Het begon eigenlijk al eerder. Namelijk met het maken van 200 presentjes voor in de goodybags die die avond werden uitgereikt. Ik had bedacht om daar een proefverpakking zelfgemaakt wasmiddel in te doen met een handleiding hoe je met Marseille zeepvlokken zelf wasmiddel kunt maken. Leuk idee. Maar het was een hele klus, om 200 potjes te vullen, een sticker erop te plakken, een A4-tje met de handleiding in vieren te vouwen, alles in een papieren zak te doen, een stempel op de zak te zetten en hem dicht te plakken met papieren tape. Maaike en Maria zijn daar wel een paar uur mee zoet geweest en Jan heeft handleidingen zitten vouwen. Het resultaat mocht er zijn!
Daarna moest alles voor op de verkooptafel in dozen gedaan worden. Ik kon alleen maar aanwijzen wat mee moest. Met één arm begin je nu eenmaal niet zoveel. Alle dozen moesten de trap af gesjouwd en in de caddy geladen worden. En het moest nog snèl ook, want we kwamen uiteindelijk een beetje in tijdnood.
Maar het lukte!
Om 3 uur reden we weg. Op naar Garderen. In het begin ging het rijden nog prima. Maar later ging mijn arm zo´n pijn doen, dat Maria voor me moest schakelen. Ook wel hilarisch, hoor: ¨Maria, nu graag in z´n vier¨; ¨Maria, nu graag terug schakelen naar drie.¨ Enzovoorts. We hadden best wat vertraging op de A1. Daar had ik in de vakantie niet zo mee gerekend. Maar ja, er was een ongeval gebeurd. Dan stroopt alles al snel op.
Het was kwart voor vijf toen we De Beeldentuin binnenliepen. We kregen een prachtig plaatsje toebedeeld en gelukkig stond daar een fijne, grote transportkar, die we konden gebruiken. Met drie keer heen-en-weer naar de auto had Maria alles binnengebracht. Samen richtten we onze tafel in. Nou ja, samen...ik was maar een halve kracht, helaas.
Er was eten voor de standhouders, maar we hadden allebei geen trek. Sowieso waren we heel druk om alles vòòr 18.00 klaar te hebben. Daarnaast heeft Maria natuurlijk door de Anorexia moeite met eten in het openbaar en heb ik weinig eetlust door de pijnstillers.
We werkten stug door en waren warempel op tijd klaar. Al snel drentelden de eerste mensen langs onze tafel.
Intussen had ik op het programma gezien, wanneer mijn lezinkjes waren. Nou, ik mocht het spits afbijten. Ok... Daarna stond ik nog een keer halverwege de avond op de planning. En ja, ik mocht ook hekkensluiter zijn. Mijn laatste beurt was om 21.40! (de avond was tot 22.00 uur).
Het was leuk! Ik had een lezinkje voorbereid over ´Eenvoudig Leven - afval verminderen´. In een kort betoog heb ik vrouwen geprobeerd te inspireren door afval te verminderen in een eenvoudige lifestyle. Dat kan door gewoon in je eigen keuken klein te beginnen. Ik vertelde bijvoorbeeld wat je allemaal kunt doen met een zak bloem: brood bakken, koekjes bakken, sauzen maken, pap koken, paneren, pannenkoeken bakken. Als je dat soort dingen zelf doet, scheelt dat honderdduizend verpakkingen: broodzakken, koekjesverpakkingen, pizzadozen, pannenkoekenmixpakken, zakjes en pakjes voor sauzen enzovoorts.
Ik vertelde ook hoe je met simpele ingrediënten zelf deodorant en tandpasta kunt maken. Maar ook bijvoorbeeld wasmiddel. Dat ´recept´ bewaarde ik voor het einde van mijn verhaaltje.
Omdat we daar met enkel vrouwen waren, leek het me leuk, om het ook eens uitgebreid te hebben over herbruikbare vrouwenproducten: wasbaar maandverband en de menstruatiecup. Dat bleek een schot in de roos, want daar is nog veel onbekendheid en onzekerheid over. Nu konden de dames op hun gemakje die spullen bekijken, vragen stellen, ervaringen uitwisselen. Ik vond het geweldig, dat ik voor veel vrouwen het duwtje mocht geven en ze de stap naar herbruikbare vrouwenproducten aandurfden. Dit scheelt echt enorm in de afvalberg en is ook nog eens een flinke besparing in de portemonnee.
Afijn. Tot slot vertelde ik hoe kinderlijk eenvoudig het is om zelf je wasmiddel te maken (en hoe enorm veel je daarmee bespaart) en wenste iedereen een fijne avond toe.
Een fijne avond was het zéker. Alle vrouwen die ik sprak of zag, zagen er ontspannen uit. Goed geslaagd dus. Ze waren er echt even een avond uit.
Aan het einde van de avond, tijdens het opruimen, maakte ik helaas een verkeerde beweging en vlamde de pijn in mijn arm extra op. Het was dan ook best een lange rit, naar huis. Maar goed. We kwam veilig aan. Op het laatst hadden we zelfs sneeuw!
De eerste sneeuw van deze winter, die al bijna lente is!!
Ook vanmorgen was de wereld enigszins wit. Het was van korte duur. Maar toch wel even leuk om te zien.
Qua pijn verliep de dag helaas weer tamelijk dramatisch. Ik leef echt van pijnstilling naar pijnstilling. Om de drie uur neem ik wat in. Afwisselend 600 mg Ibuprofen of 1000 mg paracetamol. Maar de pijn is er constant. Niet te negeren.
Ik heb slow motion vanmorgen onze slaapkamer opgeruimd en ons bed opgemaakt. Daar was ik een uur mee zoet. Daarna heb ik was gevouwen. En toen was de koek gewoon weer op. Jammer hoor. Het is erg afzien. Ik heb gelukkig heel veel hulp. Willem kleedde me aan (ik krijg mijn arm niet zonder hulp in een mouw), Maria heeft rommel opgeruimd, gestofzuigd, de auto leeggeruimd en pannenkoeken gebakken voor het avondeten, Henk heeft weer geholpen met de webbestellingen klaarmaken, Willem reed uit z´n werk voor me naar de molen, Maaike heeft zich met de was bezig gehouden...Samen kun je veel. Daar ben ik echt heel blij om. Tegelijkertijd snak ik ernaar, om weer mobiel te zijn en gewoon al die werkjes zelf weer ter hand te nemen. Maar ja. Het is een lesje in geduld....
