Ik maak even pas op de plaats. Dinsdagavond ben ik ziek geworden. Ik voelde me zó beroerd, dat ik de huisartsenpost heb gebeld. Ze wilden dat ik kwam en Willem heeft me gebracht. Met een ab-kuurtje ben ik weer thuis gekomen.
Gisteren heb ik de hele dag op bed gelegen. Ik had koorts en heb alleen maar liggen slapen, dromen en zweten en heb niets gemerkt van wat er hier in huis gebeurde.
Vandaag voel ik me wat beter. De koorts is gelukkig weg. Ik voel me nog wel erg moe, maar ben toch weer aangekleed en wil proberen weer een stukje van mijn taak op te pakken.
Ik ben blij, dat ik wat hulp heb. Eerst zijn daar Willem en de kinderen die allemaal een handje meehelpen. Maar ook mijn zus en mijn moeder staken een handje toe, door een hoeveelheid was te strijken en te vouwen. En voor vanavond maakt mijn zus een stamppot klaar.
Ik heb zelf de draad van de was weer opgepakt. En ook heb ik de houtkachel weer branden. Gisteren hebben we voor het eerst in meer dan een jaar geen houtkachel gestookt, maar de CV aangezet. Toch fijn als dat in geval van nood kan. Ook wil ik vandaag weer brood bakken. Ik was door m´n voorraad heen en voor vanmorgen was er al een winkelbroodje bijgekocht.
Zo hoop ik langzaamaan weer terug te keren op mijn plaatsje en mijn werk weer op te pakken. Het is weleens goed om even uitgeschakeld te zijn en te zien dat de wereld heus wel zonder je kan. Sowieso vind ik ziek zijn altijd een tijd van reflectie. Vooral het moment dat je al wat beter wordt. Als je echt heel ziek bent valt er niet zoveel te reflecteren. Dan heb je je handen vol aan het vechten met je ziekte.
Juist door de reflectie voel ik mijn energie weer terugkeren. Ik heb er weer zin in om aan de slag te gaan. Nu mijn lijf nog. Mijn geest maakt altijd grotere sprongen dan mijn lichaam ;-)
