Koningsdag begon bij ons al op vrijdag. Op die dag werd namelijk op de school van Henk Koningsdag gevierd. Wat leuk om dat nog één keer mee te maken, met ons jongste kind! Helaas kon ik niet naar het zingen bij de vlag. Dat zou namelijk drie kwartier stáán betekenen en dat gaat niet vanwege de aderontsteking in mijn been. Dat was trouwens meteen ook de reden, dat ik me nergens voor opgegeven had als hulp. Mijn enige bijdrage was: ´s morgens vier stokbroden afbakken, snijden en meegeven. En verder heb ik flink reclame gemaakt voor de kleedjesmarkt en het restaurant :-).
Dat restaurant is zó leuk. Dat wordt altijd gerund door groep 8. Eén dag zijn de kinderen koksmaatje en ober en gastheer/gastvrouw tegelijk. Willem en ik hadden afgesproken om te gaan lunchen. Geertje en de kleinkinderen kwamen ook. Gezellig! We installeerden ons aan een tafeltje en lieten ons maar eens bedienen :-).
Na het eten was er de kleedjesmarkt. Ik ben er wél overheen gelopen, maar heb niets gekocht. Ik heb immers niets nodig. Ook niet als het heel goedkoop is. Sorry kinders, maar ik ben nu juist aan het ontspullen :-).
Zaterdag, Koningsdag, verliep anders dan anders. Alleen het begin van de dag was hetzelfde: ik hing de vlag uit :-).
Al jaar en dag is het onze traditie om ´s morgens wat rond te lummelen en koffie met oranje tompoucen te doen en ´s middags naar een vrijmarkt te gaan. Dit jaar ging het anders, want een groot deel van de dag waren wij kinderloos. Dat zat zo: Leendert zou samen met Thea wat gaan klussen in hun huisje. Hans en Koos waren vrijdag begonnen de achtertuin bij Dirk aan te leggen en hadden daarvoor ook de hele zaterdag nog nodig. Maaike ging naar Jaap, om te helpen in de zaak, die gewoon open was en waar de klanten op worstenbroodjes en oranjecupcakes enzo werden getrakteerd. Maria moest het kantoor schoonmaken, wat ze normaal op zaterdag ook altijd doet (daar deden ze niet aan Koningsdag ofzo) en verder had ze zich laten inroosteren bij Albert Heijn, waar het personeel die dag dubbel uitbetaald kreeg. Dat leek haar wel wat :-). Jan ging lekker een dagje naar z´n vriendinnetje in Papendrecht en Henk mocht met een vriendje mee naar de Mbuma-zendingsdag in Gorinchem. Dus: wij waren in elk geval overdag kinderloos!
We deden ons gewone zaterdagochtend-bakkie koffie bij schoonmama. Met oranje koeken vandaag :-).
Daarna reden we door naar Dirk voor het volgende bakkie koffie. Zo´n beetje de hele familie was daar neergestreken. Terwijl Hans en Koos hard doorwerkten aan de tuin,
zaten wij aan de tompoucen, die Maria had gebakken.
Mmmm. Kraakvers!!
Hoe gezellig het ook was, Willem en ik bleven niet heel lang. We hadden die middag nog het één en ander op ons programma staan.
Eerst maakte ik de aflevering voor Terdege, die ik woensdag al had moeten maken, maar waar mijn zere been een streep doorheen haalde. Ik maakte verrukkelijke zoete chilisaus.
Daarna was er nog een hele berg was en strijk, die -ook al vanwege dat been- was blijven liggen. De jongenskamer moest gekuist worden. En zo nog wat noodzakelijke klusjes, die ik af wilde hebben voor de zondag.
Het lukte allemaal prima. En aan het einde van de middag kwamen de kinderen één voor één weer binnen druppelen. Voor de zaterdagse frieten natuurlijk :-). Vandaag met loempia´s en chilisaus by mum.
En hoe zit dat dan met die ´vrijmarkt 2.0´ waar ik het in de titel van dit logje over heb? Nou, heel simpel. Vrijmarkt 2.0 is gewoon níet gaan en níets kopen. Ha, ha. Geen koopjes dus. Maar ook geen rommel. Ik vind het heerlijk zo en heb niets gemist :-).
En vandaag was het dan dus heerlijk vakantie-maandag! Heel veel anders dan een gewone maandag is dat eigenlijk niet eens, want wij hebben nog maar twee schoolgaande kinderen. Vakantie wil dus alleen maar zeggen: twee kinderen die niet naar school hoeven :-). Toch voelt het als vakantie. Misschien ook omdat ik deze week niet zoveel verplichtingen heb. Hoewel er toch wel een heel groot deel van de week al is ingevuld...
