 (!) kinderen zwemles kunnen krijgen. Geweldig he. Iedereen die hier een steentje aan heeft bijgedragen wil ik dan ook, namens Milko, heel hartelijk bedanken!
't Gewone werk
door
Teunie
Langzaam maar zeker heb ik het gewone werk weer opgepakt. Maandag begon de basisschool weer en gisteren gingen ook de VO-ers eindelijk aan de slag. Nu heb ik het rijk thuis weer min of meer alleen. Min of meer. Want echt alleen ben ik eigenlijk bijna nooit. Gisteren was Maria ziek thuis en vandaag Trijnie. En als er niet iemand ziek is, dan is er allicht iemand die uitval van school heeft, of ik krijg aanloop. Dat maakt dat al m'n mooie opruimplannetjes regelmatig worden gewijzigd. Maar het geeft niet. Het komt zo het komt en het gaat zo het gaat, plachten we hier te zeggen. In elk geval draai ik braaf iedere dag m'n 2 of 3 wassen, zorg ik ervoor dat alles met strakke regelmaat gestreken of gevouwen in de kasten komt, bak ik weer brood en koek, kook ik weer degelijke prakken (behalve maandag, want toen 'moesten' er nog poffertjes gegeten worden, omdat ik dat voor in de kerstvakantie had beloofd), staat m'n agenda weer vol met allerlei afspraakjes, vul ik weer formulieren voor van alles en nog wat in, ben ik net Dirk z'n kantoortje weer gaan soppen, denk ik mee over spreekbeurten en boekverslagen, kortom: zit ik weer volop in het gewone werk.
Eigenlijk ook wel weer fijn, toch?
dinsdag 3 januari 2012
Onvergetelijk
door
Teunie
Waar zal ik gaan beginnen en waar zal ik eindigen, als ik ga schrijven over onze onvergetelijke vakantie in Zwitserland? Het is gewoon overweldigend, al die nieuwe ervaringen, indrukken, het moois wat we zagen en hoorden, de onvoorwaardelijke vriendschap, alles!
Het begon allemaal op dinsdag om 7 minuten over 4. De wekker liep af. We hadden alles de avond ervoor ingepakt en de allerlaatste voorbereidingen getroffen en we hadden dus wel een erg kort nachtje achter de rug! Trijnie zou ons in Willem z'n auto naar Schiphol brengen. Willem liet haar vast op de heenweg rijden om aan de auto te laten wennen. We vertrokken om half 5. Ons vliegtuig zou om 7 uur vertrekken. Ik had de tijd expres ruim genomen, zodat Trijnie het ons kon laten weten als ze veilig en wel weer thuis zou zijn en ik wat dat betreft met een gerust hart in het vliegtuig kon gaan zitten. Op Schiphol keek ik meteen al m'n ogen uit. Ik was daar nog nooit geweest, behalve dan op spottersplaatsen. Wat een gekrioel en wat een kakofonie. De bewegwijzering was super en zelfs te begrijpen voor groentjes en al snel stonden we aan de juiste balie om in te checken. De koffers gingen op de band, de handbagage en wijzelf door de controle en daarna konden we op ons gemakje gaan rondkijken bij de winkeltjes en restaurants. We dronken een kop koffie en wat voelde dat feestelijk onwennig :-)!.
Een kwartier voor tijd gingen we naar de gate. Daar bleek zo ongeveer iedereen al aan boord te zijn. We zochten onze plaatsen op. Jammergenoeg niet bij een raampje, maar het was evengoed geweldig natuurlijk! Toen we even later over de baan taxieden vond ik het toch wel zo speciaal om nu eens niet langs die baan te staan, maar IN zo'n vliegtuig! Het stijgen vond ik machtig mooi. Maar het allermooiste was toch wel toen na een uurtje de zon opkwam en we de toppen van de bergen door de wolken zagen prikken. Heel bijzonder!
We landden veilig op Zurich, renden naar band 11 voor de bagage, die er zowaar zo'n beetje als eerste uitkwam en vlogen toen Ellen en Marco in de armen, die al uitbundig achter de glazen wand hadden staan zwaaien. We waren er!! Om half 9 liepen we daar zomaar op de luchthaven in Zurich. Onvoorstelbaar.
