Samen

Deze week zijn Willem en ik samen. Henk is namelijk nog een midweekje mee op vakantie met het gezin van mijn zus. Echt een heel aparte ervaring om nu zomaar samen in een groot, leeg huis te zitten.

Van tevoren hadden we nog vage plannen gemaakt, om er deze week  1 of 2 dagen tussenuit te gaan. Maar nu het zover is, hadden we zoiets van: waarom zouden we weggaan? We hebben het hier toch goed? Dus zijn we lekker thuis gebleven en hebben gewoon ons ding gedaan. Niets mooiers dan gewone dagen!

Ik had best een drukke week, omdat vandaag de fotograaf kwam om foto´s te maken voor de culinaire rubriek van Terdege, die ik al heel wat jaartjes mag schrijven. Misschien is het wel leuk, om te vertellen, hoe dat nu eigenlijk in z´n werk gaat.

Familieblad Terdege komt om de twee weken uit en we schrijven de culinaire rubriek met z´n tweeën. Dat betekent dus, dat ik eens in de vier weken aan de beurt ben. Als ik een leuk idee voor de rubriek tegenkom, sla ik dat meteen op. Meestal gebruik ik een bestaand recept als basis. Daarvandaan verbouw ik het naar eigen smaak, het seizoen en/of de mode. Ik zet er in mijn aantekeningen meteen bij, wat mijn ideeën hierover zijn. 

De fotograaf komt drie keer per jaar en dan fotografeert ze vier gerechten. Dat is grofweg  dus voor vier maanden. Ik moet daardoor best even een tijdje vooruit denken qua jaargetijde. Zo zijn er vandaag herfst- en wintergerechten gefotografeerd.

Een week voordat Willemiene, de fotograaf, komt ga ik de gerechten kiezen, die ik wil maken. Ik stel een boodschappenlijst op, ga alles halen en maak alles ´op proef´. Ik ga voor de ingrediënten naar een grote Jumbo in Sliedrecht, want de kleine Jumbo in onze buurt heeft vaak niet alles. Ik had deze keer bijvoorbeeld knolselderij nodig. Dat had de grote Jumbo wel, maar de kleine niet. 

Als ik ga proefkoken of -bakken, kom ik er al snel achter, welke recepten in de basis kloppen en welke niet. Daarnaast is het ook altijd spannend, of mijn verzinsels bij zo´n basisrecept goed uitpakken. Het komt neer op kijken, proeven, schrappen, toevoegen en alles goed noteren. Meestal is één keer proef draaien genoeg. Ik stuur een simpel fotootje van de gerechten naar Willemiene, zodat zij alvast weet wat ik wil gaan klaarmaken en daar ook alvast over kan nadenken. Die foto´s noemen we de ´werkfoto´s´.

De week daarna komt Willemiene en ga ik nogmaals naar de supermarkt. Meestal hoef ik dan niet meer het hele lijstje opnieuw aan te schaffen, maar volstaat het om een aanvulling te kopen. Er is van het proefbakken vaak nog van alles over. Deze keer had ik bijvoorbeeld 2 stengels bleekselderij voor een recept nodig. Als je dan voor het proefkoken één struik bleekselderij koopt, heb je nog genoeg stengels over voor het echte werk.

Deze keer ben ik, behalve voor ingrediënten, ook op stap geweest om een nieuw voorraadje lappen stof en serviesgoed te kopen. Ik heb op de workshopzolder een groot rek met allerlei aardewerk, glaswerk, bestek, placemats en lappen staan. Maar op een gegeven moment is alles wel een keer gebruikt, of is de mode veranderd. Dan is het tijd voor wat nieuws. 

En vandaag was het dan zover. Willemiene zou ergens tussen half 10 en 10 uur komen. En ik dook al om 5.00 uur de keuken in. Het streven was, om om 7.00 uur twee gerechten klaar te hebben, op het decoreren na. Dat lukte precies. Tijd voor een uurtje pauze, om samen met Willem te ontbijten en me aan te kleden enzo. 

Om 8.00 ging ik weer verder. En toen Willemiene tegen tienen binnenstapte, waren ook gerecht drie en vier al een heel stuk voorbereid. Eerst tijd voor koffie. Natuurlijk moesten Willemiene en ik nodig bijpraten. We hadden elkaar best lang niet gezien. En wat kan er veel gebeuren in een paar maanden tijd! Maar na de koffie was het dan toch tijd om te gaan knallen. Willemiene ging naar zolder, waar al twee gerechten in de koelkast stonden. Daar kon ze zich vast helemaal op uit gaan leven. En ik schoof weer achter m´n rommelige aanrecht met de losse eindjes, die uiteindelijk nog twee gerechten moesten opleveren. Het is best intensief. Je mag geen fouten maken, want er is eigenlijk geen tijd om iets nog weer over te doen. Dus liggen mijn aantekeningen op het aanrecht en werk ik geconcentreerd. Af en toe vraagt Willemiene om een toevoeging. De tuin is een geduldige leverancier. Ik sneed een paar pompoenen af, een paar stengels Koreaanse munt, een paar stengels Nieuw-Zeelandse spinazie... 