Het begon deze morgen met een begrafenis van een oude vrouw uit onze gemeente, die Willem en ik goed gekend hebben. Later deze week is er bij leven en welzijn ook een trouwdienst in onze gemeente. Ook daar hoop ik heen te gaan. Verder was er vandaag weer therapie in het Sophia Kinderziekenhuis. Ik wil zomerkleding gaan kopen met Henk. De bijen hebben aandacht nodig. En binnenkort moet ik een workshop ´huisgemaakte producten voor persoonlijke verzorging´ geven en die wil ik deze week voorbereiden. Als het even lukt, wil ik morgenavond graag naar de spingroep. Al met al is die vakantieweek niet bepaald een ´lege´ week ;-). En dan hoop ik maar, dat dat been verder geen roet in het eten gaat gooien. Gisteren is er een nieuwe ontsteking bij gekomen en daar had ik ook vandaag flink pijn aan. Ik heb besloten, om morgen opnieuw naar de dokter te bellen, als het dan niet verbeterd is. Maar goed. Dat is voor morgen. Wie weet verbetert de situatie vannacht!
maandag 29 april 2019
woensdag 24 april 2019
AU!
door
Teunie
Sinds vorige week vrijdag zit er een aderontsteking in mijn been te zeuren. Langzaamaan verergerde het en vanmorgen besloot ik toch even met de assistente van de huisarts te overleggen. Zo´n ontsteking wordt meestal veroorzaakt door een bloedpropje, dat een (spat)ader blokkeert. En aangezien ik in het verleden al eens een longembolie heb gehad (bloedpropje in een longader), is zo´n aderontsteking niet geheel zonder gevaar. De assistente was er snel duidelijk over: ik moest het door de dokter komen laten beoordelen. En zo kwam het dat ik even over half 10 bij de huisarts in de wachtkamer zat. Ze konden geen betere naam voor die ruimte bedenken....
Afijn. Aan het wachten kwam een eind en de dokter bekeek m´n been. Met mijn verleden in het achterhoofd vond hij het beter dat ik naar het ziekenhuis zou gaan om een echo te laten maken. Op een echo kunnen ze zien of de ontsteking oppervlakkig is, of in een diepere (hoofd)ader zit.
Ik reed even terug naar huis om snel één en ander te organiseren en daarna zette ik koers naar het ziekenhuis in Zwijndrecht.
Ook daar mocht ik weer gezellig in een wachtkamer plaatsnemen ;-).
Er werd een echo gemaakt. Eerst leek het mee te vallen. De ontsteking zat niet in een diepe ader. Daarna bekeek de dokter de meer oppervlakkige aders en vond een stukje ader van 2 centimeter, waar het bloed niet goed doorstroomde. Ze wilde het onderzoek al afronden, toen ze het apparaat toch nog even over een lager stuk ader liet gaan. Ik voelde het al: daar zat ook een ontsteking. En dat klopte. Daar zat maar liefst 20 centimeter ontstoken ader. Het verhaal werd toen een beetje anders. De dokter wilde dat er een internist meekeek en liet me naar de spoedeisende hulp brengen.
Daar het bekende verhaal: vragen beantwoorden, standaard onderzoekjes, wapperende gordijnen, flarden van gesprekken van de mensen naast me en ... wachten natuurlijk :-).
Er kwam weer een dokter, die ook weer moest voelen en kijken en vragen. Daarna weer wachten. Eindelijk was mijn geval voldoende besproken. Er werd besloten, dat ik naar huis mocht met voor 45 dagen Fragmin spuitjes. Fragmin is een bloedverdunner en die moet voorkomen dat er gevaarlijke stolseltjes in mijn lichaam gaan rondzwemmen. Die spuitjes heb ik al wel vaker nodig gehad en ik kan mezelf prikken. Dat is fijn, want nu heb ik daar niemand voor nodig.
Hè, hè. Dat hebben we dan ook weer gehad. Het gooide mijn plannen voor vandaag behoorlijk in de war. Ik had de kookrubriek voor Terdege moeten doen. Maar gelukkig mag dat wel 1 of 2 dagen later. Fijn!
Ik was een beetje van slag van dat ochtendje ziekenhuisgedoe. Bovendien heb ik flink pijn aan dat been en van pijn put je uit. Hopelijk wordt de ontsteking snel minder. En verder ben ik toch blij, dat het ´maar´ een ontsteking is. Er zijn ergere dingen.
Afijn. Aan het wachten kwam een eind en de dokter bekeek m´n been. Met mijn verleden in het achterhoofd vond hij het beter dat ik naar het ziekenhuis zou gaan om een echo te laten maken. Op een echo kunnen ze zien of de ontsteking oppervlakkig is, of in een diepere (hoofd)ader zit.
Ik reed even terug naar huis om snel één en ander te organiseren en daarna zette ik koers naar het ziekenhuis in Zwijndrecht.
Ook daar mocht ik weer gezellig in een wachtkamer plaatsnemen ;-).