En daarna was het een aaneenschakeling aan verrassingen. We gingen met de trein naar St. Gallen. Marco rijdt iedere dag met de trein en wist precies waar we op het perron moesten gaan staan om in de restauratiewagen in te stappen. Wat een luxe. Gewoon een restaurant op wielen! We genoten van de koffie met croissant en van het prachtige landschap. In St. Gallen gingen we eerst naar het huis van Ellen en Marco. Lekker thee geleut en gekletst en daarna gingen we de stad in. We maakten een prachtige stadswandeling en werden getrakteerd op heerlijke pizza's bij de Italiaan. Mmm, wat een verwennerij!! Na het eten liepen we naar de wereldberoemde bibliotheek. Er liggen daar prachtige, handgeschreven geschriften wel vanaf de 7e eeuw na Christus. Daar word je gewoon stil van. De bibliotheek zelf is ook prachtig trouwens. Ja, ik heb daar echt van genoten.
Zo langzamerhand was het tijd om naar Schloss Wartegg, ons hotel, te gaan. Het slot ligt aan de Bodensee, een 20 minuten treinen van St. Gallen vandaan. Willem en ik waren natuurlijk reuze benieuwd hoe het er uit zou zien. Nou, het overtrof onze stoutste verwachtingen. Wartegg is gewoon een sprookjeskasteel!
En daar mochten we zomaar logeren. Ongelofelijk toch? In Wartegg zijn twee dingen heel belangrijk: rust en (h)eerlijk, biologisch eten. En van beide kun jaar dan ook volop genieten.
Ellen en Marco bleven ook eten. Eigenlijk vond ik dat wel erg fijn, want ik vond het gewoon een beetje eng ;-). Alles zo ongelofelijk en onwennig en dan al die beleefde mensen die zo aardig Zwitsers tegen je praten en waar je (vooral zo'n eerste dag) maar zo weinig van versta.
Na het eten vertrokken Ellen en Marco en wij vertrokken ook. Naar dromenland wel te verstaan! Ik geloof dat we om 9 uur al sliepen...
Op woensdag besloten we eerst maar voor 'veilig' (= bekend) te gaan en dus vertrokken we na het ontbijt met de trein naar St. Gallen. We waren daar tenslotte nog helemaal niet uitgekeken. We bekeken de prachtige kloosterkerk en boemelden wat langs de winkels. We dronken koffie bij Mc. Cafe, iets wat we hier in Nederland nog nooit hebben gezien.
En in de loop van de middag dronken we weer thee bij Marco en Ellen. We moesten op tijd met de trein terug, want 's avonds was er op het kasteel een concert en daarvoor hadden we van Ellen en Marco kaartjes gekregen. In het hotel genoten we eerst van een heerlijke maaltijd. Ik had eens voor vegetarisch gekozen.
Ik ben op zich niet zo'n vleeseter, maar waardeer het altijd wel, als er iets van vlees in m'n maaltijd zit. Maar het klopte wat ik altijd hoor: in een goede vegetarische maaltijd mis je geen vlees! Dit was een goede maaltijd. Heerlijk! En dan de luxe, dat we alleen maar naar boven hoefden te lopen om naar de concertzaal te gaan! Het concert was prachtig. Vooral het eerste gedeelte (Schumann) waardeerden we zeer. Er was een pianist, een violist en een sopraan en samen maakten ze er iets heel moois van. We gingen ook deze dag weer op tijd naar bed, want de volgende morgen zouden we al om 7 uur opgehaald worden... En ja hoor, netjes op tijd stapten we de kasteeldeur uit. Sneeuwlaarzen aan, muts/wanten/sjaal aan, we zouden deze dag de bergen in gaan. Ellen en Marco stonden ons op te wachten. Met de auto reden we naar het station in St. Gallen. Daar kwam ook Fränzi erbij. Zij is een vriendin van Ellen en wij hadden haar al eerder ontmoet. Met z'n vijven stapten we op de trein. We maakten een reis van wel 2 uur en daarna stapten we op een bergtreintje en reden omhoog. Wat een belevenis. Ellen had graag boven in de bergen met ons gewandeld, maar helaas stapten we boven uit in een dikke mist. Geen wandelweer dus. Maar niet getreurd. We werden in het bergrestaurant getrakteerd op Bratwurst of pasta, wat we maar wilden en dat was toch heel leuk (en lekker). Met een ander treintje gingen we vervolgens naar beneden en dat was wel zooooo mooi! De mist was weg, de zon scheen en de sneeuw schitterde. Willem bleef maar aan het foto's maken! Na een lange rit kwamen we beneden aan bij het Vier-waldstättersee.
Daar stonden we even aan de kant te kleumen en daar kwam ons volgende vervoermiddel aan: een groot passagiersschip. We gingen aan boord en gingen zitten aan een tafeltje bij het raam. Wat een waanzinnig mooi uitzicht! We maakten een tocht van wel drie kwartier. Ellen trakteerde op koffie met heerlijke taart. De specialiteit daar. Hoe het heet weet ik niet meer, maar wel dat er behoorlijk wat schnaps in zat :-). Toen we aanlegden stapten we zomaar uit in Luzern!
