donderdag 27 juni 2019

Wat een marathon...

Wát een marathon is het: ons huis verkoopklaar maken.

Maar het gaat lukken, hoor. Als morgenmiddag de makelaar komt taxeren en de fotograaf foto´s gaat maken, is het goed. Goed genoeg dan toch. Klaar wil ik niet zeggen, want klaar is het nooit.

Behalve de verhuizing liep hier nu werkelijk van alles door elkaar heen. Ik ben met Henk naar z´n nieuwe school geweest, waar de zogenaamde ´warme overdracht´ was. Ik ben met Leendert naar Breda geweest om z´n trouwpak af te laten passen en een overhemd, das en schoenen erbij te kopen. Ik ben samen met Willem naar de kerk geweest, waar onze dominee een SGP-tijdrede hield. Ik ben met Maria naar de diëtist in het Sophia Kinderziekenhuis geweest. Elke dag waren er pakjes. Elke dag was er was. Elke dag moest er eten op tafel komen. Er moest een tekst voor een artikel nagekeken worden. Er moest van alles besteld worden voor de webshop. Ik reed naar de molen om bakspullen op te halen. En daar tussendoor moest het overzicht vanwege de taxatie strak in de gaten gehouden worden.

Wat ben ik blij met de vele handen hier!










Morgen nog één zo´n rare dag. En dan hoop ik, dat het zaterdag gewóón zaterdag wordt. Met ´s morgens een bakkie koffie. Deze keer niet bij schoonmama, maar schoonmama komt hierheen. En dan ´s avonds géén patat, maar bbq-en bij Dirk nog vanwege zijn verjaardag. Ik kijk er echt naar uit, dat het weer gewóón zal zijn!

dinsdag 25 juni 2019

Rustig aan doen met de hitte? Even geen optie ;-).

Ja! Het is warm! En al dagenlang regent het adviezen, om de hitte goed te doorstaan. Eén ervan: rustig aan doen. O. Juist. Ja. Maar die vlieger gaat hier even niet op. Vrijdag is de afspraak met de makelaar en de fotograaf. Dan moet echt alles in orde zijn. En intussen is het ook druk met de gewone dingen: kennismaken op Henk z´n nieuwe school, afscheid nemen op de oude school en op de natuurclub, een rondje tandarts, een trouwpak wat afgepast moet worden, twee kinderen die nog geen kleding voor de bruiloft hebben, een zoon die z´n verjaardag viert, een ziekenhuisafspraak en en en.

We ploeteren dapper door :-). Gelukkig heb ik geen last van de warmte en lukt het me om het hoofd koel te houden.

Wat hier de laatste dagen zoal passeerde? Nou, vooruit, een bloemlezing:

We brachten een bezoekje aan Willem z´n vader en genoten onderweg van de mooie avond.


Mijn vriendin Wilma kwam binnenrollen met een lief bloemstukje. We zijn al bijna 40 jaar vriendinnen. Vorig jaar verhuisde ze van Werkendam naar Molenaarsgraaf. En nu hopen wij van Alblasserdam naar Bleskensgraaf te gaan verhuizen. Ineens wonen we dan een paar minuten fietsen bij elkaar vandaan!! Zij was dan ook de eerste, die ik belde, toen we het bericht kregen, dat we het huis hadden. Ha, ha, ze ging compleet uit haar dak :-).


Vrijdag was het de langste dag en spontaan besloten we vlak voor het vallen van de avond nog even langs ons nieuwe huis te rijden. Oh, wat is het een lief huis! Zo´n vriendelijke uitstraling!


Aan de overkant van de weg stroomt de Graafstroom. In de Alblasserwaard heeft men het kortweg over De Graaf. Recht tegenover ons huis is een boenstoep. De stoep, waar de vrouwen vroeger de was deden enzo. Het lijkt ons wel een mooi visplekje :-). En handig om op te staan als je je gieter vult. Of om ervan af te stappen als je gaat zwemmen.


