woensdag 26 februari 2020

Afval verminderen

Gisteren ben ik, weliswaar met best veel pijn, toch naar de Terdege Lady´s Night in Garderen geweest. En ik heb daar beslist geen spijt van gehad. Maria is met met meegegaan en ik kan wel zeggen, dat het dankzij háár gelukt is om daar aanwezig te zijn. Ik zou er namelijk 3 korte lezingen geven én aanwezig zijn met een verkooptafel. Die lezingen waren uiteraard geen zwaar (lichamelijk) werk. Maar die verkooptafel wèl! En al het sjouwwerk daarvoor heeft Maria dan toch maar mooi voor haar rekening genomen.

Het begon eigenlijk al eerder. Namelijk met het maken van 200 presentjes voor in de goodybags die die avond werden uitgereikt. Ik had bedacht om daar een proefverpakking zelfgemaakt wasmiddel in te doen met een handleiding hoe je met Marseille zeepvlokken zelf wasmiddel kunt maken. Leuk idee. Maar het was een hele klus, om 200 potjes te vullen, een sticker erop te plakken, een A4-tje met de handleiding in vieren te vouwen, alles in een papieren zak te doen, een stempel op de zak te zetten en hem dicht te plakken met papieren tape. Maaike en Maria zijn daar wel een paar uur mee zoet geweest en Jan heeft handleidingen zitten vouwen. Het resultaat mocht er zijn!


Daarna moest alles voor op de verkooptafel in dozen gedaan worden. Ik kon alleen maar aanwijzen wat mee moest. Met één arm begin je nu eenmaal niet zoveel. Alle dozen moesten de trap af gesjouwd en in de caddy geladen worden. En het moest nog snèl ook, want we kwamen uiteindelijk een beetje in tijdnood.

Maar het lukte!

Om 3 uur reden we weg. Op naar Garderen. In het begin ging het rijden nog prima. Maar later ging mijn arm zo´n pijn doen, dat Maria voor me moest schakelen. Ook wel hilarisch, hoor: ¨Maria, nu graag in z´n vier¨; ¨Maria, nu graag terug schakelen naar drie.¨ Enzovoorts. We hadden best wat vertraging op de A1. Daar had ik in de vakantie niet zo mee gerekend. Maar ja, er was een ongeval gebeurd. Dan stroopt alles al snel op.

Het was kwart voor vijf toen we De Beeldentuin binnenliepen. We kregen een prachtig plaatsje toebedeeld en gelukkig stond daar een fijne, grote transportkar, die we konden gebruiken. Met drie keer heen-en-weer naar de auto had Maria alles binnengebracht. Samen richtten we onze tafel in. Nou ja, samen...ik was maar een halve kracht, helaas.

Er was eten voor de standhouders, maar we hadden allebei geen trek. Sowieso waren we heel druk om alles vòòr 18.00 klaar te hebben. Daarnaast heeft Maria natuurlijk door de Anorexia moeite met eten in het openbaar en heb ik weinig eetlust door de pijnstillers.

We werkten stug door en waren warempel op tijd klaar. Al snel drentelden de eerste mensen langs onze tafel.


Intussen had ik op het programma gezien, wanneer mijn lezinkjes waren. Nou, ik mocht het spits afbijten. Ok... Daarna stond ik nog een keer halverwege de avond op de planning. En ja, ik mocht ook hekkensluiter zijn. Mijn laatste beurt was om 21.40! (de avond was tot 22.00 uur).

Het was leuk! Ik had een lezinkje voorbereid over ´Eenvoudig Leven - afval verminderen´. In een kort betoog heb ik vrouwen geprobeerd te inspireren door afval te verminderen in een eenvoudige lifestyle. Dat kan door gewoon in je eigen keuken klein te beginnen. Ik vertelde bijvoorbeeld wat je allemaal kunt doen met een zak bloem: brood bakken, koekjes bakken, sauzen maken, pap koken, paneren, pannenkoeken bakken. Als je dat soort dingen zelf doet, scheelt dat honderdduizend verpakkingen: broodzakken, koekjesverpakkingen, pizzadozen, pannenkoekenmixpakken, zakjes en pakjes voor sauzen enzovoorts.
Ik vertelde ook hoe je met simpele ingrediënten zelf deodorant en tandpasta kunt maken. Maar ook bijvoorbeeld wasmiddel. Dat ´recept´ bewaarde ik voor het einde van mijn verhaaltje.
Omdat we daar met enkel vrouwen waren, leek het me leuk, om het ook eens uitgebreid te hebben over herbruikbare vrouwenproducten: wasbaar maandverband en de menstruatiecup. Dat bleek een schot in de roos, want daar is nog veel onbekendheid en onzekerheid over. Nu konden de dames op hun gemakje die spullen bekijken, vragen stellen, ervaringen uitwisselen. Ik vond het geweldig, dat ik voor veel vrouwen het duwtje mocht geven en ze de stap naar herbruikbare vrouwenproducten aandurfden. Dit scheelt echt enorm in de afvalberg en is ook nog eens een flinke besparing in de portemonnee.
Afijn. Tot slot vertelde ik hoe kinderlijk eenvoudig het is om zelf je wasmiddel te maken (en hoe enorm veel je daarmee bespaart) en wenste iedereen een fijne avond toe.

