Vanmiddag om 16.48 uur kwam hij ter wereld: Willem, van Willem, van Willem, van Willem van Willem en nu zijn we dan toch echt opa en oma! Toen Wim en Geertje belden was Willem net onderweg van zijn werk naar huis en ik was aan het eten koken. De hele boel was meteen goed van slag. De kinderen gingen uit hun stekker: "Joepie, ik ben tante," riepen de meisjes. "Wow, ik ben oom," reageerden de jongens. Ik ging haastig verder met koken, want Wim had gezegd, dat hij zou bellen, als we mochten komen. Even haastig schrokten we ons eten naar binnen en daarna was het hele bosje vlooien hier niet meer te houden. Gelukkig belde Wim, dat we welkom waren en we sjeesden naar het ziekenhuis in Dordrecht. Ach, wat een heerlijk knulletje lag daar in het wiegje! Een echt beertje hoor, van ruim zeven en een half pond. Een breed 'bekkie' en heel grote handen. We mochten hem allemaal even vast houden. De nieuwbakken papa en mama zijn natuurlijk zielsgelukkig en wij met hen. Wat een groot wonder en wat een groot geschenk van God als het allemaal zo goed mag gaan!