De polder bij Bleskensgraaf op 21 juni 2019.


Zaterdag was het aanpakken geblazen. Geertje had ons getipt voor 25 bananendozen, af te halen na een verhuizing. Die komen ons goed van pas. We vullen ze met spullen die vast naar de opslag kunnen. We hebben flink wat ruimte in de garage gecreëerd.

Etiketten beschreven door één van onze kinderen met dyslexie.
Ach, we begrijpen prima wat erin zit :-)

Gisteren begonnen we met poetsen. Vensterbanken soppen, ramen zemen, plafonds ragen..



En we vulden weer een paar bananendozen voor de opslag.


Ook verzamelden we het één en ander voor de Kringloop. Wat zijn we trouwens blij, dat we vorig jaar zo opgeruimd hebben!!


Mijn dagen beginnen altijd vroeg. Nu met de warmte nog wat eerder. Vandaag was ik bij zonsopkomst (al voor half 6) bezig met de bijen. Ook dat werk moet doorgaan. Maar dat is Genieten met een hoofdletter, hoor.


Na de koffie, halverwege de ochtend, maakte ik het bijenwerk af.


En daarna poetsten Maria en ik ons weer een slag in het rond.



En wassen, wassen, wassen maar. Heerlijk veel gewassen en het droogde als een trein!



De webshop draait ook door. Vandaag was ik heel blij. Als ondernemer maak je zo je plannetjes, aan het begin van het jaar. En voor dit jaar had ik onder andere als doel: 2000 orders. Als je dan 5 dagen vòòr de eerste helft van het jaar je 1000ste order binnenkrijgt, maakt dat echt wel blij!


Vanavond ben ik naar de spingroep gegaan. Even geen gepoets of geregel. Gewoon lekker achter m´n spinnewiel. Daar knap ik helemaal van op :-).

donderdag 20 juni 2019

Afvinken

Vandaag ben ik lekker bezig geweest met dingen afvinken van de to-do-list. Dat er aan de onderkant gewoon eenzelfde hoeveelheid to-do´s bijkomen, als er aan de bovenkant zijn afgevinkt? Daar hebben we het gewoon niet over. Ok? :-).

Tijdens een fikse onweersbui reden Maria en ik al om half 9 weg naar Nieuw-Lekkerland. Daar wilden we bij Simons kijken voor een jurk voor Maria voor de bruiloft van Leendert en Thea. Het was nog heerlijk rustig in de winkel, toen we er aankwamen. En ook al is het volop ´Sale´, er hing nog genoeg!

Maar nog voordat we het eerste jurkje uit het rek gepakt hadden, was daar een superfijne verrassing. We liepen S. tegen het lijf en zij had op FB gelezen, dat we op zoek zijn naar opslagruimte voor een paar maanden. Spontaan en royaal bood ze aan, dat we onze spullen mochten komen brengen. Hè, zo fijn! Hier zijn we bijzonder mee geholpen. Nog deze week gaan we veel spullen inpakken en vast wegbrengen om zo de nodige ruimte in ons huis te creëren.

Blij gingen we verder met onze missie: een jurk voor Maria. Dat lukte prima! Na wat kiezen en passen bleven er twee jurkjes over, die haar erg leuk stonden. Ik maakte fotootjes voor in de gezinsapp, zodat er mee gekozen kon worden. De keuze was niet eensluidend. De helft stemde voor de gele jurk, de andere helft voor de blauwe. Weet je wat? We namen ze gewoon allebei mee. En welke jurk Maria op de bruiloft aantrekt, zien we nog wel :-). 



We vonden ook nog een fijn basic rokje in haar maat. Zo kan ze er weer tegenaan!

Voor mezelf keek ik ook nog even rond. Mijn zomergarderobe is niet al te uitgebreid en kon nog wel wat aanvulling gebruiken. Ook ik vond twee fijne jurken. Daarnaast scoorde ik een lang vest ter vervanging van het exemplaar wat ik al vier jaar intensief draag en wat behoorlijk sleets aan het worden is. 

