Willem en ik zijn er heerlijk even tussenuit. Dat was een onverwachts, maar heel welkom kado van een oude vriend. Na alle narigheid met m´n rug, én Willem die corona kreeg, én ik, die daarna ook flink ziek was van corona, én de rugpijn die nog steeds hinderlijk aanwezig is, zitten wij nu bij te komen in een vakantiehuisje in Ouddorp. Het zijn maar twee dagen, maar het voelt als een week :-).
Gisteren, donderdag, zouden we ´s morgens vertrekken. Woensdagavond lag ik helaas nog weer de hele avond op bed van de rugpijn (en voor de verandering ook buikpijn). Ik was ´s morgens nog naar de huisarts geweest. Er is weinig nieuws. Die buikpijn was een bijwerking van de medicijnen en ik kreeg weer andere medicijnen voor die bijwerkingen. De rugpijn heeft nog steeds een onbekende oorzaak. Het lijkt het meest op zenuwpijn, maar daarvoor moeten andere oorzaken eerst uitgesloten worden. Voorlopig heb ik daarom nog wat onderzoeken voor de boeg. Al met al was het dus nog een vraagteken, of en hoe we de volgende dag weg zouden kunnen.
Gelukkig was de pijn gisterenochtend weg en ben ik toch maar begonnen met de dingen die gebeuren moesten vòòrdat we weg konden. De was, de strijk, de planten, de tuin, de boel opruimen...En er moest ook een aflevering voor de kookrubriek van Terdege gemaakt worden. Daar had ik al uitstel voor gekregen vanwege corona, maar het kon toch eigenlijk niet langer wachten. Het voorbereidend werk had ik al gedaan, dus hoefde ik het gerechtje alleen maar klaar te maken en Willem ging het fotograferen. We namen alles verder onbewerkt mee en zouden het ´s avonds in het huisje afmaken en doorsturen. Willem de foto´s en ik de tekst.
We hebben het werk rustig-aan gedaan. Het was dan ook al tegen het middaguur voor we weggingen. Maar dat was niet erg.
Het was een erg mooie dag. Zonnig en warm. Onderweg bedachten we, hoe we de rest van de dag door zouden brengen. Ik wilde erg graag zomaar eens even over de markt in Middelburg lopen. Daar was ik misschien wel bijna 40 jaar niet geweest. En daarna leek het me leuk om uit eten te gaan met onze Valk-kadobonnen, die we nog hadden. Maar Willem had een beter plan. Eerst naar Middelburg en daarna naar de Brouwersdam, tot de zon onder zou gaan. Uit eten konden we dan de volgende dag wel doen, want voor dan werd er regen voorspeld.
Zo gezegd, zo gedaan. We reden eerst naar het huisje om er onze spulletjes achter te laten en twee stoelen in de auto te doen voor de avond. Daarna reden we naar het dorp om nog wat boodschapjes te halen voor het avondeten en voor het ontbijt enzo en koersten naar Middelburg.
Het was heerlijk om in Middelburg terug te zijn. De markt was een tikkeltje saai. Dat kwam, doordat het erg warm was en dan is er niet zoveel volk. Bovendien zijn wij gewend aan de markten in Rotterdam en dat is toch heel anders dan de markt in Middelburg. Al was het maar door het heel andere publiek en het andere aanbod.
We slenterden langs een boekenwinkel. O, leuk, even binnenkijken. Het bleek een heel grote boekenwinkel te zijn en het was heel leuk om daar op ons gemakje rond te snuffelen.
 |
Deze kwam ik tegen
en stuurde ik naar het thuisfront,
waar naar een laptop-oplader werd gezocht :-) |
De volgende stop was een kringloopwinkel. O nee, eerst nog even een ijsje opsmikkelen en intussen ´mensen kijken´. Maar daarna dan toch de pijlen op het bord gevolgd en bij een kringloopwinkel terecht gekomen. Willem krijgt altijd een beetje de kriebels, als hij me ´loslaat´ in een kringloopwinkel. Dan is hij bang, dat ik met allerlei meuk naar buiten kom. Maar nee hoor, die tijd heb ik echt gehad. Ik kan prima van alles bekijken en me over van alles verbazen en over van alles zwijmelen, zonder dat ik het hebben moet. Zonder een euro gespend te hebben, liepen we verder.
We hadden het wel gezien. We wilden tenslotte nog fijn naar de Brouwersdam. We zochten de auto weer op en reden terug naar Ouddorp.
Aan de Brouwersdam was het heel rustig. Je merkt wel, dat er al vakantiegasten zijn. De zogenaamde ´grijze golf´ van oudere mensen, die niet aan schoolvakanties gebonden zijn. Maar we vonden gemakkelijk een fijn plekje, waar we onze stoelen neerplantten.
de zon
het geruis
van de golven
je valt in slaap
We bleven soezen en luieren tot het wat frisser werd. ¨Zullen we naar het huisje gaan?¨ ¨Ja, best, gaan we een hapje eten.¨ Meer overleg is niet nodig als je met z´n tweeën bent :-).