Een fijne avond was het zéker. Alle vrouwen die ik sprak of zag, zagen er ontspannen uit. Goed geslaagd dus. Ze waren er echt even een avond uit.

Aan het einde van de avond, tijdens het opruimen, maakte ik helaas een verkeerde beweging en vlamde de pijn in mijn arm extra op. Het was dan ook best een lange rit, naar huis. Maar goed. We kwam veilig aan. Op het laatst hadden we zelfs sneeuw!


De eerste sneeuw van deze winter, die al bijna lente is!!

Ook vanmorgen was de wereld enigszins wit. Het was van korte duur. Maar toch wel even leuk om te zien.




Qua pijn verliep de dag helaas weer tamelijk dramatisch. Ik leef echt van pijnstilling naar pijnstilling. Om de drie uur neem ik wat in. Afwisselend 600 mg Ibuprofen of 1000 mg paracetamol. Maar de pijn is er constant. Niet te negeren.

Ik heb slow motion vanmorgen onze slaapkamer opgeruimd en ons bed opgemaakt. Daar was ik een uur mee zoet. Daarna heb ik was gevouwen. En toen was de koek gewoon weer op. Jammer hoor. Het is erg afzien. Ik heb gelukkig heel veel hulp. Willem kleedde me aan (ik krijg mijn arm niet zonder hulp in een mouw), Maria heeft rommel opgeruimd, gestofzuigd, de auto leeggeruimd en pannenkoeken gebakken voor het avondeten, Henk heeft weer geholpen met de webbestellingen klaarmaken, Willem reed uit z´n werk voor me naar de molen, Maaike heeft zich met de was bezig gehouden...Samen kun je veel. Daar ben ik echt heel blij om. Tegelijkertijd snak ik ernaar, om weer mobiel te zijn en gewoon al die werkjes zelf weer ter hand te nemen. Maar ja. Het is een lesje in geduld....




maandag 24 februari 2020

Naar de dokter

Gisteren ging het best redelijk met mijn arm/schouder. Bepaalde bewegingen lukten niet, waardoor ik me bijvoorbeeld niet zelf kon aankleden of mijn haar kammen. Maar het was toch zondag en er hoefde niet veel. Samen met Willem zorgde ik voor het ontbijt en samen met Maaike bereidde ik de warme maaltijd. We gingen zoals altijd naar de kerk en behalve dat ik de collectezak niet kon doorgeven en geen aantekeningen kon maken, ging dat prima. Ik vatte al moed voor deze dag en dacht, dat ik niet naar de dokter hoefde.

Maar gisterenavond kwam de pijn weer in volle glorie opzetten. Ik lag de halve nacht wakker en besloot vanmorgen naar de dokter te gaan. Dat had nog even wat voeten in aarde. Wij zijn namelijk nog niet ingeschreven bij de huisarts hier in Bleskensgraaf. Dat komt omdat de inschrijfformulieren al twee maanden een 404 error op de website geven. Willem had al eerder een huisarts nodig, doordat hij een fijtvinger had. De huisarts hier in Bleskensgraaf vond het toen beter om nog een keer naar de huisarts in Alblasserdam te gaan en later die inschrijving in orde te maken. Dat was dus helaas nog niet gelukt. Maar ik wilde niet zo graag met die zere arm naar Alblasserdam. We zijn daar ook al bij de apotheek uitgeschreven en dat leverde vorige week de nodige strubbelingen om Willem z´n medicijnen mee te krijgen. Ik voorzag een hoop gedoe en belde dus naar de huisarts in Bleskensgraaf en deed m´n verhaal. Gelukkig vond de assistente, dat ik door de dokter gezien moest worden en ik kon aan het eind van de morgen terecht. Maria ging mee, om mijn jas en truitje uit te kunnen trekken. En daar gingen we.