Er werd een echo gemaakt. Eerst leek het mee te vallen. De ontsteking zat niet in een diepe ader. Daarna bekeek de dokter de meer oppervlakkige aders en vond een stukje ader van 2 centimeter, waar het bloed niet goed doorstroomde. Ze wilde het onderzoek al afronden, toen ze het apparaat toch nog even over een lager stuk ader liet gaan. Ik voelde het al: daar zat ook een ontsteking. En dat klopte. Daar zat maar liefst 20 centimeter ontstoken ader. Het verhaal werd toen een beetje anders. De dokter wilde dat er een internist meekeek en liet me naar de spoedeisende hulp brengen.
Daar het bekende verhaal: vragen beantwoorden, standaard onderzoekjes, wapperende gordijnen, flarden van gesprekken van de mensen naast me en ... wachten natuurlijk :-).
Er kwam weer een dokter, die ook weer moest voelen en kijken en vragen. Daarna weer wachten. Eindelijk was mijn geval voldoende besproken. Er werd besloten, dat ik naar huis mocht met voor 45 dagen Fragmin spuitjes. Fragmin is een bloedverdunner en die moet voorkomen dat er gevaarlijke stolseltjes in mijn lichaam gaan rondzwemmen. Die spuitjes heb ik al wel vaker nodig gehad en ik kan mezelf prikken. Dat is fijn, want nu heb ik daar niemand voor nodig.
Hè, hè. Dat hebben we dan ook weer gehad. Het gooide mijn plannen voor vandaag behoorlijk in de war. Ik had de kookrubriek voor Terdege moeten doen. Maar gelukkig mag dat wel 1 of 2 dagen later. Fijn!
Ik was een beetje van slag van dat ochtendje ziekenhuisgedoe. Bovendien heb ik flink pijn aan dat been en van pijn put je uit. Hopelijk wordt de ontsteking snel minder. En verder ben ik toch blij, dat het ´maar´ een ontsteking is. Er zijn ergere dingen.
maandag 22 april 2019
Tweede Paasdag 2019
door
Teunie
De dag van Willem en mij begon zoals elke gewone maandag: met de wekker, die om 5 uur afliep. Willem ging zijn rondje door de polder wandelen en ik ging aan het rommelen in huis. Het was heerlijk om zo vroeg op te staan en de nieuwe dag geboren te zien worden. Was het gisteren al zo´n mooie zomerse dag, voor vandaag stond ons minimaal hetzelfde te wachten.
Ik zette de wasmachine aan en ruimde op mijn gemakje de keuken op. Werkjes waarbij je zomaar je gedachten kunt laten gaan. Toen alles aan kant was, bakte ik een lading kaneelbroodjes. We zouden namelijk deze morgen in Rotterdam naar de kerk gaan, waar Maaike en Jaap belijdenis van het geloof zouden doen. Daarvoor wilden we om uiterlijk 10 voor 9 wegrijden en dus had ik bedacht om maar niet uitgebreid te ontbijten. Ik zou gewoon koffie zetten met een schaal kaneelbroodjes erbij.
Toen Willem terugkwam van zijn rondje, was het eerste baksel juist klaar. Tijd om fijn even samen in de stilte van de vroege morgen een bakkie te doen en een broodje te proeven.
Later reden we met twee auto´s naar de kerk. Toen we daar aankwamen, kwamen ook juist Gerwin en Trijnie aan. Wat een mooie timing. Met z´n allen namen we één lange kerkbank in beslag. Even later zag ik Wim en Geertje met de kinderen ook binnenkomen en zwaaide ik naar de jongens.
Het was een dienst, die we niet snel zullen vergeten. De tekst was uit Johannes 20, het 29ste vers:
Jezus zeide tot hem: Omdat gij Mij gezien hebt, Thomas, zo hebt gij geloofd; zalig zijn zij, die niet zullen gezien hebben, en nochtans zullen geloofd hebben.
We hadden nog heel wat na te praten, toen we ná de dienst bij Jaap z´n ouders gingen koffie drinken.
´s Middags had bijna iedereen plannen. Met een klein ploegje waren we thuis: Hans, Maria, Jan, Henk, Willem en ik. Maria en ik vermaakten ons in het huishouden. Maria had zin om de bijkeuken op te ruimen en te schrobben. Best hoor, kind. Zelf had ik zin om lekker op mijn gemakje een kist appels en een kist peren weg te werken. De appels werden appelmoes, de stoofperen stonden aan het eind van de middag in een 10-literpan te stoven. Ja, ja, het rook hier met Pasen naar Kerst :-).
Tussendoor genoten we van buiten koffie drinken.
Het wordt steeds fleuriger in de tuin.
Ook hadden we lol van onze logé:
Ieder uur vraagt er iemand: ¨Zal ik Sunny uitlaten?¨ Wel fijn voor hem, want de rest van de dag zit hij in de bench. Hij kan niet vrij rondlopen, want hij is bloedlink op de konijnen.