Echt superfijn om zo op de vroege morgen alvast een vinkje te kunnen zetten!

We kregen koffie aangeboden en daar zeiden we geen ´nee´ tegen. Even genieten!


Op de terugweg naar huis zag de lucht er nog steeds heel dreigend uit. 


Geen weer om was buiten te hangen in elk geval!

We besloten om maar gewoon te gaan opruimen, met in ons achterhoofd het lijstje aanbevelingen van de makelaar voor het verkoopklaar maken van de woning. We waren net lekker op dreef, toen de schilder belde. Die kon met die buien niet buiten werken en kon mooi bij ons binnen aan de slag. We hebben nog maar pas nieuwe binnendeuren en die heeft de schilder keurig gelakt. De deuren gingen echter een beetje hangen en moesten bijgesteld worden. Daarbij moest er hier en daar ook wat geschaafd worden. Daar gingen m´n keurig gelakte deuren :-(. Vandaag kwam de schilder het allemaal weer fijn herstellen. En Willem had nog een klein verzoekprogrammaatje gemaakt met het oog op de verkoop van ons huis: de trapleuningen waren erg kaal en dat ziet er dan meteen zo armetierig uit. Die kregen even een nieuw lakje. Ook worden er nog twee plafonnetjes gewit en twee muurtjes gesausd, zodat dat er weer fris uitziet. Nog meer vinkjes!

Bij het in de kast leggen van het gestreken goed, pakte ik meteen Koos z´n kast aan. Daar lag alles schots en scheef in en er was totaal geen overzicht meer. En als je dan toch in de opruimmodus staat ... trek je zo´n kast meteen recht.


Was alles maar zo keurig :-). Maar dat is niet zo. Overal ligt werk in uitvoering, zeg maar. Maar het komt vast in orde. Het moet eerst erger worden, voordat het beter wordt, ofzo...

werk in uitvoering

Vanavond hebben Willem en ik weer minstens anderhalf uur achter de computer gezeten om allerlei documenten in te vullen en door te sturen, dingen aan te vragen, stukken door te nemen enzo. Oef. Dat is echt zó niet mijn hobby :-(. Maar allee: afvinken die hap!!

We hebben net krijgsraad gehouden met een aantal kinderen. Wat moet er wanneer gedaan worden? Willem heeft bepaald, dat ik een werklijst moet maken voor het overzicht. Dat is inderdaad een goed plan. Voor morgen staat er dus alvast op de to-do-list: to-do-list maken :-).


dinsdag 18 juni 2019

Veel geregel. Grote schrik. En voor de derde keer rouw.

Wat kregen we veel felicitaties en leuke reacties binnen op het bericht van onze aanstaande verhuizing! Het maakte ons echt blij.

Verder zorgt dit fijne nieuws vooral voor heel veel geregel. Al om 6 uur vanmorgen zaten Willem en ik achter de computer om allerlei dingen te kopiëren, documenten te downloaden en ingevuld weer te uploaden.

Ook knalde ik een heel verzoekprogramma in de gezinsapp. Volgende week vrijdag hoopt de makelaar ons huis te taxeren en gaat meteen de fotograaf achter hem aan. Dan moet het er hier dus tiptop uitzien. Dat betekent, dat er veel opgeruimd moet worden. Omdat ons huis aardig dichtgeslibd zit met webshopspullen, die onder handbereik moeten blijven, wil ik andere zaken vast inpakken en ergens opslaan. Dat geeft de nodige lucht. M´n handwerkspullen en weckspullen bijvoorbeeld, kunnen wel alvast weg. Daar kom ik toch voorlopig niet aan toe. Verder zijn er ook allerlei kleine klusjes die gedaan moeten worden. Van het vervangen van een kapotte toiletbril tot het leggen van een vierkante meter laminaat in een kast. We hebben niet veel tijd, maar wel veel handen. Het gaat vast goed komen. Maar al met al is het behoorlijk druk in mijn hoofd :-).