Vreemd hoor, nieuwe wachtkamer, nieuwe assistente, nieuwe dokter. De dokter was een kleine vrouw. Nog kleiner dan ik. Ze hoorde mijn verhaal aan, stelde vragen en wilde daarna mijn schouder en arm bekijken. Er werd op mijn schouder en arm gedrukt en ik moest bepaalde bewegingen (proberen te) maken. Ze was er al snel over uit: het was een peesontsteking, of een slijmbeursontsteking. Ik kreeg zware ibuprofen voorgeschreven en mag er 4 keer daags 2 paracetamollen bij innemen. Mijn arm moet in een sjaal en ik moet hem er een paar keer per dag uithalen om wat te bewegen. Over een week moet het voor 80 procent over zijn, anders gaat er een spuit met Prednison in.

Nou. Begrepen allemaal. We haalden de medicijnen op bij het loketje en snel ging ik weer naar huis. Met de pillen achter m´n kiezen ben ik weer in bed gekropen tussen de kersenpitzakken en de kussens, wachtend op het moment dat ik wéér pillen mocht innemen. Pfff. Wat een pijn!! Bevallen doet echt minder zeer :-(.

Aan het eind van de middag heb ik me uit bed gehesen en heb samen met Henk de bestellingen klaargemaakt. Zodra die weg waren, kroop ik m´n bed weer in. Trek heb ik niet. Dat komt vast door al die chemische troep. Ik heb wat soep en wat noten op. Geen probleem.

Nou ja. Hopelijk bouw ik snel die beroemde spiegel op van pijnstillers. En voorlopig peins ik er niet over om te minderen met de pillen. Ik ben benieuwd hoe het morgen is. Dan is het de Terdege Lady´s Night in Garderen, waar ik met m´n shop aanwezig hoop te zijn. In het ergste geval gaan Maaike en Maria maar samen en vervallen m´n lezinkjes. Maar ik hoop, dat de pijn ver genoeg gezakt is, dat ik mee kan. Veel te leuk :-).

zaterdag 22 februari 2020

Huilen

Huilen. Dat is iets waar ik niet goed in ben. Er mag dan eens een traan over mijn wangen rollen, als ik ergens ontroerd over ben of verdriet over heb. Maar zo´n echte huilbui, waarin je je eens lekker kunt overgeven aan je emotie of aan je verdriet? Nee, dat gaat me niet zo goed af.

Maar gisterenavond heb ik dan toch echt eens écht gehuild. Van de pijn en van ellende. Sinds woensdagavond heb ik een erg zere schouder. Ik houd het op een slijmbeursontsteking, hoewel dat nogal een containerbegrip is. Eigenlijk kon ik er beter even door de huisarts naar laten kijken. Maar ik ren nooit zo snel naar de dokter en besloot om het eerst maar eens met pijnstillers en rust een kans te geven. Bovendien had ik zowel donderdag als vrijdag afspraken, die ik maar moeilijk kon verzetten. Geen dokter dus.

Vrijdag had ik nog méér pijn dan donderdag en kon niet veel beginnen. ´s Morgens kwamen er drie oude tantes bij me op bezoek. Die heb ik als een houten Klaas begroet en vervolgens schonk één van de tantes zelf de koffie maar in. O, o. Dat is zo helemaal níet ik :-). Maar goed.

Verder zouden we ´s avonds Hans z´n verjaardag vieren en verwachtte ik toch wel een mannetje of 30 over de vloer te krijgen. Gelukkig sprongen Maaike en Maria meteen in de hulp-modus. Maria haalde donderdagavond de boodschappen en maakte vrijdagochtend vroeg de taarten. ´s Middags hebben Maaike en Maria samen alle hapjes vast klaargemaakt enzo. Bier en frisdrank in de koelkast gezet. Er werden zelfs slingers opgehangen :-).

´s Avonds waren er genoeg handjes die hielpen en zat ik de hele avond op de bank. Pijn te lijden, wel te verstaan. Want het was afschuwelijk. Diclofenac deed ik niets op. Daarom op een gegeven moment maar over gegaan op Ibuprofen. Deed ik ook niets op. Geertje raadde Naproxen aan. Dat gebruikt ze zelf als ze veel pijn heeft van de Reuma. Wim was zo lief om heen-en-weer naar hun huis te rijden om een doosje Naproxen te halen. Uiteindelijk nam ik om elf uur zo´n pil in. Ook dat hielp niet (direct). Daarom nam ik een uurtje later ook nog maar een dubbele paracetamol in. Nou, nou, een complete chemische fabriek. En dat voor iemand die zelden iets slikt! Ik lag op bed en de pijn was niet te harden. Ook niet met de twee pittenzakken ertegen en een kussen ter ondersteuning onder mijn schouder.