Nooit gedacht dat ik daar ooit zou lopen. We wandelden door de prachtige, oude stad en liepen over de eeuwenoude, beroemde, houten brug. Intussen snoepten we van heisse Maroni (gepofte kastanjes) die Marco bij een stalletje kocht. Ik zag steeds al iets op de borden staan van 'Löwe' en dacht al: wat is dat toch met leeuwen...Het werd al snel duidelijk. Marco bracht ons bij een indrukwekkend monument van wel 9 meter van een helemaal in de bergen uitgehakte leeuw.
Ter gedachtenis aan 600 moedige mannen, die het verdedigen van het paleis met de dood hadden moeten bekopen. Bij het monument was meteen de ingang van de Gletscher Garten. Dat is een prachtig themapark, waar je kunt zien hoe gletsjers ontstaan. Er was trouwens nog veel meer te bekijken: panorama's van bergtoppen, kristallen, de inrichting vaan een oud Zwitsers huis enzovoorts. Het laatste stukje was lachwekkend: een spiegellabyrinth en allerlei lachspiegels en spiegeltruukjes. We hebben echt gelachen ja :-)).
Het werd tijd voor de thuisreis. Er wachtte weer een lange treinreis van Luzern naar St. Gallen. De sandwiches die Ellen uit haar tas toverde smaakten heerlijk en ook de pompoensoep die we later in een andere trein in de restauratiewagen aten. In St. Gallen konden Willem en ik meteen overstappen op de trein naar Staad en zo kwamen we even na achten weer op onze hotelkamer aan. Er waren wel 3 dagen aan indrukken in deze dag gepropt!! We gingen nog even naar de Leeszaal om uit te zakken. Willem met z'n laptop en ik met m'n boek (Francine Rivers, Moeders droom). Rozig kropen we weer (voor ons doen vroeg) onder de wol. En toen was het alweer vrijdag...Willem wilde deze dag graag naar Säntis. Maar dat was best weer een lange reis. Ik wilde liever iets dichter bij huis blijven. Temeer daar we laat opstonden en er 's avonds een concert op ons program stond. Willem zocht iets uit wat dichterbij was. We namen eerst de trein naar Rohrschag en daarna de tandradbaan naar Heiden. Heu! Toen we daar uitstapten kwamen we zo ongeveer in een heuse sneeuwstorm terecht!
Eigenlijk wilde ik gaan wandelen maar Willem verklaarde me voor gek. Op aanwijzing van een oudere heer woeien we een koffiehuis binnen. Oke, eerst koffie met taart dan maar :-). Al snel klaarde het weer op en ik was niet meer te houden. Ik wilde lekker door de sneeuw banjeren. We liepen eerst naar een uitzichtpunt waar we een schitterend uitzicht hadden op de Bodensee. We zagen recht voor ons het meer, daarachter Duitsland en rechts van ons Oostenrijk. Heel mooi.
Ik kwam wegwijzers tegen voor een wandeling naar Schwendi, een iets lager gelegen dorp. En daar gingen we dan. Dwars door het bos, langs boerenhuizen, langs een beek met watervalletjes en we kwamen gewoon geen hond tegen! Dat vond ik toch ook echt een hoogtepunt van de vakantie, het genieten van de natuur, de stilte, de sneeuw... In Schwendi namen de de trein weer terug naar beneden. Ik wilde terug naar het hotel om de videocamera nog wat op te laden. 's Avonds zouden we namelijk met Ellen en Marco naar het Bach Manificat concert in St. Gallen gaan en daar wilde ik dolgraag een stukje van filmen. Het lukte allemaal precies. Om half 7 waren we bij Ellen en Marco en we liepen naar de kerk waar het concert was. Alweer zo'n grote, prachtige, oude kerk! Het was heel druk en terecht, want wat was dat prachtig, wat te horen kregen. Ontroerend gewoon. Ik was blij dat ik een stukje kon opnemen om thuis te kunnen laten zien. Na het concert treinden we weer terug naar Staad. Onze laatste avond alweer. We pakten onze spullen in en gingen nog even naar de leeszaal. Nog even genieten van de stilte! We zetten onze wekker, want we moesten de volgende morgen de trein van 9.14 uur hebben. Ons galgemaal was een heerlijk ontbijt en daar gingen we dan. In St. Gallen stonden Ellen en Marco al op ons te wachten. We knuffelden en zwaaiden. Ellen ging terug naar bed, want die was ziekig. Marco ging met ons mee naar Zurich. Daar dronken we nog een laatste kop thee in de Bye Bye Bar en daar gingen we weer. Zwaai, zwaai. De thuisreis zat een beetje tegen met vertraging enzo. Maar het vliegen was weer enorm leuk. Vooral het stukje boven Nederland, als je ineens de Noordzee en het strand onder je ziet! We landden veilig en liepen naar de bagagehal. Door het raam zagen we Wim en Geertje met Willem en Jan en Henk. We wachtten ongeduldig op onze koffers die deze keer zo'n beetje als laatste op de band kwamen. En eindelijk waren we weer bij onze kinderen! Thuis was alles feestelijk. De boel was netjes en er stonden welkom thuis-bloemen op tafel en er was koffie met taart. Wat wil je nog meer?? Het is nog steeds nauwelijks te bevatten dat we dat zomaar allemaal hebben mogen meemaken. Wat nu rest is de herinnering en honderden foto's en heel veel film. Daar hopen we nog heel veel van te genieten.
