Nog twee nachtjes slapen...
Dan hopen Hans en Thirza te trouwen. Het zijn aparte dagen, zo. Alle jaren met Hans komen steeds in gedachten terug. Zijn geboorte, zijn kinderjaren, z´n tienerjaren, de tijd samen met Thirza. Soms zou je het allemaal wel een poosje vast willen houden.
Deze dagen zijn een rare mengeling van de laatste voorbereidingen op de bruiloft, geklus in het huisje (ja, bíjna zover, dat ze erin kunnen wonen), het huishouden wat door moet gaan, de klanten die op tijd hun bestellingen moeten krijgen, zorgen en zorgjes om familie, schoondochter, kleinkinderen... Het is druk en vol in mijn hoofd. Hoewel ik normaal wel kan genieten van de nodige reuring, merk ik, dat ik deze dagen niet alleen maar leuk vind. Mijn rug doet zeer en mijn kaken staan gespannen. Het is gewoon een beetje teveel, wat er allemaal door mijn hoofd spookt, geloof ik.
Gisterenavond ging ik de nieuwe overhemden van de mannen uitpakken om ze te wassen. Overhemden zó uit de winkel kunnen soms zo schuren in de nek, omdat er stijfsel wordt gebruikt om ze netjes te presenteren. Daarom was ik ze altijd, voordat ze gedragen worden. Ik vind het altijd fijn, als alle kleding van iedereen voor een bruiloft (of andere belangrijke gebeurtenis) helemaal klaar hangt. Alle prijskaartjes eraf, gestreken (zonodig gewassen), schoenen erbij, sokken/panty erbij, een zakdoek enzovoorts. Alles is echt hélemaal klaar, op een paar sokken voor Hans na. Ik wilde ook de manchetknopen van Hans bij zijn pak leggen en ineens kreeg ik een black-out: waar zijn die knopen???? Hans heeft ze van Thirza gekregen en ik had dat doosje in bewaring gekregen voor de grote dag. Ik dacht, dat ik ze zó uit mijn tas zou pakken. Maar toen ik ze daar niet vond, kreeg ik het Spaans benauwd. Ik wist domweg niet waar ik ze gelaten kon hebben!
Ik heb anderhalf uur naar een klein wit doosje lopen zoeken. En toen bedacht ik, dat ik naar een verkéérd doosje aan het zoeken was. Dat doosje zat namelijk nog weer in een wat groter bruin kartonnen doosje. Ik moest dus naar een brúin doosje zoeken! Maar toen was het inmiddels half 12 en ik voelde dat ik helemaal aan het doordraaien was. Ik kan er dan ook echt hélemaal níet tegen om iets kwijt te zijn. Ik ben maar in bed gestapt. En ja hoor, vanmorgen ging ik op zoek naar een brúin doosje en had het toen zó gevonden. Hè, hè!
Zondag was Hans voor de laatste zondag bij ons. En natuurlijk wilde deze mama hem nog één keer lekker verwennen ;-). Hij mocht kiezen wat we zouden eten. Het werd een gewoon mama-prakkie: bloemkool, aardappels en draadjesvlees. Ha, ha, Hans heeft de laatste maanden vanwege het klussen zóveel comfort-food gegeten, dat hij er helemaal zat van is. En wat smaakt een gewone Hollandse maaltijd dan lekker!
Zo hebben wij gisterenavond ook erg gesmuld van de laatste boerenkool van de tuin. Ik zag dat hij bijna ging doorschieten, dus ik móest hem oogsten. Helemaal niet erg! Het leverde nog een lekkere maaltijd op. Er staan nu alleen nog twee palmkolen. Maar daar komen de bloemetjes ook al in, zag ik. Die laat ik maar in bloei schieten. Dat zullen de bijen best kunnen waarderen. En er staat nog een rijtje bietjes, wat de winter overleefd heeft. Binnenkort eens kijken, of ze nog eetbaar zijn.
Op zolder en in vensterbanken staat het nu vol met zaaibakken en opgepotte zaailingen voor het nieuwe moestuinjaar.
Ik heb nog nooit zóveel gezaaid als dit jaar, geloof ik. En ik ben toch ook echt nog lang niet klaar. Na de bruiloft wil ik aan de hardgroeiers beginnen: courgette, pompoen, zonnebloem. En ik wil de dahlia´s gaan voortrekken. Het is echt genieten, al die bakjes en potjes vol beloften! Ik ben zo benieuwd hoe de tuin er straks uit komt te zien. Ik zaaide bietjes (al 2 keer), leeuwenbekjes, afrikaantjes, selderij, augurk, lage aster, tomaat, lavatera, vlijtig liesje, verschillende soorten sla, uien, duizendschoon en basilicum. En ik probeer ook weer zoete aardappel te stekken. Hopelijk lukt het. Het is een zoete aardappel van eigen oogst. Vorig jaar was zoete aardappel echt een succes. Dat wil ik dit jaar dus graag opnieuw proberen. Tot nu toe zie ik echt nog geen stekken verschijnen. Nieuw is dit jaar een experiment met gember. Ik heb een biologische gemberwortel gekocht en die in stukjes gesneden in een doosje met vochtig keukenpapier bij de kachel gelegd. Alle wortelstukjes hebben nu één of twee sprieterige, groene uitlopers. Dat moeten de planten worden. Nog even en ik ga ze oppotten.
Het erf is al lekker opgeruimd. Vorige week donderdag is Henk een hele dag bezig geweest en in de ochtend heb ik hem geholpen. Hij is twee keer met een caddy vol spullen van Hans naar Mijnsherenland gereden. En we hebben een grote stapel hout verplaatst naar het houthok.
Overtollige pallets sleepten we naar de weg met een bordje ´gratis´ erop. Die werden al snel door iemand ingeladen. Hè heerlijk!
Zaterdag paste ik op Vera en Walter, zodat Willemijn nog een dag kon gaan helpen in het huisje van Hans en Thirza. Samen met Vera heb ik het terras netjes gemaakt en twee bakken viooltjes uitgeplant. Die had ik die week ervóór nog voor mijn verjaardag gekregen. Wat een fijn kado!
Vrijdag had ik nog weer een workshop ´Bak je eigen brood´. Deze keer kwam er een groep vrouwen uit het oosten van het land. Eerst waren het er vijf of zes, maar uiteindelijk waren het 11 vrouwen, die elkaar kennen vanuit de kerk. Ik werd erg verwend. Eerst kreeg ik van iemand heerlijke Bienenstich. Ze had dat speciaal die ochtend nog vers bij de Duitse bakker gehaald! En dat terwijl ze al zo heel vroeg van huis moesten.
Na afloop van de workshop overhandigde één van de dames namens de groep nóg een kado. Echt zó mooi. Ik kreeg een broodplank met de tekst Ik ben het brood des levens erin gegraveerd. En ik moest denken aan het liedje: Gij kunt niet leven van brood alleen. Toen ik de plank later die middag aan iemand liet zien, zag ik pas, dat op de achterkant het eenvoudigleven-logo was ingebrand. Wat leuk! Echt een super persoonlijk kado en mij nu al dierbaar.
En zo wordt er elke dag een stukje geschiedenis geschreven. Wat zal deze dag ons weer brengen? Onze vrienden, Ellen en Marco, hopen deze dag vanuit Zwitserland hier te arriveren. Zij zijn ook uitgenodigd voor de bruiloft. We delen zo al heel wat jaartjes lief en leed!
Ik ga lekker aan de slag. Voel me in elk geval heel opgelucht dat de manchetknopen terecht zijn :-).
