We lopen er al een tijdje tegenaan, dat we, wat de webshop betreft, uit ons jasje groeien. Inmiddels gaan werk en privé wel heel erg door elkaar lopen. Er staan standaard dozen in de gang, in de kamer, op de slaapkamer van de meiden. De garage is meer een magazijn, met balen meel en bloem en grote emmers kruiden. Het wordt elke dag lastiger om pakketjes in te pakken, domweg omdat ik geen paktafel heb en dat aan de eettafel moet doen. En dan hebben we ook nog de computer en printer op de 2e verdieping staan, zodat ik inmiddels ongeveer kampioen trappenlopen ben.
Toch waren we nog niet heel erg van plan, om om deze reden te verhuizen. We hadden het in ons achterhoofd, dat dat er op den duur wel van zou gaan komen, omdat de webshop gestaag doorgroeit. De webshop op een andere locatie hebben we ook wel overwogen, maar dat is veel te onpraktisch. Dan ben ik een groot deel van de dag uit m´n huishouden. Dat vind ik niet bevorderlijk voor de rust in het gezin. Nu ben ik altijd thuis en zo het vaste aanspreekpunt en de constante factor. Iets waar we veel waarde aan hechten. Bovendien zou ik veel tijd kwijt zijn met heen-en-weer rijden. Nee, geen optie.
Nu mag ik graag een beetje op Funda rondstruinen, om te kijken wat er zoal in de omgeving te koop wordt aangeboden. Toen Willem een paar weken geleden een weekje in Frankrijk was voor zijn werk, zat ik ´s avonds ook zomaar even op Funda rond te neuzen. En ineens zag ik iets, waar mijn hart even wat sneller van ging kloppen: ruimte! En dan ook nog voor een voor ons te behappen prijs. Ik mailde de link naar Willem door en vroeg hem, of dat niet iets voor ons zou kunnen zijn. Het is het voorste gedeelte van een boerderij. Met lekker veel inhoud, waar van alles mee gedaan zou kunnen worden.
Nou, Willem stond niet meteen te springen, hoor. Ook al omdat we niet direct plannen hadden om te verhuizen. We hebben nota bene het zand nog op de oprit liggen, die we pas gestraat hebben! Er moest echt even ruimte voor in Willem z´n hoofd komen.
Een paar dagen later keek ik samen met Hans naar het huis en was benieuwd wat hij er van vond. Meteen doen, was zijn oordeel. Ook Maria liet ik meekijken. En ook zij was heel duidelijk: doen!
Met z´n drieën ´zeurden´ we steeds aan Willem z´n hoofd, dat hij gewoon een bezichtiging moest aanvragen. Dat was toch niet meteen kopen? Dan hadden we het in elk geval gezien. Eindelijk was ook Willem zo ver :-). Vrijdag 7 juni om 16.30 konden we terecht voor een bezichtiging.
Intussen hadden we het met alle thuiswonende kinderen besproken. Het bijzondere was, dat ze het allemaal helemaal zagen zitten! Willem bestudeerde samen met Leendert de plattegrond van het huis, om te zien, wat er allemaal verbouwd zou moeten worden. Het woongedeelte zag er allemaal wel prima uit. Maar het gedeelde waar de webshop zou moeten komen, stond op de plattegrond aangegeven als ´berging´. We konden ons daar wel iets bij voorstellen. Dat zou helemaal verbouwd moeten worden. Leendert zou mee gaan met de bezichtiging. Een paar timmermansogen erbij is wel handig ;-).
Op het afgesproken tijdstip belden we aan. Het duurde even, voordat er iemand aan de deur kwam. De makelaar was nog bezig met een bezichtiging met andere geïnteresseerden. Hij vroeg ons om buiten even te wachten. Geen probleem. We scharrelden wat rond, totdat we binnen mochten. We kwamen via de achterkant binnen. Daar waar we de webshop in gedachten hadden. Dit zag er uit, zoals we al dachten: een casco ruimte, waar werkelijk vanaf de grond alles aan gedaan moet worden.
Het huis was ook wel wat we verwachtten: sommige kamers prima. Andere moeten veranderd of gestript en opnieuw opgeknapt worden. De keuken was stokoud. Zo´n donkere eiken keuken, je weet wel. Maar wel lekker ruim. Een echte woonkeuken, waar we met z´n allen eten kunnen. Genoeg slaapruimte. Ook fijn, want we hebben nu eenmaal nog een heel gezin. En buitenom ook nog lekker wat ruimte, ook al leek dat op de foto´s wel wat meer, dan het in werkelijkheid was. Er hing een goeie mestlucht en Willem grapte al: ¨Die lucht krijgen we er zeker gratis bij¨. Ja, het is middenin de polder! Hoe heerlijk is dat. Dat heb ik nu eigenlijk altijd al gewild. Maar ik had die droom sinds een jaar of twee toch wel opgeborgen. Zonder pijn in het hart, trouwens, hoor. Want waar we nu wonen, ben ik ook heel tevreden. Wat dat betreft hoefde het allemaal niet zo nodig meer.
