vrijdag 28 november 2014

Consuminderen met kinderen

Vijftien jaar geleden kwam het eerste boek van Marieke Henselmans op de markt: Consuminderen met kinderen. En er volgde dan nog: 'in tijden van overvloed'. Inderdaad. Het waren toen tijden van overvloed en consuminderen was nog bij lange na niet zo ingeburgerd als nu het geval is. Sterker nog: dat woord 'consuminderen' was nog maar net uitgevonden!

Zelf hield ik me in die tijd alweer enige jaren bezig met consuminderen, geïnspireerd door wat ik daarover las in 'De Vrekkenkrant', de voorloper van het blad 'Genoeg'. Via dat krantje kende ik Marieke ook al wel en toen haar eerste boek uitkwam was ik uiteraard heel benieuwd. En oh, wat smulde ik van dat boek! Ik zat in die tijd ook volop in de (kleine) kinderen en alle informatie die ik erin vond was een feest van herkenning en een bron van inspiratie! Lange tijd heb ik het boek gekoesterd en nog altijd staat het in mijn boekenkast.

Inmiddels is het boek op bepaalde punten een beetje verouderd. Met name als het gaat om technische dingen: computers werden laptops of Ipads, mobieltjes werden smartphones, we kregen te maken met social media enzovoorts. Maar de basis van het boek is nog altijd hetzelfde: het doen met wat er is. Door je eigen bril kijken. Je niet laten opjutten door wat 'men' vindt of wat 'men' voorschrijft. Kinderen niet overladen met materiële zaken, maar ze overladen met liefde, ze inspireren, ze motiveren.

Juist omdat de basis van het boek nog altijd hoogst actueel is en velen aanspreekt, heeft Marieke haar boek onlangs helemaal herzien. De titel bleef: Consuminderen met kinderen. Maar er volgt dan niet meer: in tijden van overvloed. We leven tenslotte nu in tijden van crises. Maar er volgt: 'Wat geef je ze mee?'

Consuminderen met kinderen - Wat geef je ze mee?

In het boek schrijft Marieke op de bekende luchtige, positieve manier over alles wat je tegenkomt op je pad als ouders van baby's tot pubers. Van borstvoeding tot rijbewijzen. Van basisschool tot studeren. Nog wat onderwerpen? Verjaardagsfeestjes, zakgeld, speelgoed, huisdieren enzovoorts enzovoorts. Alles komt aan bod.

Per onderwerp is er in deze nieuwe uitgave door één van de zonen van Marieke een terugblik geschreven. De drie jongens, die destijds basisschoolkinderen waren, zijn nu volwassen. Het is erg leuk om te lezen hoe zij hun jeugd (die door anderen wellicht meewarig als 'karig' werd bestempeld) hebben ervaren en erop terugkijken. Ik zie daar ook wel de ervaringen van onze eigen kinderen in terug. Onze oudste drie kinderen zijn opgegroeid in een tijd dat er bij ons echt geen geld was voor ijsjes, nieuwe kleding, 'zomaar' speelgoed, vakanties enzovoorts. En...ze blijken toch niets tekort gekomen te zijn! Mooi is dat!

Regelmatig heeft Marieke zelf ook een terugblik aan de onderwerpen toegevoegd. Daarin geeft ze commentaar op wat ze destijds schreef en waar ze met de kennis van nu naar terugkijkt.

Om het geheel compleet te maken zijn er aan elk hoofdstuk portretten toegevoegd van 'consumindergezinnen'.

Al met al is het een vlot leesbaar boek wat uitblinkt in praktijkervaringen. Het is enorm inspirerend en ik zou het elke (aanstaande) ouder willen aanraden te lezen. Ook al zou je het niet overal mee eens zijn en over bepaalde dingen anders denken, dan weet ik toch zeker dat je er handige tips uit haalt, die je meteen in het dagelijkse leven kunt gaan toepassen.

Marieke en ik hebben al die jaren contact met elkaar gehouden, ook al is het bijna altijd digitaal. Om dat te vieren geeft Marieke een korting van 2,50 aan alle lezers van mijn blog. Kijk maar eens op Bespaarboeken.nl. Daar vind je niet alleen de feestelijke herziene editie van ¨Consuminderen met kinderen¨, maar ook andere bespaarboeken die Marieke schreef. Als je bij kortingscode ¨Eenvoudig¨ intikt, heb je alvast een eerste besparing van 2,50 te pakken.


donderdag 27 november 2014

Isolatie en ventilatie

Toen wij 10 jaar geleden in het huis kwamen wonen waar we nu nog wonen, heb ik lange tijd heel erg moeten wennen aan wat ik 'de atmosfeer' noemde. We kwamen uit een huis wat gebouwd was in 1953. Hoewel het een mooi, degelijk gebouwd huis was, was het natuurlijk nauwelijks geïsoleerd. Hier en daar, waar er in de loop der jaren kozijnen vervangen waren, zat er dubbel glas, om maar iets te noemen.
Het huis waar we nu wonen is gebouwd in 1997. Toen wij er kwamen wonen was het nog maar 7 jaar oud. Alles was volgens de laatste inzichten geïsoleerd. Het gaf mij aanvankelijk een verstikkend gevoel. Zó warm, zó benauwd! Ik kwam erachter, dat het (behalve voor je portemonnee) best lekker is als je huis enigszins tochtig is: de lucht wordt vanzelf ververst.

Ik heb er echt mee moeten leren omgaan, met die (over?)isolatie. Want dat betekent dat je er zelf goed op moet letten, dat er voldoende geventileerd wordt. We hebben zo'n mechanisch ventilatiesysteem. Als ik het goed heb staat dat altijd een beetje aan. Alleen als ik aan het koken ben moet ik de knop op stand 3 zetten, want dan gaat de afzuigkap aan. De motor van die afzuigkap zit bij die unit van de mechanische ventilatie, boven, net onder het dak. Ik vind dat behoorlijk waardeloos, want die afzuigkap zuigt echt niet zo goed af als één waar de motor gewoon in de kap zit, vlak boven je kookplaat. Maar goed. De stoom wordt nu via de kanalen van het mechanische afzuigsysteem afgevoerd. Tegelijkertijd wordt er dan lucht uit de badkamer en de douche weggezogen, want daar loopt dat kanaal ook langs.

