Eind maart werd Maaike aangereden. Ze kwam er wonderlijk goed vanaf. Alleen haar fiets was zo plat als een dubbeltje. De mevrouw die de auto bestuurde was enorm geschrokken en samen met haar man bracht ze Maaike thuis. Nog diezelfde week belde de mevrouw op, dat Maaike maar eens bij haar langs moest komen. Er werd een tijdstip afgesproken en Maaike werd meegenomen naar een fietsenwinkel waar ze zomaar een spiksplinternieuwe fiets mocht uitzoeken. Inclusief een mooie mand, zoals ze die ook op haar oude fiets had zitten. Ik heb er destijds over geschreven, want dat was toch wel een heel bijzondere gebeurtenis!
Het verhaal is echter nog niet afgelopen. Het kreeg een bijzonder vervolg:
Zaterdagochtend wilde Maaike om een uur of 8 op haar fiets stappen om naar haar werk te gaan. Maar haar fiets was weg! Ze vroeg me, of ik soms wist of Leendert haar fiets gebruikt had. Nee, dat wist ik niet. Leendert werd wakker gemaakt. Maar nee, hij had Maaikes fiets niet gebruikt. Vervolgens appte ik naar Koos en naar Hans, die allebei al aan het werk waren, of zij wisten waar Maaikes fiets was. Maar nee, ook zij hadden Maaikes fiets niet gebruikt en wisten van niets. Maaike moest snel naar haar werk en nam toen mijn fiets maar.
Intussen ben ik de hele dag in mijn hoofd bezig geweest met die fiets natuurlijk. Maar de fiets was weg en bleef weg. De conclusie was, dat hij op vrijdagavond uit de tuin gestolen moest zijn.
Toen Maaike uit haar werk thuiskwam, was het eerst wat ze vroeg: ¨Is mijn fiets al terecht?¨ Nee dus! We zijn 's avonds de fietsenstallingen van het dorp langsgereden om te kijken, of hij ergens stond. We hebben het namelijk al wel eerder meegemaakt, dat er een fiets 'geleend' werd en (heel) wat later in een fietsenstalling stond. We vonden de fiets helaas niet...
Zondag naar en van de kerk hebben we ook nog goed om ons heen gekeken. En maandagmorgen begon het liedje van voren af aan. Wat baalde Maaike en wat baalde ik :-((.
Maandagavond hebben we voor de zoveelste keer een rondje fietsenstallingen gedaan zonder resultaat. Ik had Marktplaats afgespeurd om te kijken of hij ergens werd aangeboden. Ook niet. Ik had besloten dat we dan maar aangifte moesten gaan doen. Maar veel hoop dat dat iets zou opleveren had ik eerlijk gezegd niet.
Dinsdagochtend ging de telefoon. De mevrouw die me belde vroeg: ¨Heeft u een dochter die Maaike heet?¨ ¨Ja.¨ ¨En is zij soms een fiets kwijt?¨ ¨Ja!?!¨ En toen kwam er een heel verhaal:
Die mevrouw had vlakbij haar huis op vrijdagavond ineens een mooie fiets in het fietsenrek bij een verenigingsgebouwtje zien staan. Een dag later stond die fiets er nóg. Ze vertrouwde dat niet en zette de fiets bij haar in de tuin. Ze ging naar de politie, maar daar zeiden ze, dat ze daar niets aan deden. Ze kon naar het gemeentehuis gaan om daar een formulier te halen voor het opgeven van een gevonden voorwerp. De mevrouw is daar zelfs nog aan begonnen, maar las, dat je 'het voorwerp' een jaar in je bezit moest houden. Als er dan niemand om geweest was, was 'het voorwerp' van jou. Maar die mevrouw zat helemaal niet te wachten op een jaar lang een fiets in haar tuin of schuur. Bovendien vroeg ze zich al inlevend af, welk meisje er nu huilde om haar verdwenen fiets. De fiets werd op z'n kop gezet en het framenummer werd opgespoord. Daarna belde de mevrouw met de fietsenwinkel waarvan achterop de fiets het plaatje zat. De fietsenwinkel heeft in de administratie nagekeken aan wie de fiets was geleverd. Dat bleek een meneer uit H.I. Ambacht te zijn. Juist! De meneer (en mevrouw) van wie Maaike de fiets had gekregen! De meneer werd gebeld. Maar nee, die miste geen fiets! Gelukkig bedacht hij al snel, dat het om de fiets moest gaan die hij aan Maaike had kado gedaan. Toen was het snel geregeld. Hij gaf ons telefoonnummer en zo kwam het, dat ik uiteindelijk dinsdag met dit hele verhaal werd gebeld!
Maaike is aan het einde van de middag dolblij haar fiets gaan halen. Met een mooie bos bloemen natuurlijk.
Het is en blijft een wonderlijk verhaal! Het bijzondere verhaal van de fiets van Maaike!