Ergens rond half 1 waren we klaar en had ik zelfs al een groot deel van de keuken opgeruimd. Hè, hè, zo´n culinair weekje is toch wel een marathon. Ik ben blij, dat het er weer op zit. Ik moet alleen de teksten nog schrijven. Dat wil ik zo snel mogelijk doen, om écht helemaal klaar te zijn.

Intussen gaat hier alles zo z´n gangetje. We kunnen in de webshop goed merken, dat in het grootste deel van Nederland de scholen weer begonnen zijn en de mensen weer in hun gewone ritme zitten. Er worden vooral weer heel veel brood-bakspullen besteld. Iedereen gaat letterlijk weer aan de bak :-).

Ik ben ook nog steeds bezig met oogst verwerken. Ik plukte de appels, toen er een paar dagen na elkaar steeds een paar van de boom gevallen waren. Er kwam maar liefst 18 kilo appels van dat ene boompje, wat we hebben! Dus ben ik tussen de bedrijven door appelmoes aan het maken. Ik maak grote pannen tegelijk. Daarna gaat het in potjes, de potjes in de weckketel en daarna belandt alles in de kelder. Het wordt al een mooie voorraad.

Ook ben ik nog bezig met het inwinteren van de bijen. Je controleert dan, of de volken voldoende voorraad hebben, om de winter door te komen. Per volk moet er zo´n beetje 12 kilo voer zijn. De volken, die te weinig voorraad hebben, voer je bij. Ik hoop eind volgende week helemaal klaar te zijn. Helaas ging het vorige week wel een keer mis en ben ik gestoken. En dat, terwijl ik nog wel zo´n goed imkerpak heb, tegenwoordig. Maar bijen vinden elk gaatje, hoe klein ook. En inderdaad is er in het pak een piepklein gaatje, op het punt waar drie ritsen samenkomen. Ook al doe je die ritsen heel goed dicht, dan is er toch een kleine opening. Die wordt dan weer afgesloten door een flapje met klittenband. Ook dat flapje zat keurig dicht. Maar toch kwam er een bij in mijn kap! Ik werd in mijn hals gestoken en voelde al snel, dat het foute boel was. Ik heb snel de kast, waar ik mee bezig was, dicht gemaakt en ben naar binnen gegaan. Willem was thuis, want ik imker nooit meer alleen, sinds ik allergisch reageer op een bijensteek. Ik nam snel een anti-histaminetablet en kroop op de bank. Na een kwartiertje was het feest. Uitslag over mijn hele lijf en jeuk van mijn schedel tot aan mijn voetzolen. Pff, wat voelde ik me beroerd!! Het heeft een uurtje of twee geduurd en toen is het gelukkig afgezakt. De volgende dag hebben wij eens goed naar dat pak gekeken. En inderdaad KAN een bij langs het klittenband en KAN die bij vervolgens door het gaatje bij de ritsen en KAN zo´n beestje in je kap komen. We hebben nu bedacht, dat ik voortaan drie lappen ducktape óver het flapje met klittenband plak. Dan is het echt hermetisch afgesloten en kan er echt geen bij naar binnen (denken we).

Dinsdagavond gingen we, zoals gewoonlijk, weer naar Willem z´n broer in het verpleeghuis. Hij was die dag jarig! Dus haalden we schoonmama ook op en gingen we met z´n drieën. Hoe bijzonder, dat hij nog bij ons is en dat hij zelfs steeds nog stapjes vooruit gaat!

Intussen leven we digitaal mee met onze Dirk, die in 13 dagen het Pieterpad aan het lopen is. Vorige week ging dat eigenlijk fluitend. Deze week heeft hij wel moeilijke dagen met dan weer een pijnlijke knie (waar hij dan 52 kilometer mee verder strompelt), dan weer een zere voet. Maar het zit er bijna op! Nog 80 kilometer te gaan! Wat een prestatie. We genieten enorm van alle schitterende foto´s, die hij elke dag stuurt. En elke dag worden er ook herinneringen opgehaald aan de keer dat Willem en Jan het Pieterpad liepen. Ook die foto´s komen dan weer langs. Jan was echt nog een broekie :-). Mooie herinneringen!

Gisterenavond ben ik met mijn vriendin Wilma naar de vrouwenavond in de tentweek hier in Bleskensgraaf geweest. We hadden een mooie en gezellige avond. En vandaag hebben we ook nog even samen iets ondernomen. We zijn vanmiddag (ná de bui met hagel en onweer!) naar de kaasboerderij in het dorp gelopen. Zo hadden we precies een mooi wandelingetje. We waren er allebei nog nooit geweest en dat terwijl Graafstroom-kaas wereldberoemd is. Dus het werd hoogtijd om daar eens heen te gaan. De mevrouw in het winkeltje vertelde, dat ze op 13 september (Open Monumentendag) ook open zijn en dat er dan van alles te doen en te zien is. Mooi om te weten! Als het zo uitkomt, kunnen we er dan nog weer een kijkje nemen.

Morgen hoopt Henk weer thuis te komen. Ik heb vanavond zijn bed fijn van fris beddengoed voorzien. We kijken weer naar hem uit. Hoewel het echt wel een mooie ervaring is, om zomaar samen te zijn, is het tegelijkertijd ook best stilletjes, hoor!