Pas toen we hier al een heel tijdje woonden las ik iets over die kanalen en over mechanische ventilatie. Veel mensen 'vergeten' dat die kanalen en die afzuigunit regelmatig moeten worden schoongemaakt. Zoiets als de jaarlijkse ondehoudsbeurt van de CV-ketel (die door veel mensen trouwens ook 'vergeten' wordt). Als je de kanalen en de unit niet schoon laat maken kan de lucht niet goed ververst worden en krijg je onder meer last van schimmel in huis. En als je de CV-ketel niet laat onderhouden loop je kans op gevaarlijke afvoerstoffen in je woning. Ik heb daarom voor beide een onderhoudsabonnement genomen, zodat ze hun jaarlijkse beurtje krijgen.

Behalve de mechanische ventilatie zijn er overal in onze woning ventilatieroosters aangebracht boven de ramen. Die roosters hebben we nagenoeg altijd open staan, behalve die in de woonkamer. We leven hier toch met 11 mensen in één huis en vooral 's nachts is dat goed te merken aan bedorven lucht op de slaapkamers. Die ventilatieroosters zijn hard nodig. Wat weer niet echt handig is: overal zitten er voor de ramen ook rolluiken. En als je die 's avonds naar beneden doet, hebben de ventilatieroosters nu niet direct een groots effect meer. Maar ja. 's Morgens als iedereen is opgestaan gaan de rolluiken omhoog en de ramen open. Dan kan alles even lekker doorluchten. Daarna blijven de ramen op de dag meestal op het dievenkiertje open staan.

Verse lucht is niet alleen hard nodig omdat we hier met zoveel mensen wonen, maar ook omdat ik in de winter de was binnen droog. Gewoon aan de lijn dus. Dat geeft vocht in huis en die moet natuurlijk afgevoerd worden. Vochtige lucht is erg slecht voor je, zeker als je toch al last hebt van je luchtwegen. Naast goed stoken (wij hebben een houtgestookte cv-kachel) moet je ook goed ventileren. En dus ben ik begonnen aan een rondje ventilatieroosters schoonmaken. Vooral de roosters die bijna altijd open staan, zijn na een hele zomer behoorlijk volgestoft.

Ik heb eerst de roosters in de badkamer gedaan. Stofzuiger met het borsteltje erop. Kwast er bij. Even goed stofzuigen. En dan is zo'n klusje eigenlijk snel gebeurd. Nog even een sopdoekje erlangs en, kijk, nu ik er toch bijna met m'n neus tegenaan sta: ook meteen de kap van het ventilatiekanaal er maar af halen en schoonmaken. Dat knapt lekker op. De boel wordt nu weer goed geventileerd en ik kan de was er met een gerust hart weer ophangen.


voor

Na


De was mag weer hangen ;-)



maandag 24 november 2014

Handwerken

Oh, wat hou ik toch enorm veel van handwerken!!

Vroeger, op de basisschool, vond ik het al zo leuk: breien, haken, borduren, maar ook met vilt werken, knopen enzovoorts. Wij kregen nog ouderwets handwerkles van een handwerkjuf die elke dinsdag present was. En op m'n rapport stond dan: Nuttige handwerken: 8. Ik geloof, dat ik altijd een 8 had :-). En wat er tegenwoordig nog voor 'nuttigs' aan handwerken is? Vroeger was zelf breien een vorm van besparen, geloof ik. Vorige week had ik een boek van de bieb van 'Alblasserdam in de 20ste eeuw'. Willem en ik hebben met verbazing zitten kijken naar een foto van de opening van een speeltuin, zo'n jaar of 40 geleden. Drie van de vier kinderen had iets gebreids aan. Was het geen trui, dan was het wel een spencertje of waren het kousen of sokken. Wat hebben onze moeders en grootmoeders zich suf zitten breien, zeg!

Wij (m'n twee zussen en ik) hebben het handwerken met de paplepel binnen gekregen. Mijn moeder was ook altijd aan het breien of naaien enzo. Breien leerden we van moeder, haken van oma.

Eenmaal per jaar was er tijdens de ouderavond een 'handwerk-expositie'. Dan werden alle handwerkjes tentoongesteld. Mijn moeder was er, denk ik, best trots op, dat wij alledrie de meeste werkjes van de klas af hadden.

Tijdens mijn middelbare-schooltijd handwerkte ik ook. Ik borduurde een schilderijtje van 'De Pottenbakker' (wat ik nog altijd heb ophangen) en een heel groot schilderij van een droogboeket (van Mies Bloch). Dat heb ik nog wel altijd bewaard, maar het hangt niet meer op.
Ook breide ik truien. O.a. een paar voor Willem. Hoe nostalgisch. Zouden er nu nog meisjes truien breien voor hun vriendje? :-)) En ik haakte ook een sprei voor een tweepersoonsbed. Ons bed dan toch!

In de eerste jaren van ons huwelijk heb ik veel op de naaimachine gedaan. Kleding voor mezelf en later voor de kinderen. Het handwerken breidde zich uit naar andere creatieve dingen: volksschilderkunst, kalligrafie etc.

Toen ik zwanger was van Dirk heb ik bijna drie maanden in het ziekenhuis gelegen vanwege een voorliggende placenta. Ik mocht alleen maar liggen en volstrekt niet uit mijn bed. Al liggend leerde ik mezelf 'in de lucht' breien. Eerst gingen mijn armen daar heel zeer van doen. Maar later hield ik het uren vol. Ook maakte ik knuffelbeesten. De pakketten kon je in het ziekenhuiswinkeltje kopen. Het karretje van het winkeltje kwam eens in de week over de afdeling. Doordeweeks ging ik met bed en al naar de activiteitenbegeleiding, zoals dat toen heette. Daar heb ik ook van alles gedaan. Zelfs zijde schilderen. Gewoon op m'n zij in bed :-).

Toen ik volop in de kleine kinderen zat is er een periode geweest waarin ik nauwelijks aan zulke dingen toekwam. Overdag was ik druk met de kinderen en 's avonds was ik óf moe, óf ik sopte m'n keuken of andere dingen, wat overdag niet lukte.