Aan het eind van de middag ging Hans bbq-en bij Trijnie en Gerwin. Eigenlijk had Henk daar ook veel zin in. Maar pannenkoeken vond hij ook prima. Het werden pannenkoeken. Met appel en met kaas. En slagroom erbij, omdat het Pasen was.
Na het eten stelde Willem voor om er nog even uit te gaan. Henk wilde wel mee. Nog even van al het moois en het voorjaar genieten. We voeren bij Brakel over met de pont en reden zo naar Zaltbommel.
We genoten van een heerlijk ijsje.
En toen was het hoogtijd om naar huis te gaan.
Het is weer voorbij. Pasen 2019. In meerdere opzichten bijzonder en onvergetelijk.
Ik zette de wasmachine aan en ruimde op mijn gemakje de keuken op. Werkjes waarbij je zomaar je gedachten kunt laten gaan. Toen alles aan kant was, bakte ik een lading kaneelbroodjes. We zouden namelijk deze morgen in Rotterdam naar de kerk gaan, waar Maaike en Jaap belijdenis van het geloof zouden doen. Daarvoor wilden we om uiterlijk 10 voor 9 wegrijden en dus had ik bedacht om maar niet uitgebreid te ontbijten. Ik zou gewoon koffie zetten met een schaal kaneelbroodjes erbij.
Toen Willem terugkwam van zijn rondje, was het eerste baksel juist klaar. Tijd om fijn even samen in de stilte van de vroege morgen een bakkie te doen en een broodje te proeven.
Later reden we met twee auto´s naar de kerk. Toen we daar aankwamen, kwamen ook juist Gerwin en Trijnie aan. Wat een mooie timing. Met z´n allen namen we één lange kerkbank in beslag. Even later zag ik Wim en Geertje met de kinderen ook binnenkomen en zwaaide ik naar de jongens.
Het was een dienst, die we niet snel zullen vergeten. De tekst was uit Johannes 20, het 29ste vers:
Jezus zeide tot hem: Omdat gij Mij gezien hebt, Thomas, zo hebt gij geloofd; zalig zijn zij, die niet zullen gezien hebben, en nochtans zullen geloofd hebben.
We hadden nog heel wat na te praten, toen we ná de dienst bij Jaap z´n ouders gingen koffie drinken.
´s Middags had bijna iedereen plannen. Met een klein ploegje waren we thuis: Hans, Maria, Jan, Henk, Willem en ik. Maria en ik vermaakten ons in het huishouden. Maria had zin om de bijkeuken op te ruimen en te schrobben. Best hoor, kind. Zelf had ik zin om lekker op mijn gemakje een kist appels en een kist peren weg te werken. De appels werden appelmoes, de stoofperen stonden aan het eind van de middag in een 10-literpan te stoven. Ja, ja, het rook hier met Pasen naar Kerst :-).
Tussendoor genoten we van buiten koffie drinken.
Het wordt steeds fleuriger in de tuin.
Ook hadden we lol van onze logé:
Ieder uur vraagt er iemand: ¨Zal ik Sunny uitlaten?¨ Wel fijn voor hem, want de rest van de dag zit hij in de bench. Hij kan niet vrij rondlopen, want hij is bloedlink op de konijnen.
Aan het eind van de middag ging Hans bbq-en bij Trijnie en Gerwin. Eigenlijk had Henk daar ook veel zin in. Maar pannenkoeken vond hij ook prima. Het werden pannenkoeken. Met appel en met kaas. En slagroom erbij, omdat het Pasen was.
Na het eten stelde Willem voor om er nog even uit te gaan. Henk wilde wel mee. Nog even van al het moois en het voorjaar genieten. We voeren bij Brakel over met de pont en reden zo naar Zaltbommel.
We genoten van een heerlijk ijsje.
En toen was het hoogtijd om naar huis te gaan.
Het is weer voorbij. Pasen 2019. In meerdere opzichten bijzonder en onvergetelijk.
zaterdag 20 april 2019
Achter de feiten aanlopen....
door
Teunie
Voordat ik nóg verder achter de feiten aan ga lopen, schrijf ik even een snelle blog. Het is de hele week niet gelukt te bloggen. We hadden hier een buikgriepvirusje in het gezin en ook ik deed een dagje mee. En natuurlijk komt zoiets nooit gelegen, maar deze week kwam het allemaal wel erg ongelukkig uit. Vandaar de radiostilte hier op de blog en tot gisteren ook op FB.
Vorige week zaterdag stond ik samen met Maaike en Maria op de actiemarkt van onze kerk voor het goede doel: gehandicaptenzorg De Schutse. We hebben een erg leuke dag gehad, hebben veel verkocht en hadden het heel koud ;-). Onvoorstelbaar dat het toen zó koud was, terwijl we nu een zomerdag beleven!
