Waar gaat dit over? Alles of niets en soms een beetje? Nou, dat gaat over hoe het hier gaat. Soms voel ik me prima en kan ik ´alles´. Op andere dagen is het prut en kan ik ´niets´. En dan zijn er ook nog dagen, dat ik ´een beetje´ kan en mezelf de dag maar zo´n beetje doorsleep.
Zo´n dag was het vandaag. Toen ik om 5.00 uur opstond, voelde ik me redelijk fit. Vol goede moed begon ik aan het schrijven van mijn kookboek. Ik heb daar een maand uitstel voor gekregen en het script moet nu op 1 augustus ingeleverd worden. Dat kan alleen, als ik er elke dag zo´n 2 tot 3 uur aan werk.
Om half 8 stopte ik, want ik moest om 8 uur nuchter en met volle blaas bij de huisarts zijn. Er zou een buikecho worden gemaakt. Ik wil nooit te laat zijn en zéker niet, als ik om 8 uur bij een dokter moet zijn. Dan weet je, dat je hoogstwaarschijnlijk zijn eerste patiënt bent en dan moet je natuurlijk niet de oorzaak ervan zijn, dat zijn spreekuur vroeg op de morgen al uit gaat lopen.
Klokslag 8 was ik bij de dokter en ik zat hooguit twee minuten in de wachtkamer, toen ik al binnen geroepen werd. De dokter was wel even bezig om alles goed te bekijken. Hij vond gelukkig niets geks en ik kon weer gaan.
Tijd voor het ontbijt. Samen met Willem een bakje havermout en een kop koffie. Dat was wel even gezellig. Maria kwam intussen ook aan en we gingen aan de slag in de webshop.
Op maandag is het altijd best druk. We picken dan alle orders van vrijdagavond en van de zaterdag en daarna stellen we de bestellijst voor de molen op. Meestal schieten we meteen ook bij andere leveranciers bestellingen in. Ik was net een half uur bezig, of ik begon te trillen en voelde me verschrikkelijk moe. Dat is een bijwerking van een medicijn, wat ik nog gebruik en wat ik bij het ontbijt had ingenomen. Het trillen heeft de hele ochtend geduurd en de vermoeidheid de hele dag. Ik heb me echt de dag door gesleept met een dutje voor de lunch, een dutje na de lunch, een dutje voor het avondeten koken, een dutje na het avondeten. Net heb ik even koffie gedronken, maar ben weer gaan liggen. Dit logje tik ik dus op bed.
Het is niet elke dag zo´n geëmmer, hoor. Maar toch wel minstens de helft van de dagen. Het goede nieuws is, dat ik nu al tien dagen pijnvrij ben! Dat is ongelofelijk fijn. Toen ik zes dagen pijnvrij was, heb ik de diclofenac geschrapt. En de volgende dag ben ik cold turkey gekapt met de tramadol. Ik heb toen 48 uur veel last gehad van ontwenningsverschijnselen. Vooral de eerste dag was afschuwelijk. Ik was heel misselijk en heb de eerste nacht geen oog dicht gedaan. Ook de tweede en derde nacht waren niet geweldig. Maar slapeloosheid is echt een afkickverschijnsel en ik hoop, dat het snel helemaal weg is.
De dagen dat ik pijnvrij was én geen last had van afkickverschijnselen én geen last had van bijwerkingen van de medicijnen, waren de dagen waarop ik ´alles´ kon. Alles in de zin van: wat ik wilde en wat ik normaal altijd doe.
Op zo´n dag heb ik heel veel blad geoogst van mijn enorme maggiplant, die nu in bloei staat.
Ik heb mijn voedseldroger uit de kelder opgediept en buiten neergezet. Alle roosters legde ik vol blaadjes en ik stelde de temperatuur in op 45 graden. Na drie uur waren de blaadjes knisperend droog.
De helft van de blaadjes heb ik tot poeder vermalen in m´n graanmolen. Kon ik dat ook meteen even uitproberen. Het ging op zich wel prima, al ging het veel langzamer dan graan malen. Ook moest ik de droge blaadjes eerst tussen mijn handen vast wat fijn wrijven, anders gingen ze niet door het gat in de trechter. En niet alles werd poeder. Er zaten best wel wat vlokkerige stukjes blad tussen.
Op de helft van de voorraad blaadjes had ik het wel gezien. De rest doe ik denk ik maar in mijn magimix blender. Dat gaat waarschijnlijk sneller en gemakkelijker. Maar ik ben er nog niet aan toe gekomen om dat uit te proberen. Vandaag vond ik een pak koffie uit de kelder pakken al veel moeite.