De laatste jaren heb ik het handwerken weer helemaal opgepakt en herontdekt. Sinds twee jaar ben ik ook hard aan het spinnen geslagen. Vanavond was er weer een spinavond van de spingroep waar ik lid van ben. Dat is echt een uitstapje voor me. Die heerlijk snorrende spinnewielen. En dat zich langzaam vormen van een mooie draad. Zó heerlijk!

Maar ook andere vormen van handwerken doe ik graag. De laatste tijd heb ik veel gehaakt. In januari begon ik aan een crochet alongproject: een strependeken. Omdat ik het zo saai vond om telkens op de nieuwe opdracht te moeten wachten (elke week kreeg je een opdracht voor een aantal strepen), begon ik na een paar weken aan een tweede exemplaar. Uiteindelijk was die tweede deken begin November helemaal klaar. Dat moest ook wel, want ik wilde hem mijn vriendin kado doen, die 2 November jarig was :-).





De eerste deken moet nog een streep of wat. Maar dat mag nu even wachten. Er zijn wat dingetjes tussendoor gekomen. Ik maakte nog weer een omslagdoek van Fennagaren. Nu voor de zus van het nichtje die er in Oktober één van me kado kreeg. Ik gebruikte hetzelfde patroon. Alleen de afwerking en het garen was anders.




Verder vroeg een lief iemand mij of ik voor haar een bruidssjaal wilde breien. Daar was ik meteen voor in. Wat speciaal, zo'n verzoek! Toch? Ik brei nu elke week 20 centimeter, omdat ik hem eind van het jaar af wil hebben. Ruimschoots op tijd voor de bruiloft. En nee, ik laat (nog) niets zien (privacy).

Iemand anders vroeg me of ik een babymutsje wilde breien voor een kindje dat in januari geboren wordt, als alles goed gaat. Ook heel speciaal. En ja, dat wilde ik ook graag doen. Zaterdagavond heb ik de pennen maar eens ter hand genomen. Weer even wennen: met vier naalden breien. Dan had ik een tijd niet gedaan. Baretten en mutsen gaan wel op de rondbreinaald. Na drie naalden weet je niet beter meer. Mooi, want er ligt een verzoek van Maria. Ze wil wel weer eens dat ik sokken voor haar brei. Jaren wilde ze geen gebreide sokken dragen. Maar nu haar vriendinnetje ze draagt......wil ze ze ook best wel weer :-). Leuk!

En elke keer dat ik heerlijk aan het handwerken ben, ben ik zóóó blij, dat ik het ooit geleerd heb! (Net zoals '10 vingers blind' typen, trouwens. Ook zóóó fijn!) Handwerken is dan misschien niet meer zo nuttig, het is wél leuk. Het bezorgt me onspanning. Het tevreden gevoel van iets creëren. Dat is eigenlijk niet goed te vatten in woorden.

Het rare is alleen: er taalt hier verder níemand naar :-(. Ja. Echt héél raar, vind ik dat!

dinsdag 18 november 2014

Advertorial

Deze maand zijn er geen nieuwe adverteerders op mijn blog. Maar er zijn wel drie 'oude bekenden' die iets te vertellen hebben. Bij deze zet ik ze graag in het zonnetje!

Bellebien
De eerste is Bellebien, huishoudlinnen sinds 2004. Bellebien is eerst en vooral bekend van de pompdoek. U weet wel, die ouderwetse ruitdoek, die vroeger bij de pomp hing en waar de hele familie de handen en het gezicht aan droogde. Bij Bellebien zijn die pompdoeken als theedoek verkrijgbaar in vele kleuren. Daarnaast levert Bellebien ook tafelkleden van pompdoekstof in alle denkbare maten.

Maar Bellebien is méér dan alleen pompdoek. Je kunt er bijvoorbeeld ook prima terecht voor het prachtigste beddengoed.

En in deze tijd van het jaar is er nóg een klassieker, die niet aan te slepen is: damasten tafellakens met ingeweven Franse lelie. Als u straks wilt uitpakken met een chique kerstdiner, dan wilt u vast ook de tafel mooi gedekt hebben. Zo'n damasten 'Franse lelie' is dan echt een toppertje. De Franse lelie is bij Bellebien verkrijgbaar in spierwit en in roomwit. De roomwitte variant is speciaal door Bellebien op de markt gezet voor roomwitte serviezen zoals het bekende Edme van Wedgwood.



De Franse lelie is standaard leverbaar tot een lengte van 400 centimer, maar ook in rond of vierkant tot 200 centimeter. Het is ook mogelijk om van deze stof een tafellaken te laten maken in de maat u maar wilt.

Buiten de Franse lelie levert Bellebien ook andere damasten kleden in diverse mooie kleuren. Neemt u vooral eens een kijkje!

Cuisine d'Oc
Een prachtig gedekte tafel is natuurlijk niet het enige wat uw Kerstdiner doet slagen. Eerst en vooral is het belangrijk dat er lekker gekookt gaat worden! En dan is een goede werkomgeving een prettige vereiste.

Bent u eigenlijk toe aan een nieuwe keuken, maar ziet u op tegen zo'n operatie? Of is uw budget beperkt? Dan heeft Cuisine d'Oc een uniek concept: niet uw oude keuken vervangen door een nieuwe, maar uw keuken renoveren! Henk Geluk van Cuisine d'Oc zegt hierover:

¨Samen met u kan ik dit volledig verzorgen. Ik kom bij u langs om de situatie te bekijken en dan bespreken we samen de mogelijkheden en onmogelijkheden, want die zijn er natuurlijk ook. Maar er is heel veel mogelijk, weet ik uit de praktijk! Ruime keuzes in kleuren en materialen en de nieuwste snufjes in keukenapparatuur.¨

Met mooie, nieuwe frontjes, een ander aanrechtblad en/of nieuwe apparatuur tovert Henk uw oude keuken om tot een nieuwe. Voor minder geld en met minder moeite dan wanneer u een nieuwe keuken zou nemen!