Maandag hadden we het druk met het opruimen van alles wat over was. En er moest ingepakt worden. Dat doen we normaal op zaterdag, maar daar was vanwege de markt niet van gekomen. Dan maar op maandag.
Ik had die dag Willem ziek thuis. Aan het eind van de dag kwamen Koos en Jan ook ziek thuis uit hun werk en van school. En wat denk je? Nog voordat het eten op tafel stond, voelde ik de misselijkheid bij me opkomen. We hadden echter nog wat op het programma staan voor die avond: we gingen om Leendert z´n trouwpak. Gammel en wel gingen we op stap en slaagden nog ook! Echt super fijn! Maar daarna schoof ik m´n bed in en bleef daar liggen tot halverwege de dinsdagmorgen. Ik stond op om de webshopbestellingen klaar te maken. Telkens maakte ik er een paar klaar en ging dan weer even liggen.
´s Middags om vijf uur hadden we een afspraak in het Sophia Kinderziekenhuis. Dat wilde ik beslist laten doorgaan. En ook dat lukte. Ook echt fijn! Ik knapte wondersnel weer op. Daar was ik superblij mee, want op donderdag had ik de laatste workshop ¨Bak je eigen brood¨ en ik had het toch heel naar gevonden als ik die had moeten cancelen.
Woensdag reed ik eerst Jan naar de orthodontist. Normaal gaat hij op de fiets. Maar hij was nog niet helemaal beter en was nog thuis. Fietsen was een brug te ver. Dus ik reed hem even. En daarna tufte ik door naar de molen voor meel en bakproducten voor de webshop. Afgeladen reed ik terug naar huis, waar bezoek voor me was: Ineke. Dat is ook weer zo´n bijzonder verhaal:
Een poosje geleden poste ik een foto van de zonsopkomst op mijn fb-pagina. Die foto had Dirk ´s morgens gemaakt, toen hij een rondje langs de molens van Kinderdijk liep. Ik kreeg toen een berichtje van Ineke met de vraag of ze deze foto mocht gebruiken voor een opdracht van haar quiltgroep. De opdracht was: lijnen en vlakken en deze foto inspireerde haar. Inmiddels was de quilt af en Ineke kwam hem showen. Ik heb er maar één woord voor: GEWELDIG!
We dronken gezellig even een bakkie koffie en kwebbelden wat. Daar knap je echt van op, van zo´n verrassing op een verder gewone woensdag.
´s Middags hebben we alles op alles gezet om alles voor de workshop in orde te krijgen. Zelf was ik hard aan het bakken en Maria aan het poetsen.
En aan het eind van de middag gingen ook de pakjes weer op de post.
Dat we haast hadden, was omdat we ´s avonds met z´n drieën (Maaike, Maria en ik) naar de boekpresentatie van Celine wilden. Céline is een buurmeisje. Ik schreef weleens over haar. Zij is één van een tweeling en beide zusjes hadden bij hun geboorte oogkanker. Céline verloor daarbij beide ogen, haar zus één. Toen Céline 16 was, kreeg ze opnieuw kanker: in haar heupbot, met uitzaaiïngen in beide longen. Gelukkig heeft ze de ziekte mogen overwinnen. Over alles wat ze meemaakte schreef ze een prachtig boek: Sterk Spul en ´s avonds zou de presentatie zijn.
Het lukte! We hadden een mooie avond.
Donderdag dus de laatste workshop van dit voorjaar. Met een erg gezellige, warme, enthousiaste groep. Ik loop eigenlijk nooit echt uit met die workshops, maar nu werd het zomaar 13.00 uur voordat de laatste deelnemer weg was. Dat zegt genoeg.
Het is een raar gevoel: voorlopig geen workshops! En het borrelt prompt van alle ideeën. Ik wil natuurlijk graag gaan opruimen en poetsen in huis. Ik heb ook tuinkriebels en bakkriebels. De bijen moeten aandacht. De bruiloft van Leendert en Thea schiet al hard op. En DV volgende week is het administratieweek.
Gisteren was het een dag van wassen en opruimen. En van kinderen om me heen, die vrij hadden. En van vroeg avondeten, omdat we naar de kerk gingen voor de Goede Vrijdag-dienst. ´s Morgens had Hans, voordat hij naar zijn werk ging, gezegd, dat hij last had van een plek in zijn oksel. Ik had ernaar gekeken en het zag er rood en ontstoken uit. Ik heb er tea tree olie op gedaan. ´s Avonds aan tafel zei hij, dat hij nu toch wel veel pijn er aan had. Ik bekeek de plek en zag een enorm gezwollen steenpuist en daarnaast een beginnende steenpuist. Ik maakte er een foto van en besloot om na de kerk te kijken, of er wat veranderd was. Na de dienst bleek de plek nog heftiger en ik zei, dat Hans maar naar de HAP moest bellen om te overleggen. Ik zou de foto ter beoordeling kunnen doorsturen. Hans belde en vertelde het verhaal en ze vonden, dat hij maar moest komen. De eerste mogelijkheid was 00.50 uur. Pfff. Hans kroop voor een poosje in bed. Zelf bleef ik op. Ik ging maar vast de strijk wegwerken, die ik eigenlijk voor vanmorgen vroeg in gedachten had. Juist toen de strijk klaar was, was het tijd om richting Dordrecht te gaan.
