Precies op tijd, volgens Jan!

Jan is onverwachts iets eerder thuisgekomen van zijn stage in Zwitserland. En, volgens Jan, was het dan wel onverwachts, maar tóch ´precies op tijd!´

Het was een spannende week

Wat een spannende week hebben we achter de rug! Het begon vorige week zondagavond, toen ik flink buikpijn kreeg. Dat was raar. Want ik heb eigenlijk bijna nooit buikpijn. Ik dacht, dat ik misschien iets verkeerds gegeten had en hoopte dat het vanzelf weer over zou gaan. 

Maandag: de hele dag buikpijn.

Dinsdag: de hele dag buikpijn.

En ja, het ging ook ´s nachts niet lekker. Regelmatig werd ik wakker van de pijn.

Woensdagochtend besloot ik de dokter te bellen. Ik kon daar aan het eind van de ochtend terecht. De dokter onderzocht me heel nauwkeurig en kwam tot de conclusie, dat ik een ontsteking had (waarvoor ik een antibioticakuur kreeg). Maar hij voelde ook een tumor (zwelling), waar hij niet gerust op was. Dat moest onderzocht worden. Nog diezelfde middag belde de dokter me op. Hij had een afspraak voor me bij de gynaecoloog gemaakt voor dinsdag de 23ste. Fijn snel dus! Maar wat duren zes dagen in zo´n geval ver-schrik-ke-lijk lang!!

Intussen deed de antibiotica gelukkig z´n werk en mijn buikpijn was in een paar dagen tijd verdwenen. Ik werd ´s nachts dus niet meer wakker van de pijn, maar nu werd ik wakker van de onrust. Want wát zou er nu in mijn buik zitten, wat daar niet hoorde?!

Ik was erg blij, toen ik vanmorgen eindelijk, samen met Willem, onderweg was naar het ziekenhuis in Dordrecht. De dokter was erg aardig. Eerst vroeg hij natuurlijk van alles en daarna onderzocht hij me. Het was niet meteen heel duidelijk, maar uiteindelijk was de conclusie, dat er wel iets zat, maar dat dat niet erg was. Voor de zekerheid is er nog een uitstrijkje gemaakt en over twee weken word ik daarover gebeld. Maar eigenlijk verwacht de dokter daar niets van en is er dus gelukkig een einde gekomen aan een week lang spanning!

Wat zijn we allemaal blij!

Nu moet ik even bijkomen van alles. Van de pijn, van de ontsteking, van de antibiotica-troep, van de spanning, van de onrustige nachten...

Vanavond heb ik daarom iets leuks gedaan: voorzaaien!

Ik gebruikte hiervoor mijn nieuwe, duurzame, kiembakje van gecertificeerd natuurrubber en milieuvriendelijke grond van kokosvezels (zonder turf!). Die kiembakjes en die grond komen binnenkort in de webshop, maar moest mocht ik natuurlijk eerst zelf testen :-).

Van een bloglezeres heb ik vorig jaar allerlei zaden gekregen en ik had zelf ook nog wat zaden in voorraad. Groentenzaden en bloemenzaden. Je wilt niet weten, wat een voorpret dat geeft, dat voorzaaien :-). Ik denk zomaar, dat er de komende tijd nog weleens aardig wat van dit soort berichtjes langs zullen komen.

Vorig jaar heb ik erg genoten van mijn moestuintje. Het was toen eigenlijk een tuintje ´voor spek en bonen´. Zomaar zonder plan; kijken wat er van terecht zou komen. Wat vond ik het leuk! Het smaakte echt naar meer. Dit jaar is er wèl een moestuin-plan(netje). Hans wil me binnenkort helpen om de bedden en paden uit te zetten. We houden het heel simpel, met paden van boomsnippers. Dat kan Hans gewoon meenemen van zijn werk en past in het low budget plan.

Zodra er bedden en paden zijn, kan ik beginnen met gestructureerd wieden. Want het onkruid schiet natuurlijk aan alle kanten de grond uit. Maar niet alleen onkruid, hoor! De rabarber komt ook al op!

En ik heb een prachtig bosje jonge brandnetels staan. Binnenkort staat er hier brandnetelsoep op het menu.

Vanavond, vòòr het eten, hebben Hans en Maaike samen een stuk van de parkeerplaats voor ons huis ingezaaid met gras. Dat had ik vlak voor de winter willen doen, maar daar was niets meer van gekomen. We zijn extra gemotiveerd om het nu rondom ons huis wat meer ´af´ te krijgen, want in september hopen Maaike en Jaap te trouwen. Dan moet het er natuurlijk wel netjes uitzien ;-). Maar goed. Dat is een hele klus. En het is een utopie om te denken, dat dat allemaal in één seizoen klaar is. Ik denk, dat vijf seizoenen dichter bij de waarheid ligt. Het geeft niet. We genieten evengoed van ons ´buiten´, ook al is het niet af. Sinds zondag zitten we elke koffiepauze buiten. We boffen maar met zulk heerlijk weer! De zonsopkomsten en -ondergangen zijn ook steeds weer zó spectaculair. 