Voor mijn gevoel ben ik de hele dag bezig geweest, maar heb ik niets gedaan. Mijn bezigheden waren namelijk nogal onzichtbaar en dat geeft niet zo´n voldaan gevoel. Het is dan goed, om vooral te kijken naar wat er allemaal wél gedaan is en niet teveel aandacht te geven aan wat níet gebeurde. Wat er gebeurde, behalve het computerwerk en het regelwerk? Dit: Maria en ik brachten een paar dozen spullen naar de Kringloopwinkel. We liepen vervolgens de bouwmarkt binnen en kochten een aantal verhuisdozen en een toiletbril. Vervolgens reden we langs de bloemenwinkel en kochten een paar plantjes, om de bakken met uitgebloeide violen opnieuw te beplanten. Ook stekkerden we nog even langs de Rabobank en vlogen we twee kledingwinkels in en uit. Maria moet nog een outfit voor de bruiloft. De winkels die we vanmiddag binnen gingen, hadden geen feestelijke jurkjes, maar vooral strandkleding. We liepen ook nog even AH binnen om bij de groentenafdeling te vragen, of ze deze week de bananendozen voor ons willen bewaren. Vrijdag mogen we er 15 komen halen. Je ziet wel: honderd-en-één regeldingen! En die speelden zich allemaal af náást het gewone programma. Het gewone programma betekende voor mij: veel was wegwerken en er was een interview. Voor Maria: veel inpakken voor de webshop. En aan het einde van de middag was daar, ná het dinsdagmiddag bakkie koffie met schoonmama, het inpakken en wegbrengen van de webshopbestellingen.

Na het wegbrengen van de pakjes kregen Maria en ik de schrik van ons leven. We reden met een slakkengangetje over de Ieplaan en ik stopte voor een hondje, wat op de weg bleef stilstaan. Een paar kinderen joegen het hondje van de weg en ik trok weer op. Op dat moment stopte er een grote kiepwagen voor me en op hetzelfde moment gingen de achteruitrijlichten aan. Ik schrok me naar. Ineens kwam die grote wagen op me af. Ik stuurde m´n auto het trottoir op om aan het gevaar te ontkomen. Maar die auto bleef maar verder achteruit rijden. In een reflex ging ik op mijn claxon hangen. Tuuuuuut, tuuuuuuuuuuuuuuuuuut, tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut. Echt vlák voor m´n auto stopte dat monster. Maria en ik zaten compleet te beven. Op dat moment komt de chauffeur uit de cabine en begint tegen me te kafferen. Wat hij zei, weet ik niet. Ik riep naar hem: ¨Je moet niet zomaar achteruit komen rijden, sukkel!!¨ Wat denk je? Die kerel stapt weer in de cabine en gaat gewoon verder waar hij gebleven was: met achteruit rijden. OK. Hij had mij nu wel in de gaten en ik reed dus ook achteruit. Totdat hij genoeg ruimte had om de draai naar de Vijverhof te maken, die hij in wilde. Ik zat nog steeds te beven en Maria trouwens ook. Het gebeurt dan ook allemaal zomaar in een paar minuten tijd. In mijn ooghoeken zag ik een klein jongetje op een tractor op de stoep zitten huilen. Die was ook vast erg geschrokken van het getuter en gedoe. Ook waren er verschillende mensen op de fiets, die het zagen gebeuren. Eén mevrouw wenkte naar me om wat te zeggen. ¨Wat een lomperd!!¨ foeterde ze, ¨daar moet je aangifte tegen doen!¨ Maar ja. Wat doe je in zo´n situatie? Ik ben zo snel mogelijk naar huis gegaan en heb daar echt even zitten bijkomen van de schrik. Ik was compleet versleten.

