Donderdag vierde Koos zijn verjaardag. Hij werd 11. Eerst wilde hij graag een DS voor zijn verjaardag. Maar later veranderde dat. Toen koos hij voor een digitale fotocamera. Aangezien we altijd een vast bedrag uitgeven aan de verjaardagen van onze thuiswonende kinderen (50 euro) werd er een zoekopdracht op Marktplaats ingegeven. Na een poosje speuren en wikken en wegen vonden we een geschikte camera. Een Nikon nog wel liefst. Weliswaar een wat verouderd modelletje, maar nauwelijks gebruikt en nog keurig netjes en compleet in de doos. Geen gedoe met losse batterijtjes, die altijd leeg zijn als je ze nodig hebt, maar een accu die je gewoon aan de 220 kunt laden. En, dat was een verzoek van Koos, de mogelijkheid om te filmen, al is het alleen zogenaamde stomme film. Na wat heen en weer mailen met de verkoopster gingen Willem en ik woensdagavond op pad om de camera op te halen. Dit soort spullen laten we eigenlijk nooit opsturen, maar gaan we liever ophalen. We letten er bij het ingeven van de zoekopdracht op, dat het niet te ver uit de buurt is. Voor de camera moesten we in Alphen aan de Rijn zijn. De verkoopster had de camera al opgeladen, zodat we hem werkend konden zien en ja, hier dachten we Koos wel heel blij mee te maken! De verkoopster had trouwens nog heel wat meer te koop. Ik had al gezien dat ze ook schoenen verkocht in mijn maat. En aangezien ik nog een paar nette nieuwe schoenen nodig had kwam het mooi uit dat ik nu meteen even schoenen kon passen. Ik slaagde helemaal naar mijn zin. Prachtige merkschoenen voor het geld waarvoor ik amper nieuwe hakjes op schoenen kan laten zetten. Super!
Donderdagochtend sloop ik als gewoonlijk vroeg mijn bed uit. Normaal gesproken hoort niemand dat, maar nu hoorde ik meteen gerucht op de jongenskamer: Koos wilde maar wát graag z'n bed uit :-). Maar nee, hij moest nog even van mij blijven liggen. Eerst had ik nog het één en ander te doen en ook wilde ik nog even samen met Willem op bed ontbijten met koffie en een boterhammetje. Dat is ons vakantieritueel voor de weken dat Willem nog moet werken. Even een momentje voor samen. Maar daarna mocht Koos dan toch heus naar beneden komen en z'n langverwachte kado in ontvangst nemen.
Onnodig te zeggen dat hij er heel blij mee is!
Van Dirk en Hans kreeg hij een groter geheugenkaartje, want het ding dat erin zat was maar iets van 12 mb of zo. Nu heeft hij twee keer 512 en daar kan hij prima mee uit de voeten.
's Avonds kwam de verjaarsvisite. Ooms, tantes, oma's, opa, neefje en nichtjes. Het was een drukte van belang. We konden fijn buiten zitten en genoten van de kwarktaarten. Wat is het toch leuk om 11 jaar te worden!
