Lichtpuntjes en donkere wolken wisselen elkaar af.
Vorige week vond de verpleeghuisarts, dat mijn moeder ging veranderen. Ze drong erop aan, om te bekijken, of mijn vader bij mijn moeder op bezoek kon komen. Mijn vaders dokter gaf toestemming en alles werd in gang gezet. ´s Avonds tussen 19.00 en 20.00 uur kon mijn vader bij mijn moeder zijn.
Alles ging zoals gepland. Wij, de kinderen en aangetrouwde kinderen, waren allemaal aanwezig. Hoe zou het gaan? Ik zag er tegenop en keek ernaar uit.
Uiteraard was het emotioneel, omdat we bij elkaar waren, om afscheid te nemen. Maar gelukkig overheerste toch, ondanks alles, de blijdschap van mijn ouders, om elkaar te zien. Om nog één keer met het hele gezin compleet bij elkaar te zijn. Er is gepraat, gelachen, gehuild. De Bijbel ging open, we zongen een Psalm en er was gebed. Het uur vloog om. Op het laatst hebben we pa en ma nog een poosje samen gelaten en daarna moest pa weer snel terug naar het ziekenhuis.
Langzaamaan krabbelde pa elke dag een stukje op. In de loop van de week zijn ze vanuit het ziekenhuis gaan zoeken naar een plaatsje in een verpleeghuis. Natuurlijk wilden wij erg graag een plaatsje voor vader in hetzelfde verpleeghuis als waar moeder ligt. Maar daar was geen plaats. En in de verpleeghuizen in de regio was er ook nergens plaats. Dit omdat mijn vader een zogenaamde ´lange lijn´ heeft, waardoor hij twee soorten antibiotica krijgt. Dat kunnen ze niet in elk verpleeghuis handelen.
Vrijdag kwam er bericht, waar we allemaal zó blij om waren: er kwam een plaatsjes vrij in Salem, het verpleeghuis waar onze moeder ligt!!!
Deze week zou mijn vader daar naar overgeplaatst worden. Zou .....
Zaterdag heeft een verpleegkundige mijn vader alleen op het toilet gelaten. Dat had nooit mogen gebeuren, want pa kan zijn evenwicht niet bewaren vanwege de verlamde linkerkant. Hij is hard gevallen. Eerst is er een foto gemaakt van zijn hand, om te kijken of er niets gebroken was. Gelukkig niet. Daarna werd er een scan van zijn hoofd gemaakt. Daarop zagen ze een flinke bloeding vlakbij het herseninfarct. Het was niet een bloeding als gevolg van de val, maar een oudere. De bloeding was dusdanig groot, dat ze er iets mee moesten doen. Ze besloten de bloedverdunners te stoppen.
Zondag was mijn vader erg benauwd. De dokter vermoedde een longembolie. Helaas werd dat vermoeden door een scan bevestigd. Er waren verschillende grote longembolieën te zien :-(. Om die weg te krijgen, zijn bloedverdunners nodig. Dat zorgde dus voor een dilemma. Er is besloten om inderdaad bloedverdunners te geven, met daarbij het risico op een bloeding, ergens in het lichaam. Het is een wankel evenwicht. ALS er al sprake is van een evenwicht.
De overplaatsing naar Salem moet nu helaas even worden uitgesteld. Als er verder niets opdoet, gaat het om een vertraging van een kleine week. Dat lijkt niet zo veel. Maar bij mijn moeder beschouwen we elke dag, dat ze er nog is, als een toegift.
Het is erg spannend. Zullen vader en moeder elkaar nog zien? Komen er geen verdere complicaties bij vader? Houdt het verpleeghuis het plaatsje een paar dagen langer open?
Gisterenavond zijn we met z´n allen bij elkaar gekomen om één en ander met elkaar te bespreken, de vragen die we hebben op papier te zetten en te kijken hoe we de bezoeken kunnen blijven invullen. We merken dat we zo langzamerhand allemaal op onze reserves lopen. In het ziekenhuis gaat er best veel mis. Het zijn soms maar kleine dingen, maar nu we zo ´op´ raken, frustreert het enorm. We worden met onze neus op de feiten gedrukt, dat de werkdruk in het ziekenhuis (in elk geval op de afdeling waar mijn vader verpleegd wordt) onmogelijk groot is. Soms voelen we ons net zo´n familie in een Derde Wereldland: met z´n allen aan het bed om pa eten, drinken en verzorging te geven. En we hebben medelijden met de mensen, die geen familie hebben, of familie ver weg, of familie waarmee ze in onmin leven. Die moeten het doen met gehaaste verpleegkundigen die echt geen tijd hebben om rustig bij een patiënt te zitten om te helpen met eten. Of om even koude voeten warm te wrijven. Of een koud washandje op een koortsig voorhoofd te leggen. Of wat dan ook. Ik word daar heel triest van. De gezondheidszorg mag dan hier in Nederland wellicht een heel hoge standaard hebben, als je het hebt over puur verzorging van de patiënt, dan vind ik het werkelijk armoetroef.....
In het verpleeghuis waar mijn moeder ligt, staat elke dag een legertje vrijwilligers klaar. Om mensen te helpen met eten, een praatje te maken, te begeleiden bij een wandeling en noem maar op. Eigenlijk heeft een ziekenhuis ook zulke vrijwilligers nodig. Wat dat betreft: er is voor iedereen werk genoeg! En het is nog heel dankbaar werk ook. Wie dus tijd over heeft: meld je aan als vrijwilliger! Waar dan ook. Ik kan het iedereen aanbevelen.