En vanavond moesten we op stap. Voor de derde keer in 11 weken tijd is er rouw in onze familie gekomen. Eerst overleed tante Tilly, daarna ome Frans, en vorige week tante Maartje. Vanavond was het condoleren. En dan weet je wat je neven en nichten meemaken, die nu ook geen vader en moeder meer hebben. Dan denk je terug aan het overlijden van je eigen ouders. En aan hun broers, zussen, zwagers en schoonzussen, die nu de één na de ander ons ontvallen. Tante Maartje was altijd zo´n lieve, meelevende en meevoelende vrouw. Wat zullen haar kinderen en kleinkinderen haar gaan missen. Het is wéér een lege plaats in de familiekring.

Wat kan een dag toch hektisch zijn en vol verschillende emoties!

maandag 17 juni 2019

We gaan verhuizen!

We hebben groot nieuws! We hebben vrijdag, eigenlijk vrij onverwachts, een huis gekocht!!!

We lopen er al een tijdje tegenaan, dat we, wat de webshop betreft, uit ons jasje groeien. Inmiddels gaan werk en privé wel heel erg door elkaar lopen. Er staan standaard dozen in de gang, in de kamer, op de slaapkamer van de meiden. De garage is meer een magazijn, met balen meel en bloem en grote emmers kruiden. Het wordt elke dag lastiger om pakketjes in te pakken, domweg omdat ik geen paktafel heb en dat aan de eettafel moet doen. En dan hebben we ook nog de computer en printer op de 2e verdieping staan, zodat ik inmiddels ongeveer kampioen trappenlopen ben.

Toch waren we nog niet heel erg van plan, om om deze reden te verhuizen. We hadden het in ons achterhoofd, dat dat er op den duur wel van zou gaan komen, omdat de webshop gestaag doorgroeit. De webshop op een andere locatie hebben we ook wel overwogen, maar dat is veel te onpraktisch. Dan ben ik een groot deel van de dag uit m´n huishouden. Dat vind ik niet bevorderlijk voor de rust in het gezin. Nu ben ik altijd thuis en zo het vaste aanspreekpunt en de constante factor. Iets waar we veel waarde aan hechten. Bovendien zou ik veel tijd kwijt  zijn met heen-en-weer rijden. Nee, geen optie.

Nu mag ik graag een beetje op Funda rondstruinen, om te kijken wat er zoal in de omgeving te koop wordt aangeboden. Toen Willem een paar weken geleden een weekje in Frankrijk was voor zijn werk, zat ik ´s avonds ook zomaar even op Funda rond te neuzen. En ineens zag ik iets, waar mijn hart even wat sneller van ging kloppen: ruimte! En dan ook nog voor een voor ons te behappen prijs. Ik mailde de link naar Willem door en vroeg hem, of dat niet iets voor ons zou kunnen zijn. Het is het voorste gedeelte van een boerderij. Met lekker veel inhoud, waar van alles mee gedaan zou kunnen worden.

Nou, Willem stond niet meteen te springen, hoor. Ook al omdat we niet direct plannen hadden om te verhuizen. We hebben nota bene het zand nog op de oprit liggen, die we pas gestraat hebben! Er moest echt even ruimte voor in Willem z´n hoofd komen.

Een paar dagen later keek ik samen met Hans naar het huis en was benieuwd wat hij er van vond. Meteen doen, was zijn oordeel. Ook Maria liet ik meekijken. En ook zij was heel duidelijk: doen!

Met z´n drieën ´zeurden´ we steeds aan Willem z´n hoofd, dat hij gewoon een bezichtiging moest aanvragen. Dat was toch niet meteen kopen? Dan hadden we het in elk geval gezien. Eindelijk was ook Willem zo ver :-). Vrijdag 7 juni om 16.30 konden we terecht voor een bezichtiging.

Intussen hadden we het met alle thuiswonende kinderen besproken. Het bijzondere was, dat ze het allemaal helemaal zagen zitten! Willem bestudeerde samen met Leendert de plattegrond van het huis, om te zien, wat er allemaal verbouwd zou moeten worden. Het woongedeelte zag er allemaal wel prima uit. Maar het gedeelde waar de webshop zou moeten komen, stond op de plattegrond aangegeven als ´berging´. We konden ons daar wel iets bij voorstellen. Dat zou helemaal verbouwd moeten worden. Leendert zou mee gaan met de bezichtiging. Een paar timmermansogen erbij is wel handig ;-).