Toch kunt u juist óók voor een nieuwe keuken bij Cuisine d'Oc terecht. Vanwege het unieke renovatie-concept is dat iets wat veel mensen niet weten.
Het fijne van een keuken kopen bij Cuisine d'Oc is de persoonlijke benadering. U hoeft niet naar een grote, onpersoonlijke, glimmende keukenshowroom, maar Henk komt bij u thuis. Daar laat hij in alle rust de mogelijkheden zien en maakt een offerte op maat. De apparatuur is van bekende merken als Atag, Bosch, Liebherr en andere. Alles precies zoals u wenst en wat in uw budget past.

Kijkt u maar eens rond op de website voor veel ideeën en neem gerust contact op met Henk en Nellie van Cuisine d'Oc.

Boekenstek
En deze tijd van het jaar leent zich natuurlijk bij uitstek voor Boekenstek :-). Lekker met een boek op de bank, kachel aan, kaarsen aan en lezen maar!

Boekenstek heeft een enorme keus in tweedehandse en nieuwe christelijke boeken. Er zijn maar liefst 3000 titels uit voorraad leverbaar. Het gaat om vele genres: theologische boeken, kinderboeken, muziekboeken, kookboeken, streekromans, noem maar op.

U kunt lekker op uw gemakje rondsnuffelen in de webwinkel. Maar het is ook mogelijk om op zaterdag (of op afspraak) een bezoek te brengen aan het boekenmagazijn van Boekenstek in Nieuw-Beijerland. U kunt daar eventueel ook uw internetbestelling afhalen. Dat levert op tweedehands boeken nog eens een korting op van 10% op de toch al vriendelijke prijzen!

U kunt uw boekenbestelling natuurlijk ook gewoon voordelig laten opsturen. De verzendkosten bedragen slechts 3,50 en bij een bestelling boven de 35,00 is het verzenden zelfs gratis.

Via het gastenboek kunt u een oproepje plaatsen voor het boek waar u misschien al heel lang naar op zoek bent. Een extra service van Boekenstek. Overigens houdt Pleun, van Boekenstek, een leuk en lezenswaardig blog bij over zijn boekenhobby.

donderdag 13 november 2014

Minimaliseren, maar ook hamsteren.

Een mens zit raar in elkaar. Dit mens toch zeker wel!

Voor de zomer vakantie heb ik me een paar weken bezig gehouden met minimaliseren qua spullen. Elke werkdag verzamelde ik 10 dingen die weg mochten. Veel ging er naar de kringloopwinkel, veel ging er naar de stort, er verdwenen wat spullen via m'n marktplaatswinkeltje en de rest gaf ik weg.

In de zomervakantie stopte ik er mee. De teller stond toen op 377 dingen die uit ons huis verdwenen waren. Maar dat was slechts een begin. Ons huis stond (staat!) nog veel te vol. Ik besloot om na de zomer verder te gaan met mijn minimaliseer-actie.

Helaas lukte het me niet meer om de draad op te pakken. Af en toe zette ik nog wel weer zo'n prachtig stapeltje klaar voor de kringloop. Maar dat mag geen naam hebben. Deze week heb ik echter eindelijk de draad weer opgepakt. Ik ben met de meest volgepakte en rommeligste ruimte in ons huis begonnen: de garage.

Ik heb m'n actie een beetje veranderd: mijn streven is niet meer om elke dag 10 dingen uit ons huis te verwijderen, maar om elke dag een half uur geconcentreerd in de garage bezig te zijn. Nu, na drie keer een half uur, is het resultaat al goed te zien! Er is al heel wat meer loopruimte. Heerlijk is dat. Ik heb de smaak echt te pakken. Vanmorgen heb ik besloten om weer foto's te maken van alles wat er verdwijnt. Gewoon zomaar, voor de stimulans. Ik heb al visioenen van een fijne, overzichtelijke, lege(re) ruimte :-).



Raar genoeg gaat het minimaliseren bij mij tegelijk gepaard met hamstergedrag. Maar dat hamsteren is dan niet van spullen, maar van voedsel. En dat is toch wel anders. Minimaliseren en hamsteren kunnen toch wel heel goed samengaan ;-).

Ik houd ervan om een ruime voedselvoorraad te hebben. Op die manier hoef ik niet voor elk wissewasje naar de winkels. Al minstens 15 jaar doe ik maar eens per maand de grote boodschappen. Daar heb ik al vaker over geschreven. In de winter is het extra handig om een goede voorraad te hebben. Je kunt dan in dure periodes mooi profiteren van de voorraden die je in goedkopere tijden hebt aangelegd.

Vandaag heb ik een fijne voorraad paprika's klaargemaakt. Annemiek schreef er dinsdag ook juist over in haar mijmeringen (tip 3). Van de winter zijn paprika's duur. Nu kocht ik maandag aan het einde van de markt een hele voorraad voor maar 1,50.



De meeste waren nog prima. Een enkele was wat rimpelig. Dat deert me niet. Slechts vier stuks verdwenen in de groene container vanwege (te) rimpelig of rot. Het kostte me een uurtje om de paprika's te verwerken. Toen lagen er 16 porties in Ziplockzakjes klaar voor in de vriezer.



Daarnaast hield ik nog een grote portie over waar ik voor vanavond rundergoulash mee maakte. Voor mezelf maakte ik een vegetarische versie.


Lekker! De bodems werden bijna uit de pannen geschraapt :-).

En zo rommel ik maar wat aan. De weken zijn goed gevuld. Drie weken op rij heb ik op de woensdag een workshop 'Bak je eigen brood'. Daarmee ben ik, inclusief de voorbereiding en het opruimen, toch wel een hele dag zoet. Maar ik doe het graag. Het is steeds zó leuk om zo'n groep vrouwen in te wijden in de geheimen van het brood bakken. Als ik ze dan helemaal enthousiast om thuis aan de slag te gaan de deur uit zie gaan is mijn dag weer goed :-).



Gisterenmiddag ben ik met Henk naar de opticien geweest om z'n bril op te halen. We hebben hem bij een oud-klasgenoot van mij gekocht: Henk Roukens. Sinds een paar weken heeft Henk een optiek in Alblasserdam. Het was erg leuk om bij hem een bril uit te kiezen. Hij heeft er echt zicht op wat bij iemand past.