Zonsondergang 23-02-21

Wonen in een kerstkaart

Sinds er zondag sneeuw viel en het nog even lekker wintert, wonen we in een kerstkaart. Wat is het mooi! Dit hadden we nog niet meegemaakt, hier in Bles. 

Ons uitzicht.

Vanuit de jongensslaapkamer

Vanuit Maria´s slaapkamer

Ciara vindt het heerlijk in de sneeuw.
Muck, de kat, moet er niets van hebben.

Het duurde even voordat de Graaf dicht lag.
Maar nu is er dan toch echt ijs.

Ons huis vanaf de overkant 
van de Graaf

Het rondje met het hondje

Kijk eens wat een verschil!

Maar hoe mooi het allemaal ook is, er moet natuurlijk gewoon gewerkt worden. Dat genieten van die kerstkaart doen we wel tussen de bedrijven door :-).

Ik pak typische winterklusjes aan.

Het Perzisch tapijt wat op de eettafel ligt, kreeg een sneeuwbad. Dat leerde ik van mijn moeder: bij sneeuw leg je die tapijtjes buiten. Dan trekt het vuil eruit. Dat heb ik dus maar braaf gedaan. Of het echt geholpen heeft, weet ik niet, hoor. Het kleed is al bijna 35 jaar oud en inmiddels behoorlijk versleten. Maar goed.

De vriezer kreeg een schoonmaakbeurt. Alle spullen gingen in kratten en konden mooi buiten staan. Zo kon de vriezer eens helemaal worden ontdooid. Dat was sinds onze verhuizing niet meer gebeurd en inmiddels zat er een behoorlijk dikke laag ijs overal. Dat kost extra stroom, maar ook extra ruimte. De vriezer wordt ook oud. We kochten hem in 2004, toen we naar de Karper verhuisden. Eigenlijk is hij zo langzamerhand aan vervanging toe. 

En nog een typisch winterklusje: ik kookte een hele grote pan erwtensoep. Mmmm!

Op woensdag rijd ik altijd naar de molen voor nieuwe voorraad meel en bakmixen voor de webshop. Ik was blij, dat de weg vandaag goed begaanbaar was. Alleen in het straatje van de molen was het glibberig. Bij de molen vandaan reed ik ook nog langs de verpakkingsgroothandel. Ik had daar een flinke bestelling klaar laten zetten, want ze gaan dik twee weken dicht vanwege een verbouwing.

Het paste allemaal nèt in de caddy!

Vroeg in de middag stopten er ineens drie auto´s voor de deur. Daar was Leendert met een stel maten. Ze kwamen kijken, of je bij ons voor al kon schaatsen. Nou, niet echt. Er was nog geen mens te zien! Twee dagen geleden lag de Graaf nog open vanwege de straffe wind. 

De jongens wilden tòch testen. Dat mocht Leendert doen :-). Ik vond het maar niets, hoor. Gelukkig liep het goed af. Maar na een paar rondjes hield hij het wel voor gezien. De scheuren sprongen achter hem in het ijs.

Behalve het ijs, testte hij meteen zijn slijpkunst. Hij heeft een schaatsslijpbankje gekocht en sleep dus zelf zijn schaatsen. Nou, die waren prachtig geslepen. Daar kan hij ook een vinkje achter zetten :-).

En zo is er altijd wel wat te beleven. Leuke dingen en minder leuke dingen. Minder leuk was, dat Willem zondag weer een flinke gal-aanval had en maandag toch eindelijk naar de dokter is geweest. Vervolgens mocht hij dinsdag naar het ziekenhuis voor een buikecho en bloedonderzoek. Morgen horen we de uitslag.

Ook minder leuk was, dat er door de stuifsneeuw best wat lekkage op zolder was. Jammer hoor. Lelijke bruine plekken in het mooie witte stucwerk. Maar ja, niets aan te doen. 

Ik denk, dat ik zo langzamerhand maar eens bij van der Valk ga inchecken. Het was een drukke dag. Ik voel hem zitten.

Gelukkig niet!

Gelukkig hoefde Willem niet opgenomen te worden in het ziekenhuis. Al scheelde het weinig! Gisteren was zijn saturatie zó laag, dat ik toch maar even de huisarts belde. Die vond het ook zorgelijk en zei, dat hij toch zo langzamerhand aan een opname ging denken. Het was toen rond het middaguur. We besloten het nog een paar uur aan te kijken. Ik moest steeds de controles doen en er op toezien, dat Willem genoeg dronk. Dan zou de dokter aan het einde van de middag weer bellen en bepalen, hoe het verder moest.

Aan het einde van de middag was de saturatie gelukkig een paar puntjes hoger en de koorts was gezakt naar verhoging. De dokter zou het aan zijn collega overdragen en die zou vandaag dan weer bellen.