Eindelijk kwam de huilbui. Hè, hè. Dat lucht op ;-).

Ook al was het midden in de nacht, ik ben toen toch ook nog maar een uur lang in een warm bad gegaan. Daarna heb ik zowaar een paar uur achter elkaar geslapen.

Vandaag word ik weer aan alle kanten geholpen. Trijnie logeerde bij ons en heeft staan strijken en deed mijn haar. Maaike zorgde voor de was en ruimde hier en daar op. Maria is samen met Jan-Hendrik op stap voor de maandelijkse boodschappen. Ik hoef niets te doen. Mag zelfs niets doen. Het is nog steeds een pijnlijk gebeuren, maar gelukkig een stuk dragelijker dan gisteren. Hopelijk gaat het zo de goed kant op!

donderdag 20 februari 2020

Advertorial

Spelregels
Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨
Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. U kunt dan zelf beslissen, of u verder wilt lezen, of de reclame aan u voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.

(Wellicht ten overvloede: als ik buiten deze advertorials op mijn blog weleens een link plaats naar een winkel, evenement, of wat dan ook, dan zijn dat altijd onbetaalde links en heeft het niets met reclame te maken.)

Deze maand zijn er twee adverteerders in de advertorial: De Grebbestee met workshops en Bijbelcursussen.nl met (hoe raad je het) bijbelcursussen.

1. De Grebbestee

De Grebbestee is een regelmatig terugkerende adverteerder. Wat De Grebbestee precies inhoudt, is dan ook niet in een paar woorden te vangen. Wat steekwoorden: vakantiewoningen, theeschenkerij, cursussen/workshops.

Over dat laatste wil ik het vandaag hebben: de workshops.

Margriet Roelofsen, de drijvende kracht achter De Grebbestee, is niet alleen een heel aardige en actieve vrouw, maar ook nog eens kunstzinnig. Ze maakt de prachtigste dingen met wol en dan met name achter haar spinnewiel, of met (naald)vilten. Wol is echt haar hobby, haar uitlaadklep. En met haar enthousiasme weet ze haar ideeën en vaardigheden als geen ander op anderen over te brengen. Dit voorjaar heeft ze nog weer allerlei leuke cursussen/workshops spinnen, wol verven en vilten in petto.

Cursussen Wolspinnen
Heb je altijd al willen leren spinnen? Dat kan ik me nu helemaal voorstellen! Ik spin namelijk zelf ook heel graag. Wol spinnen is iets magisch. Je komt er helemaal van tot rust. Terwijl je handen werken aan het creëren van een draad, kunnen je gedachten verder spinnen aan je levensdraad!



Margriet leert je in drie dagdelen spinnen. Deze dagdelen zijn in overleg met haar te boeken. Heb je een eigen spinnewiel? Handig! Dan neem je dat mee.  Je hebt nog geen wiel? Ook niet erg! Bij Margriet kun je er één gebruiken, of huren, en zelfs kopen. Margriet verkoopt namelijk sinds kort Louët spinnewielen. Kortom: alles is mogelijk :-).

Je leert spinnen vanuit de vacht en vanuit gewassen wol. Maar je leert ook, hoe je wol moet voorbereiden: kaarden en mengen. Ook laat Margriet je ervaren hoe het is om met andere materialen dan schapenwol te spinnen. Denk aan bijvoorbeeld kamelenhaar, zijde en meriono-wol.




Interesse? De Grebbestee is heerlijk centraal gelegen in Achterberg, in de provincie Utrecht. En de prijs voor deze cursus is ook al heel schappelijk, namelijk 150 euro. Neem maar snel contact op met Margriet. Dan gaat ze samen met jou kijken, wanneer de lessen kunnen plaatsvinden.


Wol verven
Leer je spinnen? Dan leer je meestal meteen ook hoe je wol kunt verven. Wol verven kan op allerlei manieren, bijvoorbeeld op het fornuis in een oude pan, of in een schaal in de magnetron. Heel moeilijk is het niet en je hebt er ook geen ´rare´ dingen voor nodig.
In twee dagdelen van 2,5 uur leert Margriet je drie manieren van wol verven. Deze leuke cursus kost 95 euro inclusief wol en verf en is in overleg met Margriet te plannen.

