Bij de zorgen om mijn moeder is er nog een pak zorgen om mijn vader bijgekomen. Zaterdag is hij opgenomen in het ziekenhuis vanwege koorts, het wegvallen van de bloeddruk en een zwakke hartslag. Leek het in eerste instantie om een eenvoudige infectie te gaan, inmiddels is de toestand een stuk gecompliceerder. Gisterennacht heeft hij een herseninfarct gehad. Sindsdien zit één van ons bij hem, vanwege onrust en verwardheid. Zodoende pendel ik tussen verpleeghuis en ziekenhuis en staan we hier in het gezin op standje ''overleven''.
Veel is ineens helemaal niet belangrijk meer. Maar sommige dingen moeten nu eenmaal doorgaan. Wat is het dan fijn als er geholpen wordt! Onze schoondochter ontfermde zich over een teil strijkgoed, Maaike heeft fijn opgeruimd en gestoft, een schoonzus zorgt voor een pan soep. Allemaal dingen om intens dankbaar voor te zijn.
In de afgelopen maanden heb ik geleerd om ieder ontspanmomentje te pakken en te benutten. Anders is het niet vol te houden. Het is een trein die maar voortraast. Steeds als je denkt, dat er niets meer bij kan, komt er toch nog weer een schepje bovenop. Mijn credo is al jaren: leef bij de dag! Maar nu is het meer: leef bij het uur! Het kan zomaar in een oogwenk anders zijn.
Gelukkig dragen we het allemaal als familie en krijgen we er de kracht voor. We praten elkaar elk ogenblik bij via de familie-app en zorgen ervoor dat er continue iemand bij pa zit en dat ook ma extra bezoek krijgt. Wat vindt ze het erg, dat ze niet naar pa kan! En wat een zorgen heeft ze om hem!
De workshop, die voor morgen gepland stond, heb ik afgezegd. Ik heb alle deelnemers een e-mailtje gestuurd. Hopelijk wordt dat gelezen. En anders wordt de informatie wellicht van dit logje gehaald.
Voor nu ga ik maar weer aan een ziekenrondje beginnen...
