Donderdag was het dan eindelijk zover: de Grote Dag voor Hans en Thirza!
Ergens tussen half 5 en kwart voor 5 werd ik wakker. Willem sliep nog, maar er was niet veel voor nodig om hem wakker te krijgen. ¨Willem, kom je, we gaan de boel versieren!¨
Ik blies rode en witte ballonnen op en maakte er met touwtjes trosjes van. Willem bond ze aan de lantaarnpaal voor het huis en her en der langs de oprit. Er kwam een witte slinger met tortelduifjes langs de keukenramen en één met hartjes langs de ramen van de shop. Tenslotte klom Willem op een kruk en stak de vlag uit. Gezellig!
Ik liep naar boven, om Hans voor de allerlaatste keer uit bed te roepen. Nou, die had ook niet veel tijd nodig :-). In een mum van tijd stond hij ernaast. Volgens de instructies trok hij een t-shirt en z´n broek aan. De rest zou onder het toeziend oog van de fotograaf gebeuren.
Ik ging maar vast een grote pot koffie zetten en Willem smeerde een schaal vol krentenbollen voor de gaande en komende man. Al snel arriveerde de bloemist. Oh, wat een prachtig bruidsboeket had ze bij zich! En dozen vol corsages voor de meer dan 70 daggasten. En ook nog toeven voor aan de trouwauto. Alle bloemen waren wit en ik bewonderde vooral de witte pioenrozen en vroeg me af, of die misschien vandaag nog open zouden gaan. De bloemist zei, dat ze ze al op warm water gezet had en dat het nu verder afwachten was. Nou, inderdaad zijn ze later op de dag ook nog eens prachtig opengegaan!
Niet veel later arriveerde de fotograaf/videograaf. We maakten even kort kennis en na een bakkie koffie ging hij aan de slag.
Eerst moest Hans in z´n trouwpak gehesen worden :-). Overhemd aan, manchetknopen erin (ja, ja, toch fijn, dat ik daar niet meer naar hoefde te zoeken), stropdas om enzovoorts. En steeds moest er ergens een shot of een close-up van gemaakt worden. Als finishing touch kreeg Hans het gouden zakhorloge van mijn vader om en toen stond daar een prachtige bruidegom klaar!
Daar arriveerde ook de trouwauto met Karel, de chauffeur. Hans had als verrassing voor Thirza een heuse Rolls-Royce gehuurd. Zo leuk, want zo´n auto hadden Willem en ik 38 jaar geleden ook!
Er moest vaart gemaakt worden, want Hans zou om half 7 wegrijden. De bloemen werden in de auto gelegd en Hans stapte in. Henk en Jan kwamen na enig aandringen naar beneden (die lagen nog veel te lekker op één oor), om Hans uit te zwaaien. En ja, daar reed hij dan weg...
Nu hadden we drie uur de tijd, voordat we zelf weg zouden rijden. We namen nog maar een bakje koffie en gingen ons ding doen. Om kwart over 7 arriveerde Ruth van Tijd voor Haar. Zij kwam de haren van Maria en mij doen. Maria appte al, dat ze er aan kwam. Zij ging eerst. Ruth maakte echt een prachtig kapsel bij Maria! En daarna was ik aan de beurt. Maria en ik zijn allebei heel onhandig als het gaat over haren doen. En we hebben er ook helemaal geen geduld voor. Heerlijk dat Ruth het deed. Onze haren hebben de hele dag keurig gezeten!
Om kwart over 9 kwamen Ellen en Marco, onze vrienden uit Zwitserland. Zij waren dinsdag al gearriveerd en logeerden bij onze buren. Intussen waren Willem, Jan en Henk ook als heer vermomd. Willem had een grijs kostuum en de jongens gingen in het groen. We waren er klaar voor! We reden weg om mijn vriendin Wilma nog op te halen en navigeerden naar kasteel van Rhoon.
Bij het kasteel verzamelden zich de twee families. Wat was het genieten, daar, heerlijk in het lentezonnetje! Allemaal blije mensen en feestelijk geklede, opgewonden kinderen! Ook Thirza is er één van de tien. Twee families met allebei tien kinderen en een hele schare kleinkinderen maakten bij elkaar een hele club.
Toen iedereen er was werd het programma doorgenomen door de ceremoniemeester en al snel konden we ons opstellen in twee rijen voor de ontvangst van het bruidspaar. De volwassenen kregen stokken met linten om mee te zwieren en de kinderen kregen toeters. En ja hoor, daar kwamen Hans en Thirza aangereden. De ´oh´-s en de ´ah´-s waren natuurlijk niet van de lucht. Ze zagen er dan ook prachtig en stralend uit.