Ik vind het erg fijn, dat er zo betrokken en secuur meegekeken wordt. Misschien ook wel de gewone, nuchtere dorpsmentaliteit met korte lijntjes? De dokter vroeg bijvoorbeeld niet aan de telefoon: ¨Hoe is het met uw man?¨ Of, nog erger: ¨Hoe is het met meneer Luijk¨. Maar heel vertrouwd: ¨Hoe is het met Willem?¨ Heerlijk toch! Ik hou daarvan!

Vandaag is het een beetje verbeterd. Vanavond heeft Willem voor het eerst best een tijdje op de bank gezeten. En dat na 10 dagen bijna volledig op bed! Het lijkt er dus op, dat het nu de goede kant op gaat. Wat zijn we blij!

Intussen was ik vandaag en gisteren nog druk met de webshop. Het was heel vervelend, dat we de bestellingen niet kwijt konden bij Postnl. We konden maar 9 pakketten aanmelden via MyParcel, waar onze winkelsoftware mee werkt. Daarna heb ik handmatig nog 10 pakketten bij Postnl aangemeld. Dat was niet alleen een dure grap, maar kostte ook veel tijd. Er kwam een klant uit Ouddorp en één uit Ederveen om een bestelling op te halen. Beiden namen een pakket voor een dorpsgenoot mee. Tenslotte bezorgde Maaike pakketten in de Hoekse Waard en Maria en Jan-Hendrik deden een ronde langs Zwijndrecht, Ridderkerk, Rotterdam, Lekkerkerk en Streefkerk. Zo was ik aardig van de orders af. Maar het kostte me echt veel energie. Samen met mijn zorgen om Willem, maakte het, dat ik ´s avonds compleet afgeknoedeld was.

Vandaag ging het gelukkig een stuk soepeler. Ik kon sowieso weer mijn pakketten aanmelden bij MyParcel. Dat scheelde een heel stuk.

Ik heb mijn gemak maar een beetje gehouden. Fijn van alles afgerond. 

Ik bakte pannenkoeken, want dat had ik Henk beloofd. Als toetje waren er 2 lekker foute puddingen. Dat was om te vieren, dat we vandaag de 5000ste order in de webshop hadden :-)

De meiden waren aan het einde van de middag naar Maria´s werk gereden. Daar was een drive-through gemaakt en mocht ze haar kerstpakket in ontvangst nemen. Ze is enorm verwend. Het was haar eerste kerstpakket ooit en ze was helemaal blij :-).

De meisjes kregen van mij ook nog een aardigheidje. Voor al het harde werken. Ze kregen een doosje mini-zeepjes van Werfzeep. Ik wist, dat ze dat allebei heel leuk zouden vinden. En dat was ook zo. Ze sprongen een gat in de lucht en met veel enthousiasme werden allerlei zeepjes besnuffeld.

Zelf ben ik ook verwend. Bijna dagelijks krijg ik post van lezers en gisteren was er zelfs een echt verwenpakketje voor me bij. Wat lief!!

Vanavond hadden we een rustig avondje. Met kaarslicht, lekkere koekjes en een luie kat op de bank. Maaike had een live kerstconcert gevonden. Helaas haperde de internetverbinding steeds en was dat dus niet optimaal. Maar dat gaf niets. Af en toe hoorden we een stukje ;-).

Om 9 uur was het afgelopen. Toen heb ik nog even gezellig met Henk zachte bitterkoekjes (amoretti morbidi) gebakken. 

Al met al was het een gezellige, huiselijke avond en gaf het de broodnodige rust en ontspanning.

¨U moet rust houden¨...

Vorige week vrijdag liep ik mijn dagelijkse rondje met Ciara. Het was vroeg op de ochtend en nog redelijk koel. Tijdens de hittegolf had Ciara het niet al te breed. Honden kunnen niet zo goed tegen warmte als bijvoorbeeld katten. Muck ging gewoon ín de zon op de hete zolder liggen pitten. Maar Ciara´s tong hing steeds uit haar bek en ze hijgde als een trekkerspaard. Daarom probeerde ik elke dag ´s morgens vroeg een wat langere wandeling te maken, zodat ze een beetje aan haar beweging kon komen. De rest van de dag hielden we het dan op even een plasje en weer naar binnen. Voor het eerst die week leek Ciara het rondje wel fijn te vinden en dus liep ik de ´lange ronde´. Het is een ´van brug tot brug´- ronde van circa twee kilometer. 

Halverwege zag Ciara een kat en ze nam een spurt. Daar moet je echt op bedacht zijn, want ze is inmiddels een flinke hond en heel sterk. Zo snel ik kon liet ik de lijn iets vieren. Helaas kwam in een split second mijn pink klem te zitten in een lus van de leren hondenriem. ¨AU!¨

Hè, het deed echt gemeen zeer. Maar ja.

Ik maakte het rondje af en Ciara ging voor een paar uur in de bench. 

Lopende de dag werd mijn vinger rood en dik en eer dat het avond was, tintelde mijn hele onderarm.

Natuurlijk deed ik er van alles aan. Koelen, smeren tegen zwelling/kneuzing, hoog houden. Het gewone riedeltje.