Zelf moet ik ook aan een nieuwe bril. Mijn glazen voldoen al lang niet meer. Het is echt hinderlijk aan het worden, vooral in het verkeer. Henk Roukens heeft de meting gedaan en dat bevestigde mijn vermoeden: ik ben hard aan sterkere glazen toe. En omdat de min-kant nu nog sterker wordt, was het voor het eerst ook nodig om ietsje plus te nemen. Een leesgedeelte dus. Helaas kunnen dat soort glazen niet in mijn huidige montuur, omdat dat daarvoor te klein is. Jammer, want ik was mijn bril nog helemaal niet zat. En bovendien zat ik ook niet op de kosten van een nieuw montuur te wachten. Maar wat moet, dat moet. En nu ik eenmaal de knoop heb doorgehakt en Henk mij heeft geholpen met het uitkiezen van een mooi montuur, kijk ik toch wel naar mijn nieuwe bril uit.



Dinsdag ben ik weer met Maria op controle geweest voor haar gebroken arm. We hebben wel twee uur in het ziekenhuis gezeten! Eerst moesten we wachten voordat we in de gipskamer terecht konden. Daar was het vervolgens wachten op de orthopeed, die ging bepalen wat er moest gebeuren. Het (zware) gips moest eraf en er moest een röntgenfoto worden gemaakt. Bij de Röntgen was het ook weer wachten. We werden weer teruggestuurd naar de orthopeed, die de foto moest beoordelen. Daar kwamen we om 13.00 uur aan en kregen te horen dat de dokter tot 13.30 uur lunchpauze had. Tja, die beste man moet natuurlijk ook een keer eten. We zijn toen zelf ook maar even wat gaan eten. Om 13.30 zaten we weer in de wachtkamer, want we zouden als eerste van het middagspreekuur geholpen worden. Eindelijk, om 13.45 kwam de dokter en werden we binnengeroepen. De dokter bekeek de fotos, liep de kamer uit, kwam weer terug, keek nog een keer en vertelde zijn plan: eerst nog drie weken gips zoals ze had (tot boven de spierbal). Dan terugkomen voor nieuw gips. Haar elleboog moet er dan uit en ze krijgt dan alleen gips om haar onderarm. Dat moet dan ook nog weer twee tot drie weken zitten. Voorlopig dus nog vijf tot zes weken gips, terwijl ze er al 2 1/2 week in zit. Best lang dus! Maar goed. Maria koos een mooi roze kleurtje en was heel blij met het lichtgewicht gips wat ze nu heeft.



Zo loopt de week weer lekker vol en hoef ik me niet te vervelen. Morgen wil ik nog een dagje opruimen en poetsen. Dat gaat zo fijn met het lekker lichte herfstweer!


dinsdag 11 november 2014

Klein en groot

Toen onze Henk geboren werd, waren in ons gezin alle leeftijdcategorieën vertegenwoordigd: baby, peuter, kleuter, basisschoolkind, puber en adolescent. Tussen Wim (de oudste) en Henk (de jongste zit 18 1/2 jaar). Intussen schuift alles een beetje op. De tijd van baby, peuter en kleuter in huis is voorbij. Maar dit gat wordt naadloos opgevuld met de komst van de kleinkinderen, Willem van 3 1/2 jaar en Marinus van 14 maanden. Wat is dat toch genieten!



Willem is een opa-kind. Ze zijn gek op elkaar. Als de mannen op zaterdag gaan hout zagen en klieven is kleine Willem meestal ook van de partij. Overalletje aan (door over-opa Bakker steevast 'ketelpakkie' genoemd), laarzen aan, en gewoon lekker meedoen. Na het werken zorgt oma dan natuurlijk voor een uitgebreide catering ;-).

Het voortdurend switchen tussen klein en groot, jong en oud, is leuk en spannend. Maar soms ook wel vermoeiend. Je moet steeds schakelen en zorgen dat iedereen aan de juiste portie aandacht komt en als het even kan ook nog op het juiste moment.

Voor Henk bijvoorbeeld is zwemles belangrijk. In bad oefent hij hoe lang hij al met z'n hoofd onder water kan. Ik moet dan tellen. Niet één keer. Niet twéé keer, nee, liefst een keer of zes. En dan komt dat verwachtingsvolle koppie boven water: Hoe lang was het nu?
Voor Leendert is z'n eerste autootje belangrijk.



Zelf opgespaard. Net zoals z'n rijbewijs trouwens. Dat is ook wel inherent aan een groot gezin: je moet al vroeg je eigen boontjes doppen en pamperen in de vorm van een rijbewijs kado voor je 18e verjaardag is er domweg niet bij. 

Dus heeft iedereen hier vanaf een jaar of 13 een baantje. 

Koos werkt op zaterdag bij de groentenkraam van mijn neef. En op vrijdagochtend, nog vòòrdat hij naar school vertrekt, helpt hij met het opbouwen van de kraam. In de zomervakantie werkte hij bovendien bij hoveniersbedrijf 't Hoen. Dat is het bedrijf waar Hans ook al een jaar of twee werkt. Op zaterdag, in de vakanties, soms 's avonds, zelfs weleens 's nachts. Er is altijd wat te doen bij 't Hoen ;-).
Maaike werkt al een jaar of twee op zorgboerderij De drie Margen. Elke zaterdag en op afroep in de vakanties. Het is hier nooit anders geweest. Alleen al over de bijbaantjes kan ik een boek schrijven: krantenwijken, folderwijken, een blauwe maandag postbezorging, komkommerkas, helpen op de markt, er is al van alles langs gekomen. Leuk hoor, al die reuring!

Intussen moeten de scholen natuurlijk ook genoeg aandacht krijgen. Van de kinderen in de eerste plaats. Maar daarnaast moeten wij als ouders ook op de hoogte zien te blijven. En ook daarin is een hoop afwisseling: twee kinderen op de basisschool, één in de eerste klas basis/kader, één op G-plus nivo (dat is VMBO-gt met extra techniek), één in het examenjaar VMBO-gt, één op HAVO-nivo, één op MBO2-nivo en één aan het afstuderen op HBO-nivo. Voorlichtingsavonden, informatieavonden, rapportbesprekingen, ouderavonden, voorlezen, aankleden bij de zwemles, het houdt nooit op. Evenmin als het aansporen tot en helpen bij het huiswerk. Je kunt het er maar druk mee hebben ;-).

