Moestuin, buiten koken, fair en kookboek

Het is hier een drukte van belang. Maar dan wel een erg gezellige drukte. Het kan gelukkig ook weer. Ik voel me weer sterk en gezond. Het enige ongemak is nog, dat ik steeds last heb van duizelingen. Daar valt mee te leven.

Ik heb het werk in de moestuin volop hervat. Het is wel zo´n beetje de mooiste tijd in de tuin, vind ik. Hoogzomer, alles groeit en bloeit en er is volop te oogsten.

de oogst van zaterdag

Zaterdag heb ik de grootste bieten uit het rijtje gehaald. De rest kreeg zo wat meer ruimte, zodat die nog even verder mogen groeien. Ik had 2 kilo bietjes en ik heb bedacht, dat ik die wil wecken. Daarvoor moesten ze eerst worden gekookt. En ik had zin om dat lekker buiten te doen. Ik heb dan wel geen buitenkeuken, maar wel een gezellig vuurduveltje. Daarop kun je prima koken. Ik zocht wat mooie droge stukjes hout uit het houthok en legde een vuurtje aan. Terwijl de bietjes kookten, kon ik mooi de strijk doen. Ook buiten. 

Normaal doe ik de strijk eigenlijk altijd ´s morgens vroeg. Maar de laatste weken zijn mijn vroege uurtjes bestemd om aan mijn kookboek te werken. Zaterdagochtend wilde ik klaar zijn met alles recepten. Nou, dat is bijna gelukt! Ik moet er nog maar twee (van de tachtig). 

Deze week wil ik proberen de sfeerverhalen bij de vier seizoenen te schrijven. Dan is het boek klaar op het voorwoord, nawoord en het ´hoe gebruik ik dit boek´ na. Dat lukt me helaas niet voor 1 augustus (de deadline). Heel jammer, maar dat moet ik toch een beetje opschuiven tot ná de fair en ná onze mini-vakantie. Dat is gelukkig geen probleem. Ze gaan bij de uitgeverij gewoon vast beginnen met corrigeren en opmaken. Ik denk, dat het allemaal wel goed komt, met de timing.

Tja. Die Terdege Zomerfair. Die is nu toch ineens heel dichtbij! Het is echt aftellen hier. En hoewel we heel ruim op tijd met alles begonnen zijn, hebben we onze tijd heel hard nodig. Er moet echt nog wel het één en ander gebeuren hier. Nog steeds worden er elke dag producten ingepakt. Dat is nu bijna klaar. Maar daarna willen we er ook voor zorgen, dat de shop heel goed aangevuld is. Anders grijpen we ná de fair steeds mis. Er moeten ook nog wat reclameborden gemaakt worden en wat presentaties in elkaar gedraaid. Enzovoorts. We hoeven ons niet te vervelen. Als je trouwens op de link van de zomerfair klikt en je zoekt ons bij de exposanten, zul je ons niet vinden. Wij staan namelijk in het midden van de fair, bij de Terdege Cottage. Daar hebben we een tent met onze shop-spullen en een tent, waar we workshops/lezingen/demo´s verzorgen.

Vanavond was ik van plan om de BTW-administratie af te maken. Dat is niet gelukt. Ik was langer dan ik dacht bezig met de zilveruitjes. Ik had die zaterdag geoogst en wilde die vanavond gaan inmaken. Het zilveruitjes-verhaal was een experiment. Ik had een zakje zaadjes gekregen en heb die ergens in april/mei gezaaid. Het moest dicht op elkaar gezaaid worden, anders zouden de uitjes te dik worden. Inderdaad zat er hier en daar een te dik zilveruitje bij. Maar die hebben een andere bestemming gekregen.

De goede uitjes (van het juiste formaat) heb ik vanavond gepeld. En dat duurde wel even. Toen ik bijna klaar was, las Jan even voor, hoe je dat handig kan doen. Ha, ha. Daar had ik beter zelf even op kunnen googlen voordat ik begon :-). Maar goed. De uitjes zijn gepeld, in potjes gedaan, overgoten met zoetzuur en in ieder potje een klein lepeltje inmaakkruiden. Ze staan nu in een pan en worden geweckt. Leuk! Het zijn maar drie potjes, maar ik vind het wel lollig.