De hele zaterdag had ik flink last. Mijn pink leek echter niet gebroken en dus besloot ik om tot maandag te wachten, om eventueel naar een dokter te gaan. 

Toch duurde het nog tot vanmorgen, voordat ik echt de dokter belde. Ik hoopte steeds, dat het ´vanzelf´ zou genezen. Maar als je op dag vijf nog steeds een dikke, rode, warme pink hebt, is het misschien toch beter er even naar te kijken. Bovendien ´zeurden´ Willem en de kinderen, dat ik naar de dokter moest ;-).

Ik belde op en deed mijn verhaal aan de assistente . Ze vond het een mooi klusje voor de co-assistent. Daar mocht ik mijn vinger aan komen laten zien.

Ok dan. 

De co-assistent hoor mijn verhaal aan, deed haar mondmasker eens op en tuurde naar mijn pink. 

Tja. Ze vond het een twijfelgeval. Misschien moest er zalf op. De dokter moest toch ook maar even meekijken. Even later bekeek ook de dokter mijn glimmende pink. Rood, warm en dik dat wees natuurlijk op een ontsteking. Die moest eerst maar eens aangepakt worden. Een kuurtje antibioticapillen en -zalf. En verder moet ik rust houden. En met die pink een beetje omhoog zitten. En over een week terugkomen. En als die pink dan nog steeds krom staat, moet er een spalk om. En ja, dat moet dan zes weken.

Hoooo, hooooo, wacht maar. Zo kan het wel weer even ;-).

Eerst maar eens aan de pillen en de zalf. En hopelijk valt het verder mee. Want, eerlijk gezegd, zit het ons op het moment nogal tegen...Vanavond verloor Willem zijn bril, tijdens het zwemmen in de Graaf :-(. Hij kwam er pas toen hij uit het water was achter, dat zijn bril weg was. Hij ziet echt niets zonder bril. 

Gelukkig had ik zijn oude bril nog. Het was even zoeken, want die had na de verhuizing een ander plekje gekregen. Iets is beter dan niets en Willem was dan ook heel blij met z´n oude bril, ook al voldoet die niet helemaal.

Nu moeten we op heel korte termijn voor een nieuwe bril op stap. Dat zijn geen grappige onkosten :-(.

Het is niet anders. We zijn nu zoiets als de lamme en de blinde en houden elkaar een beetje in evenwicht. Dat rust houden gaat trouwens echt wel goed komen. We hopen morgen voor twee dagen op vakantie te gaan :-). We hebben eindelijk onze ´weekendje-weg-bon´ verzilverd. Ik heb er reuze veel zin in!

Prikfeest

Na een erg koude nacht, met zomaar een paar graden vorst (!), was het hier vanmorgen een stralend en zonnig begin van de dag. Er was feest aan de Hofwegen. Een buurjongen van een paar huizen verderop trouwde vandaag met een buurmeisje van schuin tegenover ons. Ter verhoging van de feestvreugde staken we met verschillende buurtjes de vlag uit.

Bij mij hing de vlag intussen wat minder fier te wapperen. Ik zat de klok naar 8.00 uur te kijken, om de huisarts te gaan bellen in verband met die pijnlijke aderontsteking in mijn been.

Om 8.00 uur belde ik en de assistente vroeg me van alles en nog wat. Daarna besloot ze, dat ze het met de dokter zou bespreken en dat ik dan door de dokter teruggebeld zou worden voor een telefonisch consult. De dokter belde al snel. Ook hij had veel vragen. Tenslotte besloot hij, dat hij toch liever dat been eerst zelf wilde bekijken, voordat hij bloedverdunners zou voorschrijven. Ik kon om 9.20 terecht. Lekker snel gelukkig.

Bij de dokter is alles natuurlijk extra omgeven door allerlei corona-regels. De eerste was, dat ik moest aanbellen om binnen gelaten te worden. Na even wachten schoof de deur open en op gepaste afstand stond de assistente in vol ornaat (met mondkapje), om te vernemen, wat ik kwam doen. Toen ik zei, dat ik een afspraak had, stapte ze een stukje achteruit om me binnen te laten. Intussen had ze een sprayflacon met desinfecterend spul gepakt en daarmee sprayde ze mijn handen. Nadat ik die ´gewassen´ had en haar ervan verzekerd had, dat ik geen verkoudheidsklachten had,  mocht ik plaatsnemen in de geheel lege wachtkamer.

Ook bij de dokter in de spreekkamer ging het er omzichtig aan toe. Na wat kennismakingsvragen (we zagen elkaar voor het eerst) en wat vragen over mijn klachten moest het been dan toch aan een inspectie onderworpen worden. Conclusie: minstens 15 centimeter ontstoken ader en al aardig in de richting van mijn lies. Dokter besloot dat ik per direct met het prikfeest mocht beginnen. Vijfenveertig dagen lang Fragmin spuiten. Huil :-(.

¨Nou, een royaal feestje,¨ merkte mijn vriendin droogjes op :-).