Afijn. Toen de bezichtiging klaar was, duwde de makelaar ons het rapportje in handen, met de opmerking: ¨Er is veel belangstelling voor deze woning. U heeft tot volgende week vrijdag 12.00 uur de tijd om een bod uit te brengen.¨
HUH??? Wat? Een bod? En zo snel al? Ok....
Ineens werd het allemaal wel heel serieus! Thuisgekomen lieten we alles eens bezinken en we bespraken het met de grote kinderen. We maakten plannen. Hadden mitsen en maren en ja-maren, als-en en dan-nen....
Leendert en Willem pakten voortvarend een laptop met excelbestand en vulden in wat er aan welke ruimte gedaan zou moeten worden en hingen er met een natte vinger een bedrag aan.
Vorige week hebben we met een aantal mensen overlegd. Eerst met iemand, die verstand heeft van huizen aan- en verkopen en van verbouwen. Hij zat echter net in Amerika en hij kon dus alleen vanaf een afstand advies geven. Waar we overigens wel heel blij mee waren.
Daarna spraken we af met een aankoopmakelaar, om het huis nog een keer te gaan bezichtigen. Helaas kregen we dat niet rond. De aankoopmakelaar had maar 1 mogelijkheid in de agenda. En de verkoopmakelaar ook maar 1. En dat waren helaas verschillende tijden.
Ten slotte gingen we nog bij iemand langs voor financiëel advies. Die knikkerde al onze gegevens in een computerprogrammaatje en keek wat onze mogelijkheden waren voor een bod.
Toen werd het vrijdag. De dag dat we ons bod moesten doen. Willem en ik hadden het samen helemaal besproken en waren het volledig met elkaar eens. Toch kreeg ik ineens de zenuwen, toen ik het beslissende mailtje moest opstellen. Ik wilde gewoon nóg een bevestiging van Willem, dat het goed was. Willem appte om kwart over 11, dat het goed was. En dus verstuurde ik om half 12 het mailde met ons bod en een korte toelichting.
Tussen-de-middag kwam Willem thuis. ¨Hé, kom jij verder thuiswerken?¨ vroeg ik. ¨Nee,¨ zei Willem, ¨ik heb een paar uur vrij genomen. Ik ga met je mee naar de kerk.¨ Er was in onze gemeente een trouwdienst, waar ik naar toe zou gaan. Nu konden we fijn samen!
In de kerk heb ik geen seconde aan het huis of het bod gedacht. Wed hadden het bod gedaan en dat was zo goed. Ik verwachtte pas op z´n vroegst op maandag er iets van te horen. Ik had er rust van, dat wát de uitslag ook zou zijn, het goed was.
De tekst die de dominee het bruidspaar meegaf was uit Psalm 132 : 15a ¨Ik zal haar kost rijkelijk zegenen¨.
Toen we na de dienst thuis kwamen, keek ik in mijn mailbox, om te zien, of er nog orders binnengekomen waren. Ik zag iets anders: een mailtje van de makelaar! Ze hadden ons op drie nummers geprobeerd te bellen, maar hadden ons niet te pakken gekregen. Daarom stuurden ze een mailtje:
We hebben u getracht te spreken om u te informeren dat de verkoper U de woning aan de Hofwegen 5 te Bleskensgraaf gunt naar aanleiding van uw bod en dit dus accepteert!
Wat?? Hè?? Hee, Willem, moet je horen: we hebben het huis!!! Nou zeg! Wat was dat raar! Terwijl wij in de kerk zaten, hebben we een huis gekocht :-). Zoiets!
Inmiddels zijn we een paar dagen verder. Het gaat langzaamaan een beetje landen. Maar we kunnen het nog nauwelijks geloven. Het is ook ineens heel druk. We hadden het al druk (dachten we) met de bruiloft van Leendert en Thea in het vizier (DV 18 juli) en aansluitend de Terdege Zomerfair (31 juli - 3 augustus). Maar nu moeten we ineens ons huis verkoopklaar gaan maken, allerlei paperassen invullen, dingen regelen, afspraken maken. Wat een rare situatie dit! Het zal wel even duren, voordat we aan het idee gewend zijn. Ik ga/blijf er in elk geval over bloggen. Wordt vervolgd!
 |