We waren mooi op tijd, maar moesten vervolgens vreselijk lang wachten. Pas om 02.05 werden we binnen geroepen. De dokter had het snel gezien: die zwelling moest opengesneden en leeggedrukt worden. Ze besloot dat verdoven net zoveel pijn deed als snijden en dat ze het daarom maar zonder verdoving zou doen. Nou, dat was wel ff een pijnlijk gebeuren voor Hans. De dokter maakte twee sneetjes en de wondjes bloedden hard. Dat was nodig om de troep eruit te laten lopen. Thuis moest Hans nog maar een half uurtje onder de douche gaan staan om de wondjes goed te laten schoon bloeden. En dinsdag mag hij zich melden bij de huisarts. Die moet beoordelen, of er nog een keer en dan dieper gesneden moet worden. Lekker dan.
Afijn. Het was 03.00 uur geweest voordat Hans gedoucht was en ik de koffer in kon. Dat werd dus een kort nachtje. Om 7.00 stond ik er alweer naast. We zouden naar de verjaardag van Willem z´n broer in Apeldoorn gaan en waren van plan om om 9.00 te vertrekken. Voor die tijd moest er natuurlijk ook nog weer van alles gedaan worden. Maar toen hier alles ´liep´, vertrokken we.
Er was veel file. De rit duurde dus lang. Eerst las ik Henk voor uit het boek, waar hij een verslag van maakt: Aardappels met lawaaisaus. Daarna las ik een poos in Célines boek. Tenslotte vergaapte ik me aan het prachtigs van onderweg.
Het was gezellig bij mijn zwager en schoonzus. Fijn om elkaar weer even zo te zien. We zaten lekker in de tuin. Wat wil je nog meer! Het was de lange rit heen-en-weer meer dan waard.
Vanmiddag heb ik hard gedraafd om alles voor de Pasen klaar te krijgen. De was, de strijk, bakken, opruimen, stofzuigen, groenten en fruit halen enzovoorts. Alles is nu klaar. Alleen m´n blog riep nog om aandacht. En die kreeg het bij dezen! Om niet nog verder achter de feiten aan te lopen ;-).
Vorige week zaterdag stond ik samen met Maaike en Maria op de actiemarkt van onze kerk voor het goede doel: gehandicaptenzorg De Schutse. We hebben een erg leuke dag gehad, hebben veel verkocht en hadden het heel koud ;-). Onvoorstelbaar dat het toen zó koud was, terwijl we nu een zomerdag beleven!
Maandag hadden we het druk met het opruimen van alles wat over was. En er moest ingepakt worden. Dat doen we normaal op zaterdag, maar daar was vanwege de markt niet van gekomen. Dan maar op maandag.
Ik had die dag Willem ziek thuis. Aan het eind van de dag kwamen Koos en Jan ook ziek thuis uit hun werk en van school. En wat denk je? Nog voordat het eten op tafel stond, voelde ik de misselijkheid bij me opkomen. We hadden echter nog wat op het programma staan voor die avond: we gingen om Leendert z´n trouwpak. Gammel en wel gingen we op stap en slaagden nog ook! Echt super fijn! Maar daarna schoof ik m´n bed in en bleef daar liggen tot halverwege de dinsdagmorgen. Ik stond op om de webshopbestellingen klaar te maken. Telkens maakte ik er een paar klaar en ging dan weer even liggen.
´s Middags om vijf uur hadden we een afspraak in het Sophia Kinderziekenhuis. Dat wilde ik beslist laten doorgaan. En ook dat lukte. Ook echt fijn! Ik knapte wondersnel weer op. Daar was ik superblij mee, want op donderdag had ik de laatste workshop ¨Bak je eigen brood¨ en ik had het toch heel naar gevonden als ik die had moeten cancelen.