(naald)vilten
Met wol is natuurlijk méér te doen dan spinnen (en haken en breien en weven...)! Met wol kun je ook vilten. En vilten kan dan ook nog weer eens op verschillende manieren en met verschillende resultaten.
De leuke muisjes en de ram op de foto zijn naaldvilt-kunstwerkjes:






Een heel andere vorm van viltwerk is deze leuke agenda-hoes:


Jeuken je handen al? De mijne wel :-).
Bij Margriet kun je terecht voor een dagcursus of jaarcursus vilten. En natuurlijk is zoiets ook een leuk idee voor een (kinder)verjaardag, vrijgezellenfeestje of welke bijeenkomst dan ook.
Meer informatie vind je hier: info over viltcursussen op De Grebbestee

2. Bijbelcursussen.nl

De tweede advertorial deze maand  is van Bijbelcursussen.nl. Op Bijbelcursussen.nl kun je terecht als je meer wilt weten over de Bijbel. De studies die via bijbelcursussen.nl worden aangeboden zijn gratis en geschikt voor iedereen. Of je nu weinig tot niets van de Bijbel weet, of meer gevorderd bent.

De cursussen kunnen volgens een geordende volgorde doorlopen worden.  Daarbij is er de keuze om in te stappen op vier verschillende niveaus. Telkens als je een cursus goed hebt afgerond (= een score van ten minste 70 %), kun je aan een volgende cursus beginnen. Om je te stimuleren zoveel mogelijk cursussen te doorlopen, is er een beloning voor als je 5 of 12 cursussen hebt afgerond.

Het doel van Bijbelcursussen.nl is (ik citeer):

Wij bieden jou online een volwaardige serie gratis bijbelcursussen aan, die je opleidt om Gods Woord beter te leren kennen en begrijpen, maar ook om Christus beter te leren kennen en te groeien in het geloof. 

En de basis voor elke cursus is de vinden in Lukas 24:27

 "En te beginnen met Mozes en alle profeten legde Hij hun uit wat in al de Schriften over Hem stond." 

 Bijbelcursussen voor iedereen



dinsdag 18 februari 2020

Arie is geen miskoop

Vorige week kwam een klant haar bestelling ophalen. We maakten een praatje, waarbij ze op een gegeven moment zei: ¨Aan muizen hier zeker ook geen gebrek?¨ ¨Nou,¨ zei ik, ¨ik heb er tot nu toe nog geen één gezien.¨ ¨Maar dáár loopt er anders toch wel één!¨ wees ze. Waaaaaah!! Inderdaad! Daar liep er één! Dit was het uur van de waarheid ;-). Hiervoor hadden we namelijk Arie, de kat, gekocht!

Toen de klant vertrokken was, zochten we Arie op en sloten haar (ja, Arie is een zij) op in de technische ruimte, waar we de muis naartoe hadden zien trippelen. Ziezo, Arie, doe je best!

We gluurden buiten door het raam, om te kijken, wat Arie ging doen. Arie had lont geroken! Ze zat in de loer-modus in de hoek, waar de verdelers van de vloerverwarming in de vloer verdwijnen.

Na een poos gingen Maria en ik nog weer een keer kijken. We deden voorzichtig de deur open en keken om een hoekje. Arie zat nog steeds op hetzelfde plekje. Geduldig te wachten....

Na ander half uur ging Maria nóg een keer kijken. Ze zag dat Arie in opperste concentratie in de aanvals-modus zat. En jawel! Ze sloeg toe en had de muis te pakken! We prezen haar de (katten)hemel in. Arie was de held van de dag :-).


Arie kwam de buit meteen aan ons laten zien. En vervolgens ontspon zich het bekende kat-en-muis-spelletje: Arie gaf de muis een zetje. Muis nam een run. Arie greep muis. Muis hield zich dood. En vervolgens herhaalde zich dit tig keer. Totdat muis echt morsdood was. Helaas muis...

Opeten deed Arie de muis niet. Hij hield het bij kattenbrokjes.
En na gedane arbeid, is het goed rusten:



Zaterdagmiddag hadden we onverwachts een ouderwets uitje. Toen onze kinderen nog klein waren, reden we heel regelmatig op zaterdagmiddag naar Scheveningen. Maar tegenwoordig komt er niets meer van dat soort uitstapjes. De kinderen hebben intussen allemaal zo hun eigen bezigheden op zaterdag. Maar afgelopen zaterdag zijn we dan toch zomaar in Scheveningen beland. Henk, Willem en ik. We speelden eerst voor taxi. Jan en Amarantha hadden namelijk gespaard voor een uitstapje voor samen. Ze wilden naar Den Haag naar het Omniversum en daarna nog iets leuks doen in Scheveningen. Alleen kostte het OV ze een vermogen. Willem bood spontaan aan, om hen weg te brengen. En Hans zei: ¨Dan kom ik jullie wel halen!¨ Zo gezegd, zo gedaan.

