En toen zat ik ineens in de lappenmand...
Het begon zondag eigenlijk al met een vage rugpijn. Maandag werd het behoorlijk erger. Het was dezelfde nare, hoge rugpijn als die ik in november had, toen ik die longembolie had. Maar goed. Ik neem elke dag heel trouw mijn bloedverdunners in en dan is de kans op een nieuwe longembolie echt heel klein. Toch besloot ik, om er even mee langs de huisarts te gaan.
De huisarts zei, dat een longembolie inderdaad niet heel waarschijnlijk was, maar ook niet uitgesloten. Hij stuurde me langs de bloedafname in het ziekenhuis in Dordrecht om de d-dimeer te laten bepalen. Dat is een stofje, wat alleen in je bloed aanwezig is, als er stolseltjes opgeruimd worden.
Aan het eind van de middag was er de uitslag: negatief. Met andere woorden: bijna onmogelijk, dat er een longembolie zat. Ik moest maar aan de max paracetamol gaan.
Ok. Ik kon die dag nog aardig uit de voeten en hoopte maar, dat die pijn dan met paracetamol weg zou gaan.
Dinsdag was de pijn jammergenoeg niet minder, maar juist een stuk erger. En ik vond het toch erg verontrustend dat het precies dezelfde pijn was, als met die longembolie. Ik belde dus toch maar weer naar de huisarts. De assistente zei, dat ze het zou overleggen met de dokter en dat ik tussen 14.00 en 15.00 uur moest terugbellen.
Halverwege de ochtend hield ik het echter niet meer van de pijn. Ik belde weer naar de huisarts en zei, dat ik naar de SEH wilde. De assistente begreep het en ik kon direct na het ochtendspreekuur aansluiten om even door de huisarts gezien te worden.
De dokter belde met de internist voor overleg. Die wilde eigenlijk niets, want hij zei, dat er geen longembolie kon zijn met die negatieve d-dimeer. Maar de huisarts zei, dat ik iemand was, die niet voor elk wissewasje bij hem zat en dat ik heel veel pijn had en vroeg of ik tóch onderzocht kon worden. Het ging beslist niet van harte (ik zat bij het telefoongesprek), maar moest dan toch maar naar de SEH komen.
Op de SEH kreeg ik een infuus aangesloten om bloed af te nemen en voor als er een CT-scan gemaakt moest worden. Maar zover kwam het niet. Alle controles waren goed. Hartfilmpje en longfoto waren goed. En de d-dimeer was, net als de dag ervòòr, negatief. In dat geval wordt er geen CT-scan gemaakt. Het eind van van het liedje was, dat de arts niet wist waar de pijn vandaan kwam. Hij mompelde nog iets over ´misschien iets met een diep spiertje´, schreef diclofenac en maagbeschermers voor en stuurde me weer naar huis.
Thuis ben ik dus aan de diclofenac gegaan. Maar ´s avonds was het zó erg, dat ik het uitjammerde van de pijn en geen kant meer op kon. Ook weer precies hetzelfde als met die longembolie. Maar nee, het was iets met een diep spiertje, schamperden we hier.
Het was vandaag geen sikkepit verbeterd. Toen ik vanmiddag op het puntje van de bank zat en niet wist, hoe ik met mijn rug tegen de leuning moest gaan zitten van de pijn, barstte ik toch echt in huilen uit. Nu was het bijna weer tijd voor de pijnstiller, dus nam ik die in, in de hoop, dat het beter zou worden.
Na een uur was de pijn nog steeds heel hevig en opnieuw belde ik de huisarts. Ik mocht meteen langskomen. Maaike bracht me en de dokter heeft zijn uiterste best gedaan om te ontdekken, waar de pijn vandaan zou kunnen komen. Zijn voorzichtige conclusie is, dat het misschien zenuwpijn is. Hij heeft nog weer een extra pijnstiller voorgeschreven. Nu maar aan de tramadol. En daarnaast iets tegen zenuwpijn. Dat zijn medicijnen, die ik steeds een beetje moet gaan opbouwen en waar ik over een week pas wat van zou merken. Het is intussen dus een hele giffabriek. Eng gewoon. Over twee weken moet ik terugkomen. Als het dan nog niet over is, moet ik naar een neuroloog. Maar ik hoop en bid, dat het dan ´vanzelf´ weg is gegaan.
Ik heb twee dagen nagenoeg niets kunnen doen. Vandaag heb ik eigenlijk alleen een wasje weg gevouwen. Maaike en Maria hebben samen alle bestellingen voor de webshop ingepakt en zijn voor me naar de molen gereden.
Vanavond ging iedereen naar het nieuwe huis van Leendert en Thea kijken. Wat vond ik het jammer, dat ik niet mee kon. Maar ik zag het echt niet zitten en ben meteen na het eten naar bed gegaan. Ik ben zowaar direct in een diepe slaap gevallen en werd pas om half 9 wakker, toen Willem thuiskwam.
Het is hier rommelig en ik heb de hele week nog geen letter aan mijn boek geschreven. Maar het is niet anders. Hopelijk gaan de nieuwe pijnstillers de pijn wèl stillen en kan ik morgen een beetje uit de voeten!
