Het was al heel lang een wens. En nu we een horde kleinkinderen in de peuterleeftijd hebben, werd het eigenlijk een must: een hek rondom onze tuin.
Wij wonen langs een doorgaande (polder)weg, die van het ene dorp naar het andere gaat. En hoewel de maximum snelheid 60 km/u is én er vlak voor onze oprit obstakels in de weg liggen om de snelheid eruit te halen, wordt er vaak pittig hard gereden. Vooral zo rond 17.00 uur. Het lijkt wel alsof iedereen zich dan haast om om 18.00 uur achter de prak te kunnen schuiven :-).
Als de kleinkinderen er zijn en we zitten buiten, heb ik geen moment rust meer. Ik ben steeds op mijn hoede, dat er geen kind in de buurt van de weg komt. Het werd dus hoogtijd, dat er een poort en een hek zou komen, om de boel af te kunnen sluiten.
We hebben er wel even over gedaan, voordat de keuze was gemaakt. Van het voorjaar hebben Willem en ik er een dag voor uitgetrokken, om ervoor op pad te gaan. We hadden eerst online al bij verschillende bedrijven gekeken en ook vragen gesteld. Daar rolden afspraken uit bij twee bedrijven en een derde bedrijf hadden we ´achter de hand´, om daar eventueel ook een kijkje te gaan nemen.
Als eerste gingen we naar De Wit Hekwerken in Dodewaard. Het grappige was, dat de meneer, die ons daar ontving, een ons wel héél bekend klinkende naam had. Na drie zinnen ontdekten we al, dat we gezamenlijke familie hebben. Een gezamenlijke oom en tante, om precies te zijn. We werden heel goed geholpen. Eerst kregen we een rondleiding in een soort proeftuin, waar allerlei hekwerken waren opgesteld. Daarna gingen we om de tafel om onze wensen in kaart te laten brengen. Via google maps was de situatie van ons huis goed zichtbaar en de verkoper kon goed luisteren en meedenken. Na een intensief uur waren alle keuzes gemaakt en werd er meteen een prijsopgave gemaakt. De prijs viel precies in ons budget, dus waren we er heel snel uit: we gingen níet verder op zoek, maar gunden De Wit de order.
Er was wel een serieuze wachttijd. Hoewel het hekwerk een standaard hekwerk is, is de poort maatwerk. En daarvoor moesten we uiteraard achteraan aansluiten in de wachtrij bij de fabriek. Géén probleem. Dat een bedrijf het druk heeft, is doorgaans een goed teken. Bovendien konden we nog mooi een paar maanden dóórsparen, want het is uiteindelijk wel een flinke uitgave. We waren helemaal happy.
De levering zou ergens in week 38, 39 of 40 plaatsvinden. Eerst kwam er iemand om de situatie ter plekke te bekijken en alles in te meten. We kregen een lijstje met noodzakelijke voorbereidingen, die we moesten treffen. De ingrijpendste waren, dat het kippenhok een stukje naar voren verplaatst moest worden én dat de bijen verplaatst moesten worden. Het verplaatsen van het kippenhok heeft Koos op zich genomen. Het verplaatsen van de bijen lag op mijn bordje. Dat heeft me wel enige hoofdbrekens bezorgd. Bijen kun je namelijk niet zomaar een paar meter verplaatsen. Dan raken ze gedesoriënteerd. Dus besloot ik om ze tijdelijk te verhuizen, als het hek geplaatst zou worden. Als je zorgt, dat ze minstens 3 kilometer van hun oude standplaats komen te staan, gaan ze zich op hun nieuwe standplaats heroriënteren. Ik dacht erover om ze in Alblasserdam bij een collega-imker te stallen. Toen ik hem dat vroeg, bleek hij echter geen plaats te hebben. Maar wacht: dan konden ze vast wel bij Hans en Thirza in Mijnsherenland staan. Die hebben ruimte genoeg. En ja hoor, dat was geen enkel probleem.
