Toen het vorige week zo slecht ging met mijn moeder, heb ik gemaild, dat ik hoogstwaarschijnlijk verstek moest laten gaan. Daar was werkelijk alle begrip voor. Ook al was het wel jammer, want ik stond op allerlei programma´s afgedrukt met m´n bijdragen. Er werd afgesproken, dat mijn plaats gewoon vrij gelaten zou worden. Lukte het om wèl te komen? Fijn! Lukte dat niet? Jammer!
Dit gaf mij een vrij en opgelucht gevoel. Ik wil niet blij staan doen op een beurs, terwijl een paar kilometer verderop mijn moeder in een ziekenhuis ligt te lijden.
Dinsdag had mijn moeder een redelijke dag. En dus besloot ik om op woensdag de beurs te doen. Ik bekijk het gewoon per dag.
Ik heb er geen spijt van gehad. Hoewel het druk en spannend was en ik me op de achtergrond helemaal niet blij voelde, was het toch fijn om even wat anders aan mijn hoofd te hebben.
Dinsdagavond heb ik niet zo heel veel meer aan voorbereidingen gedaan. Maar gisterenochtend ging ik om 4 uur van start. Brood bakken om te laten zien en om te laten proeven. Het snijwerk voor de nasi vast doen. Alles inpakken. Het was een hele klus.
Gelukkig had Willem een dag vrij kunnen krijgen van zijn werk. Ik vond het fijn, dat hij me kon helpen met van alles en nog wat, maar vooral met zijn aanwezigheid. Een stuk mentale steun had ik beslist wel nodig. Hoe leuk zo´n beurs ook is, van tevoren gieren er dan toch altijd behoorlijk wat zenuwen door m´n lijf. Die zijn pas weg op het moment dat ik daar achter m´n fornuis sta.
Voordat ik op de beurs met m´n demonstratie en workshop aan de slag zou gaan, stond er nog wat anders op het programma. In december heb ik meegewerkt aan een interview (met fotosessie) voor het blad Fier. Fier is een eenmalige uitgave van Woord&Daad. Het is een blad dat op een zeer inspirerende manier bol staat met weetjes, tips, trucs en achtergrondverhalen rondom het thema ¨Duurzaamheid¨. Het is een enorm leuk blad geworden en de aankoopprijs van 6,95 meer dan waard. Dit bedrag gaat helemaal naar het goede doel: Woord&Daad. Wat een leuk initiatief! Het blad Fier werd gisteren op de beurs gelanceerd. En daarvoor was ik gevraagd om op het podium te komen voor een mini-interview. Ok. Eerst naar dat podium dus. Het was daar achter de schermen al een gezellige boel, want er zou door een aantal mensen ook een modeshow gelopen worden. Mode uit de Kringloopwinkel! Alles in het teken van duurzaamheid :-). Ook was Marlies van der Staaij aanwezig. Zij heeft voor Fier een column geschreven en ging die voorlezen. Het verliep zoals gepland. En de lancering van Fier werd een feit.
Daarna haastte ik me naar m´n stand: de Terdege-keuken. Ik gebruik deze dagen de keuken samen met een meneer die kalfsvlees promoot. Ik kende hem al van de vorige beurs, toen hij er ook was. Alles wat er nodig was, was in het hokje achter de stand aanwezig. Behalve ruimte misschien ;-). Het was heel krap. Maar het ging. Ik zette alles klaar en had nog tijd om even met Willem, Maria en Henk over de beurs te wandelen. Mijn eerste demonstratie was om 13.00. Daarvòòr waren er twee kalfsvleespromoties. Terwijl ik daar op m´n gemakje van zat te genieten en de klok steeds verder naar 13.00 uur tikte, werd het drukker en drukker en drukker. Ik werd er zenuwachtig van! Toen ik uiteindelijk met m´n nasi-verhaal begon, zaten en stonden er minstens 100 mensen. Maar die zag ik toen al niet meer staan, hoor. Ik dook in mijn verhaal en vergat alles om me heen.
Met alle ingrediënten die ik al had voorbereid (inclusief gekookte rijst), was het nasi maken een fluitje van een cent. Terwijl ik lekker in m´n grote pan stond te roeren, vertelde ik van alles over nasi en over koken zonder zakjes en pakjes en weet-ik-wat-nog-meer. Toen de nasi eenmaal klaar was, mocht er natuurlijk geproefd worden. Daarna was er de mogelijkheid om mijn zelf samengestelde Nasikruiden te kopen. Maar nog voordat ik het eerste bakje had volgeschept, wapperde er al iemand met geld, want ze wilde de kruiden kopen. En nog één en nog één. Ik zocht in het publiek naar Willem, maar zag hem zo snel niet. Toen sprong er gewoon iemand uit het publiek (ik kende haar wel) achter m´n keukenblokje en nam de verkoop op zich. Wat is dat geweldig leuk, die spontaniteit! Ik schepte intussen de bakjes vol. Bakje na bakje na bakje. Totdat de laatste rijstkorrel uit de pan was en ... ik nog best veel mensen moest teleurstellen. Jammer is dat! Ook de kruidenzakjes waren in 10 minuten uitverkocht. Eigenlijk was dat m´n voorraad voor drie beursdagen! Maar goed. Deze kruiden zijn altijd nog in m´n webshop te verkrijgen en iedereen kon in elk geval een receptenblad mee krijgen.
Beduusd over deze stormloop trok ik me terug in m´n hokje achter de stand om de broodbakworkshop voor te bereiden. Maria kwam me helpen. Er moest brood gesneden en besmeerd worden om te laten proeven. Er moesten degen gemaakt worden. En nog meer degen. Het voorbereiden van zo´n workshop is echt een flinke klus. Maar ook dit kwam goed. En net als bij het nasi-koken, kwamen tegen de tijd dat m´n workshop begon, de mensen weer in groten getale aan. Weer zenuwen. Natuurlijk. Ook al heb ik dat broodbakverhaal al 1000 keer gedaan. Gek mens ben ik toch.
Na afloop van de broodbakkerij herhaalde zich de geschiedenis. Iedereen verdrong zich om wat te proeven. En het brood ging tot de allerlaatste kruimel op. Ik kwam weer tekort. Vandaag moet ik maar kleinere stukjes snijden :-).
Ik ben één dag niet bij mijn moeder geweest. Na afloop van de beurs moesten we namelijk snel naar huis, want Henk zou opgehaald worden door Trijnie. Hij ging samen met Jan een nachtje bij haar logeren. Het was haasten geblazen.
Ook vandaag ga ik weer naar de beurs. Maar vandaag wil ik na afloop meteen doorrijden naar het ziekenhuis. Ik mis mijn moedertje. Ik wil eigenlijk geen dag overslaan met bezoeken. Het ziet er meer en meer naar uit, dat we haar niet lang meer hier zullen hebben. Niet alleen omdat haar lichamelijke toestand zo broos en zorgelijk is, maar we merken, dat ze ook geestelijk wordt voorbereid. Wat voelt dat dubbel voor ons allemaal...Als ik daaraan denk, heb ik helemaal nergens zin meer in. Zucht.
