Maar gisterenochtend ging het opstarten toch echt niet van harte. Deels kwam dat, doordat de nacht onrustig was. Willem had lopen spoken met erge buikpijn. Hij heeft sinds vorige week een nieuw medicijn en één van de bijwerkingen, waar hij last van heeft, is maag-darmklachten. Ik was een paar keer wakker geweest door Willem z´n gespook en was dus niet zo uitgerust. Maar voor het grootste deel kwam het slechte opstarten toch, doordat ik erg van slag was. Zondag is er opnieuw een jonge vrouw, moeder van vier kinderen, uit onze gemeente overleden. Zomaar plotseling, door een embolie. We kennen de familie heel goed en ik heb jarenlang boodschappen bij haar man besteld, toen hij filiaalmanager was van een plaatselijke supermarkt. En nu is ze er niet meer. Het bracht me weer helemaal terug naar de tijd, dat ik zelf een dubbele longembolie had. Dat was nadat ik bevallen was van onze Theo en, na een angstig hevige bloeding, mijn baarmoeder verwijderd werd. Toen ik enigszins hersteld was en naar huis mocht, bleef de rugpijn en de benauwdheid. Ik dacht, dat dat kwam vanwege vocht achter de longen, wat tijdens mijn verblijf op de IC was geconstateerd. Toen na enkele dagen mijn gynaecoloog belde en vroeg, hoe het met me ging, vertelde ik soort van terloops, dat ik nog wel erge rugpijn had en last had van benauwdheid. Bij de gynaecoloog gingen de alarmbellen rinkelen en ik moest meteen naar het ziekenhuis komen om te laten onderzoeken, of ik toch geen longembolie had. Wat ik toen níet verwachtte, was wèl waar: ik had inderdaad een longembolie. Een dubbele nog wel liefst. En ik werd meteen opgenomen en aan de bloedverdunners gelegd. Wat ben ik (méér dan eens) wonderlijk gespaard. Het is nu al meer dan 10 jaar geleden, maar door het overlijden van H. kwam alles weer helemaal terug.
Zo goed en zo kwaad het ging, ben ik toch aan de slag gegaan. We hebben een volle week op het programma. Drukte van de verhuizing, klussen in de boerderij, een afspraak bij de tandarts, een afspraak in het Sophia (waar ik nu ben), Dankdag voor gewas en arbeid, een condoleance en begrafenis ...
Nu kan er veel huishoudelijk werk min of meer op de automatische piloot en dat is mooi. Dan kun je al werkend je gedachten laten gaan en letterlijk dingen verwerken.
Na een ochtendje gewoon maandagochtendwerk, heb ik aan het begin van de middag samen met Maria de linnenkast uitgezocht in alles ingepakt op een stapel baddoeken, washandjes en beddengoed na. Het uitzoeken was niet heel veel werk, want we hadden de kast vorig jaar nog goed opgeruimd tijdens het opruimproject. Toch haalde ik nog drie tasjes linnengoed eruit, wat niet mee hoeft naar Bles. Fijn! Ook de doos met Ducken, die onderin die kast staat, is even kritisch nagelopen. Daar konden er aardig wat van naar de papiercontainer.
Er staan toch mooi weer vier ingepakte verhuisdozen klaar!
De rest van de middag was ik druk met het klaarmaken van de webshopbestellingen. Het lukte me nèt niet om alles op tijd bij Postnl te krijgen. Daarom reed ik met m´n auto vol pakjes even naar een Postnl-punt in Ridderkerk, waar je tot 22.00 uur terecht kunt. Ik was blij, dat ik de slowcooker had ingezet voor het avondeten. Toen ik om 5 voor zes thuiskwam, konden we zó aan tafel. Dat kwam mooi uit, want Maria en ik wilden tussen 19.00 en 19.30 uur op Bles zijn om te klussen.
We zijn nog niet klaar met dakpannen schrobben. Maar er kwam een ander klusje tussendoor: het behang moest van de keukenmuren, zodat de stucadoor binnenkort dat niet meer hoeft te doen. Mijn trouwe vriendin Wilma kwam ook weer helpen. We hadden een genoeglijk klusavondje zo met z´n drietjes en hadden om 22.00 uur de muren prachtig kaal!
Op naar de volgende klus dan maar. Al komt er deze week voor mij niet zo veel meer van om naar Bles te gaan, vrees ik. Maar dozen inpakken helpt ook. Alle beetje helpen. Met elk handje zijn we blij. En intussen tellen we de weken af.
