Wat kregen we veel felicitaties en leuke reacties binnen op het bericht van onze aanstaande verhuizing! Het maakte ons echt blij.
Verder zorgt dit fijne nieuws vooral voor heel veel geregel. Al om 6 uur vanmorgen zaten Willem en ik achter de computer om allerlei dingen te kopiëren, documenten te downloaden en ingevuld weer te uploaden.
Ook knalde ik een heel verzoekprogramma in de gezinsapp. Volgende week vrijdag hoopt de makelaar ons huis te taxeren en gaat meteen de fotograaf achter hem aan. Dan moet het er hier dus tiptop uitzien. Dat betekent, dat er veel opgeruimd moet worden. Omdat ons huis aardig dichtgeslibd zit met webshopspullen, die onder handbereik moeten blijven, wil ik andere zaken vast inpakken en ergens opslaan. Dat geeft de nodige lucht. M´n handwerkspullen en weckspullen bijvoorbeeld, kunnen wel alvast weg. Daar kom ik toch voorlopig niet aan toe. Verder zijn er ook allerlei kleine klusjes die gedaan moeten worden. Van het vervangen van een kapotte toiletbril tot het leggen van een vierkante meter laminaat in een kast. We hebben niet veel tijd, maar wel veel handen. Het gaat vast goed komen. Maar al met al is het behoorlijk druk in mijn hoofd :-).
Voor mijn gevoel ben ik de hele dag bezig geweest, maar heb ik niets gedaan. Mijn bezigheden waren namelijk nogal onzichtbaar en dat geeft niet zo´n voldaan gevoel. Het is dan goed, om vooral te kijken naar wat er allemaal wél gedaan is en niet teveel aandacht te geven aan wat níet gebeurde. Wat er gebeurde, behalve het computerwerk en het regelwerk? Dit: Maria en ik brachten een paar dozen spullen naar de Kringloopwinkel. We liepen vervolgens de bouwmarkt binnen en kochten een aantal verhuisdozen en een toiletbril. Vervolgens reden we langs de bloemenwinkel en kochten een paar plantjes, om de bakken met uitgebloeide violen opnieuw te beplanten. Ook stekkerden we nog even langs de Rabobank en vlogen we twee kledingwinkels in en uit. Maria moet nog een outfit voor de bruiloft. De winkels die we vanmiddag binnen gingen, hadden geen feestelijke jurkjes, maar vooral strandkleding. We liepen ook nog even AH binnen om bij de groentenafdeling te vragen, of ze deze week de bananendozen voor ons willen bewaren. Vrijdag mogen we er 15 komen halen. Je ziet wel: honderd-en-één regeldingen! En die speelden zich allemaal af náást het gewone programma. Het gewone programma betekende voor mij: veel was wegwerken en er was een interview. Voor Maria: veel inpakken voor de webshop. En aan het einde van de middag was daar, ná het dinsdagmiddag bakkie koffie met schoonmama, het inpakken en wegbrengen van de webshopbestellingen.
Na het wegbrengen van de pakjes kregen Maria en ik de schrik van ons leven. We reden met een slakkengangetje over de Ieplaan en ik stopte voor een hondje, wat op de weg bleef stilstaan. Een paar kinderen joegen het hondje van de weg en ik trok weer op. Op dat moment stopte er een grote kiepwagen voor me en op hetzelfde moment gingen de achteruitrijlichten aan. Ik schrok me naar. Ineens kwam die grote wagen op me af. Ik stuurde m´n auto het trottoir op om aan het gevaar te ontkomen. Maar die auto bleef maar verder achteruit rijden. In een reflex ging ik op mijn claxon hangen. Tuuuuuut, tuuuuuuuuuuuuuuuuuut, tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut. Echt vlák voor m´n auto stopte dat monster. Maria en ik zaten compleet te beven. Op dat moment komt de chauffeur uit de cabine en begint tegen me te kafferen. Wat hij zei, weet ik niet. Ik riep naar hem: ¨Je moet niet zomaar achteruit komen rijden, sukkel!!¨ Wat denk je? Die kerel stapt weer in de cabine en gaat gewoon verder waar hij gebleven was: met achteruit rijden. OK. Hij had mij nu wel in de gaten en ik reed dus ook achteruit. Totdat hij genoeg ruimte had om de draai naar de Vijverhof te maken, die hij in wilde. Ik zat nog steeds te beven en Maria trouwens ook. Het gebeurt dan ook allemaal zomaar in een paar minuten tijd. In mijn ooghoeken zag ik een klein jongetje op een tractor op de stoep zitten huilen. Die was ook vast erg geschrokken van het getuter en gedoe. Ook waren er verschillende mensen op de fiets, die het zagen gebeuren. Eén mevrouw wenkte naar me om wat te zeggen. ¨Wat een lomperd!!¨ foeterde ze, ¨daar moet je aangifte tegen doen!¨ Maar ja. Wat doe je in zo´n situatie? Ik ben zo snel mogelijk naar huis gegaan en heb daar echt even zitten bijkomen van de schrik. Ik was compleet versleten.
En vanavond moesten we op stap. Voor de derde keer in 11 weken tijd is er rouw in onze familie gekomen. Eerst overleed tante Tilly, daarna ome Frans, en vorige week tante Maartje. Vanavond was het condoleren. En dan weet je wat je neven en nichten meemaken, die nu ook geen vader en moeder meer hebben. Dan denk je terug aan het overlijden van je eigen ouders. En aan hun broers, zussen, zwagers en schoonzussen, die nu de één na de ander ons ontvallen. Tante Maartje was altijd zo´n lieve, meelevende en meevoelende vrouw. Wat zullen haar kinderen en kleinkinderen haar gaan missen. Het is wéér een lege plaats in de familiekring.
Wat kan een dag toch hektisch zijn en vol verschillende emoties!