Op het afgesproken tijdstip belden we aan. Het duurde even, voordat er iemand aan de deur kwam. De makelaar was nog bezig met een bezichtiging met andere geïnteresseerden. Hij vroeg ons om buiten even te wachten. Geen probleem. We scharrelden wat rond, totdat we binnen mochten. We kwamen via de achterkant binnen. Daar waar we de webshop in gedachten hadden. Dit zag er uit, zoals we al dachten: een casco ruimte, waar werkelijk vanaf de grond alles aan gedaan moet worden.

Het huis was ook wel wat we verwachtten: sommige kamers prima. Andere moeten veranderd of  gestript en opnieuw opgeknapt worden. De keuken was stokoud. Zo´n donkere eiken keuken, je weet wel. Maar wel lekker ruim. Een echte woonkeuken, waar we met z´n allen eten kunnen. Genoeg slaapruimte. Ook fijn, want we hebben nu eenmaal nog een heel gezin. En buitenom ook nog lekker wat ruimte, ook al leek dat op de foto´s wel wat meer, dan het in werkelijkheid was. Er hing een goeie mestlucht en Willem grapte al: ¨Die lucht krijgen we er zeker gratis bij¨. Ja, het is middenin de polder! Hoe heerlijk is dat. Dat heb ik nu eigenlijk altijd al gewild. Maar ik had die droom sinds een jaar of twee toch wel opgeborgen. Zonder pijn in het hart, trouwens, hoor. Want waar we nu wonen, ben ik ook heel tevreden. Wat dat betreft hoefde het allemaal niet zo nodig meer.

Afijn. Toen de bezichtiging klaar was, duwde de makelaar ons het rapportje in handen, met de opmerking: ¨Er is veel belangstelling voor deze woning. U heeft tot volgende week vrijdag 12.00 uur de tijd om een bod uit te brengen.¨

HUH??? Wat? Een bod? En zo snel al? Ok....

Ineens werd het allemaal wel heel serieus! Thuisgekomen lieten we alles eens bezinken en we bespraken het met de grote kinderen. We maakten plannen. Hadden mitsen en maren en ja-maren, als-en en dan-nen....

Leendert en Willem pakten voortvarend een laptop met excelbestand en vulden in wat er aan welke ruimte gedaan zou moeten worden en hingen er met een natte vinger een bedrag aan.

Vorige week hebben we met een aantal mensen overlegd. Eerst met iemand, die verstand heeft van huizen aan- en verkopen en van verbouwen. Hij zat echter net in Amerika en hij kon dus alleen vanaf een afstand advies geven. Waar we overigens wel heel blij mee waren.
Daarna spraken we af met een aankoopmakelaar, om het huis nog een keer te gaan bezichtigen. Helaas kregen we dat niet rond. De aankoopmakelaar had maar 1 mogelijkheid in de agenda. En de verkoopmakelaar ook maar 1. En dat waren helaas verschillende tijden.
Ten slotte gingen we nog bij iemand langs voor financiëel advies. Die knikkerde al onze gegevens in een computerprogrammaatje en keek wat onze mogelijkheden waren voor een bod.

Toen werd het vrijdag. De dag dat we ons bod moesten doen. Willem en ik hadden het samen helemaal besproken en waren het volledig met elkaar eens. Toch kreeg ik ineens de zenuwen, toen ik het beslissende mailtje moest opstellen. Ik wilde gewoon nóg een bevestiging van Willem, dat het goed was. Willem appte om kwart over 11, dat het goed was. En dus verstuurde ik om half 12 het mailde met ons bod en een korte toelichting.

