maandag 18 oktober 2021

Na gedane arbeid, is het goed rusten

Wat was het een rare, drukke week, vorige week! Ik voelde hem aan het einde van de week echt wel zitten, hoor. En het was dan ook heerlijk om in de afgelopen dagen weer een beetje op adem te komen en uit te rusten. Ik ben met frisse moed weer aan de nieuwe werkweek begonnen :-).

Zoals ik vorige keer al schreef, kreeg ik twee dagen de fotograaf over de vloer. Hij kwam foto´s maken voor het kookboek wat we aan het maken zijn. Er moesten 20 gerechten gefotografeerd  en dus ook 20 gerechten klaargemaakt worden. Dat was op woensdag en donderdag.

Op dinsdag moesten alle inkopen gedaan worden. En heus, dat is voor 20 gerechten een aardige, logistieke uitdaging. En help, toen ik dinsdagochtend wakker werd, was ik niet een béétje verkouden, maar HEEL ERG verkouden. M´n keel deed zeer, mijn hoofd bonkte, er ´knapte´ steeds iets in mijn oren. Ik zei tegen Willem: ¨Als ik nu een baas had, zou ik appen, dat ik vandaag niet kwam en heerlijk onder de dekens kruipen.¨ Maar ja. Ik had geen baas om te appen. En dat foto-gebeuren moest, als het éven kon, doorgaan. Als dit nu niet door kon gaan, zou het pas ergens in december kunnen. Dat is niet de mooiste tijd om herfstfoto´s te maken. Dan is het al zo´n beetje winter.

Dus nam ik twee paracetamollen, iets voor mijn keel, een neusspray en een paar pakjes zakdoeken en sleepte mezelf de dag door.

Ook woensdag was ik nog niet opgeknapt. Toen Niek, de fotograaf, fris en fruitig om een uur of tien binnenstapte, had hij het al snel gezien: dik vest aan, sjaaltje om, en zo stond Teun achter de kookplaat. 

Gelukkig hield ik het op de been en het klaarmaken van de gerechten ging goed. Maria en Niek hadden zich op de workshopzolder geïnstalleerd. Daar stonden twee foto-tafels. Eén voor warme gerechten en één voor koude. Als ik beneden in de keuken aan een gerecht bezig was, bedachten Niek en Maria hoe het op de foto moest. Ook de strijkplank was naar zolder gehesen en steeds streek Maria de goede kleur stof glad voor op de foto-tafel. Toen we in augustus de zomerfoto´s maakten, waren we al een fijn team. Nu was dat alleen nog maar fijner. We wisten nu beter wat ons te wachten stond. Aan het einde van de dag waren er 9 gerechten gefotografeerd.

´s Morgens was mijn keuken nog ordelijk. Met alle benodigde ingrediënten, die keurig klaar lagen.


Aan het einde van de middag, was mijn keuken compleet ontploft... Ook dat hoort erbij ;-).

Ik ben woensdag op tijd naar bed gegaan. En toen ik donderdag wakker werd, voelde ik het meteen: ik was beter! Ik had voor het eerst sinds zondag de hele nacht doorgeslapen en nu was mijn hele hoofd in één keer opgedroogd. Geen snotneus, geen hoofdpijn, geen oorpijn ... Ik was zoooo blij!

Ik heb donderdag echt fluitend de overige elf gerechten klaargemaakt. En gek genoeg bleef ook mijn keuken best netjes. Gewoon, omdat ik de boel nu onder controle had. Dat maakte het werk toch wel een heel stuk leuker :-).

Donderdagavond kwamen Leendert en Thea meeëten. Zo kwamen we meteen van wat gerechten af ;-). En Leendert en Thea konden intussen in geuren en kleuren vertellen, hoe ze op woensdag een huis hadden gekocht! Dat was een beetje op dezelfde manier gegaan, als hoe wij óns huis kochten. Wat zijn ze blij en wij met hen! Ze hebben een huis gekocht met heel veel werkruimte en voldoende eigen terrein om de werkbus te parkeren. Zo kan Leendert z´n bedrijf fijn bij huis krijgen en heeft hij ook ruimte om te groeien.

