Al in juni kreeg Willem een mailtje: er kwam weer een BIS-Familiedag. Ouwehands Dierenpark stond er op het programma. We inventariseerden hier wie er mee wilde en op Trijnie na wilde iedereen maar al te graag mee. Zaterdag was het zo ver. We werden tussen 10 uur en 11 uur in het Junglerestaurant verwacht. Daar zouden we dan koffie/thee/limonade met iets lekkers krijgen én een rugtasje met lekkers én lunchbonnen. Zaterdagochtend ben ik vroeg opgestaan, want natuurlijk was er nog wel het één en ander te doen voor we vertrokken. Maar toen eindelijk de wassen hingen, alle kinderen aangekleed waren, tassen met zwemkleding en drinken klaarstonden en de boel aan kant was, reden we dan toch weg. We waren met z'n tienen en gingen dus met twee auto's. Het weer was fantastisch en de stemming opperbest.
Bij de afslag Rhenen ging het even mis. Ik zag, dat Willem de afslag miste! Wat bleek? Jan zag een deltavlieger en riep juist vlak voor die afslag: "Oh, cheque die vlieger!" Willem was daardoor afgeleid en miste dus de afslag. Nou ja, ik wist de weg zelf ook wel en daarom prevelde ik: "Tot ziens in de dierentuin," en ging mijns weegs.
Bij de dierentuin was het een drukte van belang. Er stond zowaar een file! Maar eindelijk hadden we dan toch onze auto geparkeerd en we liepen naar de weg om te kijken of Willem er al aankwam. Het duurde maar en duurde maar. Eindelijk besloten we om naar de andere parkeerplaats te lopen om te kijken, of hij daar misschien was terecht gekomen. Met dat we daar naar toe wilden lopen, kwam Leendert er aan. Inderdaad had Willem z'n auto op de andere parkeerplaats gezet en inmiddels stond hij al met de kinderen die hij bij zich had in de rij achter de kaartcontrole. Oké dan. We hadden elkaar weer gevonden :-).
We haastten ons naar het junglerestaurant. Het was inmiddels al 11 uur geweest. Gelukkig was er juist nog koffie en zelfs nog een lekker taartje en ook de rugzak en de lunchbonnetjes lagen op ons te wachten. De kinderen wilden eigenlijk het liefst meteen naar de speeltuin. Maar daar zouden we al lunchen. Dus besloten we eerst dieren te gaan kijken. We genoten vooral van het Berenbos met de beren en wolven. We verbaasden ons over de grote zeearenden en vonden het zielig dat die niet vrij konden rondvliegen. Maar ja, die zaten er vanwege een fokprogramma en daar is ook wel wat voor te zeggen, natuurlijk. Af en toe kwamen we collega's van Willem tegen en groetten of maakten een praatje. Tegen lunchtijd begaven we ons naar Ravot Aapia. De kinderen wilden meteen gaan spelen, maar ik wilde toch echt een klein beetje orde in de chaos en eerst met z'n allen eten. We schoven met stoelen en tafeltjes tot we met z'n allen bij elkaar konden zitten en Willem en Hans gingen bij het loketje de lunches bestellen. Er was voor iedereen patat, een snack naar keuze en een beker frisdrank. Het was erg warm in die hal en het duurde erg lang voordat het eten klaar was. Intussen werd Leendert, die 's morgens al verre van fit was, langzaam maar zeker echt ziek. Toen het eten er was had hij al helemaal geen trek meer. Na het eten hebben we hem buiten geparkeerd. Hans, Maaike, Koos, Maria, Jan en Henk stortten zich op de aktiviteiten in Ravot Aapia. Er zijn daar heel veel wateraktiviteiten en dat was met die warmte extra leuk. Ze hadden gelukkig hun zwemkleding aan/bij zich en ze konden zich naar hartelust uitleven. Zelf wilde ik graag een wandeling gaan maken en dieren kijken. Dirk wilde wel mee. Willem bleef bij Leendert. Het was inmiddels bakheet en erg druk in de dierentuin. Veel dieren waren loom en het Zeeleeuwentheater wegens verbouwing gesloten. Ik vond het nogal tammetjes allemaal. Zeker in vergelijking met Blijdorp, waar we pas waren. Maar goed, we hebben toch een flinke wandeling gemaakt en overal op ons gemakje gekeken.
Toen we bij Willem en Leendert terugkwamen, wilde Leendert eigenlijk nog maar één ding: naar huis. Hij was echt ziek. Zat bij een temperatuur van 28 graden het koud te hebben. Wilde niets eten of drinken. We zaten met een dilemma. De andere kinderen hadden het namelijk zó naar de zin! We hebben de boel nog kunnen rekken tot kwart voor 4. Toen was wat Leendert betreft de koek echt op. We kleedden de kinderen aan en liepen op ons gemakje naar de uitgang.
