Gelukkig zijn er wel lichtpuntjes: de verwardheid wordt echt wel minder! En er komt ook zeker wel weer wat kracht terug in mijn vaders verlamde linkerkant. Vrijdag heeft hij zelfs met behulp van twee fysiotherapeuten twee keer een minuut gestaan! Dat zijn fijne dingen.
Elke dag ga ik een keer naar hem toe. Vaak ´s morgens. Dan stap ik om half 10 in de auto, ga eerst een uurtje naar mijn vader (in het ziekenhuis in Dordrecht) en daarna naar mijn moeder (in het verpleeghuis in Ridderkerk) en ben dan rond half 1 terug.
´s Avonds gaat Willem elke avond de dag afsluiten bij mijn vader. Vaak gaat er dan nog iemand uit ons gezin mee. Het is een heel ritueel, voordat pa de nacht ingaat :-). Alle zere plekken worden gesmeerd, z´n voeten met gember ingepakt tegen de kou (altijd koude voeten gehad, totdat ik ergens hoorde, dat gehakte gember zou helpen!), medicijnen innemen met een papje, soms een slaapmutsje en niet te vergeten: zingen! Elke avond wil hij psalmen zingen. Ze zullen daar best weleens raar opkijken in het ziekenhuis, met zo´n galmende familie :-).
Met mijn moeder gaat het elke dag minder. Je zou denken, dat het haast niet nóg minder kan. Haar stem is nog heel zwak. Ze kan alleen nog maar in haar bed liggen. Soms heeft ze een aardige dag, vaker is het minnetjes. Het doet zo´n pijn om haar zo te zien. Haar oude, magere, uitgewerkte handen op het laken. Haar vermoeide hoofd in het kussen. Meestal slaapt ze, want ze is zoooooo moe.
Het is hartverscheurend, dat die twee van elkaar gescheiden zijn. Mijn moeder zou mijn vader nog zo heel graag een keer zien, voordat ze sterft. Velen hebben ons al gewezen op de Wens Ambulance. Maar mijn moeder kan niet meer vervoerd worden en mijn vader kan nog niet vervoerd worden. Misschien, als mijn vader wat sterker is, dat het nog kan. We zijn in afwachting van een plaatsje voor mijn vader in hetzelfde verpleeghuis als mijn moeder. Dat zou voor hen samen (en voor ons) het allerfijnste zijn. Helaas is er op dit moment geen plaats. Dat wordt pas ergens in Mei. Hopelijk gaan ze dat nog samen beleven...
Tot die tijd, proberen we ze elke dag een paar keer met elkaar te laten bellen. Maar dat is nog een heel gedoe, want dan moeten ze allebei op hetzelfde moment daartoe in staat zijn. Als één van beide een goed moment heeft, nemen we ook weleens wat op, op onze telefoon en nemen de opname dan mee naar de ander. Zo proberen we maar wat.
Nog steeds ga ik elke dag tussen de middag naar mijn moeder, om haar eten te geven. Ik ga dan eerst een poosje bij haar zitten en als het eten wordt gebracht, kijk ik wat ik er die dag bij haar in krijg. Het eten in het verpleeghuis is heel goed. Vaak gewoon ouderwetse prakjes, wat vooral oude(re) mensen toch het liefste eten. Meestal een soepje vooraf. En telkens een ander toetje na. Ik ben blij als mijn moeder overal een beetje van eet. Ik lees haar voor uit de Bijbel en daarna maak ik haar klaar voor haar middagdut. Oftewel: ik maak haar klaar om verder te slapen :-(.
Als familie beleven we deze tijd heel intens. We hebben de hele dag door contact met elkaar over hoe we vader of moeder hebben aangetroffen. Of en welke bijzonderheden er zijn. Over wie er wanneer bij wie op bezoek gaat. Enzovoorts. We houden er de humor in, door leuke dingen te delen. En spreken elkaar moed in, als één van ons het niet meer zo ziet zitten. Herinneren elkaar eraan om ook goed voor onszelf te blijven zorgen. En kijken wat we eventueel voor elkaars gezin kunnen doen.
Deze situatie is natuurlijk moeilijk voor het hele gezin. En elk kind reageert er op zijn of haar eigen wijze op. De één met tranen, een volgende zit ineens onder het eczeem, een derde is lastig enzovoorts.
Bij al die tranen, is er gelukkig ook altijd een lach. Bijvoorbeeld door alle mensen, die ons een hart onder de riem steken, die meebidden, die kaartjes of e-mailtjes sturen, of daadwerkelijk (komen) helpen. Vorige week hebben we iets heel bijzonders meegemaakt: mijn vriendin Ellen uit Zwitserland leeft elke dag mee. Ze zou het liefst op het vliegtuig stappen en komen helpen. Maar dat is op dit moment niet mogelijk. Toen ze dit vertelde aan haar vriendin Nel, zei deze spontaan: ¨Dan ga ik die familie toch helpen?¨. Zo gezegd, zo gedaan. Ja, heus! Vorige week kwam er zomaar hulp vanuit Zwitserland ingevlogen en hebben wij Nel in ons gezin omarmd :-). Nel is een oudere dame, bij wie je de leeftijd vergeet. Ze kan nog volop meedraaien. Nel heeft haar tijd half om half verdeeld tussen ons gezin en dat van zus Maria. En zaterdag hebben we haar voor 3 dagen naar haar familie in Apeldoorn gebracht. Vanavond gaat Willem haar weer ophalen en dan blijft ze nog tot woensdag bij ons. Echt heel speciaal, dit!
Ook de gewone dingen in het gezin gaan door. Dingen waar ik gewoonlijk echt van geniet. Nu moet ik mijn best doen om ze niet onopgemerkt aan me voorbij te laten gaan. Ik wil de boel in evenwicht houden. Ook als het moeilijk is.
Koos presenteerde op school zijn sectorwerkstuk. Samen met een maat verdiepte hij zich in Cradle to Cradle.
Genieten van een keurig opgeruimde winkelvoorraad.
Henk heeft met zijn klas gewerkt over het Boerenleven in de Alblasserwaard. Op de projectavond werd alles gepresenteerd. In de klas leek het wel een stal! Lammetjes, kippen, een kalf, konijnen, cavia´s en zelfs biggen!
Op een zaterdagmiddag even samen een ritje door de polder en in het zonnetje een heerlijk ijsje smikkelen!
Me verwonderen over mijn eigen kleine Keukenhof in de achtertuin!
Vlak voordat je naar je vader gaat horen, dat hij trek heeft in custard. Is het dan niet speciaal, dat je juist op dat moment in een grote pan custard staat te roeren?
Na heel veel vlug-vlug maaltijden en ´makkelijk eten´, een keer extra aandacht besteden aan het koken. Dit is een recept uit de Allerhande: stamppot rauwe andijvie met geraspte citroen en vis en wortels uit de oven.
Vorige week zwom Henk af voor A. Omdat die middag het duizendste zwemdiploma werd uitgereikt, kregen de kinderen hun diploma uit handen van de burgemeester! Hoe bijzonder is dat!
Maaike had een bruiloft. Ze is er helemaal klaar voor :-)
Nel in actie!!!
Als we Nel naar Apeldoorn brengen, genieten we meteen van de prachtige rit!
En deze mooie foto nam Willem net, toen hij z´n dagelijkse rondje liep.
Ik ruik heerlijke cake. Vandaag is Maaike jarig. En het is meteen ook haar eerste stagedag bij De Blomhoeve. Ze gaat cake trakteren :-).