De één heeft net een vriendje, de ander dikke verkering, een volgende heeft trouwplannen. Ook dat brengt allemaal leven in de brouwerij. Onze eettafel is standaard uitgeschoven tot drie meter. En ik zie daar voorlopig nog geen verandering in komen. Jantje komt en Pietje gaat en ze moeten nog allemaal meeëten ook :-)).

Oudere mensen roepen, dat ik er maar hard van genieten moet. Want 'het is voorbij voordat je het weet'. En dat is ook zeker zo. En daarom nemen we de drukte (en soms vermoeidheid) maar voor lief en genieten van al het moois dat er ook elke dag mag zijn.

zaterdag 8 november 2014

Het feestje van Henk

Henk was middenin de zomervakantie jarig. Een feestje met z'n schoolvriendjes was er daarom nog niet van gekomen. De laatste weken vroeg Henk steeds, wanneer hij z'n feestje mocht vieren. En gisteren was het dan eindelijk zover. Maandag mocht Henk de uitnodigingen uitdelen en vanaf dat moment was er nog maar één ding belangrijk: HET FEESTJE :-).

Er kwamen vijf kinderen. Vier jongens en één meisje. Ik heb ze uit school met de auto opgehaald. Even moest ik wennen aan het getetter van zes opgewonden hoge stemmetjes. Maar toen wist ik het weer: o ja, zo gaat dat :-).

We dronken limonade met koeken die Henk in de winkel had uitgezocht. En natuurlijk werden daarna de kadootjes verstopt. Dat is hier vaste prik. Onder luide aanwijzingen (¨Warm! Koud! IJskoud! Je verbrandt!¨) werden de kadootjes door Henk opgespoord. Wat genoot hij daarvan! Alle kadootjes werden onder gejuich opengemaakt. Heerlijk, zo'n verwennerij.




Hij kreeg o.a. een masker. Dat ging prompt niet meer af :-)



Daarna gingen we aan de slag: koekjes bakken! Ik had het deeg al klaargemaakt en iedereen kreeg een klompje deeg van 150 gram. Dat mochten ze met de deegroller of hun handen plat maken en dan leuke figuurtjes uitsnijden/-steken. Ik had versierdingetjes op tafel gezet, waarmee de koekjes mooi werden gemaakt. Leuk om te zien hoe elk kind een eigen stijl heeft van werken. De één gaat eerst heel lang kliederen met het deeg, een ander snoept de helft van het deeg op, weer een ander heeft meteen een duidelijk plan van aanpak enzovoorts.





Toen al het deeg tot mooie koekjes was gevormd (of in de magen was verdwenen ;-)) gingen ze in de oven om gebakken te worden. En intussen gingen we verder met een spelprogramma. Het was jammergenoeg koud en nat buiten, dus alles moest binnen.

Eerst maar een 'gouwe ouwe' van stal gehaald: Pik, pik, pak. Bij dit spel gaat één kind op de gang staan. We leggen een grote circel manna (gepofte, gekleurde rijst) op tafel en één kind wijst één snoepje aan. Het kind komt van de gang en gaat snoepjes pakken, terwijl alle kinderen bij elk snoepje roepen: ¨Pik! Pik! Pik!¨ Net zolang tot het kind het aangewezen snoepje pakt. Dan roepen alle kinderen hard: ¨PAK!!¨ Daarna gaat het kind wat het snoepje had aangewezen naar de gang. Enzovoort. Dit is altijd zo'n leuk spelletje.




Daarna gingen we watten blazen. We maakten met plakband een begin- en eindstreep op de vloer. Twee kinderen gingen op hun knieën liggen en zodra het startsein werd gegeven bliezen ze door een rietje tegen een wattenbol. Wie het eerst de eindstreep haalde had gewonnen. Juist toen alle kinderen één keer geweest waren kwam Willem binnen. Hij heeft de spelleiding van me overgenomen, zodat ik kon gaan pannenkoeken bakken. Willem maakte er een heuse competitie van. Winnaars tegen winnaars enzovoorts.





Het laatste kwartiertje voor het eten pootte Willem ze nog even achter de computer ;-).

We aten heerlijk pannenkoeken en ik had ook nog een schaal rozijnenbroodjes en eierkoeken erbij gezet. Ook die vielen in de smaak. Gezellig hoor, zo'n tafel vol smikkelende kinderen!




Na het eten werden de koekjes op een plastic bordje gelegd met een stukje folie erover. Voor alle kinderen was er nog een snoepzakje en daarna was het tijd. Willem bracht de kinderen naar huis.



Het was een lekker ouderwets kinderfeestje. Met nog maar twee kinderen op de basisschool gaan die feestjes zo langzamerhand uitdunnen hier. Nog maar even van genieten dus :-).

donderdag 6 november 2014

Het bijzondere verhaal van de fiets van Maaike

Eind maart werd Maaike aangereden. Ze kwam er wonderlijk goed vanaf. Alleen haar fiets was zo plat als een dubbeltje. De mevrouw die de auto bestuurde was enorm geschrokken en samen met haar man bracht ze Maaike thuis. Nog diezelfde week belde de mevrouw op, dat Maaike maar eens bij haar langs moest komen. Er werd een tijdstip afgesproken en Maaike werd meegenomen naar een fietsenwinkel waar ze zomaar een spiksplinternieuwe fiets mocht uitzoeken. Inclusief een mooie mand, zoals ze die ook op haar oude fiets had zitten. Ik heb er destijds over geschreven, want dat was toch wel een heel bijzondere gebeurtenis!

Het verhaal is echter nog niet afgelopen. Het kreeg een bijzonder vervolg:

Zaterdagochtend wilde Maaike om een uur of 8 op haar fiets stappen om naar haar werk te gaan. Maar haar fiets was weg! Ze vroeg me, of ik soms wist of Leendert haar fiets gebruikt had. Nee, dat wist ik niet. Leendert werd wakker gemaakt. Maar nee, hij had Maaikes fiets niet gebruikt. Vervolgens appte ik naar Koos en naar Hans, die allebei al aan het werk waren, of zij wisten waar Maaikes fiets was. Maar nee, ook zij hadden Maaikes fiets niet gebruikt en wisten van niets. Maaike moest snel naar haar werk en nam toen mijn fiets maar.

