Wat me sowieso heel erg aansprak is het idee van de Geef en Neem Centrale. Met datzelfde idee loop ik namelijk ook al heel lang rond. Zij het, dat ik niet het idee had van een Centrale, maar meer van regionale ruilmarkten, waar iedereen spullen kan brengen en spullen kan halen. En in plaats van ´geven en nemen´ heb ik het liever over ´geven en ontvangen´. Maar goed, voor mij zit het er voorlopig niet in, dat ik zoiets kan gaan organiseren. Daarvoor ontbreekt het me nu aan tijd. Maar in mijn eigen kleine kringetje probeer ik volop volgens het ´geven en ontvangen-principe´ te leven. Ik heb daar al wel vaker over geschreven. Het is zo´n prachtige manier van leven als je afstand kan doen van allerlei spullen in je leven en die onbekommerd kan doorgeven aan anderen die er weer blij mee zijn. Het wonderlijke is, dat de spullen die jij op jouw beurt nodig hebt vaak dan ook ´zomaar´ op je pad komen. Heidemarie had dezelfde ervaring en ook zij ervoer het steeds als een wonder, dat ze op het juiste moment bijvoorbeeld kleding of schoenen toegestoken kreeg. Sommige mensen geloven dat ´de kosmos´ dit bepaalt. Zelf geloof ik dat God het is, die dit zo allemaal bestuurt.
Ik weet nog goed hoe wij vroeger bij mensen over de vloer kwamen die bepaald niet rijk waren wat betreft geld. ¨Maar...¨, glunderde de man in kwestie dan, als het zo uitkwam ¨spúllen heb ik wél!¨ En ja, de spullen die hij had, waren van prima kwaliteit en hij had eigenlijk alles wat zijn hartje begeerde.
Hoe belangrijk is geld en hoe belangrijk zijn spullen? Dat is waarover ik de afgelopen dagen weer eens wat loop te filosoferen. Zeker ook naar aanleiding van het lezen van het boek van Heidemarie. Heidemarie deed afstand van AL haar spullen. Van haar boeken, haar huis, haar meubels, ALLES. Inmiddels leeft ze al 13 jaar zonder spullen en voelt zich bevrijd.
Zonder spullen leven is niet iets waar ik naar uitkijk, noch naar streef. Maar mínder spullen? Ja graag! Maandag schreef ik al dat er een hele bananendoos vol spullen naar de Kringloop is gegaan. Gisteren stond er weliswaar geen bananendoos klaar in de gang, maar dan toch een bescheiden kistje.
Nu heb ik de smaak te pakken en iedere dag ´moet´ er iets uit mijn leven verdwijnen. Vanmorgen heb ik een deel van onze enorme Franse kast in de woonkamer onder handen genomen. Nee, er kwam niet heel veel uit dat naar de Kringloop kon. Slechts een tasje staat er vandaag klaar.
Maar daarnaast is er een heel grote hoeveelheid papier in de oudpapiercontainer beland: stapels en stapels kaarten en een aardig stapeltje oude patroonbladen. En waarom heb ik ooit de ziektekostenrekeningen uit 1988, 1989 en 1990 willen bewaren? Hup, weg ermee. Ik kwam typische bewaarspulletjes tegen van Wim: rapporten, een dagboekje wat ik bijhield toen hij peuter/kleuter was, verjaardagspost etc. Leuk om nog even bij weg te zwijmelen. Maar nu ligt het klaar in de gang en gaat het de eerstvolgende keer mee naar Wim, als hij komt. Daar hoort het tenslotte.
Ik kwam ook mijn kalligrafiespullen tegen. Ooit, heeeeeeel lang geleden, deed ik een cursus. De werkstukjes die ik daar maakte zaten er nog bij. Wat mooi! Dat ik dat toen kon! Even ging het kriebelen: zou ik de kalligrafeerpen weer eens ter hand nemen? Maar nee, het past nu gewoon helemaal niet in mijn leven. Het gaat naar iemand die ik er blij mee kan maken. Als ik ooit nog eens de behoefte voel om te kalligraferen kom ik vast wel weer aan de benodigde materialen.
Eén deeltje van de kast is weer schoon en netjes. Wat er nu in ligt kan ik (nog) niet missen. Wat voelt dat heerlijk!