Ook vrijdag was het weer een enerverende dag. Eindelijk, eindelijk, eindelijk zouden de wonderpannen bezorgd worden!! Al in april had ik wonderpannen besteld voor de webshop. Normaal worden ze met 6 weken geleverd. Maar door een wereldwijd aluminium-tekort duurde het nu 6 maanden! Intussen was mijn voorraad pannen helemaal op en dat was nogal sip. Juist nu de energieprijzen zo enorm stijgen, zijn mensen op zoek naar energiebesparingen. In zo´n wonderpan bak je cake/koek/taart enzovoorts op een energiezuinige manier en de vraag is daardoor flink toegenomen. Toen de chauffeur tegen tienen het erf opdraaide, deden Willem en ik een vreugdedansje. We hebben de chauffeur eerst geholpen met lossen. Hij had 630 binnenpannen en 630 buitenpannen bij zich. Die moesten stapeltje voor stapeltje uit de wagen geladen en in de shop opgestapeld worden.



Na die sjouwerij hebben we ons het bakkie koffie met zelfgebakken appeltaart én slagroom heerlijk laten smaken!

De chauffeur vertrok weer naar het oosten en ik klauterde naar zolder. Ik moest foto´s opsnorren voor de levensloop van Koos voor op de bruiloft. Oh, wat je dan allemaal tegenkomt, he! Eén en al vertederende glimlachjes en weemoedige grimassen was het gevolg. Maar de foto´s liggen klaar!

Kijk, ik kwam baby-foto´s van Trijnie tegen. Trijnie werd met 31 weken geboren en was een piepklein, dapper grietje van slechts drie pond:

De rest van de dag was ik druk met troep opruimen en wassen. Ik maakte samen met Maria meteen de zolder even aan kant, want er zouden in het weekend verschillende logé´s zijn. Toen alles aan kant was, vroeg ik, of Maria even wilde stofzuigen daar. Ik haalde de stofzuiger en reikte hem aan. Maar het ding weigerde dienst! Ik had al snel door, wat er aan de hand kon zijn: kabelbreuk. Dat heb je, als er te hard aan het snoer getrokken wordt, als je dat uit de stofzuiger trekt. Gelukkig had Willem zijn thuisdag en dus vroeg ik, of hij alsjeblieft dat ding wilde maken. Ja hoor. Apparaat werd op tafel gezet en uit elkaar gehaald. Zijn conclusie: kabelbreuk. Net wat ik dacht. Hij naar de Hubo. Daar haalde hij voor 40 cent spulletjes om de boel weer aan de gang te slingeren. Wat heerlijk toch, zo´n handige vent :-). Mijn stofzuiger snort weer!


Ik kreeg nog een goede tip: trek het snoer uit de stofzuiger, tot bijna op het eind. Doe nu een stukje gekleurd tape om het snoer op de plaats, waar het uit de stofzuiger rolt. Je weet nu precies tot hoever je het snoer veilig uit de stofzuiger kunt trekken.

Eigenlijk stond de kwartaal-administratie op mijn todo-lijst. Maar dat kreeg ik niet voor elkaar. Het was té onrustig in mijn hoofd door de rommelige staat van m´n huishouden. Dat moest eerst opgeruimd worden. Die administratie moet later maar...

Weet je, waar ik helemaal rustig van word? Van onze nieuwe buren!! Kijk eens, hoe leuk! We hebben buren gekregen in het weitje naast ons huis. 

Zaterdag was het bakdag en wasdag. Ik had maar tot 15.00 uur de tijd. Rond die tijd zouden Willem en ik naar Klein´s Kleding in Sliedrecht gaan en daar Koos treffen. Die zou direct uit zijn werk daar naartoe komen. Hij moest nog één keer zijn trouwpak passen. Hij was de laatste tijd namelijk nogal afgevallen en we dachten, dat er nog wel het één en ander aan vermaakt zou moeten worden. Het viel mee. Alleen het vestje moest ingenomen worden. We dachten, dat we zó weer buiten zouden staan, maar het duurde toch wel even een uurtje. Maar dat was totaal niet erg. Wim Klein maakte er een feestje van. Lekker wat te drinken, een schaal met nootjes, blokjes kaas, olijven. Dan zakt de ´hurry´ vanzelf uit je lijf :-).

Ontspannen vervolgden we de rest van de middag. Voor de eerste keer sinds corona gingen we naar een jarig nichtje in Dordrecht. Dat was ouderwets gezellig! En zo had die overvolle werkweek een ontspannen einde en kon ik ná de rustdag de draad vanmorgen weer als van ouds oppakken. Het kringetje is weer rond.