Toen we bij de tunnel bij Alblasserdam reden, kreeg Maria een appje van Maaike. Maaike was al wat eerder van huis gegaan, naar haar werk in Ridderkerk. Ze meldde dat er flink veel file was, maar dat het bij de A16 over zou zijn.
Die file? Daar stonden we al in. We konden geen kant meer op. Nou ja, bij Ridderkerk besloot ik toch maar de rijksweg te verlaten. Ik geloofde niet echt, dat de file bij de A16 over zou zijn. Opgetogen omdat we lekker konden dóórrijden, reed ik met een normale snelheid over de Rotterdamse Weg. Het plan was om via de Kuip en de Erasmusbrug naar het ziekenhuis te rijden. Ik had er goede moed op, dat we op tijd zouden arriveren.
Maar zodra we de afslag richting Rotterdam namen, stond het zaakje weer stil. He-le-maal stil! Op de matrixborden stond aangegeven, dat er een ongeval was gebeurd en dat verkeer naar Rotterdam Centrum maar afslag 19a moest nemen. Oh no.
Afslag 19 bleek richting Zuidplein te zijn en ik zou dus via de Maastunnel moeten rijden. Maar zover kwam het niet. Het stond allemaal muurvast. Om kwart voor 10 waren we nog niet eens bij Zuidplein en volgens de matrixborden zou het nog 23 minuten in beslag nemen, voordat we in het Centrum zouden zijn.
We belden naar het ziekenhuis, om te zeggen, dat we veel te laat zouden zijn, en dachten, dat we wellicht beter naar huis terug konden gaan. De receptionist schakelde ons door met de dokter. En ja, die had inderdaad geen mogelijkheid om te schuiven in haar programma en we moesten onze afspraak dus cancelen.
Beter. We hoorden, dat de A16 dicht zat vanwege een ongeval en pas om 12.00 zou vrijgegeven worden.
We waren bijna bij Zuidplein en ik kreeg de ingeving, om dan daar maar even heen te gaan en het vest voor Henk te ruilen, wat te klein gekocht was. Dat vest slingerde al drie weken in m´n auto en ik had nog maar tot 3 februari om het om te ruilen. Er was er gewoon nog niet van gekomen. Goed om het nu dan maar te doen. Dan was onze reis toch niet helemaal tevergeefs.
We ruilden het vest. En nu we toch op Zuidplein waren, was het misschien wel een idee om meteen bij van Haren te kijken voor nieuwe laarsjes voor mij. Die ik nu heb, draag ik al de derde winter en zijn erg sleets geworden. Ook voelde ik steeds dat mijn hak een beetje los zat en was ik bang, dat ik die vandaag of morgen zou verliezen. Ik slaagde mooi in de sale met 50% korting. Helemaal blij dus. Hopelijk doe ik hier ook weer een paar jaar mee.
Op de terugweg zijn we bij Alblasserdam even van de snelweg afgegaan. Gisteren belde m´n groenteboer, dat ze me zo miste. Nou, ik haar ook, hoor :-). Ze had allerlei ´klusjes´ (overschotjes) voor me en ik had afgesproken om die vanmorgen bij de loods af te halen.
Met mijn wagen vol groenten en fruit kwam ik dus net thuis. Onverrichterzake wat de therapie betreft. Maar toch niet helemaal voor niets. Ik had een trui voor Henk, laarsjes voor mezelf en een lekker voorraadje groenten en fruit voor het hele gezin.
Hier thuis wordt ook weer hard gewerkt. Hoewel het mij niet snel genoeg kan gaan. Elke dag, maar dan ook echt élke dag, krijg ik e-mailtjes van mensen met de vraag wanneer de workshops gaan beginnen. En steeds lastiger vind ik het om te moeten zeggen: ¨Ik weet het niet¨....
De workshopzolder is nog verre van klaar. Gisterenochtend zag het er daar zo uit:
Na een dag allerlei afwerk-werkzaamheden was de stand van zaken gisterenavond zo:
Het gaat er dus op lijken!
Maar nu is het de beurt aan de stucadoor. En dat is een probleem. De stucadoor die het privé-gedeelte zo mooi gestuct heeft, heeft pas in maart weer tijd. Zo lang kan ik écht niet wachten. Leendert heeft dus bij elke stucadoor die hij kent een verzoek neergelegd. Het probleem is: deze mensen hebben het allemaal heel druk. We willen ook niet zomaar elke stukadoor. De ene stucadoor is de andere niet en we willen het echt strák hebben! We zijn wat dat betreft verwend met het vakwerk van Arie Vogel.
Ik vind het super moeilijk om geduldig te blijven. Voel me onrustig en opgejaagd, omdat ik aan de slag wil. En dan is het lastig om totaal niet te weten, wanneer dat mogelijk gaat zijn.
Als we eenmaal een stucadoor hebben, gaat het snel. Dan moet de schilder er achteraan en kunnen we gaan inrichting. Kanniewachten.
Maar voor wie nèt zo graag aan de slag wilt als ik: ´geduld´ !