En in de loop van de middag dronken we weer thee bij Marco en Ellen. We moesten op tijd met de trein terug, want 's avonds was er op het kasteel een concert en daarvoor hadden we van Ellen en Marco kaartjes gekregen. In het hotel genoten we eerst van een heerlijke maaltijd. Ik had eens voor vegetarisch gekozen.
Ik ben op zich niet zo'n vleeseter, maar waardeer het altijd wel, als er iets van vlees in m'n maaltijd zit. Maar het klopte wat ik altijd hoor: in een goede vegetarische maaltijd mis je geen vlees! Dit was een goede maaltijd. Heerlijk! En dan de luxe, dat we alleen maar naar boven hoefden te lopen om naar de concertzaal te gaan! Het concert was prachtig. Vooral het eerste gedeelte (Schumann) waardeerden we zeer. Er was een pianist, een violist en een sopraan en samen maakten ze er iets heel moois van. We gingen ook deze dag weer op tijd naar bed, want de volgende morgen zouden we al om 7 uur opgehaald worden... En ja hoor, netjes op tijd stapten we de kasteeldeur uit. Sneeuwlaarzen aan, muts/wanten/sjaal aan, we zouden deze dag de bergen in gaan. Ellen en Marco stonden ons op te wachten. Met de auto reden we naar het station in St. Gallen. Daar kwam ook Fränzi erbij. Zij is een vriendin van Ellen en wij hadden haar al eerder ontmoet. Met z'n vijven stapten we op de trein. We maakten een reis van wel 2 uur en daarna stapten we op een bergtreintje en reden omhoog. Wat een belevenis. Ellen had graag boven in de bergen met ons gewandeld, maar helaas stapten we boven uit in een dikke mist. Geen wandelweer dus. Maar niet getreurd. We werden in het bergrestaurant getrakteerd op Bratwurst of pasta, wat we maar wilden en dat was toch heel leuk (en lekker). Met een ander treintje gingen we vervolgens naar beneden en dat was wel zooooo mooi! De mist was weg, de zon scheen en de sneeuw schitterde. Willem bleef maar aan het foto's maken! Na een lange rit kwamen we beneden aan bij het Vier-waldstättersee.
Daar stonden we even aan de kant te kleumen en daar kwam ons volgende vervoermiddel aan: een groot passagiersschip. We gingen aan boord en gingen zitten aan een tafeltje bij het raam. Wat een waanzinnig mooi uitzicht! We maakten een tocht van wel drie kwartier. Ellen trakteerde op koffie met heerlijke taart. De specialiteit daar. Hoe het heet weet ik niet meer, maar wel dat er behoorlijk wat schnaps in zat :-). Toen we aanlegden stapten we zomaar uit in Luzern!
Nooit gedacht dat ik daar ooit zou lopen. We wandelden door de prachtige, oude stad en liepen over de eeuwenoude, beroemde, houten brug. Intussen snoepten we van heisse Maroni (gepofte kastanjes) die Marco bij een stalletje kocht. Ik zag steeds al iets op de borden staan van 'Löwe' en dacht al: wat is dat toch met leeuwen...Het werd al snel duidelijk. Marco bracht ons bij een indrukwekkend monument van wel 9 meter van een helemaal in de bergen uitgehakte leeuw.
Ter gedachtenis aan 600 moedige mannen, die het verdedigen van het paleis met de dood hadden moeten bekopen. Bij het monument was meteen de ingang van de Gletscher Garten. Dat is een prachtig themapark, waar je kunt zien hoe gletsjers ontstaan. Er was trouwens nog veel meer te bekijken: panorama's van bergtoppen, kristallen, de inrichting vaan een oud Zwitsers huis enzovoorts. Het laatste stukje was lachwekkend: een spiegellabyrinth en allerlei lachspiegels en spiegeltruukjes. We hebben echt gelachen ja :-)).