Tussen-de-middag kwam Willem thuis. ¨Hé, kom jij verder thuiswerken?¨ vroeg ik. ¨Nee,¨ zei Willem, ¨ik heb een paar uur vrij genomen. Ik ga met je mee naar de kerk.¨ Er was in onze gemeente een trouwdienst, waar ik naar toe zou gaan. Nu konden we fijn samen!

In de kerk heb ik geen seconde aan het huis of het bod gedacht. Wed hadden het bod gedaan en dat was zo goed. Ik verwachtte pas op z´n vroegst op maandag er iets van te horen. Ik had er rust van, dat wát de uitslag ook zou zijn, het goed was.

De tekst die de dominee het bruidspaar meegaf was uit Psalm 132 : 15a ¨Ik zal haar kost rijkelijk zegenen¨.

Toen we na de dienst thuis kwamen, keek ik in mijn mailbox, om te zien, of er nog orders binnengekomen waren. Ik zag iets anders: een mailtje van de makelaar! Ze hadden ons op drie nummers geprobeerd te bellen, maar hadden ons niet te pakken gekregen. Daarom stuurden ze een mailtje:

We hebben u getracht te spreken om u te informeren dat de verkoper U de woning aan de Hofwegen 5 te Bleskensgraaf gunt naar aanleiding van uw bod en dit dus accepteert! 

Wat?? Hè?? Hee, Willem, moet je horen: we hebben het huis!!! Nou zeg! Wat was dat raar! Terwijl wij in de kerk zaten, hebben we een huis gekocht :-). Zoiets!

Inmiddels zijn we een paar dagen verder. Het gaat langzaamaan een beetje landen. Maar we kunnen het nog nauwelijks geloven. Het is ook ineens heel druk. We hadden het al druk (dachten we) met de bruiloft van Leendert en Thea in het vizier (DV 18 juli) en aansluitend de Terdege Zomerfair (31 juli - 3 augustus). Maar nu moeten we ineens ons huis verkoopklaar gaan maken, allerlei paperassen invullen, dingen regelen, afspraken maken. Wat een rare situatie dit! Het zal wel even duren, voordat we aan het idee gewend zijn. Ik ga/blijf er in elk geval over bloggen. Wordt vervolgd!



zaterdag 15 juni 2019

Zonnige zomeravond

Wie hier langer meeleest, weet dat we elk jaar met elk thuiswonend kind apart een uitstapje doen. We beginnen daarmee, zodra het kind 12 jaar is en doen dat zo lang het kind thuis woont. Ook met de volwassen kinderen dus, want die vinden het evengoed leuk (en wij ook!).

Vorige week donderdag was het de beurt aan Hans. Ik vroeg al een tijdje naar zijn wensen. Maar Hans  is een tevreden mens en heeft niet zoveel wensen ;-). Daarom bedacht ik zelf maar een leuk programmaatje en stelde het hem voor. En ja, hoor, Hans vond het een prima voorstel. We zouden eerst naar de Japanse Tuin in park Clingendael in Den Haag gaan en daarna iets gaan eten in een strandtent op Scheveningen.

Willem had die donderdag zijn thuiswerkdag en was om 17.00 dus meteen klaar voor vertrek. Hans zou proberen om ook uiterlijk 17.00 thuis te zijn en dat lukte. Zo konden we fijn op tijd vertrekken. Omdat we pas later op de avond zouden eten, had ik vast wat lekkers gekocht om in de auto op te eten. Voor allemaal een hartig broodje en een smoothie. Mmm.

Redelijk vlot wurmde Willem z´n auto door de avondspits en om een uur of half 7 parkeerden we bij het park en bestudeerden we de plattegrond om te zien hoe we bij de Japanse tuin konden komen.



Meteen bij de ingang van het park staat een schattig Hans-en-Grietje-huisje. Het is een oude portierswoning. Wat een snoepje!


Overal stonden Rododendrons. Ze waren al over de top van de bloei, maar evengoed nog heel mooi!




We zagen grote dieren,


en kleine dieren


en genoten van het prachtige vogelconcert:


We volgden de bordjes naar de Japanse tuin.


