maandag 3 mei 2021

Als het koolzaad bloeit ...

Elk jaar, als het koolzaad bloeit, gaan mijn gedachten terug naar 1987. Op 1 mei van dat jaar werd ons eerste kindje, na 23 weken zwangerschap, geboren. Ik had 10 dagen met voortijdige weeën en bloedverlies in het ziekenhuis gelegen. Ons zoontje heeft na de geboorte nog ongeveer een uur geleefd. In die tijd werd je kindje gelukkig niet meer direct na de geboorte bij je weggehaald, zoals nog niet zolang daarvòòr de gewoonte was. Willem en ik kregen gelegenheid om kennis te maken met ons zoontje en er ook afscheid van nemen. Maar verder was er (nog) niet zoveel oog voor het verdriet van het verlies van zo´n te vroeg geboren kindje. Dat is tegenwoordig wel anders allemaal. 

Op 2 mei mocht ik naar huis. Willem kwam me halen. Ach, wat deed mijn hart pijn van verdriet. Op weg naar huis zag ik langs de snelweg overal het koolzaad uitbundig bloeien. Die uitbundigheid stond zó haaks op hoe ik me voelde, dat het zeer deed.

Jaar op jaar op jaar denk ik terug aan die pijn, als het koolzaad bloeit...

De laatste jaren stond het koolzaad steeds vroeger in bloei, vanwege de warmere lentes. Maar dit jaar is de lente kouder en het koolzaad is twee weken later in bloei, dan in de voorgaande jaren. Het klopt nu precies met 34 jaar geleden en mijn gedachten gingen steeds maar terug.

Ook naar onze andere vroeg gestorven kinderen. Want helaas hebben wij dit grote verdriet zes keer moeten dóórmaken.

Zaterdag wilde ik graag naar de begraafplaats om langs de grafjes te lopen. Willem vond dat een goed idee en samen zijn we gegaan. Terug naar toen. 


De oudste twee kinderen hebben geen naam gekregen. Dat was toen niet zo gewoon als nu. Het was zelfs niet ´standaard´ om je kindje te begraven. Ons jongetje en ons meisje liggen bij elkaar in één grafje. Ze delen ook één steen. We zagen dat die inmiddels wel erg verweerd is. We gaan eens kijken om de letters opnieuw te laten verven. De andere kinderen liggen op andere plaatsen. Als zo´n kinderhoekje op een begraafplaats vol is, wordt er een nieuwe hoek aangelegd. Zo komt het, dat ze niet bij elkaar liggen.

We liepen ook langs het graf van mijn ouders. Deze maand is het al vijf jaar geleden, dat ze overleden. Aan de ene kant lijkt het nog maar zó kort geleden. Alsof het vorig jaar was. Aan de andere kant is het alweer zó lang geleden, omdat er inmiddels zo heel veel gebeurd is.

Zaterdag lieten Koos en Willemijn weten, dat ze een trouwdatum hebben. Ze hopen in oktober te gaan trouwen. Eerder dan ze aanvankelijk dachten. We zullen dit jaar bij leven en welzijn twee bruiloften hebben in 5 weken tijd. Ik moet wel even wennen aan dat idee, hoor. En zo wisselt het zich af: trouwen en rouwen...