En gisteren zaten we in spanning voor hét telefoontje voor Maria. Zou ze geslaagd zijn? Dat was allerminst zeker. Ze dacht zelf dat ze het examen van Maatschappijleer helemaal verknald had. Als ze daar nu eens een 1 voor zou hebben? De rest van de vakken kunnen dan wel goed zijn, maar ... Twijfel, twijfel.
Maria had wel alvast ´s morgens taarten gebakken. Samen met een vriendin, die ook de uitslag zou krijgen. Ze bakten twee worteltjestaarten en nog een lading redvelvet cupcakes.
Toen werd het 13.00 uur. En vanaf dat tijdstip zou er gebeld worden. Zowel als wanneer je gezakt, als wanneer je geslaagd zou zijn, zou je het horen. In Maria´s klas zaten maar 11 kinderen. Die heb je zo gebeld, zou je denken. Maar om 14.00 uur waren we nog steeds niet gebeld. Het werd half 3. Ik stond echt gespannen als een snaar. Op dat moment kwam Jan thuis van school en die wist te vertellen, dat de uitslagen vertraging hadden in verband met één of andere storing. Inderdaad was dat inmiddels te lezen op de site van de NOS. Pffff.
Om kwart voor 3 kwam er een appje in Maria´s school-groepsapp van een jongen, die gebeld was en een her had. Oh, eindelijk waren ze dus aan het bellen! En ja, dan bellen ze altijd eerst naar de kinderen, die het niet gehaald hebben. Om 5 voor 3 kwam het verlossende telefoontje: GESLAAGD! Wat een blijdschap!
Het werd een erg gezellige avond. Met taart en blije mensen. En Maria was beduusd van alle kado´s die ze zomaar kreeg. Wat heerlijk om zo verwend te worden. En dat mag ook wel. Het is allemaal niet gemakkelijk geweest. Ze heeft haar examens vanwege haar ziekte over twee jaar verspreid gedaan. En in die twee jaar is ze nauwelijks naar school geweest. Ze heeft er echt voor moeten knokken. Daarnaast heeft ze een heel lieve en goede mentor gehad, die steeds alle mogelijkheden voor haar heeft uitgezocht, overzicht bewaarde en contact had met de docenten. Ze is vorig jaar zelfs een paar keer bij ons thuis geweest om toetsen af te nemen. Helaas ging ze per 1 september met pensioen. Wat misten we haar als aanspreekpunt, vraagbaak, constante factor! Al snel kwam Maria in de problemen, omdat niet alle docenten tijd/zin/de mogelijkheid hadden om zich in Maria´s bijzondere positie te verplaatsen en uit te zoeken wat er mogelijk was. Op een gegeven moment heb ik de stoute schoenen aangetrokken en naar Maria´s oude mentor gemaild, met de vraag, of zij ons een tip wilde geven, wie we het best binnen de school konden vragen, om een oogje op Maria te houden. Misschien schoolmaatschappelijk werk? In no time kwam er het spontane aanbod: ondanks dat mw. ´t Hart al van haar pensioen genoot, wilde ze Maria wel helpen!! Waar kom je zoiets liefs nog tegen? Bijna wekelijks kwam mw. ´t Hart naar school. Enerzijds om als vrijwilliger in de mediatheek werkzaam te zijn, anderzijds om samen met Maria van alles en nog wat door te nemen, docenten te contacten, huiswerk en toetsen te plannen enzovoorts. En was er tussendoor iets, kon Maria altijd even met haar appen. Ik denk, dat het zonder mw. ´t Hart Maria nu niet haar diploma had. Heel bijzonder om zulke mensen op je pad gestuurd te krijgen!
En nu is het genieten. Voorlopig hoeft Maria niet naar school en kan ze zich helemaal concentreren op de strijd tegen de Anorexia. We hebben nog geen officieel bericht van de leerplichtambtenaar, maar Maria heeft wel een lang en uitgebreid onafhankelijk onderzoek gehad, om te zien, of ze wel of niet een vervolgopleiding moest gaan starten. De onderzoeker heeft de leerplichtambtenaar geadviseerd, om Maria tenminste een half jaar vrijstelling te verlenen en daarna de situatie opnieuw te bekijken. Dit geeft veel rust en we zien nu al, dat dat Maria goed doet.
Allemaal goede berichten dus. En wat kun je dan vanuit je tenen zomaar de blijdschap voelen opborrelen. Dagen met gouden randjes zijn dit!