Intussen ben ik de hele dag in mijn hoofd bezig geweest met die fiets natuurlijk. Maar de fiets was weg en bleef weg. De conclusie was, dat hij op vrijdagavond uit de tuin gestolen moest zijn.

Toen Maaike uit haar werk thuiskwam, was het eerst wat ze vroeg: ¨Is mijn fiets al terecht?¨ Nee dus! We zijn 's avonds de fietsenstallingen van het dorp langsgereden om te kijken, of hij ergens stond. We hebben het namelijk al wel eerder meegemaakt, dat er een fiets 'geleend' werd en (heel) wat later in een fietsenstalling stond. We vonden de fiets helaas niet...

Zondag naar en van de kerk hebben we ook nog goed om ons heen gekeken. En maandagmorgen begon het liedje van voren af aan. Wat baalde Maaike en wat baalde ik :-((.

Maandagavond hebben we voor de zoveelste keer een rondje fietsenstallingen gedaan zonder resultaat. Ik had Marktplaats afgespeurd om te kijken of hij ergens werd aangeboden. Ook niet. Ik had besloten dat we dan maar aangifte moesten gaan doen. Maar veel hoop dat dat iets zou opleveren had ik eerlijk gezegd niet.

Dinsdagochtend ging de telefoon. De mevrouw die me belde vroeg: ¨Heeft u een dochter die Maaike heet?¨ ¨Ja.¨ ¨En is zij soms een fiets kwijt?¨ ¨Ja!?!¨ En toen kwam er een heel verhaal:

 Die mevrouw had vlakbij haar huis op vrijdagavond ineens een mooie fiets in het fietsenrek bij een verenigingsgebouwtje zien staan. Een dag later stond die fiets er nóg. Ze vertrouwde dat niet en zette de fiets bij haar in de tuin. Ze ging naar de politie, maar daar zeiden ze, dat ze daar niets aan deden. Ze kon naar het gemeentehuis gaan om daar een formulier te halen voor het opgeven van een gevonden voorwerp. De mevrouw is daar zelfs nog aan begonnen, maar las, dat je 'het voorwerp' een jaar in je bezit moest houden. Als er dan niemand om geweest was, was 'het voorwerp' van jou. Maar die mevrouw zat helemaal niet te wachten op een jaar lang een fiets in haar tuin of schuur. Bovendien vroeg ze zich al inlevend af, welk meisje er nu huilde om haar verdwenen fiets. De fiets werd op z'n kop gezet en het framenummer werd opgespoord. Daarna belde de mevrouw met de fietsenwinkel waarvan achterop de fiets het plaatje zat. De fietsenwinkel heeft in de administratie nagekeken aan wie de fiets was geleverd. Dat bleek een meneer uit H.I. Ambacht te zijn. Juist! De meneer (en mevrouw) van wie Maaike de fiets had gekregen! De meneer werd gebeld. Maar nee, die miste geen fiets! Gelukkig bedacht hij al snel, dat het om de fiets moest gaan die hij aan Maaike had kado gedaan. Toen was het snel geregeld. Hij gaf ons telefoonnummer en zo kwam het, dat ik uiteindelijk dinsdag met dit hele verhaal werd gebeld!

Maaike is aan het einde van de middag dolblij haar fiets gaan halen. Met een mooie bos bloemen natuurlijk.

Het is en blijft een wonderlijk verhaal! Het bijzondere verhaal van de fiets van Maaike!

zaterdag 1 november 2014

Op z'n plaats

Hè, hè! Na de drukte van de beurs heeft het wel een week geduurd voordat alles in huis en in mijn hoofd weer op z'n plaats was ;-). Eigenlijk was 'the week after' drukker en vooral hektischer dan de week van de beurs zelf.

Op de beurs heb ik vooral erg genoten. Na de eerste moeizame startdag, waarop er van alles anders liep dan gepland, verliep de rest van de week gladjes. Vooral de workshops 'Bak je eigen brood' vond ik erg leuk om te doen. Daar was ik steeds ook helemaal niet nerveus voor. Dat was bij de lezingen anders. Tot en met de laatste dag was ik gespannen als ik het podium op moest. Maar zodra ik er dan stond en m'n eerste zinnen had gezegd, was het fantastisch om te doen.
Willem is de laatste beursdag gezellig mee geweest. En hij vond nu juist de lezing het leukst. Misschien omdat hij niets met brood bakken heeft?

Deze week was het onverwachts super hektisch. Onverwachts, omdat het me vorige week steeds gelukt was het huishouden goed bij te houden. Toen ik maandag dus aan mijn werkweek begon, lag de week gladjes voor me. Het enige wat er extra aan was, was dat ik alle beurszooi nog moest opruimen. Daar was zaterdagavond niets meer van gekomen.

Maar het liep toch anders dan ik voorzien had. De maandag was een echte startdag. Ook al omdat de kinderen allemaal weer naar school moesten. Dat geeft mij meer drukte dan wanneer ze gezellig vakantie hebben. Alles moest weer op tijd en in het gareel. Maria kon met haar gebroken arm niet fietsen en moest voor het eerst met de bus. Daar was ze -natuurlijk- een beetje onzeker over en dus reisde Koos gezellig met haar mee.
Maandagavond was het spinavond. Ik heb het laatste stuk van de lontwol die ik bij de schaapskooi in Ottoland had gekocht getwijnd en daarna de draad netjes tot een streng gedraaid. Heerlijk gevoel om zo'n projectje helemaal af te ronden. De draad is naar m'n zin. Ik ga hem binnenkort rood verven en er dan iets leuks van maken. Misschien een muts ofzo.