Dat maggiblad-verhaal was donderdag. Dat was een heel goede dag. Ik ben ´s avonds nog lekker in de keuken bezig geweest. Vrijdag was het namelijk Henk z´n laatste schooldag dit jaar. Maar het was meteen ook de laatste dag op De Burcht, waar hij drie jaar lang cluster IV onderwijs kreeg. Na de zomervakantie start zijn examenjaar en dan volgt hij het reguliere onderwijs. Henk wilde vrijdag graag wat kadootjes meenemen voor de mensen, die hem de afgelopen jaren hebben geholpen. En hij wilde ook een aandeel in de High Tea leveren, die ze als afscheid met elkaar zouden hebben.
Voor de docenten van het afgelopen jaar maakte ik honingpakketjes. Voor andere docenten en onderwijsassistenten bakte ik chocolademuffins en pakte die gezellig in. En voor de high tea bakte ik kleine american cookies. Ik voelde me helemaal in mijn element.
Even van de hak op de tak:
Ik heb een geweldig boek gelezen over boeren. Als je dat boek leest (ik leende het bij de bieb), snap je precies hoe het zover is gekomen, dat de boeren nu aan het demonstreren zijn. Het boek heet Boerenleven en de schrijver is James Rebanks. Het is een autobiografie en begint bij de opa, die een gemengd boerenbedrijf had en nog veel met de hand of met paarden deed. Daarna wordt pa boer. Het is de tijd van de industrialisatie. Pa wil er eigenlijk niet zo aan. Of, eigenlijk heeft hij helemaal het geld niet voor flitsende tracktoren en andere dure dingen. Maar de boeren om hem heen kopen die dingen wèl en dan moet hij ook wel meedoen. Alles wordt anders. Om wat dingen te noemen: eerst werd er gehooid. Dat duurde eindeloos lang en je was eigenlijk de ganse zomer bezig, want je was afhankelijk van het weer. Maar er kwam kunstmest en de opbrengst van gras ging enorm omhoog. De boeren gingen met groot materieel over op kuilgras. Dat ging vele malen grootschaliger, ze waren veel minder afhankelijk van het weer en het ging vele malen sneller. Tegelijkertijd was er trouwens ook veel méér gras nodig, omdat de veestapel enorm was gegroeid. Opa wist wel, dat hij niet veel koeien of veel varkens tegelijk in een stal moest doen. Daar kwam ellende van: ziektes. Maar daar werd snel wat op gevonden: op grote schaal werd er gebruik gemaakt van bijvoorbeeld antibiotica. En al die koeien naar buiten doen, was veel te veel werk. Het was veel economischer om het gras bij de koeien te brengen, dan de koeien bij het gras. Bovendien trapt zo´n grote kudde het grasland kapot. De koeien bleven dus in de stal.
Behalve kunstmest kwamen er ook bestrijdingsmiddelen. Moest opa een steeds groter stuk grasland opgeven in de strijd tegen de distels, die daar groeiden, pa had daar spul voor van een paar gulden voor een grote tank. De distels waren in een paar dagen voorgoed verleden tijd.
Nou ja, je merkt wel waar het naar toe gaat. Op den duur zijn er alleen maar grote veeboeren of grote akkerbouwers. De biodiversiteit is om zeep geholpen. De schaalvergroting is enorm. Er wordt volop gebruik gemaakt van bestrijdingsmiddelen (eufemistisch ´gewasbeschermingsmiddelen´ genoemd). Enz enz. Eigenlijk dus zoals er tegenwoordig meestal geboerd wordt.
James merkt op, dat er niet eens meer vogels achter de ploeg vliegen. Logisch, want het bodemleven was inmiddels zo dood als een pier. Hij besluit dat het anders moet. Hij gaat daar voortvarend in te werk. Zelfs zo ver, dat hij bijvoorbeeld de oude loop van de rivier herstelt. Hij laat op een keer een bioloog komen, die hem leert zijn weiden te ´lezen´. Er worden dan maar liefst 90 verschillende planten in een wei gevonden!! Ja, dat laatste stuk van het boek is práchtig. Je zou willen dat alle boeren zo gingen boeren. De boeren als onderdeel van de natuur. Dat is het ideaal wat James nastreeft en zoals hij het zijn kinderen ook leert.
Overigens kan hij met deze manier van boeren niet voldoende de kost verdienen, dus moet hij ander werk erbij doen, om te kunnen leven. Dan denk ik: waarom die boeren uitkopen? Laat ze boer zijn en geef ze subsidie, waarmee ze een prachtig land kunnen creëren. Iedereen blij. Maar ja, dat zullen mijn simpele huisvrouwen-verzinsels wel zijn.