Het werd tijd voor de thuisreis. Er wachtte weer een lange treinreis van Luzern naar St. Gallen. De sandwiches die Ellen uit haar tas toverde smaakten heerlijk en ook de pompoensoep die we later in een andere trein in de restauratiewagen aten. In St. Gallen konden Willem en ik meteen overstappen op de trein naar Staad en zo kwamen we even na achten weer op onze hotelkamer aan. Er waren wel 3 dagen aan indrukken in deze dag gepropt!! We gingen nog even naar de Leeszaal om uit te zakken. Willem met z'n laptop en ik met m'n boek (Francine Rivers, Moeders droom). Rozig kropen we weer (voor ons doen vroeg) onder de wol. En toen was het alweer vrijdag...Willem wilde deze dag graag naar Säntis. Maar dat was best weer een lange reis. Ik wilde liever iets dichter bij huis blijven. Temeer daar we laat opstonden en er 's avonds een concert op ons program stond. Willem zocht iets uit wat dichterbij was. We namen eerst de trein naar Rohrschag en daarna de tandradbaan naar Heiden. Heu! Toen we daar uitstapten kwamen we zo ongeveer in een heuse sneeuwstorm terecht!
Eigenlijk wilde ik gaan wandelen maar Willem verklaarde me voor gek. Op aanwijzing van een oudere heer woeien we een koffiehuis binnen. Oke, eerst koffie met taart dan maar :-). Al snel klaarde het weer op en ik was niet meer te houden. Ik wilde lekker door de sneeuw banjeren. We liepen eerst naar een uitzichtpunt waar we een schitterend uitzicht hadden op de Bodensee. We zagen recht voor ons het meer, daarachter Duitsland en rechts van ons Oostenrijk. Heel mooi.
Ik kwam wegwijzers tegen voor een wandeling naar Schwendi, een iets lager gelegen dorp. En daar gingen we dan. Dwars door het bos, langs boerenhuizen, langs een beek met watervalletjes en we kwamen gewoon geen hond tegen! Dat vond ik toch ook echt een hoogtepunt van de vakantie, het genieten van de natuur, de stilte, de sneeuw... In Schwendi namen de de trein weer terug naar beneden. Ik wilde terug naar het hotel om de videocamera nog wat op te laden. 's Avonds zouden we namelijk met Ellen en Marco naar het Bach Manificat concert in St. Gallen gaan en daar wilde ik dolgraag een stukje van filmen. Het lukte allemaal precies. Om half 7 waren we bij Ellen en Marco en we liepen naar de kerk waar het concert was. Alweer zo'n grote, prachtige, oude kerk! Het was heel druk en terecht, want wat was dat prachtig, wat te horen kregen. Ontroerend gewoon. Ik was blij dat ik een stukje kon opnemen om thuis te kunnen laten zien. Na het concert treinden we weer terug naar Staad. Onze laatste avond alweer. We pakten onze spullen in en gingen nog even naar de leeszaal. Nog even genieten van de stilte! We zetten onze wekker, want we moesten de volgende morgen de trein van 9.14 uur hebben. Ons galgemaal was een heerlijk ontbijt en daar gingen we dan. In St. Gallen stonden Ellen en Marco al op ons te wachten. We knuffelden en zwaaiden. Ellen ging terug naar bed, want die was ziekig. Marco ging met ons mee naar Zurich. Daar dronken we nog een laatste kop thee in de Bye Bye Bar en daar gingen we weer. Zwaai, zwaai. De thuisreis zat een beetje tegen met vertraging enzo. Maar het vliegen was weer enorm leuk. Vooral het stukje boven Nederland, als je ineens de Noordzee en het strand onder je ziet! We landden veilig en liepen naar de bagagehal. Door het raam zagen we Wim en Geertje met Willem en Jan en Henk. We wachtten ongeduldig op onze koffers die deze keer zo'n beetje als laatste op de band kwamen. En eindelijk waren we weer bij onze kinderen! Thuis was alles feestelijk. De boel was netjes en er stonden welkom thuis-bloemen op tafel en er was koffie met taart. Wat wil je nog meer?? Het is nog steeds nauwelijks te bevatten dat we dat zomaar allemaal hebben mogen meemaken. Wat nu rest is de herinnering en honderden foto's en heel veel film. Daar hopen we nog heel veel van te genieten.
Abonneren op:
Posts (Atom)