Even een logje tikken, terwijl ik zit te wachten in het ziekenhuis. Er is hier vrij wifi en ik heb mijn laptopje (chromebook) meegenomen. Wat een luxe ;-). Ik zit in een restaurant. M´n lege koffiebekertje op tafel. Om me heen er is geroezemoes en door de speakers klinken flarden achtergrondmuziek. Aan het tafeltje naast me zit een vrouw ook op haar laptop te werken. Af en toe voert ze zachtjes een telefoongesprek. Aan het tafeltje aan de andere kant zitten twee meiden gezellig aan de koffie. Het is hier wel even uit te houden. Hoewel ik het wel koud vind en met m´n jas aan zit. Maar dat kun je niet helemaal serieus nemen. Ik heb het namelijk altijd koud en pas bij 30 graden gaat mijn vest uit :-).
Na mijn vorige logje hebben we enorm veel reacties gekregen. Alle reacties zijn met aandacht gelezen en worden zeer gewaardeerd. Maar het is teveel om iedereen persoonlijk te antwoorden. Dat voelt wel een beetje ongemakkelijk, omdat veel mensen hun persoonlijke verhaal aan ons toevertrouwden. Dat voelt als kostbaar. Dat ís ook kostbaar. En het is dus níet dat het niet gewaardeerd is, als je (nu) geen persoonlijke reactie terug krijgt. Veel mensen gaven ook tips over behandelingen en ziekenhuizen/klinieken waar men goede ervaringen mee heeft. Ook deze tips worden zorgvuldig bewaard. Wie weet gaan we ze nog eens nodig hebben.
Het is een heel rare week, nu. Nadat we maandag heel veel tijd in het Sophia hadden doorgebracht, was ik gisterenmiddag zo´n beetje de hele middag met Maria in het Albert Schweitzerziekenhuis. Daar wordt haar lichamelijke conditie in de gaten gehouden door een kinderarts. En vandaag doen we nog een keer een dagje Sophia. Op dit moment is Maria bezig aan het laatste interview. Als dat afgerond is, zijn alle onderzoeken en gesprekken achter de rug en hebben we wat dat betreft even ´rust´ tot na Oud&Nieuw. Ik schrijf bewust ´rust´ tussen aanhalingstekens. Want met zo´n ziek(t)e in huis, heb je domweg geen rust meer. Dat gaat dag aan dag door. Er moet immers elke dag gegeten en gedronken worden. Maar goed. Langzaam vinden we daarin wel onze weg.
Ik merk, dat het best een grote druk op de gezinsleden legt. Alleen al vanwege het feit dat ik nu veel weg ben en als ik er wèl ben, toch wat minder aandacht voor iedereen heb. Het is even niet anders. Om mijn afwezigheid te compenseren doe wat consessies: kerstkaarten schrijven sla ik een keertje over. En de warme maaltijd is steeds zo gemakkelijk mogelijk. Eergisteren bijvoorbeeld zuurkoolstamppot. En gisteren wraps met een heerlijke vulling van tomatenprut met gehakt en bonen. Je hoeft echt niet altijd uren in de keuken te staan om een lekkere maaltijd op tafel te kunnen zetten.
Sommige dingen moeten uiteraard gewoon doorgaan. Ik was dan ook best gefrustreerd, toen mijn wasmachine het vanmorgen niet deed. Dat kan ik er echt niet bij hebben, nu! Het probleem leek simpel: hij pompte niet meer af. Ik hoorde een wat ratelend geluid tijdens het afpompen. Het klonk als een haarspeld of zoiets in de pomp. Normaal is dat geen probleem. Gewoon het water aftappen en het deksel van het pomphuis er af schroeven en de boel schoonmaken. Maar ik kreeg met geen mogelijkheid het deksel van het pomphuis eraf! Ik kon het maar een kwart slag draaien en daarna zat het muurvast. Eerst riep ik Koos erbij. Die heeft meer kracht in zijn knuisten dan ik. Maar ook hem lukte het niet. Toen heb ik een tang gepakt en geprobeerd met behulp van die tang het deksel rond te draaien. Ik zette behoorlijk veel kracht. Zoveel als ik durfde. Maar nee, geen beweging. Tenslotte heb ik mijn witgoedleverancier maar gebeld. Ik belde om 9 uur. Om 10 uur stond de monteur op de stoep. Zelf ging ik 10 over 10 de deur uit, maar Maaike en Koos waren thuis. Even over half 11 zag ik de faktuur in mijn mailbox verschijnen. Zo blij, dat het opgelost is!!! De paar tientjes, die het kostte, neem ik dan graag voor lief. Ik kan gelukkig weer verder met de was!
Het is fijn, dat het bijna vakantie is. Het is nu voor iedereen tenenloperij. Maar in de komende tijd is er in elk geval de ontspanning van even geen vroege wekkers, geen lunchpakketten, geen werkkleding wat altijd maar op tijd weer schoon in de kast moet liggen, geen huiswerk wat overhoord moet worden. Dat scheelt een hoop werk/energie/geregel.
Willem is tussen Kerst en Oud&Nieuw vrij van zijn werk en hoopt twee dagen met Jan weer een stuk Pieterpad te gaan lopen. De grote jongens zijn ook vrij van hun werk. Hans hoopt een paar dagen met een vriend naar Oostenrijk te gaan. Allemaal fijne dingen om te ontspannen.
Voor mezelf heb ik niet veel plannen. Gewoon wat in huis rondrommelen, denk ik. Er is genoeg achterstallig werk. Een deel daarvan hopen we zaterdag met z´n allen op te pakken. Dan willen we met een groepje door huis en tuin rauzen om rommel op te ruimen en ramen te zemen en de keuken te soppen en en en. Heel veel plannen en we zien wel wat er uiteindelijk van terecht komt. Wellicht lukt het ergens volgende week om samen met Maria het materiaal te kopen voor de poncho met kol, die ik voor haar wil gaan maken.
Voor de kerstdagen hoef ik me niet speciaal druk te maken. We eten een beetje uitgebreider en Willem z´n moeder hoopt 1e kerstdag bij ons te zijn. Verder geen poespas. Ik denk, dat ik vanavond nog om een paar noodzakelijke boodschappen ga. Verder heb ik mijn lijst met maandboodschappen gisteren naar de supermarkt gestuurd en die worden, als het goed is, vrijdagmiddag bezorgd. Dan heb ik in principe weer voor een hele maand alles in huis, behalve wat versproducten. Met de groentenboer heb ik afgesproken, dat ik zaterdag om 14.00 uur langskom voor restanten. Het is dus een verrassing wat er met kerst aan groenten en fruit in huis is. Helemaal goed, we (willem en ik dan toch) lusten alles. Behalve tuinbonen. Nou, die zal de groentenboer vast niet hebben :-).
