dinsdag 18 augustus 2020

¨U moet rust houden¨...

Vorige week vrijdag liep ik mijn dagelijkse rondje met Ciara. Het was vroeg op de ochtend en nog redelijk koel. Tijdens de hittegolf had Ciara het niet al te breed. Honden kunnen niet zo goed tegen warmte als bijvoorbeeld katten. Muck ging gewoon ín de zon op de hete zolder liggen pitten. Maar Ciara´s tong hing steeds uit haar bek en ze hijgde als een trekkerspaard. Daarom probeerde ik elke dag ´s morgens vroeg een wat langere wandeling te maken, zodat ze een beetje aan haar beweging kon komen. De rest van de dag hielden we het dan op even een plasje en weer naar binnen. Voor het eerst die week leek Ciara het rondje wel fijn te vinden en dus liep ik de ´lange ronde´. Het is een ´van brug tot brug´- ronde van circa twee kilometer. 

Halverwege zag Ciara een kat en ze nam een spurt. Daar moet je echt op bedacht zijn, want ze is inmiddels een flinke hond en heel sterk. Zo snel ik kon liet ik de lijn iets vieren. Helaas kwam in een split second mijn pink klem te zitten in een lus van de leren hondenriem. ¨AU!¨

Hè, het deed echt gemeen zeer. Maar ja.

Ik maakte het rondje af en Ciara ging voor een paar uur in de bench. 

Lopende de dag werd mijn vinger rood en dik en eer dat het avond was, tintelde mijn hele onderarm.

Natuurlijk deed ik er van alles aan. Koelen, smeren tegen zwelling/kneuzing, hoog houden. Het gewone riedeltje.

De hele zaterdag had ik flink last. Mijn pink leek echter niet gebroken en dus besloot ik om tot maandag te wachten, om eventueel naar een dokter te gaan. 

Toch duurde het nog tot vanmorgen, voordat ik echt de dokter belde. Ik hoopte steeds, dat het ´vanzelf´ zou genezen. Maar als je op dag vijf nog steeds een dikke, rode, warme pink hebt, is het misschien toch beter er even naar te kijken. Bovendien ´zeurden´ Willem en de kinderen, dat ik naar de dokter moest ;-).

Ik belde op en deed mijn verhaal aan de assistente . Ze vond het een mooi klusje voor de co-assistent. Daar mocht ik mijn vinger aan komen laten zien.

Ok dan. 

De co-assistent hoor mijn verhaal aan, deed haar mondmasker eens op en tuurde naar mijn pink. 



Tja. Ze vond het een twijfelgeval. Misschien moest er zalf op. De dokter moest toch ook maar even meekijken. Even later bekeek ook de dokter mijn glimmende pink. Rood, warm en dik dat wees natuurlijk op een ontsteking. Die moest eerst maar eens aangepakt worden. Een kuurtje antibioticapillen en -zalf. En verder moet ik rust houden. En met die pink een beetje omhoog zitten. En over een week terugkomen. En als die pink dan nog steeds krom staat, moet er een spalk om. En ja, dat moet dan zes weken.

Hoooo, hooooo, wacht maar. Zo kan het wel weer even ;-).

Eerst maar eens aan de pillen en de zalf. En hopelijk valt het verder mee. Want, eerlijk gezegd, zit het ons op het moment nogal tegen...Vanavond verloor Willem zijn bril, tijdens het zwemmen in de Graaf :-(. Hij kwam er pas toen hij uit het water was achter, dat zijn bril weg was. Hij ziet echt niets zonder bril. 


Gelukkig had ik zijn oude bril nog. Het was even zoeken, want die had na de verhuizing een ander plekje gekregen. Iets is beter dan niets en Willem was dan ook heel blij met z´n oude bril, ook al voldoet die niet helemaal.

Nu moeten we op heel korte termijn voor een nieuwe bril op stap. Dat zijn geen grappige onkosten :-(.

Het is niet anders. We zijn nu zoiets als de lamme en de blinde en houden elkaar een beetje in evenwicht. Dat rust houden gaat trouwens echt wel goed komen. We hopen morgen voor twee dagen op vakantie te gaan :-). We hebben eindelijk onze ´weekendje-weg-bon´ verzilverd. Ik heb er reuze veel zin in!