Poeh, wat ging het stroperig vandaag!
Ik kan er niet direct de vinger op leggen, waardoor het nu precies kwam. Maar de dag duurde door de stroperigheid drie keer zo lang, voor mijn gevoel. En er kwam nèt niets uit mijn handen.
Het rondje met Ciara was grijs en nat. Het hele rondje liep ik in een druilerig regentje. Niet iets om lekker van op te knappen. Maar goed, dat kan zomaar eens gebeuren. Het was in schril contrast met gisteren, toen ik juist zo van de herfst en mijn wandeling genoot:
 |
| Het licht op de vroege morgen was bijna geheimzinnig |
 |
| Ciara had mazzel. Ze vond een héle banaan. |
 |
| De klavertjes bloeien, alsof ze nog een hele zomer voor de boeg hebben |
 |
| De wilgenblaadjes kleuren |
 |
| Een blaadje met álle herfstkleuren. |
Maar nauwelijks had ik mijn jas uit, of er stopte een auto. O ja, er zouden een meneer en mevrouw voor een wonderpan komen en die wilden meteen even rondkijken. Prima natuurlijk. De mevrouw wilde van alles weten over de wonderpan en over allerlei andere producten. De meneer vond het ´zo´n leuk winkeltje´ en de kleinkinderen, die gezellig bij opa en oma logeerden, vonden de transporttafel erg leuk speelgoed.
Toen de klanten blij vertrokken, was het inmiddels al dik half 11 en ik vond dat ik mijn kopje koffie echt verdiend had :-).
Na de koffie zou ik wonderpannen gaan schoonmaken, maar èèrst even wat kleine administratieve dingen doen. Eén ding was: een factuur betalen. Hoe moeilijk kan dat zijn? Nou ... héél moeilijk, in dit geval. Ik moest met behulp van de reader betalen, want het bedrag was te groot. Eerst probeerde ik het met de app. Maar mijn pasje was kapot en ik had juist zaterdag een nieuw exemplaar over de post gekregen. Zo´n nieuw pasje heeft dan een ander pasnummer, dan je oude. Maar het nummer van het oude pasje was voorgeprogrammeerd in de app en dat kon ik niet wijzigen. Ik dacht het op te lossen door de oude pas te blokkeren. Nee hoor. Loste niets op. Dan maar via de laptop inloggen. Lukte niet. Dan maar de klantenservice gebeld. Na lang wachten kreeg ik iemand aan de lijn, die mijn probleem best apart vond. Maar ze dacht wel een oplossing te hebben: oude profiel uit de app knikkeren en dan een nieuw profiel met de nieuwe pas aanmaken. Klonk wel logisch en dus ging ik daarmee aan de slag. Lukte niet. Willem gevraagd, of hij even wilde meekijken. Lukte hem ook niet. Wèèr klantenservice gebeld, weer lang gewacht, weer iemand, die dacht te weten, hoe het opgelost moest worden. Gelukkig kreeg deze meneer mij tot bedaren, want ik was inmiddels behoorlijk nerveus. Rustig aan tafel gezeten probeerde ik uit te voeren, wat die man vertelde. Hij hoefde het maar drie keer te vertellen en toen had ik het al voor elkaar :-) :-). WAH, wat voelde ik me een stuntelige bejaarde :-) :-).
Nou, dat ´even een betaling doen´ duurde bij elkaar anderhalf uur. ANDERHALF UUR! Maar nu had ik dan toch wat. Wat? Een nieuwe pas in mijn bankapp (én een lege bankrekening).
Ik kon net voor de lunch nòg wat kleine computerkarweitjes doen. Poeh. Wat vind ik het lastig om zo on-productief te zijn, als er zóveel werk ligt.
En er kwam nog meer stroop, hoor. Ik wilde 100 pannendeksels bestellen, maar de groothandel had er maar 16. Dus gebeld. Gelukkig was er nog een partijtje in Engeland en dat komt verder wel goed, al duurt het langer.
Bij een andere leverancier wilde ik een bepaalde trio-verpakking zeep bestellen. Kon ik niet meer vinden op de website. Dus gebeld. Het is overal hetzelfde liedje: grondstoffen tekort en voorlopig niet leverbaar.
Dat is ook al het geval met bepaalde verpakkingsmaterialen, waar ik wéken op moet wachten. Het maakt het al met al er niet eenvoudiger op ;-). En het kost zeeën van tijd, om al die leveranciers te bellen.
Nou ja. Eindelijk kon ik dan na de lunch pannen schoon gaan maken. Dat was wel weer gezellig, samen met Maria.
Er kwamen nog twee keer mensen in de shop. Dat hoort een beetje bij schoolvakanties. Dan krijg ik nogal eens mensen met kinderen over de vloer. Ik vind het niet erg, maar moet soms m´n planning een beetje wijzigen. Die mensen staan in de vakantie-modus en hebben dus geen haast ;-). Die haast had ik uiteindelijk wel, namelijk om op tijd bij de post te zijn. Maria en ik kwamen daar om twee minuten voor vijf aangesjeesd. De postmeneer was al containers aan het inladen. Maar we konden wel heel snel nog even een containertje vullen en de baliemeneer scande snel onze codes. Nèt op tijd :-).
Thuisgekomen kondigde Hans aan, dat hij niet mee zou eten. Goed hoor. Dan weet ik meteen wat ik ga klaarmaken: nasi. Daar houdt Hans niet van. Dus als hij weg is, kan ik dat onbekommerd op tafel zetten. Nasi met gebakken ei, pindasaus en kroepoek. Mjammie. Het was heerlijk.
Intussen was Willem al sinds vanmorgen bezig om contact te krijgen met zijn vader. We wilden namelijk vanavond een bezoekje brengen. Maar toen we nog steeds geen appje terug gehad hadden, werden we ongerust. Willem appte met zijn broer en schoonzus, die daar in de buurt wonen. Die kregen ook geen gehoor. Dus ging schoonzus snel kijken. Gelukkig bleek schoonpa alleen maar moe te zijn en te slapen. Een pak van ons hart en ineens een ´lege´ avond. Ook niet erg. Nu kon er tóch nog wat administratie gedaan worden. Onze hobby ;-).
Ik vind stroop verder best lekker hoor. Vooral op een kaas-pannenkoek.