En zo zetten we Jan en Amarantha rond kwart voor vier in Den Haag af en reden we met z´n drietjes naar Scheveningen. Even een frisse neus halen! Hè, wat was dat lang geleden!






Na afloop nog een bakkie koffie. Gezellig.

Op de terugweg kregen we een appje van Koos. Die was met zijn vriendin in Utrecht wezen winkelen. Hij stond met een lekke band langs de A2. De band was finaal aan flarden. Ze waren best geschrokken. Ze reden net 130 km per uur op de linkerbaan, toen die band klapte..



Wat nu? We overlegden in de familie-app. Koos had geen reserveband en ook geen gereedschap. En hij is ook geen lid van de Wegenwacht. Maar we kwamen wel met een oplossing. In mijn Caddy lag een reserveband en Hans zou die samen met een krik en sleutel naar Koos gaan brengen. Pfff.

Toen Hans bij Koos aankwam, was de baan al afgekruist en werd hij juist door Rijkswaterstaat weggesleept naar een veilige plaats. Daar kon de band verwisseld worden. Uiteindelijk waren we allemaal rond 6 uur thuis. Precies op tijd voor de zaterdagse friet. Wat een avonturen weer.

Gisteren was Hans jarig. Toen hij tegen zessen beneden kwam om naar zijn werk te gaan, zoende ik hem eens stevig op z´n prikbaard om hem te feliciteren. ¨Huh? O ja, dat is waar ook. Ik had er nog niet aan gedacht,¨ was zijn droge reactie. Ha, ha.

Jan was ook vroeg op. Hij zou met Hans meerijden. Hans werkt namelijk in Boxtel en Jan zou gaan stagelopen in Eindhoven bij Philips Medical Care. Een tijdje geleden had ik hier op de blog nog gevraagd, of iemand voor Jan een stageplaats had of wist. Daar zijn heel veel reacties opgekomen. Zo leuk!! Uiteindelijk heeft Jan een heel afwisselende stageweek: twee dagen bij Philips, 1 dag bij het RIVM en 1 dag bij een laboratorium in Leiden, waar (ook) DNA-onderzoek gedaan wordt. Maar eerst Philips dus. Jan was best zenuwachtig, hoor. Maar wel superfijn, dat hij dus zomaar met Hans mee kon rijden!

´s Avonds om half 7 kwamen ze pas weer thuis. Wij waren al klaar met eten, want we hadden een strak programma. Om half 9 moest Henk op de catechisatie zijn. Maar we wilden óók nog koffie met iets lekkers doen voor Hans z´n verjaardag. Dus zaten we al om half 8 aan de koffie. Maria had heerlijke puddingbroodjes gemaakt. Voor Hans een speciale:



Vrijdag hopen we zijn verjaardag met de hele crew te vieren. Er komen dan ook vrienden en collega´s. Gezellig hoor, weer een volle bak :-).

donderdag 13 februari 2020

Oef!

Oef, wat vliegen de dagen en weken, als het druk is! Voor je er erg in hebt, is er weer een week voorbij! Het is gelukkig over het algemeen wel leuke drukte. Maar het is ook goed om te weten, dat er vast ook weer andere tijden zullen aanbreken. Als de werkmannen eerst maar eens klaar zullen zijn. Dan wordt het vast weer rustiger. Zo langzamerhand kijk ik daar wel naar uit. Na al die drukke maanden, merk ik, dat mijn reserves op gaan raken. Dan heb ik er af en toe een dag bij, dat ik me zó moe voel. Daar geef ik dan ook echt wel aan toe en kruip eens een keer vroeg in bed. Het leuke is, dat onze slaapkamer nu beneden is. Als ik in bed ga zitten, of liggen en de deur van de slaapkamer open houd, dan ben ik toch nog gewoon bij het gezin. Net zoals Willem z´n werkkamertje nu ook beneden is. Als hij daar zit te werken, is dat toch anders dan toen hij in ons vorige huis boven op zolder zat te werken. Een hele verbetering!

Vorige week heb ik de hele week werkmensen gehad. Eén dag twee timmermannen, twee dagen de stukadoor en twee dagen de elektriciën. Deze week is het wat dat betreft wat rustiger. Maandag- en dinsdagavond kwam Leendert, om wat klussen te doen, die gedaan moesten worden, voordat de stukadoor weer kwam. Gisteren is de stukadoor de hele dag geweest en ook vandaag komt hij weer. En de elektriciën zag ik net ook weer voorrijden. Natuurlijk geeft dat drukte, maar daarnaast is het ook gewoon heel leuk, om te zien, hoe mooi alles wordt. Dat stuken maakt het zó af. De workshopzolder is nu helemaal afgestukt en gisteren is het trapgat naar de eerste en de tweede verdieping gedaan. Prachtig!


