Het is hier al even stilletjes. En dat heeft zo zijn reden.
Vorige week maandag is een broer van Willem in zorgvolle toestand in het ziekenhuis beland. De situatie is nog onverminderd zorgelijk en dat maakt, dat wij met onze gedachten veel bij hem en zijn gezin zijn. Als iets een grote plaats in je hoofd heeft, is er vanzelf minder plaats voor andere zaken. Die andere zaken zijn dan weer vooral de dingen die nu eenmaal gewoon moeten doorgaan. Basale dingen, zoals dat er elke dag eten op tafel moet staan. Maar ook minder basale dingen: de verjaardag van Hans en Thirza, die gevierd werd bijvoorbeeld.
Afijn. Eer dat het zaterdag was, merkte ik, dat de spanning me niet in de koude kleren was gaan zitten. Ik had héél erg rugpijn. Dat was donderdags al begonnen. Maar toen beperkte het nog tot wat steken. Vrijdag had ik een workshop ´Bak je eigen brood´ en ´s middags was de rugpijn hinderlijk aanwezig. Maar zaterdag was het echt een pijnlijke geschiedenis. En dan voel je pas, wat spanning met je doet.
De dagen rijgen zich zomaar aaneen. Nog maar tweeëneenhalve week tot de bruiloft van Hans en Thirza. Wat is het ineens dichtbij! Ook hiervoor moest nog van alles gebeuren. Of m´n hoofd er nu wel of niet bij was ;-). En dus ben ik afgelopen zaterdag toch maar samen met Maria op stap gegaan voor kleding. Gelukkig zijn we allebei geslaagd. Al moest de jurk, die ik koos, nog wel in mijn maat besteld worden. Maar dat komt vast goed.
Tussen de bedrijven door hebben we vorige week elke dag van het mooie lenteweer genoten. Bijna elke lunch en koffiepauze zaten we buiten. Eigenlijk heb ik ook heel wat buitenklusjes op m´n lijstje staan. Maar daar komt niet zoveel van terecht. Alleen heb ik gisteren vast een stukje straat gekuist en twee ramen gezeemd. Als het even wil, krijg ik binnen nu en vier weken de schilder voor de voorgevel en een zijgevel. Eigenlijk zou hij vorig jaar na half september komen. De daklijst moet namelijk geverfd worden en daar nestelen elk jaar zwaluwen. Half september vertrekken die naar Afrika en pas dán mocht dus de schilder komen. Maar op een dag belde hij, dat het hem niet ging lukken en vroeg hij of het naar het voorjaar verplaatst mocht worden. Dat vond ik niet erg, maar dan moest hij het wel doen vóórdat de zwaluwen weer terugkomen. En dat is half april. Daarom ben ik begonnen vast wat ramen en dan vooral ook de kozijnen schoon te maken.
Ik wissel het schoonmaken af met wat opruimwerk. Het zou toch wel fijn zijn, als de werf glad is, als we Hans uitzwaaien :-).
Toch merk ik, dat één en ander wel flink gerelativeerd mag worden. Het komt in een heel ander perspectief te staan als er zorgen zijn om de gezondheid van familie. Ik probeer dus vooral heel erg bij de dag te leven (wat ik niet zo moeilijk vind, overigens).