Die paar uitjes, die te groot geworden waren, heb ik heel fijn gehakt en in de pan met blokjes bieten gedaan. De bieten die ik zaterdag buiten kookte, heb ik af laten koelen en in de koelkast gezet. Vanavond heb ik ze gepeld en in blokjes gesneden. Daarna heb ik ze klaargemaakt, zoals ik dat lekker vind: met wat water, een scheut azijn, wat bruine suiker, een beetje zout, een schepje peperbolletjes en die verse, gehakte, grote zilveruitjes. Ik heb alles even doorgewarmd en nu staan de smaken in elkaar te trekken. Morgen wil ik ze wecken. Dat keukenwerk komt er deze week ook nog even tussendoor fietsen. Ik kan moeilijk die bieten nog een paar weken laten staan. En ook de courgettes niet, die ik elke dag oogst. Ik doe daarom mijn best om zoveel mogelijk achter het glas te krijgen. De rest hoop ik dan na onze mini-vakantie wel tegen te komen. We willen namelijk van 9 tot 13 augustus nog een paar dagen gaan kamperen. Roep nu niet meteen dat dat gekkenwerk is, omdat je een dag bezig bent met de tent opzetten en een dag met de tent weer afbreken. Dat valt heus wel mee. Tenzij het weer erg tegen zou zitten. Maar dat zien we t.z.t. wel. Voorlopig verheugen we ons enorm op die paar dagen. 

Even nog hap snap wat verhaaltjes aan de hand van mijn externe geheugen (= m´n foto´s op m´n mobiel):

Donderdag regende het zo lekker. Zomaar zo´n kalm, mild regentje. Ik heb snel een stel kamerplanten naar buiten gedaan voor een fijne douchebeurt. En ja, van het één komt dan het ander. Ik heb ook maar meteen een stel planten verpot. En omdat ik vond, dat die nette, schone, verpotte planten niet voor vieze ramen mochten staan, heb ik her en der ook nog maar snel een raam aan de binnenzijde gezeemd. Voor ik het wist, was ik een paar uur verder ;-).

Intussen bakte ik brioche. Mmm! Daar smulden we tussen de middag van. Met bramenjam uit eigen keuken erop.

Die avond stond er iets heel leuks op het programma. Willem had voor Vaderdag twee concertkaartjes gekregen voor een zomerconcert in het Concertgebouw in Amsterdam. Wij waren daar minstens tien jaar niet geweest, denk ik. We zijn echt uit geweest. We hadden het prachtigste plekje in de zaal (vonden wij). De muziek was mooi. Het orkest indrukwekkend. En we genoten ook van de koffie vooraf en het drankje achteraf, wat ook allemaal bij de prijs inbegrepen was.

Na afloop reden we nog even een klein rondje door Amsterdam. Het is voor ons een tamelijk onbekende stad, waar we niet zo vaak komen. Willem kwam toch wel af en toe herkenningspunten tegen, omdat hij er dan was geweest voor zijn werk. Ik was trouwens blij, dat hij achter het stuur zat. Ik kreeg de zenuwen al van passagier zijn. Wat een drukte! Ik voelde me een boerinnetje van buiten in die grote stad.

Het is niet heel duidelijk. 
Maar een humoristisch mens heeft 
op laten tekenen:
¨Het loopt even anders. Voetgangers via de overkant¨

Vrijdag was Jan jarig en ook Amarantha, die in juni jarig was, vierde haar verjaardag. Omdat er nogal wat brussen op vakantie zijn, was de club niet heel groot. Ik maakte een simpele monchoutaart en flanste een taart uit de wonderpan in elkaar.

Nou, ter afsluiting van dit logje nog even drie tuinfoto´s:

De aardbeienstekken zijn genoeg beworteld.
Ik haalde ze van de moederplanten.
Ze mogen worden uitgeplant
en op eigen kracht verder.