Ik heb een beetje gelummeld vandaag. Ben rond twaalven maar gewoon eens een poosje in bed gekropen en schrok na een uur wakker. Poeh, wat had ik liggen dromen! We waren in ons vorig huis, in de Karper, en Willem was aan het klussen. Er was een groot vierkant gat gezaagd in de muur. Toen ik het ging bekijken, zag ik, dat Willem allemaal aantekeningen met pen op de muur had gemaakt. Daar ging ik helemaal een drama van maken, want die muur was vorig jaar nog gewit en nu moest het wéér. Waarop Willem een roller in een emmer doopte en meteen over al die aantekeningen rolde en me verweet, dat ik een drama maakte om niets.

Hoe krijg je het bij elkaar gedroomd, hè.

Vanmiddag was ik juist bezig om weer mijn gewone ´zelf´ te worden, toen er alwéér iets raars was. Ik werd gebeld door Hart van Nederland. Nu Nederland rechtstreeks op een dikke crisis afstevent (of er eigenlijk al in zit), waren ze benieuwd naar mensen, die eigenlijk altíjd al zuinigaan leven. We hadden spontaan een heel praatje en ik dacht, dat ze dat misschien in een nieuwsitem wilden verwerken, ofzo. Maar ze bleken me in de uitzending te willen hebben en vroegen of ze om 17.00 uur een kwartier mochten komen filmen. Maar nee. Ik ben té blij, dat het hier nèt weer een beetje gewoon is, na twee maanden extreme drukte.

Toch zette het verzoek me wel aan het denken. Er zullen veel mensen zijn, die nu in de financiële problemen komen, of zelfs al zitten. Deze mensen moeten de broekriem stevig aanhalen en dat kan best moeilijk zijn.

Ik heb hier op deze blog nooit een opsomming willen geven van allerlei tips en trucs. Maar al lezend kom je die natuurlijk zeker wel tegen. Ik heb bedacht om voorlopig toch eens elk logje af te sluiten met een gemakkelijk toepasbare consumindertip. Wie weet kan ik zo toch mensen helpen, die op zoek zijn naar bespaarmogelijkheden. De tips zullen heel divers zijn. Ze zullen je níet uit de crisis trekken. Maar wellicht kan het een heel klein beetje helpend zijn. Al was het maar om anders te leren denken.

Al met al was het maar een rare dag. Maria en ik hebben op het laatst nog even flink gas gegeven, om toch nog op tijd de pakjes van vandaag af te krijgen. Terwijl Willem ze wegbracht naar de post, reden we even naar de supermarkt. We wilden twee maaltijdsalades maken en hadden hiervoor niet alles in huis. Bovendien was het kattengrit op.

Thuisgekomen flansten we allebei een bak salade in elkaar. Maria één met pasta, gerookte kip, honing-mosterddressing, blokjes gedroogd fruit/rozijnen, rucola, ijsbergsla, appel, komkommer. Ik maakte een vegetarische salade met blokjes biet, rucola, geitenkaas, appel, ijsbergsla, ringetjes bosui, olijfolie en peper uit de molen. Super simpel en oerlekker.

Kom ik direct aan tip 1 toe. Het is een ´receptje´ wat ik pas van mijn vriendin doorkreeg. Een heerlijke dressing, die drie keer niets kost en lekker is over je salade, maar bijvoorbeeld ook over je stamppotje rauwe andijvie. Komtiedan.

#bespaartip 1
Maak je (sla)dressing zelf van eenvoudige ingrediënten uit je keukenkastje:
Neem gelijke delen azijn, milde mosterd, honing. Roer ze door elkaar. Klaar. Voor de luxere variant roer je er nog wat (gedroogde) kruiden door.

Géén prioriteit...in deze coronatijd.

De zondag was een pijnlijk gebeuren voor onze Koos. Eigenlijk heeft hij zo´n beetje de hele dag in z´n bed of op een stoel gehangen. Hij was dan ook heel blij, toen hij vanmorgen om 8.00 uur eindelijk naar de huisarts kon bellen voor een verwijzing naar het ziekenhuis. Hij deed z´n verhaal eerst aan de assistent en moest het daarna nog een keer herhalen aan de dokter. Die besloot dat er een verwijsbrief gehaald mocht worden, om in het ziekenhuis een röntgenfoto te gaan laten maken.

Om half 9 tufte ik dus maar naar de huisarts. Daar was de boel hermetisch afgesloten. Koos had gezegd, dat ik op het raam moest kloppen, of moet bellen. Juist toen ik het nummer van de dokter ingetoetst had, stapte er iemand naar buiten en een tikje schoorvoetend stapte ik dan maar naar binnen. In deze corona-tijd ben ik steeds ´bang´ dat ik iets fout doe. Maar ik kreeg geen reprimande, toen ik me achter de streep voor het loketje opstelde. De assistent vroeg me, waarom ik kwam. O ja, ik kwam voor die verwijsbrief. Ik mocht even in de wachtkamer gaan zitten. Wat een ervaring! Een lege wachtkamer, zo ongeveer steriel. Het speelgoed was weggehaald en het folderrekje was leeg en steeds waren er 2 stoelen afgeplakt, opdat niemand te dicht bij iemand zou gaan zitten. En het informatiescherm stond op zwart.

