Vroeger, op de basisschool, vond ik het al zo leuk: breien, haken, borduren, maar ook met vilt werken, knopen enzovoorts. Wij kregen nog ouderwets handwerkles van een handwerkjuf die elke dinsdag present was. En op m'n rapport stond dan: Nuttige handwerken: 8. Ik geloof, dat ik altijd een 8 had :-). En wat er tegenwoordig nog voor 'nuttigs' aan handwerken is? Vroeger was zelf breien een vorm van besparen, geloof ik. Vorige week had ik een boek van de bieb van 'Alblasserdam in de 20ste eeuw'. Willem en ik hebben met verbazing zitten kijken naar een foto van de opening van een speeltuin, zo'n jaar of 40 geleden. Drie van de vier kinderen had iets gebreids aan. Was het geen trui, dan was het wel een spencertje of waren het kousen of sokken. Wat hebben onze moeders en grootmoeders zich suf zitten breien, zeg!
Wij (m'n twee zussen en ik) hebben het handwerken met de paplepel binnen gekregen. Mijn moeder was ook altijd aan het breien of naaien enzo. Breien leerden we van moeder, haken van oma.
Eenmaal per jaar was er tijdens de ouderavond een 'handwerk-expositie'. Dan werden alle handwerkjes tentoongesteld. Mijn moeder was er, denk ik, best trots op, dat wij alledrie de meeste werkjes van de klas af hadden.
Tijdens mijn middelbare-schooltijd handwerkte ik ook. Ik borduurde een schilderijtje van 'De Pottenbakker' (wat ik nog altijd heb ophangen) en een heel groot schilderij van een droogboeket (van Mies Bloch). Dat heb ik nog wel altijd bewaard, maar het hangt niet meer op.
Ook breide ik truien. O.a. een paar voor Willem. Hoe nostalgisch. Zouden er nu nog meisjes truien breien voor hun vriendje? :-)) En ik haakte ook een sprei voor een tweepersoonsbed. Ons bed dan toch!
In de eerste jaren van ons huwelijk heb ik veel op de naaimachine gedaan. Kleding voor mezelf en later voor de kinderen. Het handwerken breidde zich uit naar andere creatieve dingen: volksschilderkunst, kalligrafie etc.
Toen ik zwanger was van Dirk heb ik bijna drie maanden in het ziekenhuis gelegen vanwege een voorliggende placenta. Ik mocht alleen maar liggen en volstrekt niet uit mijn bed. Al liggend leerde ik mezelf 'in de lucht' breien. Eerst gingen mijn armen daar heel zeer van doen. Maar later hield ik het uren vol. Ook maakte ik knuffelbeesten. De pakketten kon je in het ziekenhuiswinkeltje kopen. Het karretje van het winkeltje kwam eens in de week over de afdeling. Doordeweeks ging ik met bed en al naar de activiteitenbegeleiding, zoals dat toen heette. Daar heb ik ook van alles gedaan. Zelfs zijde schilderen. Gewoon op m'n zij in bed :-).
Toen ik volop in de kleine kinderen zat is er een periode geweest waarin ik nauwelijks aan zulke dingen toekwam. Overdag was ik druk met de kinderen en 's avonds was ik óf moe, óf ik sopte m'n keuken of andere dingen, wat overdag niet lukte.
De laatste jaren heb ik het handwerken weer helemaal opgepakt en herontdekt. Sinds twee jaar ben ik ook hard aan het spinnen geslagen. Vanavond was er weer een spinavond van de spingroep waar ik lid van ben. Dat is echt een uitstapje voor me. Die heerlijk snorrende spinnewielen. En dat zich langzaam vormen van een mooie draad. Zó heerlijk!
Maar ook andere vormen van handwerken doe ik graag. De laatste tijd heb ik veel gehaakt. In januari begon ik aan een crochet alongproject: een strependeken. Omdat ik het zo saai vond om telkens op de nieuwe opdracht te moeten wachten (elke week kreeg je een opdracht voor een aantal strepen), begon ik na een paar weken aan een tweede exemplaar. Uiteindelijk was die tweede deken begin November helemaal klaar. Dat moest ook wel, want ik wilde hem mijn vriendin kado doen, die 2 November jarig was :-).
De eerste deken moet nog een streep of wat. Maar dat mag nu even wachten. Er zijn wat dingetjes tussendoor gekomen. Ik maakte nog weer een omslagdoek van Fennagaren. Nu voor de zus van het nichtje die er in Oktober één van me kado kreeg. Ik gebruikte hetzelfde patroon. Alleen de afwerking en het garen was anders.
Verder vroeg een lief iemand mij of ik voor haar een bruidssjaal wilde breien. Daar was ik meteen voor in. Wat speciaal, zo'n verzoek! Toch? Ik brei nu elke week 20 centimeter, omdat ik hem eind van het jaar af wil hebben. Ruimschoots op tijd voor de bruiloft. En nee, ik laat (nog) niets zien (privacy).
Iemand anders vroeg me of ik een babymutsje wilde breien voor een kindje dat in januari geboren wordt, als alles goed gaat. Ook heel speciaal. En ja, dat wilde ik ook graag doen. Zaterdagavond heb ik de pennen maar eens ter hand genomen. Weer even wennen: met vier naalden breien. Dan had ik een tijd niet gedaan. Baretten en mutsen gaan wel op de rondbreinaald. Na drie naalden weet je niet beter meer. Mooi, want er ligt een verzoek van Maria. Ze wil wel weer eens dat ik sokken voor haar brei. Jaren wilde ze geen gebreide sokken dragen. Maar nu haar vriendinnetje ze draagt......wil ze ze ook best wel weer :-). Leuk!
En elke keer dat ik heerlijk aan het handwerken ben, ben ik zóóó blij, dat ik het ooit geleerd heb! (Net zoals '10 vingers blind' typen, trouwens. Ook zóóó fijn!) Handwerken is dan misschien niet meer zo nuttig, het is wél leuk. Het bezorgt me onspanning. Het tevreden gevoel van iets creëren. Dat is eigenlijk niet goed te vatten in woorden.
Het rare is alleen: er taalt hier verder níemand naar :-(. Ja. Echt héél raar, vind ik dat!
