¨Familie is belangrijk,¨ merkte een nichtje op, toen ze samen met haar zusje een paar weken geleden op zaterdagmiddag bij ons aan een bakkie koffie zat.
Nou, inderdaad! Daar ben ik het echt mee eens. Al was het maar omdat er vanwege de bloedband een stukje onvoorwaardelijkheid is in het met elkaar meeleven en het om elkaar geven. Maar ook is er altijd een stukje zoeken naar herkenning. Je gaat bij elkaar kijken, of je trekken terugziet van je vader, je moeder, je oma, of wie ook maar
In mijn enorme familie heb ik echt niet met iederéén een bepaalde familieband. Dat is onmogelijk. Zeker als je niet bij elkaar in de buurt bent opgegroeid. Maar ook als je van een heel andere leeftijd bent, bijvoorbeeld. Toen ik twaalf jaar was, kwam ik op de middelbare school bij een achternichtje in de klas. Geen haar op mijn hoofd, die er toen aan dacht om haar vader en moeder (mijn neef en zijn vrouw) bij hun voornamen te noemen.
Als het over neven en nichten gaat, voel ik de familieband toch vooral met diegenen, met wie ik een stukje jeugd heb gedeeld. En dat is alsnog een flinke groep. Mijn oma Bakker (moeder van mijn vader) woonde vroeger in Alblasserdam. En op zaterdagochtend was het daar altijd zoete inval. Er kwamen dan verschillende ooms (en soms een enkele tante), die dan ook een heel aantal kinderen meenamen. Dat ging in die tijd ook nog gewoon met z´n allen op de achterbank in de auto, zoveel als er pasten. De volwassenen zaten in het voorkamertje met oma koffie te drinken en te praten. De kinderen zaten in de achterkamer. Wij kregen limonade uit blauwe plastic bekertjes, die volgens mij in die tijd bij de Biotex zaten :-)
Daarna speelden we. Als het goed weer was, speelden we in de achtertuin. We speelden ´heksje´, waarbij het nodig was om hard te roffelen op de zinken teilen, die in het schuurtje hingen.
Hoogtepunt was elke week, dat we allemaal een kwartje kregen en in een troepje naar het winkelcentrum liepen, om bij Jamin iets lekkers te kopen.
Ergens vorige maand kwam er zomaar een nicht met een aantal van haar dochters een workshop bij me volgen. Van tevoren wist ik dat niet. En pas toen ze binnenkwamen en ik ze met een handdruk begroette en mijn naam zei, zag ik ineens iets bekends en zei ik: ¨Oh, ik hoef me natuurlijk helemaal niet voor te stellen. Jullie kennen mij allang :-)¨. Wat ik niet had kunnen denken was, dat ik precies deze nicht een paar weekjes later weer zou tegenkomen. Maar in heel andere omstandigheden.
Vorige week zondagochtend overleed een oude tante. Ze is 92 jaar geworden en was samen met 2 andere tantes nog de enige familie van de generatie van mijn vader. Nu is er nog één zus en één schoonzus van mijn vader over.
Op woensdagavond was het condoleren voor de familie en zag ik heel veel nichten en neven, die ik in geen jaren had ontmoet. Maar dan is daar toch eigenlijk direct de herkenning. Zéker als je van die gezamenlijke herinneringen hebt. En daar kwam ik juist ook weer de nicht tegen, die de workshop bij me deed.
Afgelopen zaterdag gebeurde er alweer zoiets. Ik was net bezig om de laatste vierkante meters van de keuken te stofzuigen. Dat was het laatste stukje huishouden wat ik voor die dag op de planning had staan. En ik zie drie mensen voorbij het raam schuifelen. Ik liep naar de achterdeur en daar stond mijn neef Cornelis met zijn vrouw Ruth en mijn tante Teunie. Wát een leuke verrassing!! Neef Cornelis is één jaar jonger dan ik en we zijn samen opgegroeid in Alblasserdam. Maar hij woont nu niet meer in de buurt en we zien elkaar nagenoeg nooit meer. Wat was dit leuk, dat ze zomaar kwamen aanwaaien!
 |
| kostbare herinnering |
Ze wilden eerst even bij me winkelen. En daarna hebben we oergenoegelijk koffie gedronken en over van alles en nog wat bijgepraat en herinneringen opgehaald. Het kwam mooi uit, dat ik op deze zaterdag was begonnen met het bakken van een red velvetcake in de wonderpan. Nu had ik tenminste iets te presenteren bij de koffie. Meestal slinger ik die pan pas aan het einde van de middag aan, als ik m´n wekelijkse boodschappenrondje ga doen.
Dat boodschappenrondje ging ik nu dus wat later doen, toen het verrassingsbezoek weer weg was. Ik pakte de tassen uit de kelder en sprong in m´n Caddy om naar Siedrecht te tuffen. Ik kwam helaas niet ver. Al na 50 meter was het ´hakke hakke puf puf´ en lichtte er een voor mij bekend symbooltje op m´n dashboard op. Oh no!! Niet wéér. Een kapotte injector. Kak! Ik keerde op het pad van de buren en hortend en stotend reed ik terug. Willem er bij geroepen. Die deed de motorklep open, maar zag niet direct iets bijzonders, behalve dat die motor flink schommelde. Motor afgezet en weer aangezet. Héé, hij lijkt het weer te doen! Gelukkig! Ik blij m´n tassen opnieuw in de auto gesmeten en daar ging ik voor de tweede keer. Maar voordat ik het pad af was, floepte dat lampje weer aan. Nee hoor, zó ging ik niet naar Sliedrecht. Dus de auto maar weer geparkeerd en snel in Willem z´n auto gestapt en nóg sneller de boodschappen gedaan.
Toen ik thuiskwam, waren de eerste kinderen en kleinkinderen al gearriveerd. Gelukkig had Willem ´s morgens al een flinke hoeveelheid frieten gesneden en voorgebakken. En ik had ook nog eens een grote pan gans gebraden. Die stond de hele middag al te sudderen. Het werd weer een ouderwets gezellig frietenfeest met smikkelende kinderen en door elkaar krioelende kleinkinderen. Willemijn had de overgebleven bloemen uit haar winkel meegenomen om uit te delen. En Thirza nam een heerlijke slagroomtaart uit haar winkel vandaan mee, waar iets mee fout gegaan was. ¨Nou, ¨ grapten we, ¨een fout van winkel in ons voordeel, dan.¨ Een slagroomtaart van de échte bakker! Ha, ha, mijn red velvetcake mocht tot later wachten :-).
De pan met gans kwam trouwens ook helemaal leeg. En zó bijzonder: net na het eten werd er aangeklopt en staat er iemand met een flinke haas op de stoep. ´s Morgens geschoten. Deze zaterdag zal er bij gezondheid dus wéér een pan met poldervlees op tafel staan. Wat een feest (voor de vleeseters dan toch).
Toen iedereen weer naar huis was, bedacht ik, dat er nu twee generaties láter, weer allemaal nichtjes en neefjes herinneringen maken bij oma (en opa natuurlijk!). Hoe mooi is dit! En hoe kostbaar!