Vandaag wordt er beneden gestukt in de ruimte, waar de webshop komt. Daar moest eerst alles natuurlijk weer uitgesleept worden. We zijn eigenlijk continu aan het slepen! Maar goed. Slepen en opruimen en vegen. Gewoon samen met Willem, in de vroege ochtend, heeft dat ook wel weer wat. Ha, ha.


Vorige week zijn we ook buiten aan het slepen en sjouwen geweest. Alles moest stormvast liggen voor Ciara, die zondag zou komen spoken. Samen met Henk heb ik de container opnieuw ingedeeld en er pallets op gelegd en een stuk plastic eroverheen gedaan. Willem heeft het hele zaakje met spanbanden vastgesjord. Alles om te voorkomen, dat er rommel weg zou waaien.


Ook legden we zware stenen op de bijenkasten. De kasten zijn vrij licht, nu, aan het einde van de winter. De wintervoorraad honing is bijna op. De bijen hebben vorige week op een zonnige dag al lekker gevlogen. De volken hebben zowel de verhuizing, als de winter goed overleefd. Wat was het heerlijk om het vertrouwde bijengezoem weer te horen. Het klonk me als muziek in de oren!


Inmiddels heb ik afscheid genomen van m´n oude, trouwe brik. Ik had een oude Renault, die steeds méér mankementen had. Motorisch was hij nog prima, maar de elektronica liet het afweten. Al jaren konden mijn ramen niet meer open. En sinds vorig jaar kon ook de achterklep niet meer open. Tja, waarom dat tegenwoordig allemaal elektrisch moet? Dat gaat nu eenmaal veel sneller kapot dan mechanisch. Maar ja. Er zat ook een lekje in het airco-systeem, zodat ik elk jaar die airco moest laten bijvullen. Sinds een jaar of twee is dat een dure grap. En, o ja, de cruise control deed het ook al jaren niet meer. Het was echt een oud beessie. Ik heb de Caddy van Leendert en Thea overgenomen. Wat een genot!! Dit werkt zóveel gemakkelijk met in- en uitladen! Ik ben er super blij mee.

De webshop zorgt ook nog steeds voor veel sjouwerij. Eigenlijk is het nog gekker, dan in Alblasserdam. We hebben namelijk nog steeds de noodshop op de eerste verdieping, op een slaapkamer.


Dat betekent, dat alles eerst daar naartoe moet en als ik aan het einde van de dag de pakketten klaarmaak, moeten al die pakketten weer naar beneden gesjouwd worden. Gelukkig zijn er aan het einde van de dag altijd wel een paar jongens thuis, die me daarbij helpen. Soms zijn het zulke zware dozen! Dinsdagavond hebben we de maandelijkse nieuwsbrief eruit gedaan. En dan is het altijd extra druk. Heerlijk als ze je dan helpen en als je al die dozen zó de caddy in kunt schuiven!!


Bij het postnl-punt bij de Jumbo is het gelukkig geen enkel probleem meer, als ik met veel pakketten aankom. Ze kennen me al. Het voelt allemaal allang niet vreemd meer. Sowieso zijn we allemaal al helemaal gewend hier. We hebben geen van allen ook maar een minuut terug verlangd naar de Karper. Dat is een heel goed teken, toch?

Waar we nog wel aan moeten wennen: aan de geluiden in ons huis! Van de week, met die wind, schoot Willem een keer om twee uur in de nacht overeind: ¨Teun, daar gaan de pannen!¨ Met dat ik wakker schrok, hoorde ik nog net een rombommelend geluid. Oh nee, he. Willem mocht van mij niet buiten gaan kijken. Veel te gevaarlijk! Maar hij ging wel een inspectieronde doen in huis en keek uit alle ramen naar buiten, of hij dakpannen zag liggen. Niets te zien. We gingen maar weer slapen. Om een uur of vier werd ik wéér wakker van een rombommelend geluid. Maar Willem sliep door en ik liet het dus maar zo. Je kunt er toch niets aan doen. Om zes uur moest Hans naar zijn werk en met z´n drieën gingen we op inspectie met Hans z´n goede zaklamp. Nergens ook maar één weggewaaide dakpan te bekennen! Fijn dus. Maar nu de vraag: wat hebben we voor geluid gehoord? Geen idee dus!