Afijn. Daar kwam dan de dokter de verwijsbrief overhandigen. Met lange armen reikte ze het epistel aan, wat ik vervolgens met even lange armen aanpakte. Zou het bij elkaar anderhalve meter afstand geweest zijn? Geen idee, hoeveel centimeter m´n armen zijn :-).

Met mijn elleboog (het stond er expliciet bij geschreven, dat dat zo moest) stootte ik op het knopje, waarmee de deur open zoefde. Ik stond weer buiten. Opgelucht haalde ik adem. Die hindernis was alvast genomen.

Ik haalde Koos thuis op en we reden naar het ziekenhuis in Dordrecht. Ook daar deed het allemaal surrealistisch aan. De parkeerplaats, die maar voor een kwart vol stond. Het tentje in de hoek van de parkeerplaats. Nee, dat was geen overkapping, waar je gratis een sterretje in je voorruit kon laten maken. Het bleek een Corona-oplossing voor het stiltecentrum te zijn. Een plaats, waar je een kaarsje kunt branden, een gebedje kan doen enzo.

Dan het ziekenhuis in. Maximaal 2 personen tegelijk in de draaideur. De anders bruisende hal met overal koffie-drinkende mensen, iemand die de piano bespeelt, namen-roepende taxi-chauffeurs, serviesgeklater, tosti-geuren en een grote balonnenstandaard, was nu een lege hal met schichtig om zich heen kijkende, haastige patiënten en begeleiders (max. 1 per patiënt a.u.b.).

De weg naar de röntgen was bekend. Ook daar was het ongewoon stil. Wij waren de enige wachtenden. Worden er dan nu geen armen en benen gebroken? Nou ja, er zijn nu in elk geval geen gymlessen, opperde ik. En in het verkeer gebeuren er ook minder ongevallen. O ja.

Koos werd naar binnen geroepen, de foto werd gemaakt en we wachtten op de uitslag. Die was heel verrassend-maar-niet-heus: het sleutelbeen was gebroken. De zuster bracht ons naar chirurgie. Ook daar géén wachtenden. Vol verwachting namen we plaats in de spreekkamer. Koos had maar één wens: dat hij zo snel mogelijk geopereerd zou worden. Want ná de operatie is het snel gedaan met de pijn. Dat was tenminste zijn ervaring van vorig jaar.

De dokter hielp hem snel uit die droom: een gebroken sleutelbeen is géén prioriteit in deze coronatijd. Heel vreemd als een dokter je geen hand geeft. Nou ja, daar zijn we al wel een beetje aan gewend. Maar ook heel vreemd, als de dokter je zelfs niet aanraakt. Geen drukken op pijnlijke plekken. Geen armen omhoog en omlaag. Zelfs de vragen waren uiterst minimaal. Alsof ook teveel woorden een besmetting zouden kunnen veroorzaken :-(. En nee, er hoefde ook geen vest of shirt uit.  De dokter keek eigenlijk alleen op het scherm naar de foto, zei, dat er een mitella om moest om de elleboog te ondersteunen, dat er een recept voor pijnstilling bij de balie lag en dat we een afspraak moesten maken voor over vier weken. Koos was teleurgesteld. Eigenlijk wilde hij de dokter wel graag even laten voelen, wat híj voelde. Niets aan te doen. We waren al snel weer thuis. Terug bij af.

Ik moest even resetten. Dus dronken we even koffie in het zonnetje op ons terras-in-wording. Naast ons huis lopen nu pony´s in het weitje. Ik voelde me helemaal kalmeren. Ik was, voor mijn gevoel, gewoon even in een andere wereld geweest. En ik was blij weer terug te zijn!

Samen met Maria heb ik de hele middag in de webshop gewerkt. En daarna gekookt. Toen was de koek op. Ik had brandende voeten en mijn rug lag in puin. Ik was dan ook vanaf half zes vanmorgen non-stop in touw geweest. Ik nam een time-out. Normaal gesproken val ik dan onmiddellijk in slaap en ben met een minuut of 20 weer zo fris als een hoentje. Maar ik was té moe. Kon niet slapen en lag te bedenken, hoe ik de webshop wil gaan inrichten. Nu de vloer klaar is, wil ik de stellingen en de inpaktafel gaan bestellen. Ik ging uit bed en vertelde Maria, wat ik had bedacht. We pakten een meetlint erbij en, ja, Maria vond dat ook de beste opstelling. We riepen Willem erbij, om ernaar te laten kijken. Ja hoor, die was het ook met ons eens. Zo gaat het worden! Morgen wil ik alles gaan bestellen. Wie weet is dan over een week of twee die noodshop uit die slaapkamer en werken we fijn vanaf de begane grond!