Daarna bedacht ik, dat ik mijn oude houten bijenkasten onmogelijk meer kon verhuizen. Die kasten kocht ik een jaar of 12 (?) geleden en waren toen al stokoud. Die zouden een reis echt niet meer overleven. Bovendien had ik al langer de wens om ze te vervangen door styropor kasten, omdat die veel lichter zijn. Ik word tenslotte ook een dagje ouder ;-) en dat sjouwen met zware bijenkasten valt me steeds zwaarder. Er moesten al met al twee nieuwe kasten komen. Die kasten moesten voor het mooi ook geverfd worden. Van die witte styropor-gevallen zien er niet uit. Er is speciale verf in allerlei kleuren voor deze kasten en ik koos voor fleurig oranje. Nu is verven niet echt mijn ding, dus daar gingen wel wat avondjes overheen, voordat die kasten klaar waren.
Twee bijenvolken verhuisden uit hun oude houten kasten naar de nieuwe kunststoffen kasten. Na het honing slingeren in juli, heb ik de bijen in augustus ingewinterd. Je zorgt dan, dat ze voldoende voer hebben voor de hele winter. En eindelijk had ik dan vier volken klaar voor de reis naar Mijnsherenland. Vorige week sprak ik met Willem af, dat we ze zaterdag zouden gaan verhuizen. Een half uur later kreeg ik een mailtje van De Wit Hekwerken: ze wilden op maandag de poort en het hekwerk komen plaatsen. WOW! De planning sloot naadloos op elkaar aan!
Zaterdagochtend heb ik in het donker de bijenkasten dichtgemaakt. Als het donker is, zitten alle bijen in de kasten en heb je dus het complete volk te pakken. Eerder die week had ik alvast spanbandjes om de kasten gedaan. En toen alle kasten reisklaar waren, hebben Willem en ik ze samen in de caddy getild. Ik vond het best een beetje spannend allemaal. Maar het verliep precies volgens plan. Op de vroege zaterdagochtend reden we met ons speciale vrachtje naar Mijnsherenland. Daar kregen m´n bijtjes een prachtig plekje. Voorlopig mogen ze daar wel een poosje blijven.
En vanmorgen om 8.00 uur kwamen er dan twee wagens van De Wit aanrijden.
Er stapten maar liefst vier monteurs uit. Die gingen eerst de boel eens in ogenschouw nemen. Ik was blij, dat Willem een dag vrij had. Die kon mooi die mannen te woord staan :-). Ik zorgde intussen voor koffie.
De mannen trokken hun plan en gingen aan de slag. Ze werkten snel en goed en hadden alles bij zich, wat ze nodig hadden. Af en toe zette ik een verse kan koffie klaar en dat was alles, wat ik hoefde te doen. En aan het eind van de ochtend schoof ik een appeltaart de oven in. Ik had namelijk beloofd iets lekkers te bakken. Toen de klus klaar was, was er dan ook koffie met taart.
Wat is het mooi geworden!
En wat is het fijn, dat de tuin nu helemaal afgesloten kan worden! Ik hoop er morgen al plezier van te hebben, als Julian met Maria meekomt. Julian is bijna drie. Hoe heerlijk als dat kereltje morgen lekker buiten kan spelen! En volgende week hoopt Maaike met de kinderen een paar dagen te komen logeren. Die kinders kunnen dan ook fijn buiten scharrelen. Ik ben er gewoon helemaal blij mee :-).
Maria en ik hebben vanmiddag nog een uurtje in de tuin gewerkt. Zo´n mooi hekwerk inspireert om te boel netjes te maken. Er moet nog heel wat gebeuren. Maar elke dag een stapje, dan kom je er ook, he.
Aan het eind van de middag hebben Willem en ik nog een uurtje gewandeld. Het was zulk prachtig weer. En Willem had tenslotte een vrije dag. Daar gingen we nog even van genieten.