Woensdag reed ik eerst Jan naar de orthodontist. Normaal gaat hij op de fiets. Maar hij was nog niet helemaal beter en was nog thuis. Fietsen was een brug te ver. Dus ik reed hem even. En daarna tufte ik door naar de molen voor meel en bakproducten voor de webshop. Afgeladen reed ik terug naar huis, waar bezoek voor me was: Ineke. Dat is ook weer zo´n bijzonder verhaal:
Een poosje geleden poste ik een foto van de zonsopkomst op mijn fb-pagina. Die foto had Dirk ´s morgens gemaakt, toen hij een rondje langs de molens van Kinderdijk liep. Ik kreeg toen een berichtje van Ineke met de vraag of ze deze foto mocht gebruiken voor een opdracht van haar quiltgroep. De opdracht was: lijnen en vlakken en deze foto inspireerde haar. Inmiddels was de quilt af en Ineke kwam hem showen. Ik heb er maar één woord voor: GEWELDIG!
We dronken gezellig even een bakkie koffie en kwebbelden wat. Daar knap je echt van op, van zo´n verrassing op een verder gewone woensdag.
´s Middags hebben we alles op alles gezet om alles voor de workshop in orde te krijgen. Zelf was ik hard aan het bakken en Maria aan het poetsen.
En aan het eind van de middag gingen ook de pakjes weer op de post.
Dat we haast hadden, was omdat we ´s avonds met z´n drieën (Maaike, Maria en ik) naar de boekpresentatie van Celine wilden. Céline is een buurmeisje. Ik schreef weleens over haar. Zij is één van een tweeling en beide zusjes hadden bij hun geboorte oogkanker. Céline verloor daarbij beide ogen, haar zus één. Toen Céline 16 was, kreeg ze opnieuw kanker: in haar heupbot, met uitzaaiïngen in beide longen. Gelukkig heeft ze de ziekte mogen overwinnen. Over alles wat ze meemaakte schreef ze een prachtig boek: Sterk Spul en ´s avonds zou de presentatie zijn.
Het lukte! We hadden een mooie avond.
Donderdag dus de laatste workshop van dit voorjaar. Met een erg gezellige, warme, enthousiaste groep. Ik loop eigenlijk nooit echt uit met die workshops, maar nu werd het zomaar 13.00 uur voordat de laatste deelnemer weg was. Dat zegt genoeg.
Het is een raar gevoel: voorlopig geen workshops! En het borrelt prompt van alle ideeën. Ik wil natuurlijk graag gaan opruimen en poetsen in huis. Ik heb ook tuinkriebels en bakkriebels. De bijen moeten aandacht. De bruiloft van Leendert en Thea schiet al hard op. En DV volgende week is het administratieweek.
Gisteren was het een dag van wassen en opruimen. En van kinderen om me heen, die vrij hadden. En van vroeg avondeten, omdat we naar de kerk gingen voor de Goede Vrijdag-dienst. ´s Morgens had Hans, voordat hij naar zijn werk ging, gezegd, dat hij last had van een plek in zijn oksel. Ik had ernaar gekeken en het zag er rood en ontstoken uit. Ik heb er tea tree olie op gedaan. ´s Avonds aan tafel zei hij, dat hij nu toch wel veel pijn er aan had. Ik bekeek de plek en zag een enorm gezwollen steenpuist en daarnaast een beginnende steenpuist. Ik maakte er een foto van en besloot om na de kerk te kijken, of er wat veranderd was. Na de dienst bleek de plek nog heftiger en ik zei, dat Hans maar naar de HAP moest bellen om te overleggen. Ik zou de foto ter beoordeling kunnen doorsturen. Hans belde en vertelde het verhaal en ze vonden, dat hij maar moest komen. De eerste mogelijkheid was 00.50 uur. Pfff. Hans kroop voor een poosje in bed. Zelf bleef ik op. Ik ging maar vast de strijk wegwerken, die ik eigenlijk voor vanmorgen vroeg in gedachten had. Juist toen de strijk klaar was, was het tijd om richting Dordrecht te gaan.
We waren mooi op tijd, maar moesten vervolgens vreselijk lang wachten. Pas om 02.05 werden we binnen geroepen. De dokter had het snel gezien: die zwelling moest opengesneden en leeggedrukt worden. Ze besloot dat verdoven net zoveel pijn deed als snijden en dat ze het daarom maar zonder verdoving zou doen. Nou, dat was wel ff een pijnlijk gebeuren voor Hans. De dokter maakte twee sneetjes en de wondjes bloedden hard. Dat was nodig om de troep eruit te laten lopen. Thuis moest Hans nog maar een half uurtje onder de douche gaan staan om de wondjes goed te laten schoon bloeden. En dinsdag mag hij zich melden bij de huisarts. Die moet beoordelen, of er nog een keer en dan dieper gesneden moet worden. Lekker dan.
Afijn. Het was 03.00 uur geweest voordat Hans gedoucht was en ik de koffer in kon. Dat werd dus een kort nachtje. Om 7.00 stond ik er alweer naast. We zouden naar de verjaardag van Willem z´n broer in Apeldoorn gaan en waren van plan om om 9.00 te vertrekken. Voor die tijd moest er natuurlijk ook nog weer van alles gedaan worden. Maar toen hier alles ´liep´, vertrokken we.