We aten bami, een versmaaltijd uit de supermarkt. Het hoefde alleen maar een tijdje in de magnetron. Het smaakte prima.
We maakten na het eten allebei nog even ons werk voor Terdege af en toen dat ingestuurd was, zaten we tot na 23.00 uur buiten. Het is hier zo lekker stil! Helemaal rozig kropen we onder de wol.
Toen we wakker werden, was het inderdaad regenachtig. Toch knapte het weer al snel op. En met koffietijd konden we weer buiten zitten. De vriend, waar we het huisje van mogen gebruiken, kwam een bakkie doen. Even bijpraten. Het was maar kort, want we hadden deze morgen een afspraak bij de steenhouwerij voor de grafsteen op het graf van Willem z´n vader. Ja, niet echt heel vakantie-achtig. Maar wel iets wat al even lag te wachten en waar we toch wel blij van zouden worden, als we het gedaan zouden hebben. Dus ja...
Na ons bezoek aan de steenhouwerij reden we even langs de winkel van onze zwager en (schoon)zus in Nieuwerkerk. Arco en Marina waren druk bezig, want vrijdag is een drukke dag in hun winkel. We maakten een kort praatje en ik kocht een bakje lekkere Zeeuwse kersen. Oh, wat waren díe lekker. En ook zo mooi! Het leek wel, of Arco ze één voor één had opgepoetst, zo lagen ze te glimmen. Het is schandalig om te schrijven, maar ik denk dat we in een kwartiertje tijd een pond kersen opgesnoept hadden.
We reden intussen nog even naar Ooltgensplaat waar ik nog iets moest afgeven. Maar daarna waren we echt helemaal ´vrij´ en moest er niets meer.
¨Zullen we naar Goes gaan?¨ ¨O ja, leuk!¨ En zo reden we, eerst in een flinke bui, maar daarna in uitbundige zonneschijn, weer over de Zeelandbrug. Hij ging juist open:
In Goes boemelden we net zo´n beetje rond als in Middelburg. We kwamen langs een van Haren schoenenwinkel. En ik had eigenlijk al een tijdje dringend nieuwe schoenen nodig. Ik heb één paar voor ´alle dag´ en daar steken toch heus bijna mijn tenen door de neuzen. En voor de zondag/voor netjes heb ik ook maar één paar schoenen en daarvan is de zool los. Gevaarlijk natuurlijk, want ik kan er gemakkelijk door struikelen. Repareren heeft niet veel zin meer, want de schoenen zijn verder ook al sleets.
Ik had mazzel. Al snel vond ik een fijn paar daagse én een fijn paar nette schoenen. Hopelijk kan ik daar weer jaren mee vooruit. Net zoals ik met de huidige schoenen jaren heb gedaan.
Willem en ik liepen ook nog maar weer een boekenwinkel binnen. Een christelijke boekwinkel/uitgeverij dit keer (de Ramshoorn). We kochten er boeken en kaarten. We hebben ons goed ingehouden, want het waren afgeprijsde artikelen en we waren voor nog geen 20 euro klaar.
Jammer genoeg speelde de pijn in mijn rug erg op. Wel erg fijn als je dan een pakezel bij je hebt ;-)
Maar ook in Goes hadden we het op een gegeven moment wel gezien.
Het was halverwege de middag. Wat zullen we doen? Nog maar even naar de kust, omdat het toch weer zulk lekker weer geworden was? Ja! Goed idee.
Vandaag reden we naar Vlissingen en zaten zeker een uur lang op een bankje aan de boulevard.
Maar daar kwamen toch weer buien van zee uit het land binnendrijven. Het zag er behoorlijk heftig uit en we liepen daarom maar snel terug naar de parkeergarage, voordat we een bui op ons pet kregen.
We reden langs de haven en zagen daar de visserskotter, waarmee Leendert twee keer een weekje meegeweest is. En Willem wilde nog even een oud gebouw laten zien, waar hij voor z´n werk een paar keer is geweest. Daarna reden we rustigaan weer naar Goes terug, waar we een tafeltje voor twee hadden gereserveerd. We waren echt heel erg ´uit´ en met deze verwennerij!
Nu zitten we in alle stilte te genieten van onze laatste avond hier. Morgenochtend hopen we weer naar huis te gaan. En daar verlang ik toch ook weer naar. Hoe goed het ook is, om eens ´uit´ in plaats van altijd ´aan´ te staan. Want wat er dan ook als oorzaak voor die pijn uit de bus zal komen, alle dokters en -peuten roepen tot nu toe hetzelfde: ¨Doe rustig-aan!¨ En dat is echt wel iets wat ik serieus wil nemen.
