Dat Zwitserse eten is uiteraard ingegeven door mijn vriendin Ellen:-). Vorige week kwam er een postpakket van haar binnen en daarin vond ik een roestvrijstalen 'bord' met gaatjes. Er zat ook een plastic schrappertje bij. Ik had geen idee wat ik in mijn handen had en las de gebruiksaanwijzing die erbij zat. Het bleek een hulpmiddel te zijn om Spätzli te maken. Nog nooit gedaan, nog nooit gegeten. Spannend dus :-). Ik googlede voor recepten en ideetjes en e-mailde nog voor inspiratie met Ellen en vrijdag was het zover. Ik ging Spätzli koken. Voor degenen die het niet kennen: het lijkt heel veel op verse pasta. Het gaat zo: je maakt een beslag van bloem, eieren, zout en water. Je klopt het mooi glad totdat er bellen in komen. Eigenlijk zoals je ook soezenbeslag maakt. Intussen breng je een grote pan water aan de kook. Je legt dat bord met gaatjes op de pan. Je legt er een schep beslag op en dat duw je met het schrappertje door de gaatjes. De deegklompjes vallen in het kokende water en komen boven drijven zodra ze gaar zijn. Je schept ze uit het water, doet ze in een schaal, roert er wat olijfolie door en klaar. Je kunt het zo eten met wat geraspte kaas/kruiden erover. Maar je kunt het ook klaarmaken als pasta en er een pastasaus bij geven. Zo had ik het klaargemaakt. En ja, het was verrukkelijk!! Ellen had nog gezegd, dat ze zelf altijd een dubbele portie klaarmaakt, omdat Spätzli juist de volgende dag zo lekker is als ovenschoteltje met spekjes erdoor en kaas erover. Maar zover is het hier niet komen. Alles ging schoon op :-). Als je ook eens Spätzli wilt maken en je hebt niet zo'n handig hulpmiddel, dan snijd je het deeg gewoon in kleine stukjes en doet het daarna in het kokende water. Iets meer werk, maar hetzelfde resultaat. Ik rekende 100 gram bloem per persoon. Mijn basisrecept voor het beslag: 500 gram bloem, 5 grote eieren, 1 tl. zout. Spätzli is hier vast en zeker een blijvertje. Veel lekkerder dan gewone elleboogjesmacaroni!
Tja, en dan stond er ook ineens Indonesisch op het menu. Dat zit zo: zaterdag was er hier een grote (rommel)markt ten bate van De Schutse (gehandicaptenzorg). We vinden het altijd een erg gezellige markt en hoewel we vrijdagavond ook al met z'n allen over een markt hadden gezwalkt (de molenmarkt) gingen we zaterdagmiddag vrolijk aan een nieuw marktrondje beginnen. De kinderen hadden al snel hun draai gevonden. Er was van alles te doen. Terwijl er een paar zich uitleefden op het springkussen en de rest met een paar eurootjes voor het goede doel aan het schatten verzamelen was, trokken Willem en ik langs de kraampjes. Willem vond op de rommelmarkt een dik boek met de titel: Groot Indonesisch Kookboek en dat wilde hij me wel kado doen. Ja, ja, de slimmerd :-). Ik vond het prima en beloofde grif er wat uit te gaan koken. Voor de prijs hoefden we het niet te laten. Voor 50 cent ging het over de toonbank. Nu vind ik kookboeken altijd heerlijk om te lezen en dit boek werkte bijzonder inspirerend. De oer-Hollandse Limousin riblappen van Cowporation kregen stante pe een nieuwe bestemming. Het was de bedoeling er rechttoe rechtaan oma's draadjesvlees van te maken, maar nu werd het Runderstoof op de Javaanse manier. Nou, die Javanen gaan dus even heel anders te werk dan wij Hollanders :-). Ik moest het vlees eerst gewoon in bouillon met allerlei kruiden gaar trekken. De voorgeschreven kruiden had ik allemaal wel in huis. Behalve dan Salamblad. Geen idee wat dat is. Daar moet ik eens voor googlen. Maar goed, zonder Salamblad zou het best ook lekker worden, dacht ik. Pas toen het vlees gaar was moest ik het in een paar eetlepels boter bakken. Daarna moest ik de bouillon er weer aan toevoegen. Zodoende werd het een heerlijk stoofpotje met een minimum aan vet!
De Spinazie die op het programma stond (gewoon gekookt, staafmixer erin en binden met wat room), werd een spinazieham-schotel uit het dikke boek. Met wat gebakken prei en o.a. ketjap erin werd dat net even anders dan 'gewoon'.
De hollandse draai die ik eraan gaf was, dat ik in plaats van rijst een pan lekker kruimige Eigenheimers kookte. Rijst vindt Hans niet lekker en ik vind het nooit leuk om op zondag iemand aan tafel te hebben zitten die iets 'niet lust'. De rest van de week stoor ik me daar niet aan. Ze eten wat er op tafel komt en believen ze het niet, dan laten ze het maar staan. De regel is alleen, dat ze er dan niet over praten. (ik wil niet 'dat lust ik niet' horen).
Het nagerecht was in stijl: gebakken banaan met een flinke dot slagroom.
Leuk om weer eens iets anders dan anders klaar te maken. En gelukkig heb ik doorgaans dankbare afnemers. Voorlopig heb ik weer inspiratie genoeg met zo'n dik kookboek erbij.
