En in de loop van de middag dronken we weer thee bij Marco en Ellen. We moesten op tijd met de trein terug, want 's avonds was er op het kasteel een concert en daarvoor hadden we van Ellen en Marco kaartjes gekregen. In het hotel genoten we eerst van een heerlijke maaltijd. Ik had eens voor vegetarisch gekozen.
Ik ben op zich niet zo'n vleeseter, maar waardeer het altijd wel, als er iets van vlees in m'n maaltijd zit. Maar het klopte wat ik altijd hoor: in een goede vegetarische maaltijd mis je geen vlees! Dit was een goede maaltijd. Heerlijk! En dan de luxe, dat we alleen maar naar boven hoefden te lopen om naar de concertzaal te gaan! Het concert was prachtig. Vooral het eerste gedeelte (Schumann) waardeerden we zeer. Er was een pianist, een violist en een sopraan en samen maakten ze er iets heel moois van. We gingen ook deze dag weer op tijd naar bed, want de volgende morgen zouden we al om 7 uur opgehaald worden... En ja hoor, netjes op tijd stapten we de kasteeldeur uit. Sneeuwlaarzen aan, muts/wanten/sjaal aan, we zouden deze dag de bergen in gaan. Ellen en Marco stonden ons op te wachten. Met de auto reden we naar het station in St. Gallen. Daar kwam ook Fränzi erbij. Zij is een vriendin van Ellen en wij hadden haar al eerder ontmoet. Met z'n vijven stapten we op de trein. We maakten een reis van wel 2 uur en daarna stapten we op een bergtreintje en reden omhoog. Wat een belevenis. Ellen had graag boven in de bergen met ons gewandeld, maar helaas stapten we boven uit in een dikke mist. Geen wandelweer dus. Maar niet getreurd. We werden in het bergrestaurant getrakteerd op Bratwurst of pasta, wat we maar wilden en dat was toch heel leuk (en lekker). Met een ander treintje gingen we vervolgens naar beneden en dat was wel zooooo mooi! De mist was weg, de zon scheen en de sneeuw schitterde. Willem bleef maar aan het foto's maken! Na een lange rit kwamen we beneden aan bij het Vier-waldstättersee.
Daar stonden we even aan de kant te kleumen en daar kwam ons volgende vervoermiddel aan: een groot passagiersschip. We gingen aan boord en gingen zitten aan een tafeltje bij het raam. Wat een waanzinnig mooi uitzicht! We maakten een tocht van wel drie kwartier. Ellen trakteerde op koffie met heerlijke taart. De specialiteit daar. Hoe het heet weet ik niet meer, maar wel dat er behoorlijk wat schnaps in zat :-). Toen we aanlegden stapten we zomaar uit in Luzern!
Nooit gedacht dat ik daar ooit zou lopen. We wandelden door de prachtige, oude stad en liepen over de eeuwenoude, beroemde, houten brug. Intussen snoepten we van heisse Maroni (gepofte kastanjes) die Marco bij een stalletje kocht. Ik zag steeds al iets op de borden staan van 'Löwe' en dacht al: wat is dat toch met leeuwen...Het werd al snel duidelijk. Marco bracht ons bij een indrukwekkend monument van wel 9 meter van een helemaal in de bergen uitgehakte leeuw.
Ter gedachtenis aan 600 moedige mannen, die het verdedigen van het paleis met de dood hadden moeten bekopen. Bij het monument was meteen de ingang van de Gletscher Garten. Dat is een prachtig themapark, waar je kunt zien hoe gletsjers ontstaan. Er was trouwens nog veel meer te bekijken: panorama's van bergtoppen, kristallen, de inrichting vaan een oud Zwitsers huis enzovoorts. Het laatste stukje was lachwekkend: een spiegellabyrinth en allerlei lachspiegels en spiegeltruukjes. We hebben echt gelachen ja :-)).