Wij praten hier bijna elke dag wel over deze kwestie. Ik vertelde aan tafel, dat ik als twaalfjarig meisje met school op excursie ging naar een biologische boer. Dat is 42 jaar geleden!! Dus 42 jaar geleden was een biologische boer een noviteit. Dan snap je toch echt niet dat het na meer dan 40 jaar niet de gewoonste zaak van de wereld is, dat er in heel ons land biologisch wordt geboerd? We zitten gewoon met ons allen gevangen in een systeem. Het is diep triest.
Nou ja. Dat was dan eventjes mijn stokstaartje voor nu. Ik ga m´n jonge slaplantjes afdekken. Anders worden ze opgevreten door de slakken, vannacht. En dan wordt het tijd om te gaan slapen. Hopelijk lukt het vannacht ...
PS Even nog een aanhangsel, voordat ik allerhande boze reacties krijg over mijn stokpaardje. Als je wil reageren, lees dan eerst het boek. Want dat is, wat ik wil laten weten. Hoe het is, als boeren anders gaan boeren. Wat voor prachtige natuur er dan terugkomt, zonder dat er boeren uitgekocht moeten worden en hun kostbare land bijvoorbeeld ´aan de natuur teruggegeven´ moet worden.
Evelien van de blog ¨Green Evelien¨ noemt dat zo mooi: pro-actieve oplossingen bedenken, in plaats van re-actieve oplossingen gebruiken. Zij gaat dus niet smeren met zonnebrandspul, maar zorgt dat zijzelf en haar kinderen niet kúnnen verbranden, door bedekkende kleding te dragen. Daarmee gaat ook zij tegen de stroom in, maar met de natuur mee, zou je kunnen zeggen. We hebben geen vervuilende zonnebrandspullen nodig, maar kunnen beter reageren zoals dat duizenden jaren gebeurde om verbranding te voorkomen: de juiste kleding en wellicht een hoofddeksel. Dat laatste verzin ik zelf ;-)
Eén reactie en mijn reactie daarop zal ik hier geanonimiseerd kopiëren. Dan weet je wat ik bedoel, als ik schrijf: alleen reageren als je het boek hebt gelezen....
Beste Teuni,
Ik lees je blog al jaren en ik heb je altijd hoog gehad. Iedereen heeft recht op zijn/haar eigen mening! Ik wil als boerin reageren over hoe jij over boeren denkt, je hebt al een vooringenomen mening en dat boek past precies in je straatje. Je woont tussen boeren neem ik aan, neem een keer de moeite om bij een gewoon gangbaar bedrijf te gaan en eens serieus te vragen naar het hoe en waarom. Want je slaat de plank mis waar het gaat om het verheerlijken van hoe het vroeger ging. Jij doet ook geen boodschappen meer met paard en wagen. De omstandigheden zijn voor het vee en de boeren stukken beter, nu. Wat dacht je van de oude grupstal? Koeien de hele winter vast aan een ketting. Nu kunnen ze na het melken zelf kiezen, binnenblijven of naar buiten de wei in. Ik kan er nog een heel verhaal van maken maar kijk eens met open blik naar een landbouwbedrijf. Sorry dat ik je hiermee lastig val, maar ik voel me in de hoek gezet door je verhaal.
Met vriendelijke groet
En mijn reactie:
Dag lieve mevrouw,
U begrijpt de strekking van mijn verhaal/het boek niet. Het boek laat zien, dat boeren niet anders konden. Ze móesten mee. Dat wat nu gebeurt is omdat we (dat is wij met z´n allen) gevangen zitten in een systeem. Het systeem dat vooruitgang heet. Het systeem dat wellicht Europa heet? Ik weet het niet. Wat ik wèl weet, dat het anders moet. En dan is mijn simpele idee (waarvan ik zelf zeg, dat het ´simpele huisvrouwen verzinsels zijn´) NIET dat boeren wegmoeten. Maar dat ze geholpen moeten worden om ANDERS te boeren. Niet op de manier van 50 of 100 jaar geleden. Maar wèl, door ernaar te streven één te zijn met de natuur. Leest u het boek zelf maar eens aandachtig met boerinnen-ogen. Het is hier en daar best technisch en dat zult u allemaal beter begrijpen dan ik. Het is echt prachtig en géén verzinsel, maar het eerlijke verhaal van een man uit een boerengeslacht, die nu zèlf boert ´tegen de stroom in´ en met de natuur mee.
Hartelijke groeten, en weet, dat wij niet alleen over de boeren en de politiek praten, maar er ook voor bidden.