De Japanse tuin is maar een paar weken per jaar geopend. Zes weken in het voorjaar en twee weken in het najaar. Dat is vanwege de kwetsbaarheid van de tuin. We waren juist in de laatste week van de voorjaarsopenstelling. En, oh, wat is die tuin prachtig!! We hebben met volle teugen genoten van de planten, de bloemen, de bomen. Het was zeer de moeite waard!

prachtige mossen

vijvertjes

schitterende bloemen

Hans wist veel te vertellen over verschillende bomen

enorm hoge rododendrons.
De bladeren en bloemen waren hoog boven ons.

Voor wie denkt dat Willem met een raar ´tasje´ loopt:
dat is een bloeddrukmeter :-).
Hij had juist een 24-uurs meting.
Mooi plaatje van vader en zoon!



We hebben op ons gemak de tuin bekeken en besloten daarna ook nog een stuk van het park te ´doen´. Ook daar was veel moois te zien. Hans had vooral oog voor alle oude bomen en wees ons op interessante vergroeiïngen enzo. Hij is al ver met zijn opleiding voor European Tree Worker en kan eigenlijk geen enkele boom meer ´zomaar´ zien. Hij scant ze meteen op bijzonderheden: ziekten, gevaar, snoeivorm enzovoorts.
Maar behalve bomen was er wel meer te zien. Bloemen natuurlijk. En vlinders, ganzen, kraaien, bijzondere tuin-architectuur. En toen Willem en Hans (weer) bij een boom bleven stil staan, maar niet omhóóg keken, maar omláág, bleek daar een heus hondenkerkhof te zijn. Compleet met grafzerken. Best bijzonder.

boomschors is ook zo mooi!

een hondenkerkhof!






er stonden ook dode bomen.
Hans dacht, dat ze die misschien expres laten staan.
Voor allerlei insecten.
Ik vind het niet zo mooi.

Het was een prachtige zomeravond, na een wat sombere en wat druilerige dag. Wat boften we! In het park liepen mensen met honden, of achter kinderwagens. Hier en daar kwamen we een jogger tegen. Langzamerhand liep het tegen achten, de sluitingstijd van het park. En we kregen ook trek! Tijd om de auto weer op te zoeken en naar Scheveningen te rijden.

We parkeerden op de boulevard en op de bonnefooi liepen we een strandtent binnen. We konden buiten zitten, maar het was toch al wat later op de avond en niet heel warm. We kozen voor binnen. Wel een plaatsje bij het raam :-). De tafel naast die van ons was bezet met een grote groep mensen, die een voor ons onbekende taal spraken. We dachten eerst Italiaans. Maar nee, daar was het niet zangerig genoeg voor. Daarna dachten we aan een Oost-Europese taal. Maar nee, dat was het toch ook niet echt. Uiteindelijk dachten we aan een Noord-Europese taal, Deens misschien? Af en toe klonk het zelfs Russisch. We sloegen de plank niet ver mis: aan het einde van de avond konden we onze nieuwsgierigheid niet langer te bedwingen en vroegen we het aan één van de mensen, die net ons tafeltje passeerde. Het bleken Finnen te zijn. Grappig.

We vroegen een broodplankje en bestudeerden de kaart. Ik was snel klaar, want er waren maar 2 vegetarische gerechten. Het werd een salade met gebakken geitenkaas. Willem ging voor vis en Hans voor pasta. We hebben lekker zitten smikkelen. En natuurlijk namen we ook een dessert. Daar zijn we dol op. Hans en Willem kozen voor ijs. Ik nam een wafel met warme kersen. Verrukkelijk om zo lekker verwend te worden!







Intussen ging de zon zakken en zakken. Als kers op de taart kregen we een prachtige zonsondergang te zien!






Dat was meteen het sein van vertrek. We hadden nog een uurtje reistijd voor de boeg en het was al 22.00 uur. Het was ook mooi geweest. Een prachtige avond, een prachtige herinnering! Wat is dit een fijne traditie.