AU!

Sinds vorige week vrijdag zit er een aderontsteking in mijn been te zeuren. Langzaamaan verergerde het en vanmorgen besloot ik toch even met de assistente van de huisarts te overleggen. Zo´n ontsteking wordt meestal veroorzaakt door een bloedpropje, dat een (spat)ader blokkeert. En aangezien ik in het verleden al eens een longembolie heb gehad (bloedpropje in een longader), is zo´n aderontsteking niet geheel zonder gevaar. De assistente was er snel duidelijk over: ik moest het door de dokter komen laten beoordelen. En zo kwam het dat ik even over half 10 bij de huisarts in de wachtkamer zat. Ze konden geen betere naam voor die ruimte bedenken....

Afijn. Aan het wachten kwam een eind en de dokter bekeek m´n been. Met mijn verleden in het achterhoofd vond hij het beter dat ik naar het ziekenhuis zou gaan om een echo te laten maken. Op een echo kunnen ze zien of de ontsteking oppervlakkig is, of in een diepere (hoofd)ader zit.

Ik reed even terug naar huis om snel één en ander te organiseren en daarna zette ik koers naar het ziekenhuis in Zwijndrecht.

Ook daar mocht ik weer gezellig in een wachtkamer plaatsnemen ;-).

Er werd een echo gemaakt. Eerst leek het mee te vallen. De ontsteking zat niet in een diepe ader. Daarna bekeek de dokter de meer oppervlakkige aders en vond een stukje ader van 2 centimeter, waar het bloed niet goed doorstroomde. Ze wilde het onderzoek al afronden, toen ze het apparaat toch nog even over een lager stuk ader liet gaan. Ik voelde het al: daar zat ook een ontsteking. En dat klopte. Daar zat maar liefst 20 centimeter ontstoken ader. Het verhaal werd toen een beetje anders. De dokter wilde dat er een internist meekeek en liet me naar de spoedeisende hulp brengen.

Daar het bekende verhaal: vragen beantwoorden, standaard onderzoekjes, wapperende gordijnen, flarden van gesprekken van de mensen naast me en ... wachten natuurlijk :-).

Er kwam weer een dokter, die ook weer moest voelen en kijken en vragen. Daarna weer wachten. Eindelijk was mijn geval voldoende besproken. Er werd besloten, dat ik naar huis mocht met voor 45 dagen Fragmin spuitjes. Fragmin is een bloedverdunner en die moet voorkomen dat er gevaarlijke stolseltjes in mijn lichaam gaan rondzwemmen. Die spuitjes heb ik al wel vaker nodig gehad en ik kan mezelf prikken. Dat is fijn, want nu heb ik daar niemand voor nodig.

Hè, hè. Dat hebben we dan ook weer gehad. Het gooide mijn plannen voor vandaag behoorlijk in de war. Ik had de kookrubriek voor Terdege moeten doen. Maar gelukkig mag dat wel 1 of 2 dagen later. Fijn!

Ik was een beetje van slag van dat ochtendje ziekenhuisgedoe. Bovendien heb ik flink pijn aan dat been en van pijn put je uit. Hopelijk wordt de ontsteking snel minder. En verder ben ik toch blij, dat het ´maar´ een ontsteking is. Er zijn ergere dingen.