Eerst was er het kamperen. Welk kamperen? Nou, het kamperen van Hans en Maaike. Zij zijn naar de landelijke vogelaarsdag van de Sovon. Met nog enkele andere jongeren van de natuurclub zijn ze vanmiddag vertrokken. Het had nog heel wat voeten in aarde. Eerst dat kamperen. Daarvoor moesten de kampeerspullen opgesnord en gecontroleerd worden. Dus werd gisterenavond de woonkamer verbouwd en verrees daar de tent om te kijken of alles in orde was en er niets ontbrak. Vervolgens werden er luchtbedden en zaklampen getest, slaapzakken opgezocht, telefoons opgeladen, warme kleding, regenpakken en wandelschoenen klaargezet, enzovoorts enzovoorts.
Vanmiddag heeft Willem een paar uurtjes vrij gevraagd op zijn werk en is Hans en Maaike van school op gaan halen. Ze waren pas 10 voor half 4 uit en om half 5 werden ze in H.I.-Ambacht verwacht. Willem zette de kinderen thuis af en ging de aanhangwagen halen. Ik had inmiddels nog snel een paal brood gesmeerd en gaf de laatste adviezen.
Ja, ja, het was genoeg. De fietsen en kampeerspullen werden snel in de aanhangwagen geladen en daar vertrokken ze. In H.I.-Ambacht werd de aanhangwagen aan de auto van één van de leiders gekoppeld en werden de overige fietsen ingeladen.
Om 8 uur belden we ze op. De tenten stonden en de kinderen waren er helemaal klaar voor. Ik ben benieuwd met wat voor ervaringen ze thuis zullen komen. Wat heerlijk dat ze dit zomaar kunnen en mogen meemaken allemaal!
En dan was er de kranslegging. De basisschool van de kinderen is dit jaar aan de beurt om het oorlogsmonument te adopteren. De adoptie vond vanmorgen plaats en daar hoorde ook een kranslegging bij.
De plechtigheid begon vanmorgen om 10 uur in de Burgerzaal van het gemeentehuis. De kinderen van groep 8 zaten deftig op de plaatsen van de gemeenteraad.
Ze hadden een heel programma ingestudeerd. Er was veel afwisseling: er werd gezongen, er werden gedichten voorgedragen, er werden wetenswaardigheden over de oorlog voorgelezen, er was muziek. Prachtig allemaal. Wat hebben die kinderen daar veel van geleerd. Aan het einde werd gezamenlijk het Wilhelmus gezongen en daarna vormden we met zijn allen een lange rij. Voorop ging de burgemeester. Daarna kwamen Koos en een meisje uit zijn klas met de krans.
Zij waren uitgekozen om de krans te mogen leggen en mogen dat straks op D.V. 4 mei ook weer doen. Daarna volgde de rest van de klas en alle aanwezigen. Er waren ook enkel veteranen aanwezig. Bijzonder dat dat nog kan. We liepen naar het monument in de Polderstraat. Daar was de kranslegging, compleet met het spelen van de Last Post, 2 minuten stilte en het leggen van bloemen. Een moment van bezinning. zomaar op vrijdagmorgen. Wat fijn dat de kinderen (en wij) dat zo mochten meemaken. Indrukwekkend.
Toen ik thuiskwam, na de kranslegging, was het zo´n beetje half 12. De ochtend was zomaar door mijn vingers geglipt. Toch wilde ik ook vandaag weer een stukje opruimen. Als ik nu al ga spijbelen weet ik het wel. Dan zit in no time de klad erin. Gisteren had ik trouwens nog mijn best gedaan om de hoeveelheid spullen die naar de Kringloop mogen nog wat te vergroten. Het omrekenapparaatje en telefoonstekkertje wat al klaarlag was eigenlijk wel héél erg weinig. Ik heb er snel een grote tas vol van gemaakt :-).
Ik had gedacht om vandaag maar verder te gaan met de grote kast. Hij is nog lang en lang niet klaar. Maar iedere dag een draadje, is een hemdsmouw in een jaar. Dus deed ik het kastje onder de lade die ik gisteren opruimde maar eens open. Poeh, je zou hem van schrik meteen weer dicht doen. Het is het kastje (of eigenlijk is het een kast!) waar ik handwerkspullen in bewaar. Die liggen er dan ook: lappen stof, bollen wol, klosjes garen, naaidoos, stopmand, knopendoos enzovoorts. Maar daarnaast was het stiekum ook een vergaarplaats van emospullen geworden: kaarten, kaarten en nog meer kaarten en, o ja, alweer heel oude bankafschriften en nota´s enzo. En ja, ook in deze kast weer rariteiten: een oud fototoestel compleet in de doos, een lege doos van mijn prehistorisch mobieltje, netwerkkabels enzovoorts.
 |
| voor |
 |
| na |
Ik heb de planken (het zijn eigenlijk grote schuifkisten) één voor één eruit gehaald, de inhoud op tafel gelegd en alles gesorteerd. Er was eigenlijk maar heel weinig wat weg kon. Een paar dingetjes voor de Kringloop, wat oud papier en wat voor de vuilnisbak. Daarna heb ik alles logisch bij elkaar gedaan, op zijn plaats gebracht wat niet in die kast hoort en toen de kast weer ingeruimd. Klaar! Nee hoor, echt niet! Ik ben hooguit op de helft. Maar voor vandaag was het genoeg. Een volgende keer gaat de kast plank voor plank nogmaals leeg. Dan ga ik finetunen. Mijn naaidoos opruimen, alle garenklosjes sorteren en in een bak doen, de stopmand opruimen, de bankafschriften/nota´s uit de mapjes halen en bij het oud papier doen enzovoorts enzovoorts. En natuurlijk moet ook dit deel van de kast in de was gezet en uitgewreven worden. Wordt vervolgd dus.
Omdat ik toch nog even aan mijn doel van ´minder spullen om mij heen´ wilde werken, ben ik door mijn vooraad wol heen gegaan. Ik heb echt teveel. Genoeg om wel 10 jaar lang te breien. Onzin toch? Ik heb een grote zak vol bij elkaar vergaard en die zijn op de post gegaan naar Henriëtte. Daar worden mooie spullen voor Roemenië van gebreid.
Als laatste was daar ook nog Tweetjemee. Mijn eerste twee bestellingen. Leuk! En dus bakte ik vanmiddag eens brood voor iemand anders. Gek is dat, dat je dan toch extra je best wilt doen. En raar ook, dat ik me zomaar een tikje onzeker voelde, terwijl ik al meer dan 12 jaar brood bak! Hopelijk gaat het de afnemers smaken en gaat het Tweetjemee-gebeuren een vervolg krijgen. Ik vind het gewoon zo´n leuk concept!
En dan wacht nu de strijkplank nog. Eerst nog even een vriendinnetje thuisbrengen en zoon Dirk van het station in Dordt halen. Het wordt weer een latertje!