De goederenlift is ook in wording. Net als het terras, eigenlijk. Stukje bij beetje komen er onderdelen binnen. Vorige week arriveerde de lier met motor. Indrukwekkend, hoor. Best spannend, of het allemaal gaat worden, zoals Willem met zijn broer Marinus heeft bedacht! Dat terras is leuk. De stellingen nodig. Maar eigenlijk heeft die lift prioriteit! Dat is dan ónze prioriteit :-).

Naar de dokter

Gisteren ging het best redelijk met mijn arm/schouder. Bepaalde bewegingen lukten niet, waardoor ik me bijvoorbeeld niet zelf kon aankleden of mijn haar kammen. Maar het was toch zondag en er hoefde niet veel. Samen met Willem zorgde ik voor het ontbijt en samen met Maaike bereidde ik de warme maaltijd. We gingen zoals altijd naar de kerk en behalve dat ik de collectezak niet kon doorgeven en geen aantekeningen kon maken, ging dat prima. Ik vatte al moed voor deze dag en dacht, dat ik niet naar de dokter hoefde.

Maar gisterenavond kwam de pijn weer in volle glorie opzetten. Ik lag de halve nacht wakker en besloot vanmorgen naar de dokter te gaan. Dat had nog even wat voeten in aarde. Wij zijn namelijk nog niet ingeschreven bij de huisarts hier in Bleskensgraaf. Dat komt omdat de inschrijfformulieren al twee maanden een 404 error op de website geven. Willem had al eerder een huisarts nodig, doordat hij een fijtvinger had. De huisarts hier in Bleskensgraaf vond het toen beter om nog een keer naar de huisarts in Alblasserdam te gaan en later die inschrijving in orde te maken. Dat was dus helaas nog niet gelukt. Maar ik wilde niet zo graag met die zere arm naar Alblasserdam. We zijn daar ook al bij de apotheek uitgeschreven en dat leverde vorige week de nodige strubbelingen om Willem z´n medicijnen mee te krijgen. Ik voorzag een hoop gedoe en belde dus naar de huisarts in Bleskensgraaf en deed m´n verhaal. Gelukkig vond de assistente, dat ik door de dokter gezien moest worden en ik kon aan het eind van de morgen terecht. Maria ging mee, om mijn jas en truitje uit te kunnen trekken. En daar gingen we.

Vreemd hoor, nieuwe wachtkamer, nieuwe assistente, nieuwe dokter. De dokter was een kleine vrouw. Nog kleiner dan ik. Ze hoorde mijn verhaal aan, stelde vragen en wilde daarna mijn schouder en arm bekijken. Er werd op mijn schouder en arm gedrukt en ik moest bepaalde bewegingen (proberen te) maken. Ze was er al snel over uit: het was een peesontsteking, of een slijmbeursontsteking. Ik kreeg zware ibuprofen voorgeschreven en mag er 4 keer daags 2 paracetamollen bij innemen. Mijn arm moet in een sjaal en ik moet hem er een paar keer per dag uithalen om wat te bewegen. Over een week moet het voor 80 procent over zijn, anders gaat er een spuit met Prednison in.

Nou. Begrepen allemaal. We haalden de medicijnen op bij het loketje en snel ging ik weer naar huis. Met de pillen achter m´n kiezen ben ik weer in bed gekropen tussen de kersenpitzakken en de kussens, wachtend op het moment dat ik wéér pillen mocht innemen. Pfff. Wat een pijn!! Bevallen doet echt minder zeer :-(.

Aan het eind van de middag heb ik me uit bed gehesen en heb samen met Henk de bestellingen klaargemaakt. Zodra die weg waren, kroop ik m´n bed weer in. Trek heb ik niet. Dat komt vast door al die chemische troep. Ik heb wat soep en wat noten op. Geen probleem.

Nou ja. Hopelijk bouw ik snel die beroemde spiegel op van pijnstillers. En voorlopig peins ik er niet over om te minderen met de pillen. Ik ben benieuwd hoe het morgen is. Dan is het de Terdege Lady´s Night in Garderen, waar ik met m´n shop aanwezig hoop te zijn. In het ergste geval gaan Maaike en Maria maar samen en vervallen m´n lezinkjes. Maar ik hoop, dat de pijn ver genoeg gezakt is, dat ik mee kan. Veel te leuk :-).

Pijnlijk!

Pfff. Al een week lang tob ik flink met een aderontsteking in mijn been. Een erg pijnlijke geschiedenis :-(. De ontsteking is alleen nog maar uitgebreid, terwijl ik toch al een week aan de bloedverdunners ben.

