Het was een zware week, vorige week. Leek het aanvankelijk met mijn moeder nog wat mee te vallen en het beperkt te blijven tot ´alleen maar´ een urnineweginfectie, woensdag werd ze ineens heel ziek. Hoge koorts, die volgens de dokters ergens anders vandaan moest komen. Ze hebben gedaan wat ze konden en alles wat er gekweekt kon worden op kweek gezet, om de oorzaak te achterhalen. Tot nu toe zonder succes trouwens. Het zag ernaar uit, dat ma het niet lang meer zou maken. Wat een verschrikkelijke spanning!
De volgende dag, donderdag, was de koorts gezakt. We haalden opgelucht adem. Zou de antibiotica dan toch aanslaan? De opluchting was echter van korte duur. Nog voor de middag was de koorts terug. Tot wel 41 graden. Alle dokters stonden rond haar bed om te overleggen, wat er nog kon worden gedaan. Ze dachten dat de bloedtransfusie (die net liep) misschien de oorzaak was. Ze stopten de transfusie, gaven een spoeling en een enorm hoge dosis hydrocortison. En het wonder gebeurde. Ma kwam er wéér bovenop!
Vrijdag en zaterdag had ze twee best goede dagen. ¨Goed¨ onder de gegeven omstandigheden dan.
Maar toen ik gisterenochtend bij haar kwam. lag ze weer tot aan haar neus onder twee dekens. Ze had het koud en was benauwd. Ze zag het helemaal niet meer zitten en wilde graag naar huis. Maar ja...dat kan niet. Ze had bijna de hele nacht niet geslapen en was dus ook heel moe. Was misselijk, wilde niet eten en drinken. Moeilijk hoor! De hele dag was ze niets waard. Maar gisterenavond draaide dat weer bij.
En zo is het steeds leven tussen hoop en vrees. Waarbij er soms heel veel vrees en heel weinig hoop is.
Het is zwaar. Loodzwaar.