De fotosessie was vóór het kasteel gepland. Dat was een beste klus!! Ik heb bewondering voor de fotograaf, die dat allemaal toch maar moest fixen. Eerst werd de foto gemaakt met alle daggasten.
Daarna werden er groepen foto´s gemaakt. Bij het maken van de foto van de familie Casteleijn werd de hulp van Dirk ingeroepen. Hij kreeg een clownsneus opgezet en moest even ´gek doen´, om de aandacht van alle kinderen te vangen. Nou, dat ´gek doen´ is Dirk z´n tweede natuur, dus dat ging hem prima af. Ha, ha.
Terwijl de familiefoto´s van Thirza´s familie gemaakt werden, mochten de Luijkjes langs een lunchbuffetje lopen waar allerlei lekkers op lag. We smikkelden van het lekkers tot we naar buiten geroepen werden. Wisseling van de wacht! Nu gingen de Luijkjes op de foto en de Casteleijnen langs het buffet. Goed geregeld!
Het werd tijd voor de ceremonie. Daarvoor moesten we in het kasteel naar de eerste verdieping, waar een mooie trouwzaal ingericht was.
Een kennis van de familie Casteleijn deed de huwelijksvoltrekking. Hij had ook al de nodige broers en zussen van Thirza getrouwd. Zijn praatje was dan ook echt persoonlijk. Het oudste neefje van Thirza mocht vervolgens de huwelijksacte voorlezen en dat deed hij geweldig. Voor Naomi was er ook een rol weggelegd. Zij mocht de ringen overhandigen. Samen met vader Jaap lukte dat prima, al had ze volgens mij heel graag die ringen zelf gehouden, zo mooi vond ze die :-).
De ouders van Thirza en Willem en ik mochten getuigen. Ook weer een hele eer.
En na alle officiële handelingen waren Hans en Thirza dan Mr & Mrs!
De hele stoet mocht de trappen weer af naar de zaal, waar we eerder hadden geluncht. Daar stond echt een geweldige bruidstaart klaar. Thirza komt uit een bakkersfamilie en één van haar broers had deze geweldige taart gemaakt. Het bruidspaar sneed de taart aan en daarna werd er gedeeld. Nou, die taart smaakte zoals hij er uitzag. Oeh! Wat lekker!
Zo langzamerhand werd het tijd om naar de kerk te gaan. Hans en Thirza hebben zich aangesloten bij de Hersteld Hervormde Gemeente in Oud-Beijerland en daar zou ook hun huwelijk kerkelijk bevestigd worden. Het was een ritje van zo´n 20 minuten. Bij de kerk stond schoonmama al te wachten. De hele dag mee was teveel voor haar. Daarom sloot ze bij de kerkdienst aan. Nichtje Anne begeleidde haar. Echt fijn dat dat zo kon!
Dominee Verhaar had als trouwtekst gekozen:
En de HEERE toog voor hun aangezicht, des daags in een wolkkolom, dat Hij hen op den weg leidde, en des nachts in een vuurkolom, dat Hij hun lichtte, om voort te gaan dag en nacht (Exodus 13:21)
Na de preek, het huwelijksformulier, de ja-woorden en het knielen, overhandigde hun wijk-ouderling namens de kerkenraad aan Hans en Thirza de huwelijksbijbel.
Na de dienst waren er nog gemeenteleden, die het bruidspaar en de ouders wilden feliciteren en daarna reden we terug naar het kasteel.
Al snel nadat we terug waren, werden we naar de eetzaal verwezen. Er stonden heel grote ovalen tafels gedekt en op elke tafel stond een nummer en de tafelschikking. Het was best even passen en meten, maar uiteindelijk had iedereen zijn/haar plekje gevonden en kon Willem de maaltijd openen met gebed.
Er werden grote draaiplateaus in het midden van de tafels gezet en iedereen kon daar zelf een voorgerecht uit samenstellen. Het zag er allemaal zo heerlijk uit. En ik vind zo´n concept van ´delen´ altijd zo gezellig. Er werden ook glazen met tomatensoep geserveerd en er was knapperig brood met lekkere boter.
Er was drie uur gereserveerd voor de maaltijd. We konden dus op het gemakje doen. En tussendoor zouden er ook nog voordrachten zijn.