Er stond nog wel iets heeeeeeeel leuks op het programma! Al sinds begin juni heb ik samen met Maaike, Koos en Maria een folderwijk. Het geld dat we daarmee verdienen hebben we trouw in de leuke-dingen-pot gestopt. Er zat inmiddels een aardig bedrag in die pot en daarom hadden we bedacht om na afloop van de dierentuindag in Tiel bij McDonalds te gaan eten. Iets wat we normaal nooit doen en daarom echt iets waar iedereen zich enorm op had verheugd. Maar ja. We zaten met onze zieke Leendert en het was ook nog veel te vroeg voor het avondeten. We besloten daarom maar eerst naar huis te rijden om Leendert in bed te stoppen en dan met de rest naar de Mac in Alblasserdam te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Willem liep naar de ene parkeerplaats, ik naar de andere en we wachtten op elkaar bij de uitgang om achter elkaar aan naar huis te rijden.
Thuisgekomen pakten we de rugtassen uit de auto. Leendert ging met een Ibuprufin in bed en wij verzamelden ons voor het Macfeestje. Ik telde koppen en miste Henk. O, die was al in het speeltuintje aan het spelen, zei de één. Nee, zei de ander, daar is hij niet. Op dat moment kreeg Dirk een onbestemd gevoel en vroeg aan Maaike: "Jullie hadden Henk toch zeker wel in de auto?" "Nee, die zat toch bij jullie," antwoordde Maaike. En met een schok werd het Dirk duidelijk: Henk moest nog in de dierentuin zijn!!! Nog nooit heeft hij zó snel een telefoonnummer opgezocht en gebeld. Hij had meteen contact en jawel, Henk zat daar bij de receptie!!! Willem en ik waren inmiddels ook op de hoogte en Willem griste de telefoon uit Dirk z'n handen. Gelukkig ging alles goed met Henk, vertelde de meneer van de dierentuin. Hij was niet overstuur. We zijn ons lam geschrokken. We zijn direct met z'n allen in de auto gesprongen en terug gesjeesd! Wat kunnen drie kwartier vreselijk lang duren dan!
Bij de dierentuin renden we met z'n allen naar de receptie om ons piepkuiken in onze armen te sluiten. Jawel, daar was hij hoor! Inderdaad niet overstuur, maar wel wat bedremmeld, want het 'duurde zo lang voor we kwamen'. Ze hadden heel goed voor hem gezorgd. Hij had een kleurplaat gekleurd en een ijsje gekregen. Wat een klucht zeg! We analyseerden hoe het had kunnen gebeuren. Ik had gedacht, dat Willem hem in de auto had, want op de heenreis had hij ook bij Willem gezeten. Maar Willem had gedacht, dat hij bij mij in de auto zat, omdat Henk 's zondags, als we naar de kerk gaan, ook altijd op de heenweg bij Willem en op de terugweg bij mij in de auto zit! Tja, klinkt heel logisch natuurlijk. Daar komt nog bij, dat we elk op een andere parkeerplaats stonden en we dus ook bij het instappen geen zicht erop hadden. Allicht dat je anders nog wel even had geteld. Henk was gewoon bij de fonteintjes bij de uitgang blijven spelen zonder dat één van ons het had gezien. Wat ongelofelijk heerlijk dat alles zo goed is afgelopen! Dat Henk er zelfs geen angst of wat dan ook van heeft over gehouden. Hij vindt het veel belangrijker, dat hij in het water heeft gespeeld, dan dat hij ons kwijt was :-).
Het was inmiddels al 6 uur geweest en we besloten om dan alsnog naar Tiel te gaan. Dat had nog wel wat voeten in aarde, want de afrit was daar afgesloten en we reden ons verloren voordat we die McDonalds gevonden hadden. Maar een feestje was het daar! Ieder mocht om beurten bij de balie z'n bestelling doen en daarna aan het tafeltje gaan zitten. Ieder heeft gesmuld. En voor Trijnie hebben we een kadobon gekocht, zodat zij ook haar aandeel uit het leuke-dingen-potje heeft. Leendert was inmiddels al wat opgeknapt van de Ibuprufin en belde, of we wat lekkers voor hem wilden meenemen. Dat hebben we uiteindelijk bij de MacDrive in Alblasserdam afgehaald. En zo kwam alles nog goed en hebben we heel wat beleefd!