Het werd tijd voor de thuisreis. Er wachtte weer een lange treinreis van Luzern naar St. Gallen. De sandwiches die Ellen uit haar tas toverde smaakten heerlijk en ook de pompoensoep die we later in een andere trein in de restauratiewagen aten. In St. Gallen konden Willem en ik meteen overstappen op de trein naar Staad en zo kwamen we even na achten weer op onze hotelkamer aan. Er waren wel 3 dagen aan indrukken in deze dag gepropt!! We gingen nog even naar de Leeszaal om uit te zakken. Willem met z'n laptop en ik met m'n boek (Francine Rivers, Moeders droom). Rozig kropen we weer (voor ons doen vroeg) onder de wol. En toen was het alweer vrijdag...Willem wilde deze dag graag naar Säntis. Maar dat was best weer een lange reis. Ik wilde liever iets dichter bij huis blijven. Temeer daar we laat opstonden en er 's avonds een concert op ons program stond. Willem zocht iets uit wat dichterbij was. We namen eerst de trein naar Rohrschag en daarna de tandradbaan naar Heiden. Heu! Toen we daar uitstapten kwamen we zo ongeveer in een heuse sneeuwstorm terecht!
Eigenlijk wilde ik gaan wandelen maar Willem verklaarde me voor gek. Op aanwijzing van een oudere heer woeien we een koffiehuis binnen. Oke, eerst koffie met taart dan maar :-). Al snel klaarde het weer op en ik was niet meer te houden. Ik wilde lekker door de sneeuw banjeren. We liepen eerst naar een uitzichtpunt waar we een schitterend uitzicht hadden op de Bodensee. We zagen recht voor ons het meer, daarachter Duitsland en rechts van ons Oostenrijk. Heel mooi.
Ik kwam wegwijzers tegen voor een wandeling naar Schwendi, een iets lager gelegen dorp. En daar gingen we dan. Dwars door het bos, langs boerenhuizen, langs een beek met watervalletjes en we kwamen gewoon geen hond tegen! Dat vond ik toch ook echt een hoogtepunt van de vakantie, het genieten van de natuur, de stilte, de sneeuw... In Schwendi namen de de trein weer terug naar beneden. Ik wilde terug naar het hotel om de videocamera nog wat op te laden. 's Avonds zouden we namelijk met Ellen en Marco naar het Bach Manificat concert in St. Gallen gaan en daar wilde ik dolgraag een stukje van filmen. Het lukte allemaal precies. Om half 7 waren we bij Ellen en Marco en we liepen naar de kerk waar het concert was. Alweer zo'n grote, prachtige, oude kerk! Het was heel druk en terecht, want wat was dat prachtig, wat te horen kregen. Ontroerend gewoon. Ik was blij dat ik een stukje kon opnemen om thuis te kunnen laten zien. Na het concert treinden we weer terug naar Staad. Onze laatste avond alweer. We pakten onze spullen in en gingen nog even naar de leeszaal. Nog even genieten van de stilte! We zetten onze wekker, want we moesten de volgende morgen de trein van 9.14 uur hebben. Ons galgemaal was een heerlijk ontbijt en daar gingen we dan. In St. Gallen stonden Ellen en Marco al op ons te wachten. We knuffelden en zwaaiden. Ellen ging terug naar bed, want die was ziekig. Marco ging met ons mee naar Zurich. Daar dronken we nog een laatste kop thee in de Bye Bye Bar en daar gingen we weer. Zwaai, zwaai. De thuisreis zat een beetje tegen met vertraging enzo. Maar het vliegen was weer enorm leuk. Vooral het stukje boven Nederland, als je ineens de Noordzee en het strand onder je ziet! We landden veilig en liepen naar de bagagehal. Door het raam zagen we Wim en Geertje met Willem en Jan en Henk. We wachtten ongeduldig op onze koffers die deze keer zo'n beetje als laatste op de band kwamen. En eindelijk waren we weer bij onze kinderen! Thuis was alles feestelijk. De boel was netjes en er stonden welkom thuis-bloemen op tafel en er was koffie met taart. Wat wil je nog meer?? Het is nog steeds nauwelijks te bevatten dat we dat zomaar allemaal hebben mogen meemaken. Wat nu rest is de herinnering en honderden foto's en heel veel film. Daar hopen we nog heel veel van te genieten.