Vanmorgen heb ik toch nog maar weer eens naar de huisarts gebeld, om te vragen, of dit normaal is. De assistente zei, dat ik met mijn vraag maar naar de internist moest gaan, waar ik vorige week was. Daar had ik echter gisteren al naar toe gebeld, maar kreeg te horen, dat ik dan eerst naar de huisarts moest. Iets van een kastje en een muur. Afijn. De huisartsenpraktijk was gisteren alleen voor spoedgevallen geopend en dus liep het allemaal op niets uit. Toen ik dat allemaal tegen de assistente gezegd had, zei ze, dat ik aan het einde van de ochtend maar terug moest bellen. Ze zou het met de dokter overleggen, wat er moest gebeuren. Aan het einde van de ochtend kreeg ik te horen, dat ik ´s middags langs moest komen. De dokter wilde kijken, of de ontsteking erger was geworden. Om 10 over half 4 was er een plaatsje. OK. Goed. Alleen echt jammer, dat ik daardoor de trouwdienst in onze gemeente zou missen.

Onzeker ging ik vanmiddag dus maar weer op pad. Vanmiddag zat er een andere dokter dan vorige week. Vergelijken kon dus niet. De dokter vroeg uit, nam mijn temperatuur op, bevoelde de zere plek en kwam tot de conclusie, dat ze er niet veel mee kon. Ik moest gewoon verder gaan met bloedverdunner spuiten, pijnstillers slikken en koude compressen op de ontstoken plek leggen. Verder niet te veel zitten/staan, maar ook niet overdrijven met bewegen. Nou ja ... lekker dan. Als het dan verder geen kwaad kan, dan moet het zo maar en zal het ooit wel een keer over gaan. Er werd me aangeraden om, als de ontsteking genezen is, compressiekousen aan te laten meten. En dat was dat.

Ik was vandaag echt moe van een hele week pijn. Hopelijk heb ik morgen een betere dag.

De vakantie is ook alweer bijna voorbij. Niet alles wat ik van plan was, is uitgevoerd. Maar de belangrijkste dingen toch wel. Ik wil alleen nog graag een kijkje bij mijn bijen nemen. Maar dan moet het echt wat beter gaan met mijn been en het weer moet het ook toelaten. Dat is nog even afwachten, want er worden nota bene winterse buien verwacht.

Gisteren ben ik met Henk zomerkleding en schoenen gaan kopen. Dat is prima gelukt en kan van het lijstje af.

Behalve die aderontsteking kwam er ook nog 40 kilo aardbeien door mijn programma heen fietsen. Dinsdag belde de groentenboer, of ik belangstelling had voor een partijtje aardbeien, waar hij vanaf moest. Prima Hollandse aardbeien. Alleen stond er een houdbaarheidsdatum op de doosjes van 28 april en het was inmiddels 30 april. Tja ... dan mogen ze niet meer verkocht worden. Wat leven we in een rare wereld. Nou, ik wilde die aardbeien maar al te graag redden en er jam van maken. Ik had juist een week of 3 geleden de laatste potjes aardbeienjam in de webshop verkocht. Prachtige timing dus!

Maria en ik maakten dinsdag de aardbeien schoon. Een paar bakjes belandden in de koelkast, om zó op te smullen. Ook gaven we wat weg. De rest leverde 33 kilo schoongemaakte aardbeien op.

Woensdagochtend om 5 uur begon de jamkokerij. Om 8 uur stonden er 155 potjes klaar!

Na het ontbijt maakten we ook nog 10 XL-potten voor onszelf. Want ook onze eigen voorraad van vorig jaar was helemaal op. Nu hebben we weer een fijne voorraad.

Deze aardbeien zijn gered. Ze waren echt ¨Toogoodtogo¨.

Sinds maandag hebben Maria en ik de app van Toogoodtogo op onze mobiel. We vonden het leuk om dat eens uit te proberen. Helaas zijn er hier in Alblasserdam nog geen bedrijven die daar aan meedoen. Maar maandag moesten we naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam en op de terugweg hebben we bij de Jumbo op Keizerswaard een Magic Box opgehaald. Zo´n doos kost 5 euro en het is een verrassing wat daar in zit. Ha, ha, wat waren we benieuwd! Het leek wel, of we een kadootje gingen halen :-).

De box (of papieren zak in dit geval) was de 5 euro zeker wel waard. Er zat in: een zak met 10 bruine afbak pistoletjes, een bakje met 275 gram kipfiletblokjes, een potje snoeptomaatjes, een zakje worteltjes, een bakje verse ananasstukjes, 2 haringen met uitjes en een doosje met vier Jumbollen (koningsdaggebak). Leuk hoor :-). En ook fijn, dat dit soort initiatieven de voedselverspilling een beetje helpen tegengaan. Want dat is echt heel erg. Zaterdag moest Maria aan het eind van de dag de vleesvitrine bij AH opruimen. Ze was echt ontdaan door al dat vlees wat aan de datum was en wat ze moest weggooien :-(((. Meenemen mag niet. Dat is streng verboden. Als je zoiets meeneemt en je wordt betrapt, dan vlieg je er meteen uit. Dus ja, al dat goede vlees moest weg. Dat is gevoelsmatig nog erger dan groenten weggooien. Er moest toch een beest voor doodgemaakt worden :-(. Maria gaat aan haar manager vragen, of haar Albert Heijn misschien mee wil doen aan Toogoodtogo. Wie weet.