In de vliegende storm van zondag is er nog wel iets fijns gebeurd. Onze hond is geboren!! De hond van Hans z´n baas was zwanger. Wij passen regelmatig op deze hond. Het is een super lieve Mechelse herder. Al lang voordat we verhuisden hadden we de wens om hier een hond te nemen. En toen Sunny gedekt zou worden, was het niet heel moeilijk kiezen meer! Een dochter van Sunny zou het worden! Het moest wel een vrouwtje zijn, anders was Sunny d´r oppas-adresje meteen kwijt. Hans z´n baas wilde zelf ook een hondje houden. En ook dat moest dan een vrouwtje zijn. Het was dus heel spannend, wat er geboren zou worden. Nou, er werden maar liefst 7 hondjes geboren. Eerst kwamen er vijf reutjes....Maar warempel! Nummer zes en zeven waren teefjes. Geweldig!! Als alles goed gaat, komt de pup over een week of 10 bij ons wonen. Het wordt Hans z´n hond. Hij gaat er mee op training enzo. We kijken er allemaal al naar uit.






donderdag 6 februari 2020

Kwaliteit...

We hadden vroeger een klant, die kaasboer was, en die regelmatig placht te declameren:

Kwaliteit
Wint de strijd
Te allen tijd´

En ja, dat is een waarheid als een koe. Vaak is goedkoop, duurkoop, doordat het snel versleten is, en gaat iets, wat duur is bij aanschaf, lange tijd mee. Wij houden ervan om goede spullen te kopen, want wij vinden het fijn, als je ergens lang plezier van hebt. Dat geldt voor vrijwel alle gebruiksartikelen en dus ook voor huisraad. 

Ruim twee jaar geleden kochten we een nieuw bankstel. Het was duur, maar van een heel goede kwaliteit, zodat we voor jaren klaar zouden zijn. We hadden gekozen voor twee banken. Eén van een normaal formaat en één die extra lang was. Die konden we in onze lange huiskamer prima kwijt en zo hadden we lekker veel zitplaatsen. Wat was ik blij, dat ons bankstel ook precies weer in ons nieuwe huis paste!

Voordat we verhuisden wilde ik de banken een opknapbeurt geven. Het bankstel is van leer en ik had bij de levering twee flessen onderhoudsmiddel gekregen. Het advies was, om de banken twee keer per jaar met het middel in te wrijven, om zo het leer te voeden. Dat deed ik trouw. Het middeltje zal vast en zeker heel goed voor het leer zijn, maar ik kan niet zeggen, dat het er nu zo zichtbaar van opknapte. En aangezien de banken er op sommige plekken al best kaal uit zagen, besloot ik naar de winkel te mailen,  waar we ze hadden gekocht Jeantique, een regelmatige adverteerder, om te vragen, of ze iets hadden, waarmee ik die plekken weer mooi kon krijgen. Ik deed er ook wat fotootjes bij, zodat ze precies konden zien, wat ik bedoelde.






Al snel kreeg ik een mailtje terug. De strekking was, dat het klopt, dat leer na verloop van tijd wat verkleurt en wat lichter wordt. Maar wat Claudia op de foto´s zag, vond ze niet horen voor banken, die nog maar twee jaar oud waren. En ja, daar was wel een oplossing voor, maar niet zoiets simpels als de banken inwrijven met een middeltje. Ze zouden de banken opnieuw moeten kleuren! Oeps! De service bleek fantastisch: ik mocht zeggen, wanneer ik de banken wilde laten behandelen. Ze zouden ze dan komen ophalen en ik zou een leen-bankstel krijgen. Na het kleuren zouden ze de banken weer komen omruilen. Geweldig!

Ik wilde het graag vòòr de verhuizing, zodat we met nette banken in ons nieuwe huis zouden zitten. Dat was prima, maar het was nu juist voor Kerst wel heel druk. Ik besloot, dat we dan gewoon tot ná Kerst (en dus ná onze verhuizing) zouden wachten. Zo erg was het nu ook weer niet.

Op 17 januari werden onze banken opgehaald. We kregen twee keurige senioren bankjes te leen, waar de kinderen erg om moesten lachen :-). En precies een week later, kwamen onze eigen banken weer terug. Wat zijn die prachtig geworden! Echt als nieuw! Ik ben er reuze blij mee. En ik ben ook blij, dat we destijds gekozen hebben voor kwaliteit en voor spullen, die hier gewoon in Nederland, ambachtelijk, worden gemaakt en niet in Verweggistan in elkaar worden gesmeten. De meneer, die onze banken kwam ophalen, heeft die ook zèlf gekleurd. Je zag en merkte de liefde voor de spullen, die hij in handen had. Alles werd keurig met verhuisdekens ingepakt en ´lief´ behandeld. En net zo ´lief´ werden de banken weer terug gebracht. We hopen er nog heel veel jaren plezier van te hebben.