Er was veel file. De rit duurde dus lang. Eerst las ik Henk voor uit het boek, waar hij een verslag van maakt: Aardappels met lawaaisaus. Daarna las ik een poos in Célines boek. Tenslotte vergaapte ik me aan het prachtigs van onderweg.
Het was gezellig bij mijn zwager en schoonzus. Fijn om elkaar weer even zo te zien. We zaten lekker in de tuin. Wat wil je nog meer! Het was de lange rit heen-en-weer meer dan waard.
Vanmiddag heb ik hard gedraafd om alles voor de Pasen klaar te krijgen. De was, de strijk, bakken, opruimen, stofzuigen, groenten en fruit halen enzovoorts. Alles is nu klaar. Alleen m´n blog riep nog om aandacht. En die kreeg het bij dezen! Om niet nog verder achter de feiten aan te lopen ;-).
donderdag 11 april 2019
Een wandeling, die erg kort was.
door
Teunie
Ook genoot ik van m´n tuintje. Vorige week was ik begonnen met ontginnen. Het was echt een bende. Maar na een paar uurtjes buffelen was alles netjes. Ik heb zelfs al wat perkgoed geplant. Meestal ben ik daar niet zo vroeg mee. Maar ik had een bak viooltjes gekregen en kon ook de aanbieding bij de Lidl niet weerstaan. Ik kocht vlijtige liesjes, petunia´s en lobelia´s. Het is over het geheel genomen nog erg groen in m´n tuintje. Maar die kleur komt er wel. Nog eventjes geduld :-).
De rozemarijn bloeit |
De camelia ook |
´s Middags liep ik nog even langs de groentenboer. Net als vorige week was er veel fruit en weinig groenten. Maar de groenten die ik had, konden fijn op de bakplaat in de oven om te roosteren. Lekker en gemakkelijk. En genoeg vullend door de krielaardappeltjes en de zoete aardappel.
Als toetje dan maar een schaal fruit. Altijd goed. Met witte aardbeien, waarvan Maria dacht, dat ze nog rood moesten worden. Nee kind, dit is een witte variëteit. Toegegeven: ik vind het er niet uitzien, die witte dingen. Maar lekker zijn ze wel!
En ´s avonds na het eten piepte er zomaar een heerlijk plannetje bij me op: nog éven genieten van deze mooie dag, en samen met Willem een wandeling maken. Zo gezegd, zo gedaan. We liepen de straat uit, het fietspad op, om de polder in te gaan.
Al meteen op het fietspad móest ik even stilstaan. Zóveel moois! Bloeiend koolzaad, bloeiende wilgen en zoemende bijen. Het zouden zomaar mijn eigen bijen kunnen zijn, zo op een meter of 50 afstand van ons huis :-).
Maar met dat ik wat foto´s maakte, voelde ik spetters. Huh? Ik keek eens naar de lucht. En warempel! Er kwam een flinke bui opzetten. We hoorden ook al een klap onweer. Wat jammer! We durfden niet goed verder te lopen. Met onweer in de polder is niet zo´n goed plan. Onze wandeling was zo wel erg kort! Maar niet getreurd. We konden ook wel gewoon een stukje met de auto gaan rijden, toch?
We stapten in en Willem draaide de rijksweg op. Het was spectaculair. Aan één kant een inktzwarte lucht. Aan de andere kant de zon. En natuurlijk dan ook de regenboog. Prachtig!
Willem reed naar de Mariënwaard, waar hij pas met Dirk gewandeld heeft. Het was daar zó mooi. Dat wilde hij mij graag laten zien. Bovendien hoopte hij, dat inmiddels de fruitbomen volop in bloei zouden staan. Het was er in elk geval droog, dus konden we alsnog een wandelingetje maken.
Zie je die twee bomen, vlak bij elkaar? Dat waren flinke jongens! We hebben ze op de foto gezet voor Hans, onze bomen expert :-).
Echt joekels. Maar het zijn maar ielige staken vergeleken bij de dikste boom van Nederland, waar Hans vandaag was. Die heeft een omtrek van 7.60 meter!
We reden een rondje om naar de bloesem te kijken. Nog niet alles stond in bloei. De oude hoogstam appelbomen langs de Appeldijk nog niet. Maar er waren ook grote percelen, waar het echt bloesemfeest was!
We reden tot de zon onderging.
Mijn ogen deden zeer van al het moois. Het was dan wel een beetje anders, dan aanvankelijk bedacht. Die wandeling door onze eigen polder, die we zouden doen, was hooguit 50 meter. Maar dit was toch ook wel heel mooi. Zulke avonden moet je koesteren. Net als de jonge konijntjes, die met de dag mooier, liever, leuker worden.
Eén wakker, nieuwgierige verkenner. De rest ligt lekker te dutten. |
Abonneren op:
Posts (Atom)