Dinsdag heb ik zo'n beetje de hele dag in de auto gezeten. Eerst ben ik met Maria naar het ziekenhuis in Dirksland geweest voor controle. Ze hebben daar niets aan haar arm gedaan, want ze waren bang, dat als ze eraan zouden komen, de gezette botjes zouden terugspringen. De gipsmeester heeft wel het gips beter gemaakt. Het zat namelijk heel ver over haar hand en ze kon haar vingers nauwelijks bewegen. Hij heeft een randje van het gips gehaald en ook haar duim meer ruimte gegeven. Daarna heeft hij aan de bovenkant er juist een rand áángezet, want volgens hem was het het beste als het gips tot boven haar spierbal zou zitten. Er werd als finishing touch nog een kleurtje overheen gewonden en Maria kreeg een nieuwe band waar ze haar arm in kan hangen. Hoewel het gips nog even zwaar is (van dat zware witte gips dus) draagt Maria haar arm nu stukken beter: aan haar schouder in plaats van aan haar nek. Raar maar waar: de pijn die ze continu had was al snel stukken minder! Over twee weken moeten we terugkomen. We hopen dat de botjes dan goed aan elkaar blijken te groeien.



Na Dirksland stond Hoek van Holland op het programma. Daar hadden we een afspraak bij iemand die Maria ademhalingstherapie geeft om hyperventilatie te leren voorkomen. Maria heeft al een jaar of twee perioden dat ze flink hyperventileert. Pas had ze het op school zó erg, dat ze de ambulance hebben laten komen en Maria afgevoerd werd naar de eerste hulp van een ziekenhuis. De therapeut heeft gezocht naar de oorzaak van het hyperventileren en die ook gevonden. Nu is het een kwestie van goed oefenen en dan zou dat hyperventileren tot het verleden moeten horen. Super!

We kwamen pas halverwege de middag thuis. Ik had maar twee uurtjes de tijd om de noodzakelijkste huishoudelijke klusjes te klaren. Toen was het tijd om Maaike heen-en-weer naar celloles te rijden. Ja, moeders zijn soms net taxichauffeurs...

Woensdag was er een broodbakworkshop. En op de één of andere manier heb ik tot het laatste moment gedacht, dat dat volgende week zou zijn. Heel raar, want het stond gewoon in mijn agenda. Maar kennelijk stond het niet in mijn hoofd. Hoe dan ook: het werd een rondje improviseren, omdat ik de boel niet, zoals gewoonlijk, tot in de puntjes had voorbereid. Toch was het leuk. Eigenlijk is het gewoon altijd leuk, om zo fijn met een groep vrouwen bezig te zijn.



's Middags had ik nog wat computerwerk wat echt gedaan moest worden. Midden in de puinhopen ben ik daarom achter m'n laptop gaan zitten. En juist op het moment dat ik klaar was en het slagveld in de woonkamer te lijf wilde gaan reed schoonmama voor. Die had dinsdag het wekelijkse bakkie koffie gemist en kwam dat vandaag inhalen ;-). Geen probleem. Ik schoof de ergste rommel even aan de kant en zette koffie. Het slagveld kon nog wel een uurtje wachten :-).

Ik ben na de koffie als een witte tornado door het huis gevlogen. Gewoon boven vandaan begonnen en naar beneden gewerkt. Als je even in de hoogste versnelling gaat, kun je in een uur echt veel doen. Zelfs de laatste kratten met beursrommel werden opgeruimd. Alleen aan de vaat kwam ik niet meer toe, want er 'moest' uitgebreid gekookt worden. Ik had namelijk een spinazieschotel op het programma staan, met verse spinazie en aardappelpuree enzo. Best bewerkelijk, maar mmmmmmmmm!

's Avonds moesten Willem en ik de deur uit voor een bespreking. De vaat bleef staan....

En die stond er dus donderdagochtend nog. Mooie klus. Lekker met de handen in het warme sop. Alles weer netjes schoon in de kastjes en daarna het gasstel, het aanrecht en de achterplaat gepoetst. Genieten, zo'n schone keuken! Het perfecte moment om aan het koken te gaan voor mijn kookrubriek in Terdege ;-). Ik deed alleen het kook- en fotografeerwerk. Voor de tekst had ik geen tijd meer.



's Middags moest ik namelijk alwéér uit m'n huishouden. Een medicatiecontrole voor Jan bij Yulius in Dordrecht. We hadden de afspraak om 15.00 uur. Dat betekende om 14.30 wegrijden. Er was uitloop van het spreekuur. Gelukkig had ik mijn haakwerk bij me, zodat ik in de wachtkamer niet in onnozele roddelbladen hoefde te bladeren. Om 16.30 uur waren we weer thuis. Weg middag. Ik kon direct achter het aanrecht voor het avondeten. Er stond o.a. geroosterde groenten op het menu. Zó lekker. Ik heb gewoon allerlei groenten die ik had in stukken op bakpapier op de bakplaat van de oven gelegd. Olijfolie en zeezout erover en roosteren maar. Ik had venkel, een stuk pompoen, een paar uien, courgettes, aardappels en tomaten. Het was erg smakelijk.

Gisteren, vrijdag, heb ik gedraafd om alle losse eindjes vast te knopen. De was, de strijk, rekeningen die nodig betaald moesten worden, de tekst voor m'n kookrubriek schrijven en alles insturen, wat aan de kledingwissel werken, brood bakken enzovoorts. En er was koffievisite, die een erg leuke brei-opdracht kwam brengen. Ik ga een bruidssjaal maken! Superleuk om te doen. Ik had tussen de bedrijven door een lekker amandeltaartje gebakken met mix van de molen. Dat was, behalve voor de koffievisite, ook voor de vrijdagavond. Dan luiden we het weekend in met iets lekkers bij de koffie. En met een biebrondje. Er liggen weer stapels boeken klaar voor iedereen.

En nu is het zaterdag. Er zijn al twee jongens naar hun werk vertrokken. De rest van het gezin ligt nog in diepe rust. Maar dat gaat niet lang meer duren. Ik ga zometeen een paar mannen wakker maken. Ze gaan namelijk vanmorgen een paar uurtjes kachelhout zagen en klieven. En vanmiddag? Dan wil ik toch heus naar het herfstbos! Daar is nog steeds niet van gekomen. Straks zijn de bomen kaal en dan heb ik het genot van de kleurenpracht, de paddestoelen en de vallende blaadjes gemist. Dat kan echt niet!