Ik was als eerste aan de beurt met de levensloop van Hans van 0 tot 10 jaar. (Het deel van vóór mijn blog). Ik had wat foto´s geselecteerd en vertelde daarbij over zijn geboorte, het opgroeien tussen alle broertjes en zusjes, zijn basisschooltijd. Als rode draad was daar: zijn duim! Ik was heel wat foto´s van Hans met z´n duim in de mond tegengekomen :-). Wat ook kenmerkend was voor Hans, was dat hij erg gehecht was aan bepaalde voorwerpen. Zo had hij een badjas in maat 116, die hij echt vanaf kleuterschool tot aan groep acht gedragen heeft. Tegen die tijd was het ding uiteraard véél te klein, maar hij wilde beslist geen andere. Zo ging dat ook met een bruin glazen papschaaltje. Dat was van hém en níemand mocht daar ooit uit eten. De grap was, dat aan het eind van mijn verhaal Hans twee kadootjes kreeg: de badjas en het schaaltje. Die had ik altijd bewaard. Ook voor Thirza was er een grappig kado. De muurversieringen, die er op dag 1 van de verbouwing van hun huisje vanaf moesten, omdat ze ze lelijk vond. Willem had ze uit de container gevist en mee naar huis genomen om er later een grap mee uit te halen. Dat was nu. Verpakt in een tas van de grote concurrent bakker (wat een luid boe-geroep van de familie Casteleijn opleverde), kwamen daar die muur-dingesen weer tevoorschijn.
Het hoofdgerecht werd geserveerd. Ook weer op grote ronde draaiplateaus. Allerlei soorten vlees, vis, aardappeltjes, frietjes, groenten, teveel om op te noemen. De buikjes werden rond gegeten, al moesten we natuurlijk wel ruimte houden voor het dessert.
Voordat dat opgediend werd, deden de ouders van Thirza samen een levensloop. Er was ook weer een hele reeks foto´s uit de oude doos en het was erg leuk om de kleine Thirza zo te leren kennen. Er was een filmpje bij, waarvan aanvankelijk het geluid het niet deed. Maar met de nodige aanwijzingen van de experts in de zaal, kwam het uiteindelijk goed. En het was de moeite van het wachten zeker waard. Zo schattig, dat lieve hoge meisjesstemmetje wat vertelt, dat ze ´lekker gaat koffiedrinken´, terwijl ze met haar poppenservies in de weer is.
Tenslotte werden er enorme planken binnengedragen met daarop een heel uitgebreid grand dessert, waar ook weer naar believen van opgeschept mocht worden.
Thirza´s vader besloot de maaltijd met het lezen van een gedeelte uit Jesaja, waaruit Thirza´s belijdenistekst was genomen. Een tekst die wonderlijk aansloot op de trouwtekst! Na het dankgebed liepen Hans, Thirza en beider ouders naar de hal, waar al een hele rij mensen stond te wachten om te feliciteren. Er was receptie tot 23.00 uur. Gelukkig hoefden we niet al die tijd in de gang te staan, want het was bibberkoud ;-). Toen de hele rij mensen langs geweest was, mengden we ons tussen de gasten in de receptiezaal.
Ik maakte gezellig met die en gene een praatje. Na verloop van tijd werd de zaal leger en leger en uiteindelijk bleven we met de daggasten over. Tijd voor het laatste onderdeel van de dag: een besloten samenzijn.
De broers en zussen van Thirza hadden een leuke voordracht in elkaar gedraaid. Ieder had een bepaald thema en daarover van alles verzameld aan foto´s en filmpjes en opdrachten enzovoorts. Af en toe werd Thirza natuurlijk flink op de korrel genomen. We zongen als afsluiter met elkaar: ¨Wat de toekomst brengen moge...¨.
Vervolgens waren Trijnie en Maaike spelleider bij een Kahoot-quiz, waarbij de antwoorden door de familie Casteleijn moest worden gegeven. Aan het eind zou blijken, wie er het meest van Hans wist. Voor de drie winnaars had Trijnie ludieke prijzen bedacht, zoals een rondleiding op een landgoed in Mijnsheerenland, door kasteelheer en -vrouwe Hans en Thirza. Ook na deze voordracht zongen we een lied. Het lied, wat Hans als basisschoolleerling solo had gezongen bij een jubileum: ¨Eens was ik een vreemd´ling¨.
Het was intussen al 28 maart geworden...
Hans en Thirza gingen over tot het bedanken van de mensen, die een speciale bijdrage hadden geleverd op deze dag en overhandigden kado´s. Daarna sprak Hans een dankwoord uit tot beider ouders. Tenslotte las hij uit de Bijbel het hoofdstuk over de geestelijke wapenrusting (Efeze 6) en besloot de dag met gebed.
En dan is er toch dat moment van afscheid. Nog een laatste knuffel, een laatste zoen en er is een periode afgesloten. We mogen in dankbaarheid en verwondering terugzien.
